ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ by Εκδόσεις Σαΐτα

Παύλος Κουτρουμπάς

[1]

_______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΑΣ

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

[2]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

Ο Παύλος Κουτρουμπάς γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Τμήμα Αυτοματισμού του ΤΕΙ Πειραιά και έκανε Μεταπτυχιακό (MSc in Control Systems) στο Πανεπιστήμιο του Sheffield στην Αγγλία. Εργάστηκε στο ΤΕΙ Πειραιά ως εργαστηριακός συνεργάτης και στην Cosmote ως Τηλεπικοινωνιακός Μηχανικός. Ανάμεσα σε ανθρώπους και μηχανές όμως, θα επιλέξει τελικά την ανθρώπινη επικοινωνία. Για το λόγο αυτό, μεταπήδησε στη Δευτεροβάθμια και Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση όπου διδάσκει Πληροφορική. Έργα του είναι: «Μυστικό Ταξίδι» (Εκδόσεις Captainbook), «Ταξίδι στην Ανάσταση» (Εκδόσεις Carpe Librum) και «ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ» (Εκδόσεις Σαΐτα).

Παύλος Κουτρουμπάς

[3]

ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΑΣ

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ Αφήγημα

[4]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

Παύλος Κουτρουμπάς, ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ ISBN: 978-618-5147-30-3 Μάρτιος 2015

Φιλολογική επιμέλεια:

Σπυριδούλα Καλουδιώτη

Σελιδοποίηση:

Ηρακλής Λαμπαδαρίου www.lampadariou.eu

Εκδόσεις Σαΐτα Αθανασίου Διάκου 42, 652 01, Καβάλα Τ.: 2510 831856 Κ.: 6977 070729 e-mail: info@saitapublications.gr website: www.saitapublications.gr

Άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική χρήση Όχι Παράγωγα έργα 3.0 Ελλάδα Με τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα και του εκδότη, επιτρέπεται σε οποιονδήποτε αναγνώστη η αναπαραγωγή του έργου (ολική, μερική ή περιληπτική, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο), η διανομή και η παρουσίαση στο κοινό υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: αναφορά της πηγής προέλευσης, μη εμπορική χρήση του έργου. Επίσης, δεν μπορείτε να αλλοιώσετε, να τροποποιήσετε ή να δημιουργήσετε πάνω στο έργο αυτό. Αναλυτικές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη άδεια cc, διαβάστε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/

Παύλος Κουτρουμπάς

[5]

Τα ονόματα και τα πρόσωπα δεν είναι υπαρκτά και κάθε συνωνυμία είναι εντελώς συμπτωματική.

[6]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

Παύλος Κουτρουμπάς

[7]

«Γιατί τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει την ψυχή του;» (Μάρκος η':37)

Αφιερώνεται στους μαθητές και τους συναδέλφους μου.

[8]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

Παύλος Κουτρουμπάς

[9]

Η «τελειότητα» Πλησίαζαν Χριστούγεννα κάποιον ανείπωτο χρόνο, όχι πάντως στο πολύ μακρινό μέλλον. Η Νάντια ήταν μια τυπική μοντέρνα μητέρα της εποχής που αφιέρωνε ένα μεγάλο μέρος της ζωής της στην καριέρα της, με αποτέλεσμα ο ελεύθερος χρόνος της να είναι δραματικά περιορισμένος, όπως ακριβώς ισχύει και σήμερα. Παράλληλα, θα έδινε τα πάντα για το παιδί της, όπως ακριβώς ισχύει και σήμερα... Όμως, το μυαλό της ταλάνιζε το κρίσιμο ερώτημα που απασχολεί κάθε γονιό: "Τι είναι, άραγε, καλό για το παιδί μου;" Ήταν Σάββατο πρωί. Η Νάντια πηγαινοερχότανε νωχελικά -μιας και την προηγούμενη μέρα είχε ξεθεωθεί στη δουλειά- κάνοντας ένα τελευταίο συμμάζεμα στο σαλόνι. Σε λίγο θα πέρναγε για καφέ η φίλη της η Νάνσυ. Ήταν συμμαθήτριες αλλά είχαν χαθεί εδώ και πολλά χρόνια. Ξαναβρέθηκαν, όμως, με έναν απίστευτο τρόπο. Η οικοδέσποινα έβαλε τα μελομακάρονα προσεκτικά στο τραπεζάκι, τοποθετημένα συμμετρικά μέσα σε ένα πιάτο με χριστουγεννιάτικη διακόσμηση. Παραδίπλα, τοποθέτησε προσεκτικά τους κουραμπιέδες, προσέχοντας να μην παίξει η άχνη ζάχαρη το ρόλο του χιονισμένου χριστουγεννιάτικου ντεκόρ ολόγυρα. Στο βάθος, ένα πλούσιο χριστουγεννιάτικο δέντρο αναβόσβηνε, προσδίδοντας με τα γυαλιστερά στολίδια του μια αστρική στίλβη στο υπόβαθρο του σκηνικού. Κάποιος αγωνιώδης ρόγχος, που προερχόταν από την κουζίνα, φανέρωνε το αγκομαχητό της καφετιέρας, που πάσχιζε να παρέχει ζεστό, μυρωδάτο καφέ, καταλύτη για να εξασφαλιστεί η καλή διάθεση των φιλενάδων. Ο ήχος του κουδουνιού της πόρτας έστειλε τη Νάντια στη θυροτηλεόραση να ελέγξει τον επισκέπτη. Πράγματι, ήταν η φίλη της. Άνοιξε και την καλωσόρισε: - Καλημέρα Νάνσυ μου. Όλα καλά; -Καλά, εσύ; Οι δύο φίλες φιλήθηκαν προσεκτικά στον αέρα, για να μη χαλάσει ο τεχνητός καλλωπισμός του προσώπου τους. - Καλά ας τα λέμε. Πολλή δουλειά, κούραση, τρεξίματα. Αλλά που θα πάει; Χριστούγεννα έρχονται. Θα ξεκουραστούμε! - Ε, ναι! Είναι κάποιες μέρες που πρέπει να τις αξιοποιούμε, για να γεμίζουμε τις μπαταρίες μας. - Έλα να κάτσουμε να τα πούμε. Φέρνω καφέ. Η Νάνσυ κάθισε άνετα και αναπαυτικά στον καναπέ. Η Νάντια γύρισε με δύο φλιτζάνια γεμάτα αχνιστό καφέ σε ένα δίσκο. Ήπιαν μια γουλιά. Ο μορφασμός απόλαυσης στο πρόσωπό τους επιβεβαίωσε ότι είναι απόλυτα πετυχημένος. Η Νάνσυ ρώτησε: - Ο Τάκης πως είναι; - Πολλή δουλειά Νάνσυ μου, δεν τον βλέπει το σπίτι.

[10]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

- Να χαίρεσαι που έχει πολλή δουλειά. Δική του είναι η εταιρία. Αλλά κι εσύ μια χαρά! Προϊσταμένη στο λογιστήριο της εταιρίας του. Τέλεια βολευτήκατε! Δικό σας το μαγαζί. Αφεντικά! - Σίγουρα, αλλά... - Δεν έχει "αλλά". Καλά δεν πάει; - Καλύτερα δε θα μπορούσε! Όλο νέοι πελάτες! Όλο κλείνουμε νέες δουλειές. - Τότε, άσε τα "αλλά" και να σκέφτεσαι θετικά. Όλα έχουν ένα τίμημα. Εξάλλου, η δουλειά σου είναι η ζωή σου. Ή, τουλάχιστον, ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου. - Σωστά! συμφώνησε η Νάντια με αναπτερωμένο το ηθικό. Λες και είχε απόλυτη ανάγκη αυτή την ενθάρρυνση. - Και η μικρή; - Ε, η Ίνα δεν καταλαβαίνεις; Είναι σε κρίσιμη φάση της ζωής της. Πανελλαδικές... Τα ζεις κι εσύ, εξάλλου, με τον Τέλη. - Αν τα ζω λέει; Άγχος, αγωνία, κούραση, αβεβαιότητα, ανασφάλεια. Αλλά και άπειρη δουλειά. Οι απαιτήσεις πια είναι τεράστιες. Η Νομική που θέλει να πετύχει, απαιτεί να πιάσεις τουλάχιστον 19876 μόρια, σύμφωνα με τις περσινές βάσεις! - Γιατί, η Ιατρική που θέλει η τρελή η δικιά μου; Η βάση πέρσι ήταν 19950 μόρια. Όμως ευτυχώς Νάνσυ μου, η δουλειά που κάνουν τα παιδιά σήμερα δεν έχει καμία σχέση με εκείνη που κάναμε εμείς τότε. - Καμία όμως! Ευτυχώς! Αλλιώς, τέτοια ποσοστά δεν θα πιάνανε ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα, συμφώνησε η Νάνσυ με ανακούφιση και χαρά. - Άσε με! Δε θέλω να θυμάμαι πώς δώσαμε εμείς εξετάσεις! Τι σύστημα κι εκείνο! Καταρχήν, έπρεπε να πηγαίνουμε σχολείο. Πόσο χάσιμο χρόνου, Θεέ μου! Αφού έτσι κι αλλιώς πηγαίναμε φροντιστήριο, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των εξετάσεων. - Απαραιτήτως! Αλλιώς η αποτυχία ήταν δεδομένη. - Ε, μπορείς να μου πεις γιατί έπρεπε να μπαίνουμε σε αυτή την ταλαιπωρία; Πέρα από το χάσιμο χρόνου, η τύχη μας κρεμόταν από την αντίληψη και την προσωπικότητα του κάθε καθηγητή. Τραγικό! - Τραγικό δε θα πει τίποτα Νάντια μου. Και λίγα λες. Άλλος ήταν άσχετος. άλλος ήταν τεμπέλης. άλλος γέρος, ξεπερασμένος, με απαρχαιωμένες γνώσεις. άλλος υστερικός. άλλος αδιάφορος. Ελάχιστοι ήταν οι σοβαροί επαγγελματίες. - Ελαχιστότατοι! Αλλά και αυτούς τους έτρωγε το σύστημα. Ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη. Θυμάσαι το Δημητριάδη; Η Νάνσυ μειδίασε και συμπλήρωσε: - Χριστέ μου! Αυτός τα τελευταία δέκα χρόνια πριν αποχωρήσει προετοιμαζόταν για τη σύνταξη. Σερνόταν κυριολεκτικά και μας έλεγε πόσο δεν αντέχει να είναι στην τάξη σε τέτοια ηλικία. Είχε κάνει διδακτορική διατριβή το πότε θα βγει στη σύνταξη και με όσο το δυνατό περισσότερα λεφτά. Με ανήλικο τέκνο, χωρίς ανήλικο τέκνο, με τόσο τοις εκατό αναπηρία... Γίνε εργατολόγος, ρε μπάρμπα! Τί έγινες καθηγητής;

Παύλος Κουτρουμπάς

[11]

Αφού δεν το σηκώνεις! Τι σε πληρώνουνε εσένα αγάπη μου; Να κάνεις το Ζόμπι; Αναρωτιέμαι γιατί λυσσάγανε να βγούνε στη σύνταξη... Τι νόημα έχει η ζωή χωρίς δουλειά; Πως αλλιώς θα δείξεις ότι είσαι ζωντανός; Ότι παράγεις, ότι επηρεάζεις τις εξελίξεις, ότι αξίζεις ρε αδερφέ! Άντε, πιάσε από τώρα ένα τάφο λοιπόν και παρακάλα να έρθει γρήγορα το μοιραίο να ξεμπερδεύεις! Κάγχασαν και οι δύο. - Μα μιλάμε για εμμονή ρε Νάνσυ! Η σύνταξη ήταν το όραμα του κάθε δημοσίου υπαλλήλου από τη στιγμή του διορισμού. Η δουλειά του φαινόταν κόλαση! - Σε καλό να μας βγει τόσο γέλιο. Ειλικρινά. Ευτυχώς που σε ξαναβρήκα μετά από τόσα χρόνια. Περνάμε τόσο καλά μαζί! - E, ναι! Εννοείται! Σκέψου μόνο ότι, αν δεν ερχόσουν τώρα εδώ, εγώ σε λίγο θα πήγαινα πάλι στη δουλειά. Τι να κάνω στο σπίτι Σαββατιάτικα; Βαριέμαι... Πραγματικά, δεν έχω τίποτα να κάνω στο σπίτι. Άσε που αγχώνομαι κάθε φορά που βλέπω την Ίνα αγχωμένη... Η Νάντια αμέσως μετά πήρε ένα αυστηρό ύφος : - Για να επανέλθω στο θέμα που λέγαμε πριν με τα σχολεία... Πεταμένα λεφτά και χαμένος χρόνος. Πόσες γενιές δεν πλήρωσαν άδικα αυτές τις ηλιθιότητες! Πόσα δις από τους φόρους πήγανε στο βρόντο; Μήπως η Νικολαΐδου ήταν καλύτερη; Μεταδοτικότητα μηδέν, ήθελες διερμηνέα για να καταλάβεις τι έλεγε. Άσε που είχε τρελαθεί στις άδειες λόγω των παιδιών που γεννούσε. Αλήθεια, πόσα δε θυμάμαι. Τέσσερα; Πέντε; Παίρνανε άδειες πενήντα μήνες πριν και πενήντα μετά τη γέννα! Μα και καρκίνο να είχανε, λιγότερες άδειες θα δικαιούνταν! Γέλασαν και οι δύο μαζί, κουνώντας τα χέρια τους απορριπτικά. - Πεταμένα λεφτά Νάντια μου. Εγώ με την κοιλιά στο στόμα ήμουνα κι όμως δεν πήρα ούτε μία μέρα άδεια. Η έννοια του σχολείου απαξιώθηκε. Χώρια τις εκδρομές. Έλεος δηλαδή! Ταξιδιωτικό γραφείο είναι το σχολείο; Στο σχολείο πας να μάθεις γράμματα, όχι να κάνεις διακοπές. Άσε το τι κάνανε κάποιοι στις εκδρομές! Για σκέψου την πενταήμερη! Σκέψου μόνο να ήξερες ότι φέτος το παιδί σου θα πήγαινε πενταήμερη! -Δε θέλω να το σκέφτομαι καν! Να καρδιοχτυπώ ποιο αγόρι θα χωθεί κρυφά στο δωμάτιό της και μετά... ό,τι ήθελε προκύψει; Θεέ και Κύριε! Αλλά και μέσα στην αυλή. αγκαλιές, φιλιά και οι καθηγητές να τα βλέπουν και να σφυρίζουν αδιάφορα...Μα μπροστά στους καθηγητές; Κανένας σεβασμός; Αλλά τι τους ένοιαζε κι αυτούς; Κάθε πρώτη και δεκαπέντε έπεφτε ο μισθός και όλα καλά! Καμία ευθύνη, καμία ηθική διδασκαλία! Αν σήμερα έβλεπα τον εαυτό μου στο σχολείο να κάνει αυτά που έκανε, εγώ η ίδια θα μου τράβαγα δύο σφαλιάρες, θα με έπιανα από το μαλλί και κατευθείαν κλείσιμο στο σπίτι να γίνω άνθρωπος! Η Νάντια αναψοκοκκίνισε και αναστατώθηκε στην ιδέα. Η Νάνσυ κούναγε το κεφάλι απορριπτικά δεξιά - αριστερά. Μετά, αναρωτήθηκε ρητορικά:

[12]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

- Γιατί η εξέταση ήταν αντικειμενική; Ανάλογα την τρέλα του κάθε καθηγητή έπαιρνες και ένα βαθμό που καθόριζε την τύχη σου. Αρκετοί ήταν άσχετοι στο αντικείμενό τους και έκριναν τη ζωή μας! Άλλοι , πάλι, το παίζανε επιστήμονες και θεοί! Βάζανε κάτι θέματα που δεν τα έλυνε ούτε ο Πρύτανης. Τρέχα - γύρευε! Άλλοι που βαριόντουσαν βάζανε θέματα του δημοτικού και γράφαμε όλοι 20! - Θυμάσαι τον Νικολουδάκη; Γέλασαν δυνατά, ειρωνικά και οι δύο κι ύστερα η Νάντια παρατήρησε: - Δεν υπήρχε κανένα κοινωνικοπολιτικοοικονομικό θέμα των ειδήσεων που να μην μας είχε αναλύσει την ώρα του μαθήματος! - Μαθηματικά μόνο ξέχναγε να αναλύσει... Λεπτομέρειες θα μου πεις. Τρέχα μετά εσύ στα φροντιστήρια να πληρώνεις για να μάθεις τα ίδια! - Για να μην πιάσουμε αργίες, απεργίες, γιορτές, συνελεύσεις, εκλογές... - Τι γινότανε τότε ρε φιλενάδα! Απορώ πως μάθαμε έστω και αυτά που ξέρουμε. Ίσως στα ιδιωτικά να ήταν καλύτερα, δεν ξέρω. - Αστειεύεσαι Νάνσυ; Εκεί το φιάσκο ήταν πιο μεγάλο. Όλοι οι μαθητές των ιδιωτικών σχολείων κατέληγαν σε φροντιστήρια για να δώσουν Πανελλαδικές. Και καλά να πηγαίνεις φροντιστήριο στο δημόσιο σχολείο. Αλλά και στο ιδιωτικό; Τι το πληρώνεις το ρημάδι; Πάρ' το απόφαση Νάνσυ μου. Οι Πανελλαδικές είναι πρωταθλητισμός. Το σχολείο ήταν μια προπόνηση σε συνοικιακό γυμναστήριο. Είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για να το εμπιστευθούμε σε σχολεία και εκπαιδευτικούς της δικής μας εποχής. Σήμερα, πρέπει να μαθαίνεις ταχύτατα και από πολλές πηγές. Αν περιμένεις να μάθουν οι χαραμοφάηδες δάσκαλοι για να στα πουν και σένα, θα βρίσκεσαι μονίμως στο μεσαίωνα! Η Νάνσυ κατένευσε και εκδικητικά επισήμανε: - Γι αυτό εξάλλου και καταργήθηκε εδώ και χρόνια. Ήταν ανεπαρκές. Πρέπει το παιδί να λαμβάνει σφαιρική πληροφόρηση από πολλές διαφορετικές πηγές γρήγορα και εύκολα. Πρέπει να ανοίγει το μάτι του πολύ νωρίς, για να μπορεί να παρακολουθεί τις εξελίξεις διεθνώς. Θυμάσαι κάθε πότε άλλαζαν τα βιβλία; - Πάνω από δεκαετία... - Ε, γι αυτό σου λέω. Δε γίνεται να κινούμαστε στη διαστημική εποχή με τον αραμπά. Το σχολείο πέθανε. Το πρόδωσαν από μέσα. Σε κάθε προσπάθεια να βάλουν τους καθηγητές να δουλέψουν πιο αποτελεσματικά και εντατικά, παρέλυε το σύμπαν. Απεργίες, πορείες, φασαρίες, αναταραχές. Στο τέλος, έπεφτε ο υπουργός και άντε πάλι από την αρχή. Ερχόταν ο επόμενος, το έπαιζε φίλος τους, δεν άλλαζε τίποτα, γινόντουσαν σε λίγο εκλογές και ο φαύλος κύκλος συνεχιζόταν για πάντα. - Βέβαια, για να είμαστε δίκαιες, υπήρχε και μία Γεωργιάδου! Τέλεια επιστήμων! Συνεπής στη δουλειά της, πάντα ενημερωμένη, ευσυνείδητη, με μεταδοτικότητα. Με αυτήν μάθαινες γράμματα. Υποκλίνομαι! - Υποκλίνεσαι; Άκου υποκλίσεις για τη Γεωργιάδου! Πες καλύτερα πόσα λεφτά έβγαλε από τα ιδιαίτερα που έκανε λαθραία! Τρελές ταρίφες την ώρα! Και σε εποχές

Παύλος Κουτρουμπάς

[13]

φτώχειας! Όνομα, λέει, στην αγορά, που σου εξασφάλιζε καλούς βαθμούς στις πανελλαδικές! Σίγουρη επιτυχία! Θυμάσαι με τι αυτοκίνητα κυκλοφορούσε; Τι ρούχα φόραγε; Με το μισθουλάκο του καθηγητή γίνονταν όλα αυτά; Απλά, ήταν τυπική, για να μη δίνει δικαίωμα να την κατηγορήσει κανείς! - Σε αυτό έχεις δίκιο, δε λέω.. - Φυσικά και έχω δίκιο! Κάτι τέτοιες νοοτροπίες παραπαιδείας και παραοικονομίας χρεοκόπησαν τότε την Ελλάδα! - Για να μην πιάσω το κάθε παρτσακλό, προβληματικό, διαταραγμένο που οφείλαμε να το ανεχόμαστε μέσα στην τάξη και να υποβαθμίζεται η ποιότητα του μαθήματος εξαιτίας του! Κατανοώ το πρόβλημα του, πονώ, πενθώ, θρηνώ, πλην όμως, δε θα ασχοληθώ! Δεν έχει δικαίωμα να μου στερεί τη δική μου γνώση! Όλοι ξέραμε ποια παιδιά ήταν αυτά. Κανείς δεν είχε το δικαίωμα να πει την αλήθεια. Ότι αυτό το παιδί δεν είναι για τάξη. Τουλάχιστον, όχι γι αυτή την τάξη. Ας πάρει την αρρώστια του κι ας πάει σε ειδικά σχολεία, σε ιδρύματα, ας πάει όπου διάολο θέλει. Όχι όμως, με τη φασαρία που κάνει να μου στερεί τη γνώση. Όχι! Είχα κι εγώ δικαιώματα που το σχολείο, δυστυχώς, δεν τα σεβόταν. Όλη η τάξη έπρεπε να προσαρμοστεί στους τεμπέληδες, στους ηλίθιους, στους προβληματικούς και στους άρρωστους. Πες με ρατσίστρια, πες με ό,τι θέλεις. Θυμάσαι τι ζημιά μας είχε κάνει ο Δερμιτζόγλου που δε μπορούσε να παλουκωθεί και να το βουλώσει; Τουλάχιστον είκοσι λεπτά τρώγανε οι καθηγητές για να τον ηρεμίσουν. Αυτό το χάσιμο χρόνου ποιος μας το πλήρωσε ποτέ; Άσε με Νάνσυ μου. Μην τα θυμάμαι! Η Νάνσυ συνοφρυώθηκε: - Εμείς το πληρώσαμε, για να μάθουμε έξω ό,τι δε μαθαίναμε εξαιτίας του. Νοοτροπίες μιας εποχής... - Αποτυχημένες νοοτροπίες που ευτυχώς πέθαναν! Η σύγχρονη αγορά απαιτεί γνώσεις και ταχύτητα! Οι ρυθμοί είναι φρενήρεις! Πάει και τελείωσε. Κοροϊδίες δε χωράνε! Τα ψέματα τελειώσανε! Ή ξέρεις και γίνεσαι ανάρπαστος ή δεν ξέρεις και γίνεσαι νοικοκυρούλα χαρωπή. Η Νάνσυ απάντησε ειρωνικά: - Ούτε καν, μη σου πω... - Μ' αυτά και μ' αυτά, κάποιοι ευφυείς επινόησαν το καταπληκτικό σύστημα "ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ" που ισχύει σήμερα και μας έσωσαν! - Ν' αγιάσει το χεράκι τους και η ψυχούλα τους Νάντια μου, αν έχουν φύγει. Νομίζω... είναι αρχικά λέξεων. Σωστά; Η Νάντια πρόφερε επίσημα, με καθαρή φωνή και με καμάρι: - Ναι, είναι ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΜΑΘΗΣΗ! - Α, ναι! Θυμήθηκα! Και Αγγλικά HOLEARNING. Holistic Learning! συμπλήρωσε μεγαλόφωνα η Νάνσυ, προσπαθώντας να αποδείξει ότι είναι απόλυτα ενημερωμένη. - Ακριβώς! Τώρα πλέον, ο κάθε μαθητής σπουδάζει από το σπίτι του μέσω ίντερνετ. Υπάρχουν τόσα tutorials στο youtube από διακεκριμένους καθηγητές εντελώς

