iK ben geen tegelzetter maar…

in deze kwartaalcolumn graaft remus aussen, de hoofdredacteur van BOVatinfo, wat in het vak van de tegelzetter. Hebt u een onderwerp waar hij eens in mag graven? Mail het naar redactie@bovatin.nl! Ook als u op deze column wilt reageren, natuurlijk.

onDeRHanDelen is een Vak. weten wanneer niet te onderhandelen ook.

onderhandelen is een vaardigheid die je op school niet echt leert. en de gehoorzaamheid (na de pauze op fluitsignaal in rotten van twee per klas naar binnen, en in de klas: ‘wie kan er het best zijn armen over elkaar doen?”) waarvan ik op de lagere school nog net een staartje van heb mogen meemaken, is inmiddels ook wel verdwenen. Maar Nederland blijft toch erg braaf als het op onderhandelen aankomt. Ja, we geven onze mening. op Facebook, op allerlei forums, soms zelfs per (anonieme) mail… ook in het verkeer moet je om voorrang te nemen, best een stevige auto hebben, zeker nu er weer van alles ‘niet mag’.

Niet de kunst van het onderhandelen, maar die van het hard schreeuwen heeft in Nederland ook wel zijn waarde bewezen. in de jaren ‘60, in het stadion... Zelfs in de vroeger overbeschaafde tweede kamer is men toch wat voorzichtig geworden met personen die grote taal uitslaan (terwijl je met gewoon vragen wat een schreeuwer bedoelt, vaak al de wedstrijd beslist...).

ik heb als hoofd communicatie bij een aantal gemeenten allerlei trainingen ‘rampenbestrijding & crisisbeheersing’ gevolgd. Natuurlijk hoe je zaken op een persco (wat toen nog gewoon persconferentie heette…) moet uitleggen of juist niet, maar vooral dat crisisbeheersing geen democratisch proces is. Zoals je ook als leraar (de ultieme crisisbeheerser…) niet met je klas moet onderhandelen over je functioneren, de lesstof of je cijfers. Misschien daarom wordt het vak op school ook niet gegeven… de avonden in de bovatiN-regio’s zijn Wel avonden waar zaken ter discussie stonden en be-onderhandeld konden worden: het bestuur heeft plannen, en u mag daar niet alleen iets van vinden, als u het er in meerderheid niet mee eens bent dan worden ze nog aangepast ook. Want het gaat niet om het bestuur maar om u.

als tegelzetter/aannemer leer je onderhandelen in de praktijk. en ik ken er een paar… ik zou de wedstrijd niet graag met ze aangaan. Maar toch, over het algemeen… de tegelzetter/aannemer is allereerst een ambachtsman, die op zijn vierkante meter (vrij naar dirk Witte) een vorst is. en dat is prima. Maar de opdrachtgever, en in het bijzonder de zakelijke opdrachtgever – die stapt toch vrij ruimhartig over die vierkantemetergrens heen… de branche als geheel zou sterker kunnen onderhandelen. Zeker nu er een enorme vraag is naar het vakwerk. de onderhandelonderwerpen? Het verkopen van een waterdichte laag (want we zijn er nog niet). de op dit moment explosief stijgende grondstofprijzen, waarbij een bouwbedrijf maar 3 van de 15% wil ‘meebewegen’. de aloude uurtarieven & meterprijzen. de positie van de tegelzetter als ‘laatste in de rij’ bij een bouwproject, waar er minder tijd is, de bouwlift al weg is en de ondergrond nog niet droog en al helemaal niet vlak. de opdrachtgever die de leveringsvoorwaarden van zijn opdrachtnemer verwerpt, en die van hemzelf oplegt.

de vraag naar vakwerk is nog nooit zo groot geweest. onderhandelen? Wanneer niet nu, wanneer dan wel? en als jij het niet doet, wie dan? (Hillel de oudere. ik weet het. volgende keer verzin ik er zelf wel één…). een opdrachtgever heeft geen bevoegdheden, maar is, zeker nu, ‘gewoon’ een onderhandelingspartner. en vaak nog met knellende schoentjes ook.

onderhandelen: als je iets te graag wilt, betaal je te veel (of krijg je te weinig). een absurd voorbeeld: in afrika is de vraag ‘waar kom je vandaan?’ , een langdurig inleidende babbeltje, essentieel: als jij als verkoper al langs de grote markten gereisd hebt, heb je de aankoopsom van je goederen zeer waarschijnlijk al binnen. en maakt het niet meer uit wat je voor de rest krijgt: alles is toch al winst… en dus kan de koper ver onder de kostprijs bieden, en is de verkoper nog blij ook. in sommige arabische landen: de eerste vraagprijs , gevolgd door het eerste bod, is volkomen willekeurig. er wordt ook niet op gereageerd, het is alleen maar een test of de ander strak blijft kijken. Zo niet, dan ga je dat aan de eindprijs merken...

onderhandel! ■

Reageren? redactie@BOVATIN.nl