18 20
ΙΣΤΟΡΙΑ
Σηµαντικές χρονολογίες για το νησί 480 π.Χ. Κατά τα Μηδικά (492-479 π.Χ.) η Τήνος περιέρχεται στα χέρια των Περσών. Ωστόσο, σύµφωνα µε τον Ηρόδοτο (βιβλ.Η’, κεφ.82-83), η Τηνιακή τριήρης µε αρχηγό τον Παναίτιο του Σωσιµένη, αυτοµολεί και ενώνεται λίγο πριν από τη ναυµαχία της Σαλαµίνας µε τον ελληνικό στόλο, τον οποίο πληροφορεί για τα σχέδια των Περσών. Αυτό το τόλµηµα των Τηνιακών συνέβαλε σηµαντικά στην περιφανή νίκη των Ελλήνων. Η τριήρης του Παναιτίου σήµερα είναι το δηµόσηµο του ∆ήµου Τήνου. Μάχη Πλαταιών (479 π.Χ.). Για τη σηµαντική προσφορά των Τηνίων στη µάχη αυτή, το όνοµα «Τήνος» θα γραφεί στον αναθηµατικό ∆ελφικό τρίποδα. 4ος αι µ.Χ.. Η Τήνος ασπάζεται το Χριστιανισµό και η λατρεία του αρχαίου ελληνικού δωδεκάθεου εγκαταλείπεται. Μαζί µ’ αυτό και το Ιερό του Ποσειδώνα και της Αµφιτρίτης στα Κιόνια, έπειτα από αιώνες λατρείας. Βυζαντινή Περίοδος. Το νησί ανήκει στο «Θέµα Ελλάδος» και δέχεται τις αλλεπάλληλες επιδροµές των Σαρακηνών αλλά και πολλών άλλων λαών. 1207. Η Τήνος περνάει στην κυριότητα των Βενετών, αρχικά ως κτήση της οικογένειας Γκίζη (1207 – 1390) και στη συνέχεια, ως το 1715, κάτω από την άµεση διοίκηση της ∆ηµοκρατίας του Αγίου Μάρκου. Η πολύχρονη παρουσία των Βενετών και οι ειδικές συνθήκες µεταξύ αυτών και των Τηνιακών έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στη διαµόρφωση του χαρακτήρα της Τήνου. Την κατέστησαν καταφύγιο των κατατρεγµένων Ελλήνων, εξασφαλίζοντας σταθερότητα και σχετική ασφάλεια. Επηρέασαν την κοινωνική σύνθεση µε τη δηµιουργία ενός ιδιότυπου φεουδαλισµού, την πολιτιστική και θρησκευτική κατάσταση (αξιοσηµείωτη είναι η παρουσία του καθολικού δόγµατος). 1538. Λεηλασία του νησιού από τον πειρατή Χαϊρεντίν Μπαρµπαρόσσα. 5 Ιουνίου 1715. Οι Τούρκοι, µετά από 11 ανεπιτυχείς προσπάθειες και σε συνεννόηση µε τους Βενετούς, καταλαµβάνουν το νησί, ένα από τα τελευταία µη υποδουλωµένα µέρη της Ελλάδας. Η παρουσία τους, όµως, θα είναι σχεδόν τυπική. Αξιοποιώντας τις ευνοϊκές συνθήκες, η Τήνος εξελίσσεται θεαµατικά. Αυτοδιοικείται, ακµάζει οικονοµικά και αναπτύσσει το διαµετακοµιστικό εµπόριο και τις χειροτεχνίες. Ιδιαίτερα στη µαρµαρογλυπτική αναδεικνύεται το µεγαλύτερο κέντρο στην Ελλάδα, µε οικογένειες που καλλιεργούν κληρονοµικά την τέχνη και περιοδεύουν ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, τη Μικρασία, τη Βαλκανική. Επιπροσθέτως, διατηρήθηκαν και τα έθιµα του νησιού, η θρησκεία,