[14]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

δωρεάν. Υπάρχουν ειδικά sites του Υπουργείου Παιδείας που παρέχουν όλη τη γνώση στους μαθητές από έγκυρες πηγές. Υπάρχουν τόσοι ιστότοποι πανεπιστημίων και άλλων ερευνητικών κέντρων, που το παιδί βρίσκει υλικό πολύ ανώτερο από τα δικά μας απαρχαιωμένα σχολικά βιβλία. Και σε ό,τι μορφή διευκολύνει το παιδί. Εικόνα, ήχο, video, κείμενο, κινούμενο σχέδιο. Ό,τι τραβάει η ψυχούλα του. Διαλέγει όποιον θέλει να του κάνει μάθημα από όλο τον κόσμο μέσω βίντεο στο youtube. Εκτός κι αν θέλει ακόμα πιο άμεση επαφή, οπότε μιλάνε μέσω skype με τον καθηγητή. Μόνο που αυτό έχει χρονοχρέωση. Πάντως, η Ίνα μου δεν το έκανε ποτέ ως τώρα. Δε χρειάστηκε. Έχει το μυαλό να τα βρει και μόνη της. Τώρα πια μόνο το Νηπιαγωγείο, βία και κάποιες τάξεις του Δημοτικού να αναλάβει ο Δήμος, ή κάποια ιδιωτικά κέντρα σε στυλ σχολείου. Μέχρι το παιδί να μάθει να γράφει, να διαβάζει και να χειρίζεται υπολογιστές. Άλλωστε, όσο ανώτερη είναι τάξη που πάει ο μαθητής, τόσο τα δίδακτρα είναι δυσβάστακτα, οπότε δε βγαίνει ο αριθμός παιδιών για να δημιουργηθεί ένα τμήμα. Επίτηδες είναι έτσι, ώστε να αποθαρρύνονται οι γονείς να αφήνουν τα παιδιά στα σχολεία. Για να μην πληρώνει άσκοπα το κράτος. Έτσι προχωρά μόνο του στο σπίτι. Αν χρειαστεί, πληρώνουμε καμιά δασκάλα "κατ' οίκον", τουλάχιστον στην αρχή. Όμως με τον ανταγωνισμό που υπάρχει στην αγορά, μιλάμε για ψίχουλα. Πιο πολύ στοιχίζει η καθαρίστρια... Η Ίνα μου χρειαζόταν δασκάλα στο σπίτι μέχρι την Τετάρτη Δημοτικού. Μετά τέλος! Ήταν φιλότιμη, έξυπνη και καλή μαθήτρια. Οπότε, προχώρησε μόνη της. - Ο Τέλης μου χρειάστηκε δάσκαλο στο σπίτι ως και την Πέμπτη. Είπα να μη βιαστώ να τον αφήσω μόνο... Μυαλά όμως αυτοί που επινόησαν την ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ, όχι αστεία! Εκτόξευσαν τη γνώση στο άπειρο. Τα παιδιά πλέον μαθαίνουν με ταχύτητες φωτός. Τι ακριβώς να τα κάνουμε τα σχολεία της εποχής μας; Μόνο club ίσως, για να διασκεδάζουν τα παιδιά μας στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους. Και φυσικά, η οικονομία μας εκτοξεύθηκε! Απαλλάχθηκε από τόσα άχρηστα κονδύλια για σχολεία και καθηγητές. Αυτοί πληρώνονται πια με τα views στο υλικό που ανεβάζουν στο internet. Αν βλέπουν πολλοί τη δουλειά τους, οι εταιρίες θα ζητήσουν να βάλουν διαφημίσεις και θα τους προσφέρουν λεφτά. Αν όχι, ας γίνουν πιτσαδόροι και ντιλιβεράδες. Δε θα σκάσουμε κιόλας! Και στις δικές μας δουλειές έτσι ισχύει εξάλλου. Αν δε μετράς, τράβα για ψάρεμα! Όχι, που μας το έπαιζε αυθεντία ο κάθε τελειωμένος, αποτυχημένος δημόσιος υπάλληλος, αραξάκιας... εξήγησε η Νάνσυ γεμάτη απαξίωση, οργή και περιφρόνηση προς τους ανθρώπους που της δίδαξαν όπως μπορούσαν - το "ευ ζην". - Έτσι ακριβώς! Τα περισσότερα σχολεία, εξάλλου, τα νοικιάζει ο Δήμος σε επιχειρήσεις για να παίρνει έσοδα. Με την ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ πιάσαμε ρυθμούς ανάπτυξης που, όταν εμείς ήμασταν μαθήτριες, η Ελλάδα δεν τους είχε δει ούτε στα πιο τρελά της όνειρα! - Και μη μου πεις ότι δεν είναι ένα απόλυτα σοσιαλιστικό σύστημα αυτό Νάντια!

Παύλος Κουτρουμπάς

[15]

- Μωρέ κομμουνιστικό μη σου πω! Τέτοια εκπαίδευση "της γης οι κολασμένοι", οι φτωχοί, δεν είχαν δει ούτε στα όνειρά τους! Ποιος δεν έχει ίντερνετ σήμερα; -Κανείς! Εδώ και άστεγος να είσαι, που λέει ο λόγος, ένα τάμπλετ το κρατάς απάνω σου. Ένα free wifi θα το βρεις οπωσδήποτε! Απόλυτα ίσες ευκαιρίες! Πλέον, δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί. Υπάρχουν ευφυείς και ηλίθιοι, κόμπαζε η Νάνσυ με πλήρη απολυτότητα και έπαρση, τοποθετώντας αυθαίρετα τον εαυτό της στους ευφυείς και πετυχημένους. - Και τεμπέληδες, φυσικά. Που βαριούνται να διαβάσουν και κοπροσκυλιάζουν στις καφετέριες με τα λεφτά του μπαμπά και της μαμάς. - Ε, εδώ φταίνε οι γονείς! Κόψ' του την επιχορήγηση να γίνει επιτέλους άνθρωπος! - Ή στείλε τον να δουλέψει να δει πως βγαίνει το μεροκάματο, και βλέπουμε μετά αν θα ξεστραβωθεί να διαβάσει από το ίντερνετ, πρότεινε με εμπάθεια η Νάντια. Η Νάνσυ κατένευσε και ακολούθησε, επιτέλους, λίγη σιωπή. Οι δύο φιλενάδες ήπιαν μυσταγωγικά, τελετουργικά μια γουλιά καφέ και τον άφησαν να παρασύρει όλη τη ζοχάδα που τους προκαλούσε η θύμηση της εφηβικής ζωής τους, που είχαν απορρίψει με βδελυγμία ως χάσιμο χρόνου. - Εγώ πάντως Νάνσυ μου, δε μπορώ πια να παρακολουθήσω τα παιδιά. Σκέψου μόνο τι έγινε με εκείνη την περιπέτεια που είχα... θυμάσαι; - Περιπέτεια; - Ναι μωρέ, με το μαστό. - Ωχ! Ναι, θυμάμαι. Αλλά τι σχέση έχει με την ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ; Πάντως ξέμπλεξες γρήγορα σχετικά. Πως έγινε; Καλά είσαι τώρα; - Μια χαρά, δόξα τω Θεώ και να χτυπήσω ξύλο. Η Νάντια χτύπησε δυο-τρεις φορές νευρικά το τραπέζι με το χέρι της. - Μπράβο! Αυτό μετράει! Τέλος καλό, όλα καλά! -Ναι, αλλά τη λύση μου την έδωσε η Ίνα! - Η κόρη σου; Πως; - Εμ, τι σου λέω για την ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ, γλυκιά μου; Η κόρη μου έψαξε όλο το νετ. Βρήκε αντικαρκινικές έρευνες, καθηγητές, νέες τεχνολογίες, ερευνητικά κέντρα. Έστειλε email σε νοσοκομεία που εφαρμόζουν τεχνικές άγνωστες σε Έλληνες γιατρούς. Το πιστεύεις ότι είχε βρει πράγματα που οι γιατροί εδώ ούτε είχαν ποτέ ακούσει; - Σοβαρά μιλάς; - Άμα σου λέω ότι η Ίνα ενημέρωνε τους γιατρούς για τις τελευταίες εξελίξεις στον καρκίνο του μαστού; Τι να σου πω; Ψέματα; Παιδιά είμαστε; Δηλαδή, μακάρι να ήμασταν! Τα παιδιά είναι πολύ πιο μπροστά από εμάς πια... Φοβάμαι ότι εμείς δε μπορούμε να τα παρακολουθήσουμε. -Σαφώς!

[16]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

- Τελικά μου βρήκε τον Dr Richardson, σε ένα νοσοκομείο στο Όρεγκον, που μόλις εφάρμοζε μία νέα επαναστατική τεχνική για τον καρκίνο του μαστού. Λοιπόν, σε έξι μήνες ήμουν καθαρή χωρίς εγχείρηση, χωρίς ακτινοβολίες! -Σοβαρά; Απίστευτο! - Κι όμως αληθινό! Γι αυτό σου λέω! Αυτά είναι συστήματα παιδείας Νάνσυ μου. Ολιστικά, μεθοδικά, συστηματικά, αποτελεσματικά. Μαθαίνεις πιο πολλά κι απ' τους γιατρούς, πριν καν μπεις στην ιατρική! - Φαντάσου και να μπεις, τι δουλειά θα κάνεις! - Άσε! Μιλάμε για διαστημικές εποχές... Η Νάνσυ κατένευσε, όμως στο ύφος της μπορούσε κανείς εύκολα να διακρίνει μια αδιόρατη, διαισθητική ανησυχία. - Ένα πράγμα μόνο φοβάμαι ότι μας ξεφεύγει Νάντια... - Ποιο; - Συχνά σκέφτομαι ότι τα παιδιά είναι πολλές ώρες μόνα τους στο σπίτι όσο εμείς δουλεύουμε. - Ε και; - Πάντα έχω μια έννοια να ξέρω τι κάνει ο Τέλης. Πάντα με κατατρώει ένα εσωτερικό άγχος πως μπορεί να συμβαίνει κάτι που δεν περιμένω. Μπορεί, όταν είναι μόνος του, να κάνει πράγματα που δε θα ήθελα. Μια εμμονή μου λέει ότι ίσως μια μέρα βρεθώ προ εκπλήξεων! - Σαχλαμάρες! Εγώ τα έχω λύσει αυτά προ πολλού. Καθαρές κουβέντες! Έχω πει στην Ίνα ότι κατά καιρούς θα παρακολουθώ τη λίστα με τα site που μπαίνει. Μη διανοηθεί να κάνει κάτι που δε θα ήθελα να δω. Θα το μάθω αμέσως. - Κι αν... δεν το κάνει στον υπολογιστή; - Κι αυτό το έχω λύσει φανερά. Της έχω πει ότι υπάρχουν κάμερες ασφαλείας στο σπίτι που καταγράφουν τα πάντα, καθαρά για λόγους ασφάλειας. Της έχω πει ότι θα ρίχνω ματιές στα βίντεο που καταγράφουν. Εκείνο που δεν ξέρει, είναι ότι εγώ τις παρακολουθώ on line από τη δουλειά μου. - Big Brother is watching you! - Τα πάντα παρακολουθούνται φιλενάδα. Κάμερες έχεις, ίντερνετ έχεις, κάνε κι εσύ τις εξηγήσεις σου με τον Τέλη. - Εκπληκτικό! Δεν το είχα σκεφτεί! ενθουσιάστηκε η Νάνσυ - Και απλό! Κάντο! αποκρίθηκε η Νάντια με αποφασιστικότητα, απολαμβάνοντας μία ακόμη γουλιά καφέ. - Αλλά... τι γίνεται αν βγει έξω; Η Νάντια την κοίταξε λοξά, πονηρά κι ένα μυστηριώδες χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της. Ύστερα, έγνεψε στη φίλη της να κάνει ησυχία. Κοίταξε δεξιά - αριστερά γεμάτη καχυποψία. Σιγουρεύτηκε ότι δεν υπάρχει κανείς. Πλησίασε στο αυτί της και ψέλλισε:

Παύλος Κουτρουμπάς

[17]

- Σσσσ! Αυτό δεν το ξέρει. Αλλά υπάρχει πρόγραμμα και γι αυτό. Είναι ένα site. Λέγεται... tracemymobile.com. Είναι υπηρεσία του παρόχου που δεν την έχει μυριστεί ακόμα η μικρή. Ευτυχώς! Κι έτσι, μπαίνω κατά καιρούς και κάνω εφόδους! Τσεκάρω αν πάει όπου μου έχει πει. Μέχρι σήμερα δεν είπε ψέματα ούτε μία φορά. - Καταπληκτικό Νάντια μου ! Είσαι θησαυρός! πανηγύριζε η Νάνσυ. - Τι κακαρίσματα ακούω πρωί - πρωί ρε μάνα και με ξύπνησαν; Κότες έφερες στο σαλόνι; Τι γέλια είναι αυτά; Δεν ξέρετε ότι κοιμάμαι; Η Ίνα μπήκε απότομα αναμαλλιασμένη, αγουροξυπνημένη κι εκνευρισμένη. Οι δύο φίλες ταράχτηκαν και απομακρύνθηκαν η μία από την άλλη απότομα. Η Ίνα ήταν όμορφη. Καστανόξανθη με μακρύ μαλλί, με ελαφρές μπούκλες. Το βλέμμα της ήταν οξύ, αποφασιστικό. Η παρουσία της έντονη, όπως και τα χρώματα στα ρούχα που φορούσε. Κάπου αδιόρατα, στο στήσιμο του κορμιού της, μπορούσε κανείς να παρατηρήσει κάτι από άντρα. Όχι, δεν ήταν αντρογύναικο. Ήταν απόλυτα θηλυκιά. Αλλά ήταν εκείνο το νεύρο που εξέπεμπαν οι γυμνασμένοι μυες του κορμιού της, που όμως σεβόντουσαν την αισθησιακή καμπυλότητα του γυναικείου σώματος. Ήταν εκείνο το βαθύ, απροσδιόριστα άγριο, αποφασιστικό βλέμμα της που σε ανάγκαζε να διαισθάνεσαι ότι, αν μπλέξεις μαζί της, την έχεις άσχημα. Ίσως δεν ήταν τυχαίο ότι οι αρβύλες αποτελούσαν χαρακτηριστικό γνώρισμα της εμφάνισής της. Ήταν, ακόμα, η μαγκιά της κάτι που ξεχώριζε από την αποχαύνωση που συνήθως μπορούσε κανείς να διακρίνει σε αρκετούς νέους της εποχής. - Τι λόγια είναι αυτά Ίνα μου; Καλημέρα λέει ο κόσμος! επιχείρησε να τη συνετίσει η μάνα της. Εξάλλου, είναι εδώ και η κυρία Νάνσυ. - Καλημέρα κυρία Νάνσυ. Συγγνώμη για τον άσχημο χαιρετισμό μου αλλά όταν ξυπνάς με χαχανητά, έχοντας κοιμηθεί το ξημέρωμα, είσαι κάπως... απολογήθηκε αφηρημένα η Ίνα - Καλημέρα Ίνα μου. Μη στενοχωριέσαι! Σε ξέρω, εξάλλου. Δεν παρεξηγούμαι. Γιατί ξενύχτησες; - Διάβασμα! Τι άλλο αυτή την περίοδο; Πλησιάζουν και οι εξετάσεις προσομοίωσης σιγά-σιγά... - Ναι, ξέρω και από τον Τέλη. Κι αυτός διαβάζει συνεχώς, όμως όχι μέχρι το ξημέρωμα. - Εγώ είμαι βραδινός τύπος. Νυχτοπούλι! Μετά τις δώδεκα λειτουργεί το μυαλό μου και καταλαβαίνω τι διαβάζω. - Βλέπεις Νάνσυ μου; Άλλος ένας λόγος που σωθήκαμε με την κατάργηση του σχολείου. Σκέψου, μόνο, ότι εκεί το ωράριο ήταν δεδομένο. Από τις 08:15 ως τις 14:00. Και τί θα κάνουν τα παιδιά που είναι βραδινοί τύποι, όπως η Ίνα; Αδιάφορο, έτσι; αναρωτήθηκε ειρωνικά η Νάντια. - Δηλαδή, εσείς έπρεπε να μαθαίνετε σε στάνταρ ώρες. Οκτώ με δύο! - Έτσι ακριβώς Ίνα μου. Κανένας σεβασμός στις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού, κατέληξε η Νάνσυ.

[18]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

- Tragic! έφριξε αστειευόμενη η Ίνα. Κι ύστερα, έφτιαξε κάπως αμήχανα το μαλλί της, χασμουρήθηκε βάζοντας το χέρι μπροστά από το στόμα και ρώτησε: - Ο Τέλης καλά; - Μια χαρά Ίνα μου. Έχει μπλέξει με τα μαθήματα και τα διαβάσματα, γι αυτό έχει ψιλοχαθεί. - Θα τον δω καθόλου; Τι λέει; - Ε, πιστεύω στις γιορτές θα βρεθείτε οπωσδήποτε... πήγε να τον δικαιολογήσει η Νάνσυ. - Α! Πιστεύετε.... Κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα θα τα λέμε δηλαδή... Τι συναρπαστική σχέση! ψέλλισε ειρωνικά η Ίνα και η Νάνσυ ήξερε πως είχε απόλυτο δίκιο. - Είναι οι Πανελλαδικές Ίνα μου, μετά όλα θα στρώσουν! Θα δεις... απολογήθηκε εκ μέρους του γιού της η Νάνσυ. - Μακάρι... πρόφερε μετά βίας ειρωνικά και βαριεστημένα η Ίνα, πιστεύοντας ενδόμυχα ότι δεν ίσχυε η ευχή της. Αμέσως μετά, η Ίνα πήγε στο μπάνιο να πλυθεί χωρίς να πει κάτι άλλο. Η Νάνσυ μίλησε με ενθουσιασμό στη φίλη της: - Δεν είναι καταπληκτικό πάντως να γνωριστούν τυχαία τα παιδιά μας στις προαγωγικές εξετάσεις της Β Λυκείου και να ξανασυναντηθούμε μετά από τόσα χρόνια; - Καρμικό, μη σου πω! Είχαν πάει στο εξεταστικό κέντρο και ανάμεσα σε δυο τρεις χιλιάδες παιδιά που ήταν εκεί, λίγο πριν πει ο καθένας για τις εξετάσεις μέσω διαδικτύου, η Ίνα συζήτησε με τον Τέλη κάποιες τελευταίες απορίες. Μετά, κουβέντα στην κουβέντα, έμαθαν πως μένουν σχετικά κοντά. Κι έτσι ξαναβρεθήκαμε και τρελαθήκαμε! Γιατί ήμασταν πολύ καλές φίλες στο σχολείο βρε Νάνσυ μου. - Αλλά μετά η ζωή, προβλήματα, τρεξίματα, παιδιά, δουλειά, υποχρεώσεις... - Χάνεσαι. - Ε, ναι! Όμως δεν είναι τυχαίο ότι ταίριαξαν τα παιδιά μας. Όπως ταιριάζαμε κι εμείς. - Δεν είναι τυχαίο, όχι! Μακάρι αυτή η σχέση να έχει προοπτική. - Μακάρι, δε λες τίποτα. - Τα Χριστούγεννα ισχύει έτσι; Σας περιμένουμε . - Εννοείται! Τι; Παιδιά είμαστε; Είπαμε ναι! Πάει και τελείωσε. Θα φάμε μαζί. Πάμε αλλού πια εμείς; Εξάλλου, και ο Κώστας που είναι διαφημιστής, θέλει να μιλήσει με το δικό σου για να διαφημίσει την εταιρία του. - Τέλεια! Τα Χριστούγεννα λοιπόν! - Τα Χριστούγεννα!

