238
aan vastgespijkerd werd ; het zijn precaire houten evenwichten, in die zin dat ze op de grond uiteen zou den kunnen vallen wanneer er nog maar een spreeuw op zou gaan zitten. Ziehier dus de analogie waarover ik het had : om over instabiliteit te spreken, moet je die tonen. En bijgevolg, als zelfs zielloze, vierhoekige objecten of een houten stam – en bij uitbreiding de wereld van de menselijke gewaarwordingen en gevoe lens – zich echt instabiel tonen, dan is de hele wereld instabiel op dezelfde manier. Daarenboven wordt de instabiliteit die Buedts ons onthult, niet onmiddellijk aangetoond, maar ze lijkt verbonden te zijn met de intieme sfeer van de persoon door de talige keuzes – beter, de talige artefacten – die de kunstenaar in zijn minimaal scenario tot uiting brengt. Zijn sculpturen
Fietspad met sloot [Cycle Path with Canal], 1996 Olieverf op doek / Oil on canvas, 30 x 40 cm Collectie / Collection Jan De Smedt (De Ziener)
Marco Meneguzzo
hebben altijd een menselijke dimensie, ze lijken alle maal uit het atelier van niet meer dan twee bij twee meter achter het huis te komen, dat barstensvol gereed schap en kleine, piepkleine machines zit waarmee hout wordt bewerkt. Daarom draagt elk handwerk in zich de tekenen van een vertrouwelijke arbeid, de sporen van een initiële dimensie – in fysieke en conceptuele zin –, omschreven door de eenvoudige bewegingen van een arm en het gereedschap. Buedts’ sculpturen lijken bijna de afzonderlijke geluiden te bevatten en terug te geven, goed gearticuleerd en geïsoleerd, van de bewer kingen van de bijl of de zaag op elk afzonderlijk deel van het hout, en die bewerkingen versmelten met het omgevende land, met de rust en het naturel van een vertrouwd en bekend geluid. En toch, zoals ik al zei,