Παύλος Κουτρουμπάς

[19]

To Χριστουγεννιάτικο Τραπέζι Τα Χριστούγεννα δεν ήταν απλά μια γιορτή. Ήταν η αφορμή να αισθανθούν όλοι ότι η οικογένεια είναι ακόμα υπαρκτή και ζωντανή. "Άπαντα Κλειστά" σημείωνε το ημερολόγιο -σαν κατάλοιπο μιας παλιάς γλώσσας που απλά αντέγραφεσχετικά με την ημέρα αυτή. Ούτε δουλειά, ούτε στόχοι, ούτε άγχος ούτε ατελείωτα, εξαντλητικά, απάνθρωπα ωράρια. Θαλπωρή, ησυχία, καλή διάθεση, πρόσωπα αγαπημένα, πλούσιο γιορταστικό γεύμα που γαργαλάει τις αισθήσεις. Χρώματα, στολίδια, δώρα συνεισφέρουν με τη λάμψη τους στη μεγαλοπρέπεια της ημέρας. Μια γιορταστική ευωχία είχε κάνει ευτυχισμένους τη Νάντια, τον Τάκη, την Ίνα, αλλά και τους προσκεκλημένους τους. Τη Νάνσυ , τον άντρα της και τον Τέλη. Η απαλή μουσική που ακουγόταν έκανε τους μεγαλύτερους να σιγοτραγουδούν και να ξεχειλίζουν από νοσταλγία για μια γλυκιά εποχή που είχε πια περάσει οριστικά, αν και ακόμη τους συγκινούσε ο ρομαντισμός της. Οι νέοι, αν και παρέμεναν σιωπηλοί - είχαν άλλα μουσικά ακούσματα - δε διαμαρτύρονταν. Οι μελωδίες αυτές τους ήταν οικείες. Τα γλυκά, ζεστά λαϊκά τραγούδια είχαν αντέξει στο χρόνο, διότι ήταν βγαλμένα από την καρδιά και βαπτισμένα στο συναίσθημα. Ο χρόνος, τελικά, είναι η Λυδία Λίθος για κάθε έργο τέχνης. Τίποτα δε θύμιζε τους φρενήρεις ρυθμούς που ζούσαν μέχρι και την προηγούμενη μέρα. Ήταν μια ατμόσφαιρα ανθρώπινη. Ύψωσαν τα ποτήρια και ο οικοδεσπότης ευχήθηκε όλο χαρά: - Πάντα τέτοια! Πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε. Στις επιτυχίες μας! - Και στων παιδιών μας! συμπλήρωσε η Νάνσυ - Πρωτίστως στων παιδιών μας! επισήμανε ο Κώστας. - Πάνω από όλα υγεία! Κι όλα τα άλλα έρχονται, πρότεινε εναλλακτικά ο Τέλης. Όλοι μαζί πλησίασαν τα ποτήρια και ο ήχος από το χτύπημα των κρυστάλλων ακούστηκε σαν την εορταστική καμπάνα που ανάγγειλε τα Χριστούγεννα με μεγαλοπρέπεια. Ζούσαν σε μια εποχή ευμάρειας. Η ύφεση, η λιτότητα και τα οικονομικά προβλήματα είχαν περάσει πια οριστικά στο παρελθόν. Η Ελλάδα βάδιζε πλέον επιταχυνόμενα στο δρόμο της ανάπτυξης. Όμως αυτό είχε και κόστος. Όλα είχαν αλλάξει στις ζωές των ανθρώπων. Ένας τεχνοκρατικός τόνος ήταν διάχυτος σε κάθε δραστηριότητά τους. - Πόσο μου αρέσει αυτή η μέρα! Με κάνει να αισθάνομαι άνθρωπος. Ότι ρέει ακόμα αίμα στις φλέβες μου. Νιώθω ότι δεν είμαι απλά ρομπότ, παρατήρησε ευτυχισμένα η Ίνα, που είχε ελαφρά ζαλιστεί από το δυνατό κρασί που έπινε . - Γιατί; Τις άλλες μέρες αισθάνεσαι άψυχο ρομπότ δηλαδή; απόρησε ο Τέλης. - Όχι, αλλά κοντεύω να πάθω μετάλλαξη, αποκρίθηκε εκείνη με παράπονο. - Εγώ πάντως αισθάνομαι μια χαρά με τον εαυτό μου, κατέληξε βαριεστημένα. Ο Τέλης ήταν ένας νεαρός που θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κανείς νέρντ, αλλά τον έσωζε κάπως η ομορφιά του σε συνδυασμό με το μοντέρνο κούρεμα

[20]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

και τις τρέντυ ενδυματολογικές επιλογές του. Κατά τα άλλα, μια αδιόρατη νωχελικότητα που τον διέκρινε άφηνε μιαν υποψία θηλυκότητας στο στυλ του. Όχι, δεν ήταν θηλυπρεπής. Από την άλλη όμως, δεν ήταν κι εκείνος ο άντρας που θα πέσει στη φωτιά ή θα πιάσει την πέτρα να τη στύψει. Το σώμα του ήταν μεν προσεγμένο από πλευράς κιλών, αλλά δεν ήταν γυμνασμένος. Ήταν απλά λεπτός, φυσιολογικός. Δε θα τον έλεγε κανείς ξερακιανό πάντως. Μάλλον θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί τεχνοκράτης. Ο άνθρωπος εκείνος που αντιμετωπίζει την ανθρώπινη ύπαρξη όπως ένα υπολογιστή. Με υλικό και λογισμικό δηλαδή. Απλά, ψυχρά, ορθολογιστικά. Η Ίνα διέθετε εσωτερικά πολύ περισσότερο την αποφασιστικότητα και το νεύρο του άντρα από τον Τέλη. Ίσως η λέξη που ταιριάζει καλύτερα στο στυλ του να είναι η αποχαύνωση και όχι η νωχελικότητα. Μια αποχαύνωση που δεν ήταν κυρίαρχη, αλλά διαφαινόταν σαν αναβλητικότητα και ατολμία. Πως ταίριαξαν αυτοί οι δύο; Είναι, άραγε, που τα ετερώνυμα έλκονται; Ή μήπως οι λίγες επιλογές που έδινε η περιορισμένη κοινωνικότητα των νέων; Κάτι άλλο ίσως; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου... - Ψάχνω κάτι πιο συναρπαστικό στη ζωή μου! συνέχισε η Ίνα. Θέλω εναλλαγές, θέλω ένταση, θέλω ζωντάνια. Να γνωρίζω νέους τόπους, νέους πολιτισμούς, νέα μυαλά, νέους ανθρώπους. - Είσαι σίγουρη ότι θες να γίνεις γιατρός και όχι τουριστικός πράκτορας; ρώτησε σκωπτικά ο Τέλης, προσπαθώντας να κάνει χιούμορ. - Μια χαρά είναι η Ίνα μας, παρατήρησε ο πατέρας της. Απλά, τώρα είναι στριμωγμένη με τις εξετάσεις. Μετά θα τα ζήσει όλα αυτά που τώρα ονειρεύεται... - Ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό μου μπαμπά; πετάχτηκε η Ίνα. - Ποιό; - Να ζούσαμε μέρες σαν τη σημερινή όσο πιο συχνά γίνεται! Ήθελα να είσαι εδώ όταν σε χρειάζομαι και όχι να επικοινωνώ μαζί σου μέσω Γραμματέων και Φαρισαίων, ενόσω εσύ γυρίζεις την Ελλάδα και τον κόσμο... Ήθελα να με σφίξεις στην αγκαλιά σου όταν αισθάνομαι ολομόναχη. Να ηρεμώ καθώς αισθάνομαι την παρουσία σου στο σπίτι και να συζητάμε τα νέα μας, τις στεναχώριες μας, τα προβλήματά μας και τις χαρές μας! Στον τόνο της φωνής της Ίνας διέκρινε εύκολα κανείς μια πίκρα. Ένα παράπονο που ξεχύθηκε όπως ένα βέλος με στόχο την καρδιά του πατέρα της, που ήξερε ότι έχει δίκιο η μικρή. Όμως, τί μπορούσε να κάνει; Διοικούσε μία ταχύτατα αναπτυσσόμενη εταιρία. Προσπάθησε, λοιπόν, να πετάξει την μπάλα στην κερκίδα... - Ίνα μου... Ξέρεις... Είναι καλό να μάθεις στη ζωή σου να ζεις τη στιγμή. Είπες ότι απολαμβάνεις τη σημερινή ημέρα. Μην την αμαυρώνεις λοιπόν με μουρμούρα και γκρίνια! Πέρνα καλά τώρα. Αύριο βλέπουμε! Κανείς δε μας εγγυάται ότι αύριο θα είμαστε όλοι καλά, δυνατοί και υγιείς για να απολαμβάνουμε. Είσαι καλά σήμερα; Γλέντα! Αύριο βλέπουμε... Και μην ξεχνάς πως, ό,τι κάνω, το κάνω για σένα. Αυτή την κληρονομιά που σήμερα εγώ χτίζω με αίμα, αύριο εσύ θα παραλάβεις. Κι έτσι, δε

Παύλος Κουτρουμπάς

[21]

θα σου λείψει τίποτα. Δε μου αρέσουν οι γκρίνιες! Φέρνουν κακοτυχία. Υψώνω το ποτήρι στις επιτυχίες των παιδιών μας! Ύψωσαν τα ποτήρια και ο μεγαλοπρεπής ήχος του κρυστάλλου, που χτυπάει για να ευχαριστιούνται όλες οι αισθήσεις, έδωσε ένα τόνο επισημότητας και επανέφερε την εορταστική διάθεση στην παρέα. - Να ανοίξουμε τα δώρα! πρότεινε η Νάντια. - Ναι! συμφώνησε η φιλενάδα της. Σηκώθηκαν όλοι κι άρχισαν να ανοίγουν σακούλες και κουτιά στολισμένα με πολύχρωμα χριστουγεννιάτικα περιτυλίγματα και κορδέλες χρυσαφένιες. Επιφωνήματα επιδοκιμασίας και θαυμασμού ακούγονταν από όλους, καθώς και ευχαριστίες ανακατεμένες με ευχές, φιλιά και αγκαλιές για τα όμορφα δώρα που προσφέρονταν. Ο Τάκης πλησίασε την Ίνα την αγκάλιασε και τη φίλησε στα μαλλιά παρατηρώντας: - Αααχ! Η κορούλα μου δεν έχει μυαλό! Αν είχε, θα σπούδαζε πληροφορική, να αναλάβει έτοιμη, στρωμένη τη δουλειά του μπαμπάκα της και να βρει το μήνα που τρέφει τους έντεκα. - Μάλλον να δουλεύει και τους 12 μήνες εννοείς και μάλιστα 24/7, μπαμπάκο... επισήμανε σκωπτικά η μικρή. - Ενώ τώρα που θα γίνεις γιατρίνα; Πιστεύεις ότι θα κάθεσαι; Ξέρεις τι τρέξιμο έχεις να φας στα νοσοκομεία; Άσε που παίζεις με τις ζωές των ανθρώπων. Άλλο να καεί ένα λάπτοπ, άλλο να έχεις το άγχος μην τυχόν και πεθάνει ο ασθενής. Αλλά έχεις πάρει από μένα. Πας στην ιατρική επειδή είναι ψηλά! Επειδή δεν αντέχεις τα εύκολα, τα ξεκούραστα. Επειδή είναι εκεί και σου φωνάζει: "Φτάσε με αν μπορείς!" κι εσύ τρελαίνεσαι, γιατί ξέρεις πως μπορείς! - Μπαμπάκο, χώνεψέ το! Πάω Ιατρική γιατί μου αρέσει αυτή η επιστήμη. ΟΚ; παρενέβη η Ίνα. - Άσε Τάκη... Άδικα χάνεις τα λόγια σου. Μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω τα ίδια στο γιό μου. Έτοιμη πελατεία στη διαφημιστική μου και εκείνος θέλει Νομική. Χωρίς πελάτες, χωρίς τίποτα. Να ξεκινήσει από το μηδέν, όπως ακριβώς κι εγώ. Να είναι αυτοδημιούργητος. Δεν ανέχεται να λένε ότι είναι το παιδί του μπαμπά του. Ότι τα πήρε έτοιμα. Ότι ζει στη σκιά μου! Θέλει να φτάσει ψηλά μόνος του. Με τις δικές του ικανότητες. Θα το καταφέρουν τελικά τα παιδιά μας αλλά θα κουραστούν πολύ, εξήγησε ο Κώστας. - Α, ρε Κώστα! Σε τι εποχές ζήσαμε κι εμείς, ε; - Εδώ δεν ανάβαμε καν θέρμανση το χειμώνα στην πολυκατοικία. Θυμάσαι; Με ηλεκτρικές σόμπες ζεσταινόμασταν. Κανείς δεν πλήρωνε κοινόχρηστα και η κεντρική θέρμανση δεν άναβε.

[22]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

- Πως δε θυμάμαι; Έχω φάει κρύο εγώ... Ο πατέρας μου ήταν άνεργος χρόνια. Ένας Θεός ξέρει πως επιβιώσαμε. Όταν αναπολώ τα παλιά, ανατριχιάζω. Βλέπω πόσο άνετα ζω σήμερα και απορώ πως τα κατάφερα. - Ο δικός μου πατέρας παραλίγο να μπει φυλακή από τα χρέη τότε. Όλη η Ελλάδα χρωστούσε. Τραγικές εποχές! Άσε Τάκη. Μην τα θυμάμαι κι ανακατεύομαι... - Θυμήθηκα κάποιο συγγραφέα που έλεγε ότι για να φτάσεις στον παράδεισο, πρέπει να πάρεις πρώτα γερά φόρα από την κόλαση. Δηλαδή, να περάσεις μέσα από τον πόνο, τις δυσκολίες, τα προβλήματα, τη φτώχεια, τον αγώνα. Έτσι γίναμε αυτοί που είμαστε! Ήμασταν αποφασισμένοι να νικήσουμε, να επιβιώσουμε, να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και άνεση! Η νέα γενιά δεν καταλαβαίνει. Κάνει νάζια! Θέλει το μπαμπά δίπλα της να την κρατάει απ' το χεράκι. Κι αν δεν τον έχει, λόγω δουλειάς, νομίζει ότι χάθηκε ο κόσμος. Εδώ, αν δεν πάρουν το πιο σύγχρονο κινητό, πέφτουν σε κατάθλιψη. Δε ζήσανε δύσκολους καιρούς. Δεν αντέχουν τα ζόρια. Τα έχουν όλα στο πιάτο. Εμάς οι γονείς μας δε δούλευαν μεν τόσο πολύ, αλλά είχαν τα σχολεία και τα φροντιστήρια που μας ακούμπαγαν με τις ώρες, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και να κάνουν τις δουλειές τους. Οπότε κι εμείς δεν τους βλέπαμε και πολύ. Όμως δεν πάθαμε κάτι όπως βλέπεις... - Έχει όμως και αυτή η εποχή τις δυσκολίες της. - Σίγουρα! Σήμερα απαιτείται σκληρή δουλειά, ταχύτατη προσαρμογή, σβελτάδα, δια βίου μάθηση, ανοιχτά μάτια και μυαλά, καινοτόμες ιδέες. Χρειάζεται τελειότητα! Υψηλές αποδόσεις! Μα, πάνω από όλα, σωστές συμμαχίες. - Μέσα απ' το στόμα μου το πήρες αυτό Τάκη. Μάλιστα, θα ήθελα να μιλήσουμε σχετικά... - Σχετικά με τι; παραξενεύτηκε ο Τάκης. - Με τη συνεργασία που μόλις ανάφερες. - Ποια συνεργασία; - Να... Έλεγα ότι... Εσύ κι εγώ γνωριζόμαστε πια καλά. Και σαν άνθρωποι και σαν επαγγελματίες. Υπάρχει εμπιστοσύνη. Η εταιρία σου είναι από τις κορυφαίες. Η δικιά μου, πάλι, είναι από τα πρώτα ονόματα στο χώρο του μάρκετιν. Τι θα έλεγες να συνεργαστούμε και να προωθήσω τα προϊόντα και τις υπηρεσίες σου; Ο Τάκης τον κοίταζε σκεπτικός αρκετή ώρα. Ύστερα, απάντησε σοβαρά, όσο και προσεκτικά: - Δεν είναι κακή ιδέα, Κώστα, αλλά σκέφτομαι σε ποια νέα προϊόντα θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε. Δωσ' μου λίγο χρόνο να δω τα νέα προϊόντα τη χρονιά που έρχεται. Θα το δούμε... έγνεψε καταφατικά ο Τάκης, μιλώντας με διπλωματία, ώστε να μπορεί αργότερα να ελιχθεί και να ανακαλέσει, σε περίπτωση που χρειαστεί. - Τι θα γίνει τελικά; Θα φάμε επιτέλους σήμερα; Τέτοια μέρα και θα μιλάμε πάλι για δουλειές; Γρουσουζιά! Καθίστε να φάμε! Η γαλοπούλα θα κρυώσει! διέκοψε η Νάντια.

Παύλος Κουτρουμπάς

[23]

Η φωνή της λειτούργησε σαν σήμαντρο που έκανε τους πάντες να επιστρέψουν βιαστικά στο τραπέζι. - Σωστά! Και η γαλοπούλα κρύα δεν τρώγεται, πρόσθεσε βιαστικά η Νάνσυ. Κάθισαν και ο οικοδεσπότης άρχισε να κόβει τη γαλοπούλα προσεκτικά και να μοιράζει στους συνδαιτυμόνες. - Γεια στα χεράκια σου Νάντια μου! Λουκούμι είναι! - Ευχαριστώ Νάνσυ μου, αν και δε νομίζω ότι σε φτάνω στη μαγειρική. Θυμάμαι τα γεύματα που μας έχεις κάνει και δεν υπάρχει σύγκριση. - Σε ευχαριστώ, αλλά υπερβάλλεις, πιστεύω. - Μωρέ και λίγα λέει! Αν δεν ήταν καλή μαγείρισσα η Νάντια νομίζεις θα την παντρευόμουνα; πετάχτηκε ο Τάκης. - Ο έρωτας ξεκινάει απ' το στομάχι Τάκη! παρατήρησε ο Κώστας. Από εκεί αρχίζει η έκσταση και η μύηση στον έρωτα. Να ακούνε οι μικροί να μαθαίνουν. - Αν είναι έτσι, σωθήκαμε! Δεν ξέρω τι τύχη θα έχει ο έρωτάς μου, με πατάτες τηγανιτές και αυγά! Άντε βία και λίγα μακαρόνια λευκά, νερόβραστα με λίγο λάδι από πάνω και κέτσαπ! αστειεύτηκε η Ίνα. - Εμ βλέπεις; Και μετά με λες ξενέρωτο. Εγώ φταίω; Κάνε μου κανένα σπληνάντερο, κοντοσούβλι, ψαρονέφρι και θα δεις για πότε γίνομαι τσαχπίνης. Γαρίδα το μάτι! Τσακίρικο! πετάχτηκε ο Τέλης, που τη φορά αυτή πίστευε απόλυτα ότι κατάφερε να κάνει χιούμορ πετυχημένο. - Γαρίδα κατεψυγμένη; γέλασε η Ίνα. - Καλά! Γέλα εσύ. Κάνε μου τίποτα συκωτάκια μπεσαμέλ με πιλάφι και θα με δεις πως μεταμορφώνομαι. - Σιγά ρε Spiderman! συνέχισε να γελάει η Ίνα. - Απόλαυση είστε! Πλάκα έχετε οι μικροί, σχολίασε ο Κώστας. - Μια χαρά είναι τα παιδιά μας! συμπλήρωσε η Νάντια. - Άσ' τα αυτά μικρή και κοίτα να μάθεις να μαγειρεύεις. Αλλά κι εσύ Τέλη. Τώρα πια και ο άντρας μαγειρεύει. Δεν είναι όπως την εποχή των παππούδων μας. Άσε που οι μεγαλύτεροι σεφ είναι άντρες. Τόσο ελεύθερο χρόνο έχετε! Κάντε το σα χόμπι. Εδώ, ακόμα κι εγώ ξέρω να μαγειρεύω. Άλλο που δεν έχω χρόνο, συμβούλεψε ο Κώστας. Ο Τάκης είχε σερβίρει γαλοπούλα σε όλα τα πιάτα. Ο καθένας έπαιρνε μόνος του πατάτες από ένα πυρίμαχο γυάλινο σκεύος τοποθετημένο στη μέση του τραπεζιού. Πήραν "ανά χείρας" τα πανάκριβα σκαλιστά ασημένια πολυτελή μαχαιροπίρουνα , που τα κοσμούσαν ανάγλυφα χριστουγεννιάτικα στολίδια, και ξεκίνησαν να απολαμβάνουν το γεύμα. Η ατμόσφαιρα ήταν πανηγυρική. Γέλια, ξεφωνητά χαράς πλημμύριζαν το σπίτι. Αν τους έβλεπε κανείς θα αισθανόταν ότι ζούσαν την απόλυτη στιγμή της ευτυχίας... Ξαφνικά, χτύπησε το κινητό του Τάκη! Εκείνος το πήρε στο χέρι και παρατήρησε το νούμερο. - Ο Γρηγόρης! Τι θέλει Χριστουγεννιάτικα;

[24]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

- Για ευχές να υποθέσω... Τί άλλο; απόρησε με αφέλεια η Νάντια. Ο Τάκης απάντησε στην κλήση: - Χρόνια πολλά και καλά Γρηγόρη μου. Με υγεία και επιτυχίες στις δουλειές μας. Άντε, και Διευθύνων Σύμβουλος σου εύχομαι! Όχι απλά Γενικός Διευθυντής που είσαι τώρα... Που βρίσκεσαι; Τι; Δεν είσαι σπίτι; Χριστούγεννα σήμερα! Χρειάζεται να γεμίσουμε λίγο τις μπαταρίες μας. Εμείς τρώμε εδώ με την οικογένεια... Τι εννοείς τρώω και η τύχη μου δουλεύει; Τι κάνεις εκεί; Ο Τάκης κοπάνησε το χέρι στο τραπέζι απότομα, ενώ οι άλλοι τινάχτηκαν τρομαγμένοι, και συμπλήρωσε: - Ο Χάντινκτον; Της Interobotica; Ο Τιτανομέγιστος; Ήρθε Αθήνα; Μα καλά, δεν έχουν Christmas Time αυτοί; Εγώ ξέρω ότι οι Δυτικοί τα Χριστούγεννα τα γιορτάζουν ιδιαίτερα... Α... Τι μου λες; Φεύγει αύριο για δουλειές στη Σαουδική Αραβία που δεν έχουν Χριστούγεννα, ε;... Έτσι εξηγείται... Και σήμερα Αθήνα, ε; Τι μου λες; Ο Τάκης άρχισε να ξεσφίγγει τη γραβάτα του, κουνώντας την δεξιά αριστερά, και να ξεφυσάει όλο ενέργεια έτοιμος να κλείσει συμφωνίες. Ο Κώστας είχε ήδη αρχίσει να στριφογυρίζει στην καρέκλα του λες και του είχαν βάλει κάρβουνα. Ήξερε ότι αυτή ήταν η ευκαιρία που έψαχνε μια ζωή. Είχε έρθει στην κατάλληλη στιγμή. Πάνω που είχε κάνει στον Τάκη την πρόταση για συνεργασία. Βρισκόταν ένα βήμα πριν το κατώφλι μιας νέας εποχής για την εταιρία του. Και ο Τάκης συνέχισε έτοιμος να κλάψει από συγκίνηση: - Και ζήτησε να δει την εταιρία μας, ανάμεσα σε ελάχιστες στην Ελλάδα, για συνεργασία; Γρηγόρη μου, δε φαντάζεσαι πόσο με συγκίνησες σήμερα... Δικαιώνονται οι κόποι μιας ζωής... Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Η εταιρία μας εκτοξεύεται στον έβδομο ουρανό! Ο Κώστας άρχισε δειλά - δειλά να παρεμβαίνει: - Μην ξεχνάς την πρόταση που σου έκανα πριν Τάκη. Για τη συνεργασία μας! Να η ευκαιρία! Ο Τάκης του έκανε νόημα με τα χέρια να ηρεμήσει και συνέχισε να μιλάει στο τηλέφωνο: - Και... πότε θέλει να βρεθούμε; Κανόνισες ραντεβού; Σε μία ώρα; Ο Τάκης σηκώθηκε όρθιος. Κοίταξε το ρολόι του, αναστέναξε και συνέχισε: - Τουλάχιστον, είμαι ήδη ντυμένος επίσημα λόγω της εορτής. Θα προλάβω πιστεύω. Ευχαριστώ Γρηγόρη. Μου έκανες το καλύτερο δώρο σήμερα! Σε περιμένω στο ξενοδοχείο του Χάντινγκτον σε κανένα μισάωρο - σαράντα λεπτά! Κλείνει το τηλέφωνο και τινάζεται πανικόβλητος, φωνάζοντας στη γυναίκα του: - Νάντια, ετοιμάσου! Σε θέλω μαζί μου. Πάρε όλα τα σχετικά έγγραφα για τη σύναψη νέων συμβάσεων! Χτυπήσαμε φλέβα χρυσού! Φεύγουμε! - Τάκη, αν θέλεις, μην ξεχνάς τη συνεργασία μας! πετάχτηκε αγχωμένος ο Κώστας!

Παύλος Κουτρουμπάς

[25]

Ο Τάκης τον κοίταξε για λίγο σκεπτικός. Κι ύστερα πρότεινε: - Καμία αντίρρηση. Έλα κι εσύ μαζί μας να δεις τις υπηρεσίες που θα προτείνει ο Χάντινκτον και θα μελετήσω μετά με την ησυχία μου το concept της διαφήμισης που θα κάνεις... Ο Κώστας σηκώθηκε και τακτοποίησε τη γραβάτα και το κουστούμι του στον καθρέπτη του σαλονιού. Η Ίνα σούφρωσε το πρόσωπό της έτοιμη να εκραγεί. Ο Τέλης παρατηρούσε τις εξελίξεις αμέτοχος. Η Νάνσυ παρακολουθούσε ενθουσιασμένη. Η Ίνα σηκώθηκε από το τραπέζι και περπατώντας νευρικά πέραδώθε με τα χέρια σταυρωμένα, βρέθηκε μπροστά στον πατέρα της. Του είπε οργισμένα αλλά χαμηλόφωνα: - Μου κατέστρεψες και τη μοναδική μέρα που είχα να νιώσω κι εγώ λίγη χαρά... - Ινάκι μου, αν πετύχει η δουλειά αυτή, σύντομα όλα τα όνειρά σου θα εκπληρωθούν! - Σου είπα τι όνειρα έχω! - Ακόμα και αυτά μικρή μου. Η γκρίνια σου μου έδωσε έναυσμα να σκεφτώ κάτι που θα σου αρέσει. -Τι; - Να! Αν πάνε όλα καλά και η εταιρία μας τα βρει με τον Χάντινκτον, τότε πλέον έχω αγγίξει ουρανό! Δε θέλω κάτι άλλο! Σε λίγο θα μπορώ να την πουλήσω και θα πάρω τόσα πολλά λεφτά, που πλέον θα ζήσω τη ζωούλα μου με τους ανθρώπους που αγαπώ! Όπου θέλεις θα κάνουμε Χριστούγεννα σε λίγα χρονάκια! Άλπεις; Άνδεις; Έβερεστ; Προσευχήσου μόνο να πάνε όλα καλά με τον Χάντινγκτον, και θα δεις τι σε περιμένει... - Ναι, πρόσεχε μη μας καταπλακώσει καμιά χιονοστιβάδα εκεί! - Σε φιλώ Ίνα μου! Καλά Χριστούγεννα! Και όπως είπαμε! Θετική σκέψη! Καλή μας τύχη! Ο πατέρας φίλησε την Ίνα. Εκείνη δεν κινήθηκε. Παρέμεινε ψυχρή και στενοχωρημένη. Ο Τάκης, η Νάντια και ο Κώστας βγήκαν έξω σχεδόν τρέχοντας. Η Ίνα έκανε νωχελικά κάποια βήματα μέσα στο σαλόνι. Η Νάνσυ προσπάθησε να συνεχίσει το γεύμα σα να μην είχε συμβεί τίποτα. Ο Τέλης δεν άλλαξε καθόλου θέση. Που και που έβαζε βαριεστημένα μια μπουκιά στο στόμα του και παρακολουθούσε αδιάφορα και ψύχραιμα τις εξελίξεις. - Περίεργα ξεδιπλώθηκε η σημερινή μέρα, αλλά άξιζε τον κόπο, παρατήρησε η Νάνσυ. Η Ίνα κοίταζε αφηρημένα έξω από το παράθυρο. Κι ύστερα ψέλλισε: - Δεν την αντέχω άλλο αυτή την ησυχία μέσα στο σπίτι! Θα τρελαθώ! - Ίνα μου, έλα εδώ. Κάτσε να φάμε παρέα όλοι μαζί. Δεν είσαι μόνη σου. Η Ίνα έσκυψε το κεφάλι. Δεν είπε τίποτα. Πλησίασε την καρέκλα και έκατσε σαν να έκανε μια δουλειά για την οποία είχε πληρωθεί και έπρεπε απλά να την κάνει. Βαριεστημένα, προσπαθούσε να κόψει ένα κομμάτι γαλοπούλα, παλεύοντας

[26]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

παράλληλα την τρικυμία του μυαλού της, που δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ακόμα και τούτη τη μέρα οι γονείς της πήγαν στη δουλειά. Η Νάνσυ δεν μίλαγε. Ούτε κι ο Τέλης. Έτρωγαν όλοι σιωπηλά λες κι είχαν πένθος. Τo CD με την απαλή, ανθρώπινη μουσική είχε τελειώσει. Απόλυτη ησυχία! Ο δυνατός βοριάς έκανε ένα συριγμό στο παράθυρο που έμοιαζε με φάντασμα. Πάντα τρόμαζε με αυτό η Ίνα όταν ήταν παιδί. Τη μεταφυσική αυτή σιωπή διέκοψε η διασκεδαστική μελωδία του κινητού της Νάνσυ. Εκείνη βιαστικά το σήκωσε βιαστικά: - Έλα Κώστα! Τί έγινε; Έχεις το λάπτοπ σου στο σπίτι; Φυσικά και μπορώ να πεταχτώ... Ναί! Στο δωμάτιό μας ξέρω! ΟΚ! Θα το πάρω και θα έρθω στο ξενοδοχείο που είναι ο Χάντινκτον. Εντάξει! Μείνε ήσυχος! Η Νάνσυ σηκώθηκε βιαστικά και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Πήρε το παλτό της και ενημέρωσε: - Εμένα με συγχωρείτε! Πρέπει να πάω να πάρω το λάπτοπ του άντρα μου από το σπίτι και να του το πάω στο ξενοδοχείο. Ευκαιρία να πείτε τα δικά σας εσείς... Ενώ ακόμα μιλούσε, η πόρτα έκλεισε πίσω της με πάταγο. Ίσως απ' τον αέρα. Ίσως απ΄ τη σπουδή της. Η Ίνα γέλασε ειρωνικά κι ύστερα κατόρθωσε να προφέρει σαρκαστικά: - Επιτέλους μόνοι! Ο Τέλης την κοίταξε διερευνητικά, προσπαθώντας να ψυχανεμιστεί αν τον ειρωνεύεται. - Είμαι ένας αλλά Λέων, είπε ξαφνικά. - Στο ζώδιο, να υποθέσω... Γιατί αλλού... αποκρίθηκε απαξιωτικά η Ίνα. - Κοίτα να σου πω! Δεν είναι καλό να ρίχνεις τον άνθρωπό σου. Ο σωστός έρωτας πρέπει να με ανεβάζει, όχι να με καταρρακώνει! Μη με μειώνεις έτσι. - Μα δε σε μειώνω! αντέδρασε η Ίνα. - Αλλά τι κάνεις; διαμαρτυρήθηκε ο Τέλης εκνευρισμένος. - Σε περιγράφω απλά... Φίλησε με Τέλη, είπε η Ίνα και γέλασε. Εκείνος την πλησίασε κι άρχισε να τη φιλά στο στόμα. Μα το φιλί του ήταν σα να εκτελούσε εντολές στο στρατό ή όπως ένας υπάλληλος, απλά, κάνει τη δουλειά του, χωρίς να την απολαμβάνει. Μόνο και μόνο για να βγάλει τον επιούσιο... Έλειπε και ο πόθος και το πάθος. Όταν σταμάτησαν, η Ίνα παρατήρησε απογοητευμένη: - Βλέπεις; - Τι να δω πάλι; - Τι σχέση έχει αυτό το συγκεκριμένο φιλί με εκείνα που δίναμε όταν έπαιρνες το αυτοκίνητο και πηγαίναμε στο δασάκι κοντά στη θάλασσα; Θυμάσαι; Νύχτα, κρυφά από όλους... Τότε κανείς δεν ήξερε τον έρωτά μας. Τι πάθος ήταν εκείνο Τέλη! Αυτό ψάχνω! Χειμώνας, κρύο κι όμως μέσα στο αυτοκίνητο καιγόμασταν! Τα κορμιά ζεματούσαν, οι ανάσες κόβονταν από την έκσταση, ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι! Τόσο,

Παύλος Κουτρουμπάς

[27]

που ήταν λες και ίδρωνε μαζί και το αυτοκίνητο. Οι υδρατμοί πάνω στα τζάμια το έκαναν να μοιάζει περισσότερο με χαμάμ! Τα κορμιά γλίστραγαν χαοτικά, ανεξέλεγκτα... Όταν επιστρέφαμε ντρεπόμουνα, γιατί γνώριζα ότι, όποιος έβλεπε το αυτοκίνητο, σίγουρα θα καταλάβαινε τι κάναμε... Αλλά δε με ένοιαζε! Ήμουν ευτυχισμένη... Για πρώτη φορά ευτυχισμένη! Μαζί σου Τέλη! Ήμουν υπερήφανη που θα έλεγαν ότι τα έκανα όλα αυτά με τον Τέλη! Καταλαβαίνεις; Δε λογάριαζα τίποτα! Και τώρα με φιλάς λες και δε συνέβησαν ποτέ όλα αυτά... Λες και σε βάζουνε να κάνεις αγγαρεία! - Είμαστε τυχεροί που το δίπλωμα το παίρνουν τώρα από τα δεκαέξι. Αλλιώς, δε θα είχαμε ζήσει τίποτα από όλα αυτά... - Αυτό μόνο έχεις να πεις; αποκρίθηκε οργισμένα η Ίνα. - Έχω να πω και κάτι άλλο. Αυτός είμαι Ίνα. Δε μπορώ να προσποιούμαι. Αυτός είμαι! Είναι στιγμές που κλείνομαι στον εαυτό μου. Είναι περίοδοι που έχω ανάγκη να μείνω μόνος, που με ζαλίζει η συναναστροφή με άλλους... - Σαν την άλλη φορά... Τρεις μήνες στην απομόνωση. Χαμένος στην εικονική πραγματικότητα του PC. Αλήθεια, σε νοιάζει τι κάνω εγώ; Τα αισθήματά μου σε ενδιαφέρουν; Αν είμαι καλά, αν θέλω κάτι, αν νιώθω μοναξιά; Αν έχω την απόλυτη ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον; - Δεν καταλαβαίνω... Φίλους δεν έχεις; - Έχω κάτι παιδιά από τη γειτονιά που είμαστε από μικρά μαζί. Αλλά κι εκείνοι συχνά εξαφανίζονται όπως κι εσύ. Πέφτουν στη μαύρη τρύπα του PC. Όμως δεν είναι το ίδιο. Εσύ είσαι ο άνθρωπός μου! Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτή η λέξη; - Εγώ πάλι, όταν αισθάνομαι αυτά τα συμπτώματα που λες, απλά παίρνω τηλέφωνο όποιο φίλο ή γνωστό μπορώ να βρω και πάμε καμιά βόλτα να ξελαμπικάρω. Δε θα τρελαθώ αν δε μπορείς εσύ να βγούμε ούτε θα σου κάνω επεισόδιο! - Τέλη, έλεος! Έχεις μπερδέψει τη σχέση, τον άνθρωπό σου, τους φίλους, τους τυχαίους, τους περαστικούς! Τέλη, δεν ξέρεις τι σου γίνεται! Την άλλη φορά είχαμε ραντεβού και όταν ήρθα σπίτι σου, ήταν εκεί και ο κολλητός σου ο Νίκος. Μου είπες τότε: "Δεν υπάρχει πρόβλημα! Ήθελε να περάσει και του είπα ΟΚ. Αν θες κάτσε μαζί μας." Άκου "αν θες κάτσε μαζί μας", ενώ είχαμε ραντεβού οι δυο μας! - Ε, ναι ρε Ίνα! Χαλαρά! Τι κακό βλέπεις σε όλο αυτό; - Θα τρελαθώ! Τέλη, καταλαβαίνεις; Είσαι η σχέση μου! Θέλω να σε δω. Να είμαστε μόνοι μας. Να κάνουμε τα δικά μας! Εκείνα τα τέλεια που κάναμε όταν η σχέση μας ήταν κρυφή! Τι δουλειά έχει ο Νίκος μέσα σε όλα αυτά; Τι δουλειά έχει ο περαστικός, ο τυχαίος, ο άσχετος; Βάλε, επιτέλους , σωστές προτεραιότητες Τέλη! Δεν μπορείς να καταστρέφεις έτσι κάτι τόσο δυνατό και όμορφο! - Μα γιατί το καταστρέφω Ίνα; Σε έχει πιάσει υστερία! Θα καθόμασταν λίγη ώρα με το Νίκο όλοι μαζί, θα τρώγαμε κανένα σουβλάκι, θα παίζαμε κανένα παιχνίδι και σιγά - σιγά ο Νίκος θα την έκανε για το σπίτι του και θα ήμουν όλος δικός σου! Αλλά

[28]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

εσύ λύσσαξες και εξαφανίστηκες εκείνο το βράδυ κι ακόμα δεν καταλαβαίνω το γιατί! - Τέλη, καταλαβαίνεις τι σημαίνει σχέση, αγάπη, αφοσίωση, επικοινωνία; - Ίνα, άκου να δεις. Δεν αντέχω άλλο κήρυγμα! Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτός είμαι! Και σ΄ όποιον αρέσω. Αν ψάχνεις κάτι άλλο, πες το μου να κάνω πέρα. - Μα αν έψαχνα κάτι άλλο αγόρι μου, δε θα με έβλεπες εδώ να προσπαθώ με τόσο κόπο να σώσω αυτή τη σχέση, υπενθυμίζοντάς σου τα αυτονόητα! - Ωραία λοιπόν! Αγάπα το φίλο σου με τα ελαττώματά του! - Πάλι δε μπορείς να καταλάβεις Τέλη ότι δεν είμαστε απλά φίλοι! - Ίνα, να σου πω κάτι; Είναι φορές, ειλικρινά, που είμαι απόλυτα πλήρης μόνο με τους φίλους μου. Δεν έχω ανάγκη κάτι άλλο...Είναι ακόμα περισσότερες φορές που αισθάνομαι πλήρης και μόνο με το PC μου! Εκεί ο κόσμος είναι ιδανικός. Έξω είναι μια πικρή αλήθεια που δε με εκφράζει και τόσο. Κοίτα τι εικόνα δείχνουν οι άνθρωποι στο ίντερνετ και δες τους μετά στη ζωή τους! Τραγικό! - Χριστέ μου, τί ακούω; Τέλη, είσαι εθισμένος! Αυτό είναι όλο! - Καθόλου! Το έχω συζητήσει με την ψυχολόγο μου! Δεν έχω συμπτώματα εθισμού. Προσέχω την εμφάνισή μου, τρέφομαι κανονικά, ενδιαφέρομαι για τις σπουδές μου, έχω σχέση... - Έχεις σχέση; - Ναι! - Τι ώρα; - Τι "τι ώρα"; - Τι ώρα έχεις σχέση Τέλη κι εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι; Έχεις καταλάβει ότι τη σχέση την τελειώνεις με την αδιαφορία σου; Είσαι ανίκανος να συντονίσεις ένα ραντεβού με τη σχέση σου αγάπη μου! - Αυτός είμαι Ίνα! Είτε με σένα είχα σχέση είτε με το ομορφότερο μοντέλο στον πλανήτη, δεν αλλάζω για καμία! Τέλος! Δε μπορώ τέτοια καταπίεση! Η Ίνα τον κοίταξε με αγανάκτηση: - Κι εγώ αυτή είμαι και όποιος με καλεί σπίτι του, κατουράω στο σαλόνι του! Θα με ξανακαλέσεις σπίτι σου όταν το ξέρεις αυτό; - Ίνα, με αηδιάζεις! - Αντί να αηδιάζεις, να καταλάβεις πόσο άσχημο είναι να ακυρώνεις έτσι τη σύντροφό σου! - Μα γιατί σε ακυρώνω; - Όταν έχουμε ραντεβού και το αλλάζεις, φέρνοντας φίλους σου χωρίς να με ρωτήσεις, δε με ακυρώνεις; Μαζί μου έχεις ραντεβού! Με ρώτησες αν θέλω να είναι εκεί άλλοι; Την άλλη φορά σηκωθήκατε και πήγατε στο εξοχικό του άλλου κολλητού, του Δημήτρη... Είχαμε και τότε ραντεβού! Σάββατο βράδυ. Με έκλεισες μέσα! Δεν πήγα πουθενά! Τι χρώσταγα να χάσω το Σαββατόβραδό μου; - Ναι, γιατί επέμενες να μην έρθεις!

Παύλος Κουτρουμπάς

[29]

- Μα δεν θέλω να πάω στο εξοχικό του καθενός Τέλη! Ήθελα να περάσω το Σαββατόβραδό μου μόνο με σένα! Αυτό είχαμε κανονίσει! Γαμώτο! Ο Τέλης επισημαίνει με υφάκι: - Απαπαπα... αν κάποια στιγμή όλο αυτό τελειώσει, σκέφτομαι να λέω στις γυναίκες ότι ψάχνω μόνο σεξ. Τίποτα παραπάνω! Να ξεκαθαρίζω τη θέση μου, για να μην έχω τέτοιες υστερίες. Μόνο σεξ! Η σχέση απαιτεί τεράστια ενέργεια που δε διαθέτω! No Drama and no trauma, please! Thanks! Η Ίνα τον κοιτάζει έξαλλη: -Ε, τώρα τι να σου πω; Πας γυρεύοντας για κάνα φάσκελο! Για δείτε ρε μούρη που θα το παίξει και σταρ! Πες καλύτερα ότι ψάχνεις μία πόρνη να έρχεται δυο-τρεις φορές το μήνα, να κάνεις σεξ και τέλος! Άσε τις σχέσεις! - Μιλάς σκληρά! Δε ζήτησα πόρνη! - Δε ζήτησες, όμως, και σύντροφο Τέλη! Εγώ απλά σε διευκολύνω για να βρεις ακριβώς αυτό που ψάχνεις! Τι τις πέρασες τις γυναίκες; Αντικείμενα να περνάς καλά μαζί τους όποτε θέλεις εσύ; - Αν είναι η συντροφικότητα να σημαίνει ψυχαναγκασμό, καταπίεση, εμμονές και υστερία, τότε ναι! Προτιμώ την πόρνη! - Χριστέ μου! Αρχίζω να αισθάνομαι ανώμαλη που λέω τα αυτονόητα... - Γι αυτό άραξε και μη με ταλαιπωρείς. Άραξε να τα βρεις πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με μένα... Εξάλλου, ούτε η στάση των γονιών σου σε ικανοποιεί. Όλοι είμαστε λάθος τελικά; Η Ίνα άρχισε να δακρύζει. Άσθμαινε, γινόταν κόκκινη, ίδρωνε. - Τέλη, είσαι στο κατώφλι του εθισμού... Για όνομα του Θεού! Κοίταξέ το! Η σχέση σου δεν πάει καλά. Είναι τελευταία προτεραιότητα στη ζωή σου. Κοντεύει να πεθάνει. Λίγο ακόμα και θα παρατήσω τις προσπάθειες. Θα προτιμούσα χίλιες φορές να μού έλεγες ότι βρήκες μία άλλη, παρά όλα αυτά τα ασυνάρτητα που μου λες απόψε. Είναι το πρώτο σύμπτωμα, πίστεψέ με! Σύντομα, όλη η ζωή σου θα γίνει έτσι. Και οι σπουδές και οι καριέρες και οι φίλοι και όλα... Ο Τέλης την πλησίασε, της χάιδεψε τα μαλλιά και τη συμβούλεψε: - Είσαι ταραγμένη... Δε λύνονται έτσι αυτά. Ησύχασε. Μόνο με καθαρό μυαλό θα τη βρούμε την άκρη Ίνα. Ύστερα, ξεχνάς ότι πλησιάζουν οι Πανελλαδικές. Ξέρεις ότι είμαι στριμωγμένος και αγχωμένος. Όλο και πιο συχνά παθαίνω κρίσεις πανικού. Έχω ξεκινήσει ψυχανάλυση για να τις αντιμετωπίσω. Γι αυτό σου λέω, χαλαρά! Μην τρελαίνεσαι γιατί δε θα κερδίσεις τίποτα. Αν με αγχώνεις και εσύ με τις υπερβολικές σου απαιτήσεις, τότε θα γίνω χειρότερα ψυχολογικά και δε θα μπορώ να παλέψω το άγχος. Προς το παρόν ησύχασε και θα δούμε... - Χριστέ μου! Νιώθω τόσο μόνη σήμερα! Μα τόσο μόνη! αγανάκτησε η Ίνα και ξέσπασε σε ένα σπαραχτικό κλάμα.

[30]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

Εξετάσεις Προσομοίωσης Ξημέρωσε μια κρίσιμη ημέρα. Οι μέρες των Χριστουγέννων- που όφειλαν να ήταν ξέγνοιαστες και χαλαρωτικές- ήταν πια παρελθόν. Η οικογένεια είχε αρχίσει να άγχεται μέρες πριν. Η Νάντια πετάχτηκε ανήσυχη έξω από το δωμάτιό της με τις πιζάμες, αφού πρώτα έριξε μια κλεφτή ματιά στο ρολόι. Όλα έδειχναν να κυλούν ενοχλητικά ήσυχα, ενώ τα γεγονότα που αναμένονταν απαιτούσαν εγρήγορση. Καμία κίνηση ή φασαρία, καμία παρουσία. Ο Τάκης είχε φύγει για την εταιρία αξημέρωτα. Η Ίνα; Σε τι κατάσταση να ήταν; Μήπως είχε ξεχαστεί; Μήπως παρακοιμήθηκε από το πολύ διάβασμα; Αμέσως η Νάντια αναζήτησε την κόρη της: - Ίνα! Ίνα! Που είσαι κορίτσι μου; 24 Φεβρουαρίου σήμερα και η ώρα παρά κάτι εννιά! Στις δώδεκα έχεις εξετάσεις προσομοίωσης! Το ξέχασες; Μια πρόβα τζενεράλε για να δούμε τι ψάρια πιάνουμε στις πανελλαδικές. Που είσαι Ινάκι; Μια εκκωφαντική ησυχία εκτόξευε την αγωνία της μάνας στα ύψη. Η Ίνα ήταν φιλότιμη, μεθοδική και οργανωμένη. Δε μπορεί να είχε ξεχάσει τη σημερινή ημέρα. Αποκλείεται να είχε αποκοιμηθεί! Η Νάντια έψαξε στο σαλόνι. Τίποτα! Πλησίασε την πόρτα του δωματίου της Ίνας και χτύπησε διακριτικά: - Ίνα; Κοιμάσαι αγάπη μου; Σήκω! Δε θα προλάβουμε! Από μέσα ακούστηκε απροσδιόριστα μια κουρασμένη, βραχνή φωνή που μάλλον έλεγε "έρχομαι" ή κάτι τέτοιο... Η μάνα επέστρεψε βιαστικά στο το σαλόνι. Σύντομα, η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε η Ίνα ασθμαίνοντας αναμαλλιασμένη, κατακόκκινη, ιδρωμένη, κουρασμένη. Η Νάντια πάγωσε: - Ίνα μου, τι έχεις; Είσαι καλά; - Δεν είμαι καλά... αποκρίθηκε εκείνη σαστισμένα. - Τι έχεις κοριτσάκι μου; - Δεν ξέρω... Αισθάνομαι ότι θα αποτύχω. Έχω ξεχάσει όλα όσα έχω διαβάσει, πρόφερε με δυσκολία η Ίνα. Από τα κατακόκκινα, βασανισμένα μάτια της ανάβλυζαν άφθονα, καυτά δάκρυα. Αυτά μπλέκονταν με τον ιδρώτα που έτρεχε ασταμάτητα από όλο το πυρωμένο και γεμάτο αγωνία πρόσωπό της. Η εικόνα της φαινόταν τραγική. - Ίνα μου, εσύ τα λες αυτά; Εσύ που σε κάθε τεστ που έκανες στο ίντερνετ, το ποσοστό επιτυχίας σου άγγιζε το 100%; εμψύχωνε η μάνα, σε μια απονενοημένη προσπάθεια να αποφύγει τη διαφαινόμενη ολοκληρωτική καταστροφή. - Δεν είμαι καλά! Το μυαλό μου έχει κολλήσει! Θα αποτύχω... Δε θυμάμαι τίποτα! Ένας κόμπος μου δένει το λαιμό... Έχω δύσπνοια. Το στομάχι μου καίει... Θέλω εμετό. Δεν είμαι καλά! τραύλισε η Ίνα μέσα στον πανικό της. Ξεροκατάπιε κι ένας σπαστικός βήχας τη δίπλωσε στα δύο. Κάθισε στον καναπέ ασθμαίνοντας. - Κάτσε κοριτσάκι μου! Ηρέμησε, σε παρακαλώ. Είναι ψυχολογικό. Είναι το άγχος των εξετάσεων. Ηρέμησε! Μη χάσουμε τα πάντα! Είναι κρίμα να χάσεις τις εξετάσεις λόγω άγχους. Ξέρεις ότι αξίζεις! Τόσα τεστ έδωσες στο διαδίκτυο και αρίστευσες! Δεν είναι δυνατό να τα χάσεις όλα την τελευταία στιγμή για έναν παραλογισμό! Έλα στα

Παύλος Κουτρουμπάς

[31]

συγκαλά σου! Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου! Είναι αυτοκτονία Ίνα μου. Τέτοιο μυαλό, τέτοιο παιδί, τόσο διάβασμα! Λυπήσου τον εαυτό σου. Τα όνειρά σου! ικέτευε ακατάπαυστα η Νάντια, ενώ με το ένα χέρι την κράταγε αγκαλιά και με το άλλο χάιδευε τα μπερδεμένα μαλλιά της. - Δεν μπορώ σου λέω! Τελείωσαν όλα! Άφησέ με! ούρλιαξε η Ίνα και ξέσπασε σε λυγμούς. Ένας δαίμονας την είχε πιάσει απ' το λαιμό. Πανίσχυρος! Αδυσώπητος! Αδίστακτος! Την εξουσίαζε πλήρως και θα την παρατούσε μόνο όταν εκείνος το αποφάσιζε. Δεν τον ενδιέφερε η κρισιμότητα της στιγμής. Αντιθέτως, έδειχνε να τρέφεται από αυτό το γεγονός και να θεριεύει. Αισθανόταν τόσο αβοήθητη, τόσο ανίσχυρη, τόσο παρατημένη στα γαμψά νύχια του φρικτού δαίμονα που -όπως ο βραχνάς κατά το πρωινό ξύπνημα- είχε καθηλώσει το κορμί, το μυαλό, την ψυχή της. - Κορίτσι μου, στις εξετάσεις προσομοίωσης δεν κρίνεται η τύχη σου! Είναι απλά μια ρεαλιστική πρόβα των κανονικών εξετάσεων. Μάλιστα, με λίγο λιγότερη ύλη. Δες το λίγο πιο λογικά και ηρέμησε σε παρακαλώ! Είναι απλά μία κρίση πανικού. Την έχεις βιώσει ξανά. Ακολούθησε την τακτική που σου έχει προτείνει ο γιατρός και θα το ξεπεράσεις, εξηγούσε επίμονα η μάνα, αν και διαισθανόταν το μάταιο των λόγων της. Δεν είπαν κάτι άλλο. Η Ίνα παρέμεινε να κλαίει ασταμάτητα, διπλωμένη στα δύο στον καναπέ. Η μάνα της σηκώθηκε απελπισμένη. Περπατούσε πέρα-δώθε μηχανικά, γεμάτη τρόμο. Πότε κράταγε με το χέρι της το μάγουλό της και πότε έφραζε το στόμα της για να μην ουρλιάξει! Κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να μην εκραγεί κι εκείνη μαζί με την Ίνα, μέσα σε ένα ανεξέλεγκτο παραλήρημα, βλέποντας το όνειρο που είχε πλάσει στο μυαλό της τόσο όμορφα να καταρρέει ξαφνικά, από το τίποτα, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Ανέπνεε με δυσκολία. Αντίκριζε εκείνη την αντάρτισσα, την αγέρωχη, τη δυναμική, την ευφυή, την αποφασιστική, την ανεξάρτητη να είναι αδύναμη, άβουλη κι ανυπεράσπιστη όπως ένα βρέφος. Όχι, δεν έπρεπε να την παρασύρει το χάος της κατάστασης! Όφειλε να σκεφτεί λογικά, ρεαλιστικά. Ήταν η μόνη που μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο τη στιγμή αυτή. Προχώρησε αποφασιστικά προς το τραπέζι και άρπαξε το κινητό της: - Θα πάρω τον κ. Παπακωνσταντίνου. Τον ψυχίατρό σου αγάπη μου. Ευτυχώς μένει κοντά μας. Ελπίζω να μην έχει πάει στη δουλειά ακόμα... Με το δάκτυλό της να ζυγίζει τόνους και να τρέμει, η Νάντια πανικόβλητη έψαχνε να βρει το τηλέφωνο του γιατρού στις επαφές της. Αμέσως, τον κάλεσε αδημονώντας: - Καλημέρα κ. Παπακωνσταντίνου. Είμαι η Νάντια η Δεληγιώργη... Ε, όχι και τόσο καλά... Γι αυτό σας πήρα πρωί - πρωί. Η Ίνα φοβάμαι ότι σας χρειάζεται. Είστε στο σπίτι; Δόξα σοι ο Θεός! Είναι δυνατό να πεταχτείτε για λίγο εδώ; Σας είμαι ευγνώμων...

[32]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

Η Νάντια αναθάρρησε! Προσπάθησε να μεταδώσει τη θετική σκέψη και στην

Ίνα: - Άκουσες Ίνα μου; Ο γιατρός θα είναι σε λίγο εδώ... Η Ίνα φύσηξε τη μύτη της και ανέπνευσε βαθειά. - Πώς κατάντησα έτσι ρε μάνα; ψιθύρισε με απόγνωση. - Ηρέμησε μάτια μου! Είναι μία κρίση πανικού από το άγχος των εξετάσεων. Αλλά μάθε να τη διαχειρίζεσαι και να την αγνοείς. Δεν πρέπει να σε καταβάλλει, διότι έτσι δε θα μπορείς να κάνεις τίποτα στη ζωή σου. Χαλάρωσε! Σήμερα είναι μία πρόβα. Δεν κρίνεται τίποτα. Μην αντιδράς έτσι! - Δεν το θέλω... Δεν το κάνω επίτηδες... Δεν το ελέγχω! ψέλλισε σαστισμένα η Ίνα, παίρνοντας βαθιές ανάσες ανάμεσα σε κάθε πρόταση. Η Νάντια την πλησίασε, κάθισε δίπλα της στον καναπέ, την αγκάλιασε με τα δυο της χέρια και την λίκνιζε ρυθμικά, όπως ένα βρέφος. Αντί για νανούρισμα, προσπαθούσε να την εμψυχώσει: - Το ξέρω... Αλλά εσύ είσαι δυνατή... Είσαι ευφυής! Είσαι ικανή! Εδώ οι άσχετοι, που ξέρουν ότι θα αποτύχουν, πάνε χαλαρά κι εσύ τρελαίνεσαι; Στον πανικό να αντιπαρατάσσεις τα όνειρά σου! Όταν σε πιάνει αυτό το σατανικό πράγμα, εσύ να ταξιδεύεις Ίνα μου... Να φαντάζεσαι πως είσαι γιατρός... Πως βρίσκεσαι μέσα στο ιατρείο το δικό σου, το οποίο έχεις διακοσμήσει όπως εσύ θέλεις... Κάτσε και ασχολήσου με τη διαρρύθμιση του χώρου του... Φαντάσου τους ασθενείς σου... Φαντάσου την ικανοποίηση που παίρνεις από τις θεραπείες που πετυχαίνεις. Φαντάσου το χαμόγελο των ασθενών σου και την ευγνωμοσύνη τους προς εσένα που τους γιάτρεψες... Φαντάσου το πτυχίο που έχεις κρεμασμένο πάνω από το γραφείο σου... Κοίτα το με καμάρι! Σου αξίζει! Αναλογίσου το κύρος που έχεις στα μάτια των ανθρώπων. Δεν είναι όνειρο... Σκέψου θετικά! Ταξίδεψε, ακόμα, στα συνέδρια που θα πας. Πέτα πιο μακριά... σκέψου πως η έρευνά σου οδήγησε στη θεραπεία ανίατων ασθενειών... Φαντάσου να μιλάς σε συνέδρια... Σκέψου ό,τι σε ευχαριστεί. Την οικογένεια που θα ήθελες να κάνεις... Τον άντρα... Τα παιδιά σου... Αλήθεια, τι θα ήθελες να είναι τα παιδιά σου; Αγόρια; Κορίτσια; Με τι μάτια; Μπλε; Μελιά; Πράσινα; Με τι μαλλιά; Καστανά; Ξανθά; Μαύρα; Είναι η μοναδική σου ευκαιρία να ταξιδέψεις στα οράματά σου. Και θα δεις ότι, μέχρι να επιστρέψεις από το ονειρικό σου ταξίδι, αυτός ο δαίμονας θα έχει βαρεθεί και θα σε έχει εγκαταλείψει. Αυτός τρέφεται από το φόβο σου... Ξεδιψάει από το νερό του ιδρώτα και των δακρύων σου... Παίρνει ενέργεια από τους πανικόβλητους χτύπους της καρδιάς σου...Εισπνέει τη λαχανιασμένη ανάσα σου! Ξόρκι γι αυτόν, η αδιαφορία σου. Η απάθειά σου. Η ψυχραιμία σου. Η ευτυχία σου! Τη στιγμή εκείνη, ακούστηκαν χτυπήματα στην πόρτα. Η Νάντια πετάχτηκε σαν ηλεκτρισμένη και έτρεξε να ανοίξει: - Ποιος είναι;

Παύλος Κουτρουμπάς

[33]

- Παπακωνσταντίνου! συστήθηκε απέξω ο επισκέπτης με μια βαριά φωνή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, ελπίδα και ψυχραιμία. Στα αυτιά της Νάντιας, αυτή η φωνή ήχησε σαν την πανηγυρική καμπάνα της Ανάστασης! Έσπευσε να υποδεχθεί το γιατρό σα λυτρωτή, ανοίγοντας διάπλατα την εξώπορτα: - Καλημέρα γιατρέ μου! Περάστε! - Τι συνέβη στη μικρή μας ασθενή; Την πλάκωσε το πάπλωμα; απόρησε ο γιατρός, χαμογελώντας με συμπάθεια. - Να! Εκεί είναι. Μπορείτε να τη ρωτήσετε ο ίδιος. Σας κάλεσα, γιατί σήμερα είναι οι εξετάσεις προσομοίωσης και έχει πάθει κρίση πανικού, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατο να πάει να δώσει. Βοηθείστε μας, γιατρέ μου! - Μείνετε ήσυχη! Θα τα πούμε με την Ίνα. Ο γιατρός πλησίασε την Ίνα, τη χτύπησε στην πλάτη κι εκείνη ανασήκωσε το βασανισμένο βλέμμα της και τον κοίταξε. - Πάμε μέσα; Τι λες; πρότεινε ο γιατρός Η Ίνα έγνεψε με βιασύνη καταφατικά και σηκώθηκε με αναφιλητά. Προχώρησαν μαζί προς το δωμάτιό της. Η Νάντια πηγαινοερχόταν αγχωμένη στο σαλόνι. Έβαλε να πιει λίγο ουίσκι. Αναστέναξε βαθιά. Καθόταν και σηκωνόταν νευρικά από την πολυθρόνα. Περπατούσε γύρω-γύρω ασυναίσθητα, περιμένοντας αγωνιωδώς το αποτέλεσμα. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησε ότι φορούσε ακόμη τις πιζάμες της και με αυτή την αμφίεση υποδέχτηκε το γιατρό. Ταράχτηκε αλλά υπέθεσε πως ο γιατρός θα έδειχνε κατανόηση, λόγω του επείγοντος της υπόθεσης. Κάποιες στιγμές, κοντοστεκόταν έξω από την πόρτα της Ίνας, σε μια απόπειρα να προλάβει να αρπάξει κάποια κρίσιμη λέξη με νόημα, κάποιο σχόλιο του γιατρού, μια εξομολόγηση της κόρης της που ίσως δεν της είχε εμπιστευθεί... Δεν άκουγε τίποτα περισσότερο από ακαταλαβίστικους ψιθύρους και αναφιλητά. Απομακρύνθηκε και πλησίασε το παράθυρο του σαλονιού. Κοίταγε αφηρημένα έξω, προσπαθώντας να βγει από το χρόνο που κύλαγε βασανιστικά ώσπου να μάθει το αποτέλεσμα της εξέτασης. Κάποια στιγμή, άνοιξε η πόρτα της Ίνας και εμφανίστηκε ο γιατρός ψύχραιμος και σοβαρός. Ξεκρέμασε με δεξιοτεχνία το στηθοσκόπιο από το λαιμό του και το έκρυψε στο βαλιτσάκι του. - Τι νέα γιατρέ μου; Πως είδατε την Ίνα; ρώτησε η μάνα με απόγνωση. Ο γιατρός παρέμενε ψύχραιμος έως αδιάφορος, σα να πρόκειται για κάτι απλό και συνηθισμένο. - Τα γνωστά... Μια κρίση πανικού ήταν. Λογικό αφού πλησιάζουν οι εξετάσεις και το άγχος κορυφώνεται... - Τώρα πως είναι; - Δεν υπάρχει πρόβλημα. Της έδωσα και ένα χάπι. Το Lysopanic. Σύντομα, θα είναι απόλυτα καλά.

[34]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

- Χάπι; Και δε θα ανιχνευτεί στις εξετάσεις αίματος που κάνουν στα εξεταστικά κέντρα; απόρησε η μάνα πανικόβλητη. - Δε νομίζω... Τι ώρα είπατε είναι οι εξετάσεις; - Γύρω στις δώδεκα! Ο γιατρός κοίταξε το ρολόι του: - Ε... τώρα δεν είναι ούτε καν εννέα και μισή. Το Lysopanic μεταβολίζεται πολύ γρήγορα στον οργανισμό. Σε δύο ώρες το πολύ δε θα ανιχνεύεται. Η επίδρασή του κρατάει περίπου τρεις ώρες. Εξάλλου, αυτοί ψάχνουν κυρίως για διεγερτικές ουσίες που υποτίθεται ότι αυξάνουν τη λειτουργικότητα του εγκεφάλου. Όχι τόσο για ηρεμιστικά. Βέβαια, καλό είναι να μη ρισκάρουμε,... - Κι αν την ξαναπιάσει μετά; - Αμέσως μετά τις τρεις ώρες θα την πιάσει; απόρησε ο γιατρός και χαμογέλασε με ένα ύφος που περιείχε ένα μείγμα συμπάθειας και ειρωνείας. - Ναι, γιατί όχι; - Ησυχάστε αγαπητή μου. Ησυχάστε! Δεν πάει με το ρολόι η κρίση πανικού. Ο οργανισμός έχει χαλαρώσει τώρα. Δε νομίζω να την πιάσει νέα κρίση τόσο σύντομα... Όμως, πείτε μου κάτι. Η Ίνα έχει κάποιο χόμπι; - Χόμπι; Ναι, κάνει κολύμβηση, αποκρίθηκε σαστισμένα η Νάντια, χωρίς να καταλαβαίνει που το πάει ο γιατρός. Εκείνος κάθισε με άνεση στον καναπέ: - Όταν λέμε κολύμβηση; Λειτουργεί ομαδικά ή μόνη της; Παίζει πόλο, για παράδειγμα, σε κάποια ομάδα; - Όχι! Η Ίνα κάνει σε όλα πρωταθλητισμό. Έχει ανταγωνιστή τον εαυτό της και στοχεύει να σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ της. - Χμμ... Ίσως αυτό πρέπει να αλλάξει. - Τι εννοείτε; - Πρέπει να βρει κάποιο χόμπι περισσότερο ομαδικό και λιγότερο στρεσογόνο. Χορό ας πούμε! Παραδοσιακό, μοντέρνο, λάτιν, ροκ... Κάτι με το οποίο να διασκεδάζει και να περνάει καλά, χωρίς να πρέπει να σπάει ρεκόρ. Παράλληλα θα της δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνεί με ανθρώπους. Να έχει μία κοινωνική ζωή βρε αδερφέ! Αυτό είναι το καλύτερο φάρμακο για την κρίση πανικού και το άγχος... Ή ακόμη, ας γραφτεί σε ένα σύλλογο να κάνει πεζοπορία, ορειβασία, εκδρομές, τέτοια... Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν αγαπητή! - Καλά γιατρέ μου, αυτά μπορούμε να τα δούμε στο μέλλον. Η αγωνία μου είναι τι θα κάνει όταν έρθουν οι επίσημες εξετάσεις τον Ιούνιο αν αντιδρά έτσι στις εξετάσεις προσομοίωσης; Φοβάμαι ότι εκεί θα γίνει η ολοκληρωτική κατάρρευση. - Καλά, μη βιάζεστε! Και κυρίως, μη μεταφέρετε αυτά τα άγχη σας στην Ίνα. Ενδέχεται να συμβεί αυτό, μόνο και μόνο επειδή της το είπατε εσείς και την επηρεάσατε υποσυνείδητα. Είναι αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Κάτι που περιμένεις

Παύλος Κουτρουμπάς

[35]

ότι θα γίνει, το προκαλείς ο ίδιος υποσυνείδητα, κάνεις λάθος ενέργειες και τελικά συμβαίνει! - Θεός φυλάξοι! Ούτε γι αστείο! Αλλά... ξέρετε... κάπου διάβασα για ένα νέο φάρμακο πολύ αποτελεσματικό για τις κρίσεις πανικού. Το διαβάζω όλο και πιο συχνά στο ίντερνετ, αλλά ακούω και φίλους να μιλούν συχνότατα γι αυτό. Το λένε ... κάπως... σαν... FRENA... - Frenacalm! - Ακριβώς! Τώρα που το είπατε το θυμήθηκα! Frenacalm! Τι λέτε γι αυτό γιατρέ μου; Ο γιατρός σηκώθηκε να φύγει : - Τίποτα δε λέω αγαπητή Νάντια! Λέω να ηρεμήσετε και να συμπεριφέρεστε σα να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας... - Γιατρέ μου, εδώ κοντέψαμε να χάσουμε τις εξετάσεις προσομοίωσης και μου λέτε ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας! Τι θα συνέβαινε αν η κρίση αυτή γινόταν μία ή και δύο ώρες αργότερα και είχατε φύγει για τη δουλειά σας; Η Ίνα θα είχε χάσει τις εξετάσεις της! Πώς λοιπόν να ησυχάσω; Σας ρώτησα σχετικά με το Fernacalm και θέλω μιαν απάντηση. Γιατί να μην το δοκιμάσουμε; Τι κάνει αυτό; Ο γιατρός χαμήλωσε το βλέμμα και απάντησε μηχανικά: - Το Frenacalm δρα για δέκα περίπου ώρες. Μεταβολίζεται πολύ γρήγορα και δεν ανιχνεύεται στο αίμα μετά από καμιά - δυο ώρες. Είναι πολύ αποτελεσματικό, αλλά... - Αλλά; Έχει παρενέργειες; Προκαλεί βλάβες στα όργανα; - Καμία τέτοια παρενέργεια, αλλά... - Προκαλεί παραισθήσεις; - Όχι, αλλά... - Προκαλεί γενετικές ανωμαλίες και ίσως γεννηθούν προβληματικά παιδιά; - Ούτε, αλλά... - Ε τότε, τι "αλλά" λέτε γιατρέ μου! Αυτό είναι πιο αθώο κι απ' το χαμομήλι! Γιατί δεν το δίνουμε να ησυχάσουμε για 10 ώρες, να κάνουμε τη δουλειά μας; Ο γιατρός πήρε το σοβαρό του ύφος και αναστέναξε: - Το πρόβλημα με το Frenacalm δεν είναι στις παρενέργειες, αλλά στη δράση του... Όποιος το πάρει, για δέκα περίπου ώρες, δε βιώνει κανένα απολύτως συναίσθημα! Ούτε πανικό, ούτε φόβο, ούτε τρόμο, ούτε άγχος. Αλλά, από την άλλη, ούτε χαρά, ούτε ενθουσιασμό, ούτε ικανοποίηση, ούτε ευφορία, ούτε απόλαυση! Η Νάντια δεν είπε κάτι. Παρέμεινε άφωνη. Χρειαζόταν λίγο χρόνο να επεξεργαστεί στο μυαλό της τη νέα γνώση που τόσο ξαφνικά της πρόσφερε ο γιατρός. Να σταθμίσει τις συνέπειες του φαρμάκου και να μελετήσει την επόμενη πρότασή της. Ωστόσο, δεν άργησε να ανακτήσει το ηθικό της και να επιστρέψει στην προηγούμενη σκέψη της που ήταν να ξεμπερδεύει από την απειλή της κρίσης πανικού με ένα χάπι: - Ε... ΟΚ! Δεν είναι ευχάριστο να μην έχεις συναισθήματα... δε λέω... Αλλά είπατε μόνο για δέκα περίπου ώρες! Έτσι δεν είναι;

[36]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

- Ακριβώς, έτσι... - Ε, ΟΚ! Όμως μετά τις δέκα ώρες είσαι όπως πριν. Έτσι γιατρέ; - Έτσι... απάντησε ο γιατρός με δυσκολία και κατόπιν κάθισε και πάλι στον καναπέ. Η Νάντια κάθισε αγχωμένη απέναντί του σε μια πολυθρόνα, σαρώνοντας με τα μάτια προσεκτικά κάθε κίνηση των χειλιών του. - Δεν καταλαβαίνω γιατί βγαίνουν οι λέξεις τόσο δύσκολα από το στόμα σας σχετικά με αυτό το φάρμακο. Δεν έχω εντοπίσει ακόμα κάποια σοβαρή παρενέργεια... Ποιό είναι το πρόβλημα γιατρέ; Γιατί να μην πάρει ένα τέτοιο χάπι η Ίνα και να ξεμπερδεύουμε για τη μέρα των εξετάσεων; Ας μην έχει συναισθήματα για κάποιες ώρες. Μετά θα έχει! Θα επηρεαστεί η ευφυΐα της; Η ικανότητά κατανόησης; Η κριτική σκέψη; Τι; - Τίποτα από αυτά... απάντησε ο γιατρός με ένα τρόπο που έδειχνε να κρύβει κάποιο φρικτό υπονοούμενο. -Τότε; Ο Γιατρός έσκυψε το κεφάλι, πήρε μια βαθιά ανάσα και εξήγησε: - Κυρία μου, όταν έπεσαν οι ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, δεν έπεσαν απλά δύο βόμβες και τέλος. Μπήκαμε στην πυρηνική εποχή από την οποία δε βγήκαμε ποτέ πια! Ο κόσμος δεν ήταν πια ίδιος μετά από αυτό... Η Νάντια παραξενεύτηκε. Τον κοίταξε με έκδηλη απορία: - Και τι σχέση μπορεί να έχουν οι ατομικές βόμβες με το Frenacalm; - Έχουν! Αν ο οργανισμός μάθει να αντιμετωπίζει τις κρίσεις πανικού με μια τόσο εύκολη και δραστική λύση, τότε κάθε φορά που θα συμβαίνει κάτι τέτοιο, η κόρη σας θα καταφεύγει στο φάρμακο αυτό. Σύντομα, θα το αναζητά σε κάθε στενοχώρια, άγχος, ανασφάλεια, πόνο, θλίψη, αγωνία, ή μελαγχολία της ζωής της. Πρέπει να γνωρίζετε ότι το ποσοστό των ασθενών που ξεκίνησαν το Frenacalm και το παίρνουν καθημερινά είναι ανησυχητικά υψηλό. Και φυσικά, όλοι αυτοί ζουν χωρίς κανένα απολύτως συναίσθημα! Το φάρμακο είναι σχετικά νέο. Αφήστε να δούμε τις πραγματικές του επιπτώσεις στον πληθυσμό και μετά το χρησιμοποιούμε. Συνήθως το δίνουμε σε περιπτώσεις που το άγχος έχει κάνει το άτομο λειτουργικά άχρηστο. Σε άτομα που, λόγω των αλλεπάλληλων κρίσεων πανικού, είναι ανίκανα να δουλέψουν, ακόμα και να βγουν από το σπίτι για ένα καφέ με φίλους... Γι αυτό σας λέω... Πιστεύω ότι η Ίνα απέχει πολύ από το να χρειάζεται ένα τέτοιο φάρμακο. Άλλωστε, πρέπει να μάθει από μόνη της να διαχειρίζεται αυτές τις κρίσεις. Όμως, με την ευκαιρία, ήθελα να σας θέσω ένα φιλοσοφικό ερώτημα: Θα προτιμούσατε την κόρη σας με μια επιτυχημένη καριέρα αλλά χωρίς συναισθήματα, ή με υγιή συναισθήματα αλλά με μια μέτρια καριέρα; Η Νάντια τον παρακολουθούσε με μάτια γουρλωμένα. Είχε κρατήσει την αναπνοή της, προσμένοντας να ακούσει μέχρι τέλους την άποψη του γιατρού. Η εύκολη και δραστική λύση που είχε στο μυαλό της αποδεικνυόταν ιδιαίτερα πολύπλοκη και επικίνδυνη. Αντιλαμβανόταν ότι δε θα ήταν τόσο εύκολο να

Παύλος Κουτρουμπάς

[37]

γλιτώσει από τον κίνδυνο μιας ολικής καταστροφής, στην οποία μπορούσε να οδηγήσει μια απροσδόκητη κρίση πανικού. Αναστέναξε και σηκώθηκε. Έκανε μερικά βήματα στο σαλόνι ζαλισμένη. Πλησίασε το παράθυρο. Κοίταγε έξω χωρίς να βλέπει κάτι συγκεκριμένο. Στριφογύριζε στο μυαλό της το δίλημμα που έβαλε ο γιατρός. Μια επιτυχημένη καριέρα αλλά χωρίς συναίσθημα, ή μια ζωή πλούσια σε συναισθήματα αλλά με μέτρια καριέρα. Το ζύγιζε στη συνείδησή της. Πέρναγε όλη η δική της ζωή από μπροστά της και σκεφτόταν πως θα ήταν χωρίς συναισθήματα. Κάθε μεγάλο ή μικρό γεγονός. Όλες οι ασήμαντες και σπουδαίες χαρές και λύπες. Τα πάντα παρέλασαν από μπροστά της σε ελάχιστο χρόνο και τα προσομοίωνε ακαριαία στο μυαλό της με ή χωρίς συναισθήματα. Το βλέμμα της έγινε αυστηρό, επιχειρηματικό, αποφασιστικό και βλοσυρό: - Αν ρωτάτε εμένα, σαφώς και θα προτιμούσα την καριέρα γιατρέ. Κι ας μην έχει συναίσθημα! Εξάλλου... σκεφθείτε πόσες φορές το συναίσθημα έγινε αφορμή για να μας βρουν σε αδυναμία και να μας εκμεταλλευτούν! Πόσο συχνά δεν προδίδουν τα συναισθήματά μας και μας καταρρακώνουν; Πόσες ευκαιρίες χάσαμε από ανόητους συναισθηματισμούς; - Και τι ικανοποίηση θα εισπράττετε από την καριέρα σας αγαπητή, χωρίς το συναίσθημα; Ποια χαρά; Ποια καταξίωση; Ποια περηφάνια; ρώτησε ο γιατρός χαμογελώντας ειρωνικά και σηκώθηκε να φύγει. - Και τι συναίσθημα θα έχω γιατρέ, όταν ζω στη μιζέρια, στην αφάνεια και στη μετριότητα ή ακόμα και στην αποτυχία, ενώ ξέρω ότι θα μπορούσα να είμαι κορυφαία, αλλά καταστράφηκα από ανόητους, ρομαντικούς συναισθηματισμούς; Η Νάντια πλησίασε το γιατρό αποφασιστικά, τον έπιασε από τον ώμο και πρόφερε σκληρά, όπως ένας επιχειρηματίας που σκέφτεται αποκλειστικά το κέρδος, αδιαφορώντας ολότελα για τις όποιες συνέπειες: - Γιατρέ, θέλω αυτό το φάρμακο να το πάρει η κόρη μου στις εξετάσεις! Πιστεύω ότι δε θα μείνει για πάντα σ' αυτό. Παίρνω το ρίσκο! Η ζωή είναι ένα ρίσκο! Μόνο ρισκάροντας πας ψηλά! Όσες φορές ρίσκαρα στη ζωή μου, άγγιξα το θρίαμβο! - Με εκπλήσσετε! Ο σύζυγός σας, άραγε, να συμφωνεί; ρώτησε με ειρωνεία ο γιατρός, σίγουρος πάντως ότι θα διαφωνούσε ο πατέρας. - Τη μέρα που θα τον βρείτε στο σπίτι κ. Παπακωνσταντίνου, ρωτήστε τον! Αλλά την ίδια κιόλας μέρα, παίξτε λόττο! Διότι τέτοια τύχη δεν θα την έχετε και πάλι. Τα έχουμε ξεκαθαρίσει αυτά. Εγώ περισσότερο στο σπίτι και στο παιδί, εκείνος ολοκληρωτικά και απερίσπαστα στη δουλειά! Μην περιμένετε να σας απαντήσει ποτέ. Ταξιδεύει στην Ελλάδα και στον κόσμο για να κλείσει συμφωνίες... - Ένα τηλέφωνο θα μου αρκούσε... Αλήθεια, η κόρη σας τι γνώμη έχει γι αυτό; Τη ρωτήσατε; Δε θα πρέπει να μάθουμε και τη γνώμη της ασθενούς; συνέχισε ο γιατρός με το ίδιο ειρωνικό χαμόγελο.

[38]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

Η Νάντια ταραγμένη έγνεψε στο γιατρό να σιωπήσει! Κοίταξε βιαστικά δεξιά κι αριστερά μήπως ξετρυπώσει από πουθενά η Ίνα. Έτσι εμφανιζόταν αυτή. Άξαφνα σαν τον κεραυνό! Αφού σιγουρεύτηκε ότι δεν ήταν κανείς τριγύρω , πρόσταξε: - Σσσσσ! Για όνομα του Θεού! Μην ακούσει τίποτα η Ίνα! Είναι έφηβη, ρομαντική, αλλοπαρμένη! Φυσικά τώρα, λόγω επιπολαιότητας, θα διαλέξει το συναίσθημα. Αλλά μετά από χρόνια θα με βλαστημάει που δεν το έκανα, χωρίς να τη ρωτήσω. - Δηλαδή τι εννοείτε; Θα δώσουμε ένα φάρμακο σε ασθενή, χωρίς να ξέρει τις συνέπειες; συνέχισε μειδιώντας ειρωνικά ο γιατρός - Είναι ανήλικη! Εγώ την κηδεμονεύω και παίρνω την ευθύνη! κατέληξε σχετικά μεγαλόφωνα αλλά και αυταρχικά η Νάντια. Όταν συνειδητοποίησε ότι η ένταση της φωνής της είχε ξεφύγει κάπως, έφραξε το στόμα της με το χέρι της, ενώ με τα μάτια κοίταζε ένοχα ολόγυρα ταραγμένη. Ο γιατρός δεν έδειχνε να συμμερίζεται την υστερική -για εκείνονσυμπεριφορά της μάνας. Με σταθερά, αποφασιστικά βήματα προχώρησε προς την πόρτα: - Κυρία μου, μην σας πιάνει πανικός! Όλα θα πάνε καλά! Ηρεμήστε! Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Πολλά παιδιά είναι στην κατάσταση της κόρης σας. Φοβάμαι ότι είναι λόγω ελλιπούς κοινωνικοποίησης. Βλέπετε, σήμερα, το εκπαιδευτικό σύστημα δε δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα να μάθουν να ζουν αρμονικά ανάμεσα σε άλλους. Δε μαθαίνουν να διεκδικούν, να υποχωρούν, να ανέχονται, να γίνονται αποδεκτά, να μοιράζονται πράγματα, να σέβονται και να κερδίζουν το σεβασμό... Για το λόγο αυτό, συστήνω να ενταχθεί η κόρη σας σε κάποια κοινωνική ενασχόληση που να έχει ομάδες, όπως σας είπα και πριν. Θα δείτε πόσο καλύτερα θα αισθανθεί το παιδί. Μην κάνετε τον ψυχίατρο. Τα ισχυρά φάρμακα δίνονται μόνο όταν το νευρικό σύστημα έχει πρόβλημα βιολογικό, χημικό, εκ κατασκευής. Στην περίπτωση της κόρης σας, όπως και πολλών σύγχρονων νέων, η διαταραχή εκπορεύεται από τον αφύσικο τρόπο ζωής. Αλλάξτε αυτόν τον τρόπο ζωής και θα δείτε τι ωραία που θα ζήσει η κορούλα σας. Συγγνώμη τώρα, αλλά πρέπει να πάω και στο ιατρείο. Θα δω την Ίνα στο ραντεβού που έχουμε ορίσει. Καλημέρα σας... Η Νάντια εκνευρισμένη του άνοιξε την πόρτα. Ο γιατρός βγήκε έξω. Δεν του μίλησε καν. Έκλεισε απότομα την πόρτα και έστρεψε το κεφάλι της αλλού με αηδία. - Γιατρός να σου πετύχει... Να πάρουμε, λέει, τα βουνά, τις ρεματιές και τα διάσελα παραμονές των πανελλαδικών, ψιθύρισε όλο οργή. Η Ίνα εμφανίστηκε στην πόρτα του σαλονιού πιο ήρεμη από πριν. - Ίνα μου, πώς είσαι; ρώτησε η μάνα και έσπευσε να τρέξει δίπλα στην κόρη της. - Καλύτερα...αποκρίθηκε κουρασμένα η Ίνα. - Μπράβο αγάπη μου! Ετοιμάσου σιγά -σιγά για τις εξετάσεις σου. - Μόνο οι εξετάσεις μου σε νοιάζουν τελικά ρε μάνα;

Παύλος Κουτρουμπάς

[39]

- Γιατί το λες αυτό τώρα; Εγώ δεν κάλεσα αμέσως το γιατρό, όταν δεν ήσουν καλά; Ε, λοιπόν, ναι! Ενδιαφέρομαι πολύ για τις εξετάσεις σου, διότι βρίσκεσαι στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής σου. Εσένα, δηλαδή, δε σε νοιάζουν οι εξετάσεις σου; Η Ίνα έκανε μια βόλτα στο σαλόνι. Κοίταξε έξω από το παράθυρο αφηρημένα. Ύστερα, ξεστόμισε κάτι συγκλονιστικό: - Τα άκουσα όλα! Η Νάντια πέτρωσε από το φόβο της! Αρχικά έβγαζε κάτι ακατανόητους ήχους, προσπαθώντας να συντάξει μια λογική πρόταση. Σύντομα, συνήλθε και ζήτησε εξηγήσεις: - Ποιά όλα δηλαδή; - Τα πάντα μάνα! Ό,τι είπες με το γιατρό. Τα άκουσα! Η Νάντια δαγκώθηκε. Έκλεισε τα μάτια. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Προσπάθησε να αυτοσυγκεντρωθεί και να μην καταρρεύσει. Επινοούσε δικαιολογίες για να καλυφθεί. Την αιφνιδίασε όμως η Ίνα: - Πως μπορείς να θέλεις να ζήσω χωρίς συναισθήματα; Πως μπορείς να με βλέπεις ζόμπι, ζωντανή-νεκρή, μηχανή, ρομπότ, ανδρείκελο; Η Νάντια έκανε κάποια βήματα σαστισμένη. Κράτησε το κεφάλι της με απόγνωση, μα προσπάθησε να υποστηρίξει τη θέση της: - Ίνα, είσαι ακόμα έφηβη... Κατανοώ ότι το συναίσθημα παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή σου. Όμως, τι θα γίνει αν οι κρίσεις πανικού κυριαρχήσουν και σε κάθε κρίσιμη στιγμή σε καθηλώνουν; Τότε, τι να το κάνεις το συναίσθημα; - Δεν ξέρουμε αν συμβαίνει αυτό συνέχεια! - Το είδαμε ήδη κορίτσι μου! Τι άλλο πρέπει να περιμένουμε; Αν ο γιατρός έλλειπε, σήμερα δε θα έγραφες εξετάσεις. Κι αν αυτό συμβεί και ανήμερα στις πανελλαδικές, τότε χαιρέτα καριέρες, στόχους, όνειρα, τα πάντα! Μείνε με ένα χαζό συναίσθημα και ζήσε ανάπηρη! - Δε θα μπορώ να ερωτευτώ, να αγαπήσω, να χαρώ, να λυπηθώ, να κλάψω, να γελάσω! Δε θα παίρνω καμία ικανοποίηση από τίποτα στη ζωή μάνα! Τι νόημα έχει μια τέτοια ζωή; Γιατί να δουλεύω; Για ποιον; Ίσως έχω παιδιά που δε θα μπορώ να τα αγαπώ! Χειρότερη κι από ζώο δηλαδή. Ακόμα κι εκείνα λατρεύουν τα παιδιά τους! Θα έχω έναν άντρα δίπλα μου που δε θα έχει καμία σημασία ποιος είναι. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Όπως ένα αυτοκίνητο δε διαλέγει τους επιβάτες του, ούτε έχει κάποια σχέση με αυτούς! Απλά λειτουργεί και τους πηγαίνει όπου εκείνοι θέλουν! Αυτή τη ζωή προτιμάς για μένα; - Κατανοώ ότι είναι πολύ δύσκολη η απόφαση ανάμεσα στα δύο άκρα. Μα, Ίνα μου, σα μεγαλύτερη που είμαι, γνωρίζω ότι το συναίσθημα τις περισσότερες φορές μας εξαπατά. Μας κάνει να πιστέψουμε σε ένα κόσμο ευαίσθητο, ιδανικό, με αγάπη, με στοργή. Δυστυχώς, επίτρεψέ μου να ξέρω καλύτερα τι είναι οι άνθρωποι και ο κόσμος. Έχω μεγαλύτερη πείρα από σένα. Κοίτα γύρω σου μόνο πόσοι χωρίζουν! Τεράστιο ποσοστό πια... Όλοι αυτοί ερωτεύτηκαν Ίνα. Αγάπησαν! Πόνεσαν!

[40]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

Επένδυσαν σε μια στοργική σχέση αγάπης... Πόνταραν στο συναίσθημα. Τι τους έμεινε; Το κενό! Το ίδιο κενό και χειρότερο από το να μην είχαν κανένα συναίσθημα ποτέ! Η δουλειά σου, Ίνα μου, θα παραμένει πάντα πιστή δίπλα σου. Δε θα σε προδώσει ποτέ. Ακόμα και οι πιο σοβαρές και ουσιαστικές σχέσεις, τελικά, πέφτουν θύμα της ρουτίνας! Ο έρωτας εξανεμίζεται σύντομα. Η αγάπη λίγο αργότερα. Όμως, πίστεψέ με, ακόμα κι εκείνοι που παραμένουν παντρεμένοι, σχεδόν όλοι, ζουν πια συμβατικά χωρίς κανένα συναίσθημα. Καλό θα ήταν να ήσουν υγιής, να μην είχες κρίσεις πανικού, να μη χρειαζόταν καν να πάρεις χάπια και να είχες τα συναισθήματά σου κανονικά. Μα αν χρειαζόταν να διαλέξω για σένα ανάμεσα σε μια ζωή με συναίσθημα και κρίσεις πανικού και μιαν άλλη χωρίς συναίσθημα αλλά με μια δουλειά στρωμένη, επιμένω ακόμα και τώρα πως θα διάλεγα τη δεύτερη! - Και τι με νοιάζει εμένα τι θα διάλεγες εσύ μάνα; Η ζωή μου είναι δική μου! Εμένα με ρωτάει κανείς πως θέλω να ζήσω; Εγώ μπορεί να είμαι ευτυχισμένη, όταν έχω δίπλα μου τον άντρα που αγαπώ κι ας είμαι άστεγη και άνεργη. Γιατί αποφασίζεις πριν από μένα, για μένα, χωρίς εμένα; Σήμερα κάτι έσπασε μέσα μου σε σχέση με σένα. Από σήμερα κατάλαβα ότι πρέπει να σε φοβάμαι! - Ανόητοι εφηβικοί συναισθηματισμοί! Θα το μετανιώσεις, αλλά θα είναι αργά! Ό,τι κάνω, το κάνω για το καλό σου. Μόνο οι γονείς σου σε αγαπάνε σε αυτό τον κόσμο Ίνα. Οι άλλοι σε βλέπουν συμφεροντολογικά. Θέλουν να βγάλουν κέρδος από σένα, να σε εκμεταλλευτούν! - Αυτό πίστευα κι εγώ μέχρι πριν λίγο. Όμως δε μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι κινδυνεύω από την ίδια τη μάνα μου... αποκρίθηκε η Ίνα με οργή και έκπληξη. Η Νάντια έκανε πάλι κάποια αόριστα βήματα στο πουθενά. 'Έπιασε το κεφάλι της με απόγνωση. Αναστέναξε. Πλησίασε την κόρη της και απολογητικά της εξήγησε: - Δεν κινδυνεύεις Ίνα! Και στο φινάλε, έχω το δικαίωμα να κάνω κι εγώ λάθος! Ίσως να μην είναι τα πράγματα έτσι τραγικά όπως τα περιγράφω. Ίσως εσύ να μην περάσεις από αυτά που εγώ αντίκρισα γύρω μου μέχρι σήμερα. Μακάρι να μην τα περάσεις! Αλλά αναγνώρισέ μου το δικαίωμα να κάνω λάθος... Έχω μια διαφορετική άποψη από σένα. Μην την απορρίπτεις δογματικά. Κράτα τη στο βάθος του μυαλού σου. Απλά θυμήσου ότι δεν είναι όλα ιδανικά σε αυτή τη ζωή. Στο λέω, για να μην πληγώνεσαι άσκοπα... Κατά τα άλλα, έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που λες, ότι σαφώς και έπρεπε να συζητήσω μαζί σου πριν πάρω μια τέτοια απόφαση. Αλλά καταλαβαίνεις σε τι πανικό ήμουν κι εγώ, βλέποντάς σε στην κατάσταση που ήσουν. Συγνώμη που φέρθηκα έτσι. Υπόσχομαι από δω και στο εξής να συζητώ τα πάντα μαζί σου σε θέματα που σε αφορούν... Η Ίνα την κοίταξε διστακτικά. Δεν είπε κάτι άλλο. Προχώρησε προς το δωμάτιό της κι άρχισε να ετοιμάζεται για τις εξετάσεις.

Παύλος Κουτρουμπάς

[41]

Η Εξέγερση Το σπίτι ήταν σκοτεινό. Άδειο. Ψυχρό. Δεν υπήρχε κανείς μέσα. Έμοιαζε στοιχειωμένο. Στον αέρα περιφερόταν μια αίσθηση ότι τη νύχτα αυτή θα συμβεί κάτι ζοφερό. Αν κυκλοφορούσε κάποιος μέσα του, σίγουρα θα αισθανόταν ένα κρύο ρεύμα - όπως το πέρασμα ενός φαντάσματος- να κάνει το σώμα του να ανατριχιάζει. Όλα μαρτυρούσαν μια ένταση. Τα πάντα ανάδυαν ένα κακό προαίσθημα ότι κάτι τρομερό επίκειται. Ακούστηκαν κλειδιά στην πόρτα. Ήταν η Νάντια που αλαφιασμένη μπήκε στο σκοτεινό και έρημο σπίτι. Έψαχνε ψηλαφώντας να βρει το διακόπτη. Άναψε το φως. Πέταξε την τσάντα της στον καναπέ. - Τι στην οργή γίνεται απόψε; Τι κίνηση είναι αυτή; μουρμούρισε. Κοίταξε το ρολόι της και συνέχισε να αναρωτιέται ψιθυρίζοντας: - Κοντεύει έντεκα. Που πάνε όλοι τέτοια ώρα και έχει τόση κίνηση; Δεν είναι ανοιχτά τα μαγαζιά. Δεν είναι κάποια γιορτή. Δεν καταλαβαίνω τίποτα! Έκανε μια γρήγορη βόλτα στο σπίτι και συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε κανείς! -Ίνα ! Ίνα! που είσαι κοριτσάκι μου; Η απόκριση στο κάλεσμά της ήταν μια εκκωφαντική σιωπή. Η απόλυτη απουσία. Η τέλεια μοναξιά. Το κενό. Η ηρεμία που προμηνύει τη θύελλα! - Κανείς; Που να γυρνάει η Ίνα τέτοια ώρα; Και δε μου είπε και τίποτα... Περίεργο! Τελευταία, φέρεται πολύ παράξενα. Φοβάμαι ότι κάτι κρύβει. Όμως τι μπορεί να κρύβει; Τι να κάνει ένα μήνα πριν τις Πανελλαδικές; Πήγε στην κουζίνα και έφτιαξε ένα τσάι. Επέστρεψε στο σαλόνι και άνοιξε την τηλεόραση. Ένας δημοσιογράφος έκανε διάλογο με μία ανταποκρίτρια: - Εριέττα, πες μας την εκτίμησή σου για το πλήθος των διαδηλωτών. - Νίκο, δεν μπορώ να υπολογίσω! Το πλήθος αλλάζει συνεχώς! Ξεφυτρώνουν από παντού, επίτρεψέ μου την έκφραση, "σαν τα ποντίκια". Από σταθμούς του μετρό, από στενά, από τους γύρω δρόμους. Σιγά - σιγά γίνονται χιλιάδες και περικυκλώνουν τη βουλή. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσοι θα κατέβουν, διότι κανείς δεν τους εκπροσωπεί, ούτε και τους οργανώνει! Συντονίστηκαν μόνοι τους μέσω ιστολογίων και ιστοτόπων κοινωνικής δικτύωσης! - Τουλάχιστον, έχουν συγκεκριμένα αιτήματα; - Ναι. Κρατάνε κάτι πανό που γράφουν : "Ψυχική Υγεία - Ανθρώπινη Παιδεία". Αυτό είναι το κυρίαρχο σύνθημα από όσο μπορώ να δω. - Προφανώς, έχουν πρόβλημα με το σύστημα εκπαίδευσης Εριέττα. - Ακριβώς! - Τι ηλικίας είναι οι διαδηλωτές;

[42]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

- Υπολογίζω ότι οι περισσότεροι είναι περίπου δεκαπέντε ως δεκαοκτώ χρονών! Βλέπω όμως και μεγαλύτερους. Πρέπει να είναι και φοιτητές μέσα... - Για να δούμε ένα γενικό πλάνο από το Σύνταγμα, παρακαλώ... Η οθόνη έδειχνε χιλιάδες μαθητές στην πλατεία Συντάγματος. Η Νάντια ηλεκτρίστηκε και αγανάκτησε: - Α! Γι αυτό είχαμε ουρά τόσων χιλιομέτρων! Κάνουν διαμαρτυρία οι τεμπέληδες! Νοστάλγησαν, βλέπεις, τις εποχές τις δικές μας. Αλλά αν τις είχαν ζήσει, σήμερα δε θα είχαν τέτοια ηλίθια αιτήματα. Σας βάλανε να δουλέψετε και τώρα τσιρίζετε πουλάκια μου, ε; Ανθρώπινη παιδεία και τρίχες! Το κακό είναι ότι και η Ίνα θα έχει κολλήσει κάπου μέσα σε αυτή την κίνηση... Για να την πάρω τηλέφωνο! Η Νάντια πήρε τηλέφωνο την Ίνα, αλλά εκείνη δεν το σήκωσε. - Περίεργο... Δεν απαντάει στο κινητό... Προφανώς, δε θα το ακούει... Θα το έχει στην τσάντα της. Χαμός γίνεται απόψε. Τι την έπιασε να βγει; Η τηλεόραση συνέχιζε να ενημερώνει ασταμάτητα: - Νίκο, αυτό που με φοβίζει πιο πολύ από όλα, είναι ο αριθμός των αστυνομικών μπροστά και γύρω από τη Βουλή. Αρχίζει να δείχνει ελάχιστος σε σχέση με τον αριθμό των διαδηλωτών που ολοένα καταφθάνουν. Βέβαια, ακόμα όλα είναι ειρηνικά. Ωστόσο, δε θέλω να φανταστώ τι θα συμβεί, αν κάποιοι αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν βία! - Και το περίεργο είναι, Εριέττα, ότι ακόμα και εμείς οι δημοσιογράφοι γνωρίζαμε ότι απόψε θα συμβεί μια τέτοια διαμαρτυρία. Όσοι παρακολουθούμε τα μπλόγκ και την κοινωνική δικτύωση ήμασταν ενήμεροι. Είναι δυνατόν η αστυνομία να μη γνώριζε τίποτα; - Δεν ξέρω. Όμως σαφώς οι δυνάμεις των ΜΑΤ που προστατεύουν τη βουλή είναι ελάχιστες, έτσι όπως αυξάνει απόψε ο αριθμός των διαδηλωτών... - Μήπως μπορείς να πλησιάσεις κάποιους να μιλήσεις μαζί τους να δούμε τι σκοπό έχουν; - Ναι, Νίκο, τώρα βρίσκομαι κοντά στην .... Το όνομά σου σε παρακαλώ; - Εβελίνα! απάντησε χαρούμενα μια δεκαεπτάχρονη μαθήτρια. - Πες μας Εβελίνα, γιατί όλα αυτά απόψε; Τι ζητάτε; - Ζητάμε μια πιο ανθρώπινη ζωή! Έχουμε απομονωθεί! Έχουμε αποξενωθεί! Συναντιόμαστε μόνο μέσω ίντερνετ. Έχουμε δασκάλους μέσω βίντεο! Έχουμε φίλους με username! Εικονικούς! Χωρίς προσωπικότητα, χωρίς επικοινωνία. Δε βρισκόμαστε ποτέ ζωντανά! Ξεκινήσαμε τα ηρεμιστικά από τα 17! Έλεος δηλαδή! Είναι ζωή αυτή; απάντησε ενθουσιασμένη αγανακτισμένη μα συγχρόνως και ενθουσιασμένη η μικρή. Η Νάντια εξανέστη: - Πες καλύτερα κορίτσι μου, ότι είσαι μια αποτυχημένη! Ότι το σύστημα αυτό ξεκαθαρίζει την ήρα από το σιτάρι κι εσύ ανήκεις στην ήρα! Η δημοσιογράφος αναρωτήθηκε:

Παύλος Κουτρουμπάς

[43]

- Όμως, δε νομίζεις ότι το σύστημα αυτό είναι απόλυτα δίκαιο και αντικειμενικό; Δεν παρεμβαίνει υποκειμενικά ο κάθε δάσκαλος! - Ναι, αλλά γιατί να είμαστε εμείς τα πειραματόζωα; Στις περισσότερες χώρες δεν ισχύει αυτό το σύστημα. Και, από ό,τι λένε όλοι, στα άλλα συστήματα τα παιδιά δεν έχουν τόσα προβλήματα στις σχέσεις τους και στην ψυχική τους υγεία! Τη στιγμή εκείνη πετάχτηκε στην κάμερα ένας 18 χρόνος, φωνάζοντας και κάνοντας το σήμα της νίκης με το χέρι του: - Ψυχική Υγεία - Ανθρώπινη Παιδεία! - Είσαι ο... ρώτησε η Εριέττα - Φοίβος! Ζητάμε να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα! Οι μαθητές να είναι και πάλι μαθητές. Όχι υπολογιστές! Να έχουν σχέσεις! Να κάνουν φιλίες. Να μιλούν με ανθρώπους! Όχι με μηχανές! Αυτό το σύστημα πνίγει το συναίσθημά μας. Πως έζησαν τόσες γενιές από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα; Εμείς τι είμαστε; Ρομπότ; Επίσης, το κυνήγι της απόλυτης τελειότητας για την επιτυχία στις πανελλαδικές, οδηγεί σε παράνοια. Περιορίζεται η ελεύθερη έκφρασή μας! Ζητάμε ανθρώπινη παιδεία! Εξάλλου, όποιο ψυχολόγο και να ρωτήσετε αυτό θα σας πει! - Μα δεν ήταν όλο προβλήματα το παλιό εκπαιδευτικό σύστημα, Φοίβο; Έχει νόημα να το επαναφέρουμε; Δε βλέπετε πόση γνώση έχετε αποκτήσει και πόσο γρήγορα σε σχέση με την προηγούμενη γενιά; Μόνο έτσι θα κατακτήσετε τον κόσμο που έρχεται. Αν κινείστε με τις παλιές μεθόδους, θα μείνετε για πάντα εκτός! Δε νομίζεις; ρώτησε η Εριέττα; - Δεν είπαμε να φέρουμε το παλιό σύστημα! Λέμε να γίνει το συγκεκριμένο πιο ανθρώπινο. Όχι τόσο άψυχο και ψυχρό! Τι θα τα κάνετε τα παιδιά σας; Ακοινώνητους επιστήμονες με ψυχολογικά; διέκοψε η Εβελίνα. - Πες μου κάτι Εβελίνα. Υπάρχει κάποια κίνηση που οργάνωσε όλο αυτό; - Καμία! Έγινε αυθόρμητα μέσα από πάμπολλες συζητήσεις των μαθητών και των φοιτητών στα μπλόγκς στα φόρουμ, στα κοινωνικά δίκτυα! - Χριστέ μου, τι ακούω; Έχουν λόγο στην παιδεία όλοι οι αποτυχημένοι, οι χαραμοφάηδες και οι τεμπέληδες! Η αστυνομία τι κάνει επιτέλους; Τι τους βγάζουν στην τηλεόραση; Για να επηρεάζουν την κοινή γνώμη; φρύαξε η Νάντια. - Εριέττα, ευχαριστούμε! Μας έδωσες την καλύτερη πάσα για να συνεχίσουμε. Έχουμε τη χαρά και την τιμή να βρίσκεται μαζί μας ο Υφυπουργός Παιδείας κ. Δημητρομανωλάκης και θα του μεταβιβάσουμε τα αιτήματα των μαθητών. Καλησπέρα κ. Δημητρομανωλάκη, παρενέβη ο Νίκος - Καλησπέρα σας! - Δύσκολη νύχτα η αποψινή, έτσι; Ο υφυπουργός χαμογέλασε και προσπάθησε να προσποιηθεί ότι είναι άνετος και ότι έχει την κατάσταση υπό έλεγχο: - Έτσι είναι η εφηβεία, πιστεύω. Εκρηκτική! Κάτι έπρεπε να κάνει η νεολαία μας, για να θυμηθούμε ότι είναι ζωντανή! Αυτό που βλέπετε είναι υγιές!

[44]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

- Τόσο απλά; Είναι απλώς μία εκδήλωση "οργισμένων νιάτων"; Δε βρίσκετε να υπάρχει κάποιο πραγματικό πρόβλημα στο σύστημα εκπαίδευσης; - Οι παλιότεροι θυμούνται ότι με όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα υπήρχαν αντιδράσεις της νεολαίας. Ίσως και πολύ χειρότερες από την αποψινή. Η αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες δεκαετίες οι μαθητές είχαν εγκαταλείψει τέτοιες τακτικές κι αυτό είναι μία ακόμη επιτυχία του εκπαιδευτικού συστήματός μας. Οι μαθητές αφοσιώθηκαν στη γνώση και όχι σε ανούσιες διαμαρτυρίες με χάσιμο διδακτικών ωρών, όπως παλιότερα. - Μελέτες, ωστόσο, καταδεικνύουν ότι ο συγκεκριμένος τρόπος εκπαίδευσης εκτόξευσε το ποσοστό των διαταραχών, όπως της δυσλεξίας, της διαταραχής της προσοχής, της υπερκινητικότητας, αλλά και των νευρώσεων, της κατάθλιψης και άλλων... - Δε νομίζω ότι έχει να κάνει με την εκπαίδευση. Το πιθανότερο είναι ότι αυτά τα γεννά ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Εξάλλου, που θέλουν οι μαθητές να επιστέψουμε; Στον παλιό τύπο σχολείου; Με την πλήρη υποκειμενικότητα του εκάστοτε εκπαιδευτικού; Με τις απεργίες, τις αργίες, τα κενά; Στο σχολείο που δε σεβόταν τον εξατομικευμένο τρόπο μάθησης και τους ρυθμούς του κάθε παιδιού; Η ταχύτητα και το επίπεδο γνώσεων του σύγχρονου συστήματος, σε σχέση με το σύστημα που ίσχυε μια γενιά πριν, είναι απίστευτα ανώτερα. Θέλουν κοινωνικοποίηση; Να κάνουν σχέσεις; Μια χαρά σύλλογοι υπάρχουν, ενώσεις, όμιλοι! Αθλητικοί, καλλιτεχνικοί, εξωραϊστικοί, εθελοντισμού. Ας γίνουν μέλη! Διαμαρτύρονται οι υπερικινητικοί; Αλήθεια, πόσοι τέτοιοι στο παρελθόν δεν έχασαν βαθμούς, ακόμα και ολόκληρες σχολικές χρονιές, λόγω της συμπεριφοράς τους μέσα στην τάξη, για την οποία δεν ευθύνονταν οι ίδιοι; Θέλουν σίγουρα να επιστρέψουμε στα παλιά; Ξέρετε πόσα χρήματα πέταγε το κράτος στον Πίθο των Δαναΐδων, για την αμφιλεγόμενη κοινωνικοποίηση του παλιού σχολείου; Η χώρα μας έχει προ πολλού εγκαταλείψει τη λογική της σπατάλης σε οποιοδήποτε τομέα. Έτσι βγήκαμε από την ύφεση, την κρίση, τη χρεωκοπία! Έτσι σταθήκαμε στα πόδια μας. - Πέστα χρυσόστομε! Που έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου! Και την πληρώνει τώρα και η Ίνα μου. Θα έχει κολλήσει κάπου λόγω αυτής της διαδήλωσης και δε θα μπορεί να επιστρέψει , εξερράγη η Νάντια! - Λοιπόν, θεωρείτε ότι η αποψινή εκδήλωση είναι μια αυθόρμητη έκρηξη των θερμοκέφαλων εφήβων, που σε λίγο θα διαλυθούν ήσυχα και θα ξεχαστεί; επέμεινε ο Νίκος - Είμαι βέβαιος! Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; διαβεβαίωνε χαμογελώντας με σιγουριά ο υφυπουργός. - Γι αυτό οι αστυνομικές δυνάμεις είναι λίγες σε σχέση με τον αριθμό των διαδηλωτών; Εδώ γνωρίζαμε εμείς! Η Αστυνομία δε γνώριζε; Ο υφυπουργός έδειχνε λίγο αμήχανος:

Παύλος Κουτρουμπάς

[45]

- Εμ... κοιτάξτε! Η αλήθεια είναι ότι όλοι γνώριζαν... Αλλά, βέβαια, άλλο οι αόριστες, ανώνυμες συζητήσεις των ιστολογίων, κι άλλο η πραγματικότητα... Εξάλλου... οι μαθητές δεν είχαν δώσει τέτοια δικαιώματα τις τελευταίες δεκαετίες... Άλλο ένα επίτευγμα του συστήματος της ολιστικής μάθησης, όπως σας εξήγησα και πρωτύτερα... δικαιολογήθηκε ο υφυπουργός. - Τώρα; Τι θα κάνουμε αν ξεσπάσουν επεισόδια; Θα καεί η Αθήνα; - Δε μπορώ να καταλάβω γιατί να ξεσπάσουν ταραχές! Είμαστε πολιτισμένη χώρα! Κάνουμε διάλογο! Δε λύνουμε τα προβλήματα με το δίκαιο του ισχυροτέρου... Όμως, για να είμαι ειλικρινής, δε θα ήθελα να μπω στα χωράφια του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Δε γνωρίζω ούτε τα επιχειρησιακά τους σχέδια ούτε τι πληροφορίες είχαν ούτε πως τις αξιοποίησαν, εξήγησε διπλωματικά ο υφυπουργός. - Μισό λεπτό! Μόλις με ειδοποιούν από το κοντρόλ ότι πρέπει να συνδεθούμε με την Εριέττα στο Σύνταγμα. Κάτι απρόοπτο έχει συμβεί! Εριέττα! Μας ακούς; - Ναι Νίκο! Εδώ, δυστυχώς, η κατάσταση έχει αρχίσει να ξεφεύγει. Οι μαθητές αρχίζουν να πιέζουν τα ΜΑΤ. Οι αστυνομικοί προτάσσουν τις ασπίδες τους και ωθούν τους μαθητές προς τα πίσω! Φοβάμαι ότι η ατμόσφαιρα αρχίζει να ηλεκτρίζεται! - Υπάρχουν επεισόδια; - Ακόμα όχι! Αλλά... βλέπω μεγάλη ένταση τριγύρω... ενημέρωσε ταραγμένα η Εριέττα. - Παρακαλώ το σκηνοθέτη να μας δώσει ένα γενικό πλάνο από το Σύνταγμα, προέτρεψε ο Νίκος με φωνή που πρόδιδε ανησυχία. Πράγματι, η οθόνη έδειξε ολόκληρη την πλατεία Συντάγματος από ψηλά να είναι ξέχειλη από διαδηλωτές. Ανησυχία άρχισε να κυριεύει τη Νάντια. - Χριστέ μου! Που είσαι, Ίνα; Ας προσπαθήσω ξανά! ψέλλισε και αρπάζοντας με βία το κινητό της, τηλεφώνησε απεγνωσμένα και πάλι στην κόρη της. Καμία απόκριση. Ο τόνος της κλήσης μονότονος, απόμακρος, ψυχρός, κουραστικός, αδιάφορος κατέληξε τελικά σε ένα τρίτονο ήχο που τυπικά ενημέρωνε ότι η κλήση καταχωρήθηκε στις αναπάντητες... Το μυαλό της πήρε φωτιά! Ακαριαία σκέφτηκε την επόμενη εναλλακτική: - Πώς δεν το φαντάστηκα! Θα είναι στον Τέλη! Ας πάρω τη Νάνσυ... Με τρεμάμενα δάκτυλα βρήκε το τηλέφωνο της φιλενάδας της στις επαφές της και αδημονούσε να μάθει νέα: - Ναι; Νάνσυ; Έλα, τι κάνεις; Μήπως είναι η Ίνα εκεί; ρώτησε γεμάτη ελπίδα κι ένα αντανακλαστικό χαμόγελο άνθισε προκαταβολικά στα χείλη της, προσδοκώντας μια θετική απάντηση. Σύντομα, ωστόσο, το πρόσωπό της συννέφιασε. Σούφρωσε τα χείλη και τα φρύδια της. Πήρε μιαν όψη βλοσυρή. - Όχι, ε; Α! Δεν ήρθε καθόλου... Λείπει κι ο Τέλης; Αυτό είναι λοιπόν! Θα πήγαν βόλτα και τους έκλεισαν κάπου τα επεισόδια... Τι ποια επεισόδια ρε Νάνσυ; Χαλάει ο

[46]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

κόσμος! Χαμπάρι δεν πήρες; Δες τις ειδήσεις! Δεν έχω άλλο χρόνο. Πρέπει να βρω την Ίνα! Τα λέμε... Έκλεισε με οργή το τηλέφωνο και πέρασε μεθοδικά στην επόμενη εναλλακτική. Άνοιξε το λάπτοπ και άρχισε να πληκτρολογεί: - Tracemymobile.com! Τώρα θα δούμε που κρύβεται η Ίνα! πρόφερε με αποφασιστικότητα. Κοιτούσε με απόλυτη προσήλωση και αγωνία την οθόνη. Το αποτέλεσμα της αναζήτησης τη σόκαρε: - Χριστέ μου! Είναι στην πλατεία Συντάγματος... Δε μπορεί... Θα έχει εγκλωβιστεί... Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει εκεί η Ίνα; Δεν τη συμφέρει να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα! Σίγουρα, θα έχει εγκλωβιστεί μέσα στο πλήθος και δεν μπορεί να βγει.... Ας βάλω ακρίβεια εντοπισμού... μέχρι πόσο παίρνει; Ένα μέτρο! Πάτησε με δύναμη το Enter και το αποτέλεσμα του εντοπισμού την πέτρωσε: - Αδύνατον! Είναι περίπου δέκα μέτρα από τον Άγνωστο Στρατιώτη! Είναι στην πρώτη γραμμή των επεισοδίων! Γιατί Ίνα; Γιατί; Στις εξετάσεις προσομοίωσης πήρες πάνω από 19980 μόρια! Γιατί να αλλάξει το σύστημα; Γιατί γυρεύεις το χαμό σου; Για ποιους ρισκάρεις τη ζωή σου; ωρυόταν η Νάντια! Σηκώθηκε και περπάταγε κάνοντας κύκλους στο σαλόνι ασυναίσθητα. Κράταγε το κεφάλι της με τα δυο της χέρια με απόγνωση. Δεν το χωρούσε το μυαλό της! Δεν καταλάβαινε καν το λόγο! Όλα κυλούσαν τόσο καλά για την κόρη της μέχρι εκείνη τη στιγμή... Ήταν μια ανάσα πριν την υλοποίηση του ονείρου. Άγγιζε την απόλυτη επιτυχία που τόσο καιρό πρόσμενε. Προτού προλάβει να συνέλθει από το πρώτο σοκ, η τηλεόραση της πρόσφερε το δεύτερο: - Νίκο, δυστυχώς, νομίζω ότι αυτό που φοβόμαστε ξεκίνησε! - Δώσε μας εικόνα Εριέττα! Τι συμβαίνει ακριβώς; - Οι αστυνομικοί άρχισαν να απωθούν τους διαδηλωτές με τις ασπίδες, όπως είπαμε πριν. Όμως αρκετοί διαδηλωτές χτύπησαν τους αστυνομικούς με τα καδρόνια από τα πανό που κρατούσαν. Οι αστυνομικοί χτύπησαν κάποιους διαδηλωτές με γκλοπ. Τότε η ένταση γενικεύτηκε και πολλοί μαθητές επιχείρησαν να επιτεθούν στους αστυνομικούς. Αμέσως, έπεσαν οι πρώτες χειροβομβίδες κρότου-λάμψης καθώς και δακρυγόνα. Οι μαθητές προς στιγμήν έχουν σαστίσει και έχουν απομακρυνθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις. Το περίεργο είναι ότι όλοι οι αστυνομικοί που βρίσκονται περιφερικά της βουλής υποχωρούν συντεταγμένα, όλο και περισσότερο, προς το κτήριο της Βουλής. - Εριέττα, ίσως δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αυτό. Όπως μας είπες, είναι ολιγάριθμοι οι αστυνομικοί σε σχέση με τους διαδηλωτές. Οπότε ίσως ανασυντάσσονται. Τι να πω; Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί η αστυνομία δεν έλαβε τα μέτρα της. - Νίκο, τη στιγμή αυτή οι διαδηλωτές αντεπιτίθενται... Γίνεται πραγματική μάχη! Τα δακρυογόνα πέφτουν βροχή! Κάποιοι μαθητές υποχωρούν ζαλισμένοι. Άλλοι, όμως, συνεχίζουν! Οι αστυνομικοί εξακολουθούν να υποχωρούν προς το κτήριο της

Παύλος Κουτρουμπάς

[47]

Βουλής... Τρομάζω στη σκέψη του τι θα συμβεί, αν τελικά οι διαδηλωτές μπουν στο κτήριο της Βουλής! Ειλικρινά δεν θέλω καν να το φανταστώ! - Θα ήταν το μεγαλύτερο φιάσκο! Δεν έχει συμβεί ποτέ! Λες να συμβεί τώρα; Πάντως, όλοι δείχνουν απροετοίμαστοι! Υποεκτίμησαν το γεγονός... Η Νάντια άκουγε τις ιαχές από τα επεισόδια σαν φριχτά ουρλιαχτά δαιμόνων που ορμούσαν να αρπάξουν την ψυχή της. - Πρέπει να τρέξω... πρέπει να βγω έξω... Πρέπει να βρω το παιδί μου! Χριστέ μου! Κάνε μόνο να μην έχει πάθει τίποτα το παιδί μου! Και δε με νοιάζει τίποτα άλλο πια...παραμιλούσε μέσα στην απόγνωσή της. Το μητρικό φίλτρο την πρόσταζε να βγει έξω, να τρέξει, να βρει το παιδί της, να γίνει θυσία, να πεθάνει εκείνη την δαιμονική νύχτα στη θέση της κόρης της... Από την άλλη, ωστόσο, δίσταζε. Κάτι την εμπόδιζε! Έτρεξε πολλές φορές προς την πόρτα για να βγει έξω, μα άφησε το πόμολο και σωριάστηκε στον καναπέ. Δεν είχε μάθει να δρα ανορθόδοξα. Σε όλη της τη ζωή ήταν εργατική, μεθοδική, λειτουργούσε άψογα με πρόγραμμα. Όμως είχε εξοβελίσει εντελώς οτιδήποτε είχε σχέση με παρορμητισμό, με συναίσθημα, με αυθορμητισμό. Κάθε κίνησή της ήταν προσεκτικά μελετημένη και σχεδιασμένη. Τώρα έπρεπε να ακούσει τη φωνή της καρδιάς, της ψυχής, του εσώτερου εαυτού. Μα τις είχε φιμώσει αυτές τις φωνές τόσο καλά, που ήταν αδύνατον. Είχε με πολύ κόπο μάθει να κωφεύει σε τέτοια καλέσματα και γι αυτό παρέμενε αδρανής, ενώ αισθανόταν να έχει πεθάνει σα μάνα. Δεν ήταν δυνατό να προσφέρει τίποτα περισσότερο από το να εύχεται παραμιλώντας ασυνάρτητα: - Μόνο ας είναι καλά το παιδί μου... ας μην πάθει κακό...δε θέλω τίποτε άλλο! Μόνο να το δω πίσω ζωντανό και καλά στην υγεία του... ούτε επιτυχίες θέλω... ούτε καριέρες... ούτε τίποτα άλλο Θεέ μου! ξεπήδησε μια αυθόρμητη προσευχή από τα κατάβαθα της ψυχής της. Όμως, η τηλεόραση δοκίμαζε την πίστη της: - Νίκο! Αυτή τη στιγμή, φαίνεται να έχουμε ανατροπή του σκηνικού. Ενώ οι διαδηλωτές είχαν φέρει τις αστυνομικές δυνάμεις στις πόρτες της Βουλής, αιφνιδιαστικά έκαναν έφοδο νέες, πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις από τα υπόγεια του κτιρίου, αλλά και διμοιρίες των ΜΑΤ που είχαν κρυφτεί στην Ηρώδου του Αττικού και πέρασαν μέσα από τον Εθνικό Κήπο. Οι δυνάμεις αυτές πλαγιοκοπούν τους διαδηλωτές, προκαλώντας τους πλήρη σύγχυση και πανικό. Περιττό να σου πω ότι η ατμόσφαιρα εδώ είναι εντελώς αποπνικτική. Με μεγάλη δυσκολία μπορώ να αναπνεύσω. - Το βλέπουμε Εριέττα. Σε παρακαλώ, πρόσεξε μην πάθεις τίποτα. Απομακρύνσου! Αν κρίνεις ότι έχεις πρόβλημα, ξεκουράσου λίγο. Πάρε μιαν ανάσα. Από όσο μπορώ να δω, οι διαδηλωτές διασκορπίζονται σαστισμένοι στους γύρω δρόμους. Τελικά, οι Αστυνομικές δυνάμεις είχαν κρυφτεί για αιφνιδιασμό. Θα ήταν τουλάχιστον απίστευτο να μην είχαν πληροφόρηση και να είχαν τόσο λίγη δύναμη εκεί απόψε. Η Νάντια παρακολουθούσε τις εξελίξεις σχεδόν παράλυτη. Δεν είχε πια δύναμη ούτε να ψιθυρίσει... Είχε ενοχές για την ανικανότητά της. Τη βασάνιζε η

[48]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

αδράνειά της. Την τρέλαινε το ότι δεν ήξερε σε τι κατάσταση ήταν το παιδί της... Ανάσαινε βαριά. Δεν μπορούσε να κινήσει ούτε χέρια ούτε πόδια. Είχε φτάσει στην πλήρη κατάρρευση. 'Έμοιαζε να έχει πάθει αποπληξία. Η τηλεόραση ανεπηρέαστη από την ψυχική της κατάσταση, μετέδιδε ανελέητα τις εξελίξεις: - Μας ενημερώνουν ότι ο πρωθυπουργός κάνει δηλώσεις για τα γεγονότα από το βήμα της Βουλής. Συνδεόμαστε με τη Βουλή αμέσως: Ο Πρωθυπουργός είχε ανέβη στο βήμα συνοφρυωμένος. Πήρε μια βαθειά ανάσα, κοίταξε τριγύρω τους βουλευτές με προβληματισμό και άρχισε να λέει: - Θέλω να εκφράσω τη λύπη μου για τα αποψινά επεισόδια. Σίγουρα, αυτός δεν είναι τρόπος να επιλύονται τα προβλήματα σε χώρες που είναι ευνομούμενες και δημοκρατικές. Προσωπικά, όταν συζητούσαν κάποτε το σύστημα της Ολιστικής Μάθησης, ήμουν σύμβουλος στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Τότε λοιπόν, ως Ακαδημαϊκός, είχα εκφράσει τους προβληματισμούς μου. Δεν εισακούστηκα. Η ανάγκη για ένα ταχύρρυθμο και παράλληλα οικονομικό μοντέλο μάθησης, που θα έδινε απόλυτη προτεραιότητα στην απόκτηση γνώσεων και μόνο, ήταν επιτακτική. Έπρεπε να βγάλουμε γρήγορα εργατικό δυναμικό, με όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις, ώστε να επιτύχουμε σύντομα μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, πράγμα που επετεύχθη. Από τότε είχαν εκφράσει τις αντιρρήσεις τους πολλοί ειδικοί. Εφαρμόστηκε σε ελάχιστες χώρες. Κυρίως σε χώρες με οικονομικά προβλήματα, όπως η Ελλάδα. Είναι η πρώτη γενιά που εφαρμόζεται. Πλέον το πείραμα έχει ολοκληρωθεί. Όπως κάθε τέτοιο εγχείρημα έχει τα υπέρ και τα κατά. Το αποψινό γεγονός αναδεικνύει τα προβλήματα ενός τέτοιου συστήματος. Έπρεπε να είχαμε κάνει διάλογο με τους μαθητές. Πως όμως; Με ποιούς; Έχουν συμβούλια; Έχουν εκπροσώπους; Πως να εκφραστούν; Επομένως, ο μόνος δρόμος ήταν η βία. Οι μαθητές δεν έμαθαν να συζητούν πολιτισμένα. Δεν ξέρουν να διαλέγονται με κάποιον ανώτερο. Δε γνωρίζουν τι σημαίνει διεκδικώ, ούτε τους τρόπους με τους οποίους θα κάνουν κάτι τέτοιο σε μια πολιτισμένη κοινωνία. Οργανώθηκαν από μόνοι τους, τυφλά, χαοτικά, συνωμοτικά, αυθόρμητα. Αυτό γίνεται ανεξέλεγκτο και έχει τις συνέπειες που βιώσαμε... Επιπλέον, μελέτες μιλάνε όλο και περισσότερο για ραγδαία αύξηση των ψυχικών διαταραχών στις ηλικίες αυτές. Γεγονός που σχετίζεται άμεσα με την έλλειψη κοινωνικοποίησης, εξαιτίας του συγκεκριμένου εκπαιδευτικού συστήματος. Προσωπικά, είχα συντάξει ολόκληρη αναφορά τότε που ήμουν σύμβουλος, αναφέροντας όλα αυτά ως πιθανές επιπτώσεις του συστήματος ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ. Θα με ρωτήσετε βέβαια, γιατί δεν το άλλαξα όταν ήρθα στην κυβέρνηση... Διότι, μέχρι τότε, το σύστημα δούλευε άψογα! Τα αποτελέσματα σε επίπεδο γνώσεων ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά. Τα μηνύματα σχετικά με πιθανές ψυχικές επιπτώσεις ήταν τότε σε επίπεδο φημών. Σε σημείο να πιστεύω ότι οι παρατηρήσεις μου ήταν υπερβολικές και άστοχες. Ωστόσο, όταν άρχισαν να διαφαίνονται τα πρώτα σύννεφα, η κυβέρνηση αμέσως σύστησε επιτροπή μελέτης του συστήματος ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ, με σκοπό την τροποποίησή του, ώστε να δίνει έμφαση

Παύλος Κουτρουμπάς

[49]

και στην ψυχική, αλλά και στην κοινωνική ανάπτυξη των μαθητών. Εξάλλου, τώρα πλέον, δε βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση. Οπότε, μπορούμε να το αλλάξουμε και να δαπανήσουμε περισσότερα χρήματα για την παιδεία. Μια παιδεία που θα δημιουργεί ανθρώπους με ολοκληρωμένη, υγιή προσωπικότητα! Δεσμεύομαι λοιπόν, απέναντι στους μαθητές ότι, τις αμέσως επόμενες ημέρες, θα ανακοινώσω και επίσημα τις προτάσεις της επιτροπής. Τέλος, θέλω να ζητήσω συγγνώμη για τις όποιες αστοχίες είχε αυτό το σύστημα. Η Νάντια άρπαξε το τηλεκοντρόλ και έκλεισε την τηλεόραση με οργή. Σηκώθηκε κρατώντας το μέτωπό της. Έκανε μερικά βήματα χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Δεν ήθελε να σκεφτεί τίποτε άλλο πια. Δεν άντεχε κανένα νέο. Αισθανόταν λες και μια ασφάλεια κάηκε μέσα της, οπότε δεν είχε ενέργεια για το οτιδήποτε. Ησυχία! Όπως μετά το πέρασμα ενός τυφώνα... Προσπαθούσε να μαζέψει τα συντρίμμια της και να αρχίσει να σκέφτεται πιο ψύχραιμα και μεθοδικά. Όπως είχε μάθει να λειτουργεί μέχρι σήμερα. Ποιά πρέπει να είναι η επόμενη κίνηση; Άραγε, πρέπει να καλέσω την αστυνομία; Ή θα μπλέξω περισσότερο την κατάσταση; Μήπως να πάρω πάλι τηλέφωνο την Ίνα; Να ενημερώσω τον Τάκη; Αλλά σιγά μην τον βρω στο τηλέφωνο...συλλογιζόταν μέσα στη σύγχυσή της. Έβαλε λίγο ουίσκι να πιεί. Ακόμα παραμιλούσε: - Γιατί το έκανες αυτό στον εαυτό σου; Γιατί; Παραμονές Πανελλαδικών... Τι ήθελες να αλλάξει; Γιατί να αλλάξει; Με το σύστημα αυτό αρίστευσες μέχρι σήμερα. Ήσουν ένα σκαλοπάτι πριν την απόλυτη επιτυχία! Γιατί; Και τώρα που είσαι; Είσαι καλά; Ποιος ξέρει... Ποιος μπορεί να μου πει... Πού να τρέξω; Ποιόν να ρωτήσω... Είχα δει ότι είχες επισκεφτεί μπλόγκ... Όμως, ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να δω τι έγραφαν αυτά τα μπλογκ... Δε μπορούσα ποτέ να φανταστώ... Ξαφνικά, ακούστηκε ο μεταλλικός ήχος των κλειδιών που ανοίγουν την πόρτα. Η Νάντια αντανακλαστικά πετάχτηκε και την άνοιξε, χωρίς καν να ρωτήσει ποιος είναι. Ήταν η Ίνα! Αναμαλλιασμένη, ταλαιπωρημένη, με τα ρούχα της λερωμένα και σκισμένα σε κάποια σημεία. με τα μάτια κατακόκκινα, γεμάτα δάκρυα από τα δακρυγόνα. Κάπου στο πρόσωπό της σχηματίζονταν σκόρπιες αδιόρατες μελανιές. Ανέπνεε με δυσκολία από τα χημικά. Όμως στεκόταν περήφανα. Με βλέμμα αγέρωχο! Άκαμπτη! Νικήτρια! Δε ζήταγε οίκτο, ούτε δόξα. Ήξερε ότι είχε κάνει αυτό που έλεγε η ψυχή της. Αισθανόταν εντάξει με τη συνείδησή της. Πάλεψε για την αξιοπρέπειά της! Για την ποιότητα στη ζωή της. Η Νάντια την αγκάλιασε και τη φίλησε πολλές φορές, όλο ορμή. - Παιδί μου! Δόξα τω Θεώ, είσαι καλά! Γιατί μου το έκανες αυτό; - Γιατί μου το έκανε αυτό η γενιά σου; αποκρίθηκε ψυχρά η Ίνα. Η μάνα τραύλιζε ακατανόητες συλλαβές. Όταν ήταν σε θέση να αρθρώσει μια λογική πρόταση, ξεκίνησε να πει: "Για... για...". Ήθελε να προφέρει "Για το καλό σου", μα δεν τολμούσε να ξεστομίσει κάτι τέτοιο. Δεν το πίστευε πια ούτε κι ίδια!

[50]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

Τότε, μάνα και κόρη κοιτάχτηκαν στα μάτια κι αντάλλαξαν "εν ριπή οφθαλμού" τόσα μηνύματα, όσα δε χωράνε σε ολόκληρο βιβλίο.

ΤΕΛΟΣ

Παύλος Κουτρουμπάς

[51]

[52]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

Παύλος Κουτρουμπάς

[53]

Η ιδέα για τις Εκδόσεις Σαΐτα ξεπήδησε τον Ιούλιο του 2012 με πρωταρχικό σκοπό τη δημιουργία ενός χώρου όπου τα έργα νέων συγγραφέων θα συνομιλούν άμεσα, δωρεάν και ελεύθερα με το αναγνωστικό κοινό. Μακριά από το κέρδος, την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι Εκδόσεις Σαΐτα επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις Εκδότη-Συγγραφέα-Αναγνώστη, καλλιεργώντας τον πραγματικό διάλογο, την αλληλεπίδραση και την ουσιαστική επικοινωνία του έργου με τον αναγνώστη δίχως προϋποθέσεις και περιορισμούς. Ο ισχυρός άνεμος της αγάπης για το βιβλίο, το γλυκό αεράκι της δημιουργικότητας, ο ζέφυρος της καινοτομίας, ο σιρόκος της φαντασίας, ο λεβάντες της επιμονής, ο γραίγος του οράματος, καθοδηγούν τη σαΐτα των Εκδόσεών μας. Σας καλούμε λοιπόν να αφήσετε τα βιβλία να πετάξουν ελεύθερα!

[54]

ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ

Η «ΟΛΙΣ.ΘΗΣΗ» είναι ένα σύστημα εκπαίδευσης σε κάποιο «ανείπωτο χρόνο, όχι πάντως στο πολύ μακρινό μέλλον». Δεν έχει σχολεία, ούτε διορισμένους εκπαιδευτικούς. Οι μαθητές εκπαιδεύονται μέσω διαδικτύου από το σπίτι. Έχουν πολλές διαφορετικές πηγές και τρόπους να αφομοιώσουν τη γνώση. Το κράτος απαλλάσσεται από πολλές δαπάνες για την παιδεία. Ωστόσο, το σύστημα αυτό αδιαφορεί τελείως για την ψυχική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών. Εστιάζει μόνο στην απόκτηση ξερών γνώσεων, γεγονός που το πετυχαίνει απόλυτα. Με τον καιρό, ωστόσο, τα παιδιά παρουσιάζουν σοβαρές ψυχικές διαταραχές, λόγω της κακής κοινωνικοποίησής τους. Τελικά, εξεγείρονται εναντίον αυτού του συστήματος που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο σα μηχανή και αγνοεί την ψυχή του.

ISBN: 978-618-5147-30-3