TWA ravel ith
gony
όταν κάτι πάει στραβά, μπορεί εύκολα να γίνει πολύ χειρότερο. Όταν ζούμε μια κατάσταση, σε κάποιους από εμάς λειτουργεί το ένστικτο της επιβίωσης, και όταν διηγούμαστε τι περάσαμε, απορούμε με τους ίδιους μας τους εαυτούς. Τελικά, έχουμε τη δύναμη να κατακτήσουμε όλα όσα εμείς οι ίδιοι επιτρέπουμε για τους εαυτούς μας, απλά, δεν το ξέρουμε.
Γωγώ Τραγά
Σειρά: ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ (e-book) Τίτλος: TRAVEL WITH AGONY Συγγραφέας: ΓΩΓΩ ΤΡΑΓΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ RECTO Κωνσταντινουπόλεως 98, 2045, Στρόβολος, οffice 205 Λευκωσία, Κύπρος Τηλέφωνο / Fax:+357 22 254626, www.recto.com.cy Επιμέλεια παραγωγής: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΠΛΩΜΑΡΙΤΗΣ Καλλιτεχνική επιμέλεια: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΠΛΩΜΑΡΙΤΗΣ
ΛΕΥΚΩΣΙΑ 2012
ISBN 978-9963-7447-0-1 Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαργωγή με οποιονδήποτε τρόπο - έντυπο, ηχητικό ή οπτικό - μέρους ή όλου του βιβλίου, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη
Στους φίλους μου και σε όλες μας τις συγκεντρώσεις
3
Travel With Agony
H Γωγώ Τραγά γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σπάρτη, πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής της στην Αθήνα όπου μεγάλωσε τις δύο της κόρες και τώρα έχει επιστρέψει στον τόπο που γεννήθηκε. Δεν έχει καμία σχέση με τη συγγραφή βιβλίων απλά θέλησε να μοιραστεί μαζί μας αυτή την ιστορία - θρίλλερ που έζησε πριν από πολλά χρόνια. Κάθε φορά που συγκεντρώνεται η παρέα, η ιστορία αυτή έχει την τιμητική της.
4
Ήθελα να πάω στον άντρα μου που ήταν καπετάνιος και το καράβι είχε αράξει στην Αμερική. Είχαμε προγραμματίσει να συναντηθούμε εκεί και μετά να συνεχίσουμε μαζί το υπόλοιπο ταξίδι. Θα έπαιρνα το αεροπλάνο από Αθήνα, θα πήγαινα Λονδίνο, από εκεί Νέα Υόρκη και από κει στο λιμάνι που βρισκόταν το καράβι, στο Connecticut. Ετοιμάζομαι, βγάζω διαβατήριο, βίζα, εισιτήρια, όλα κανονικά και ξεκινάω να πάω. Στο αεροδρόμιο στην Αθήνα, πως γνωρίστηκα με ένα νεαρό παιδί, ναυτικός και αυτός, πήγαινε στο ίδιο καράβι. Αυτός όμως ταξίδευε για πρώτη φορά και δε 5
Travel With Agony μίλαγε αγγλικά καθόλου, ούτε good morning δεν ήξερε να πει αλλά ούτε και τι σημαίνει. Ε, στην πτήση για Λονδίνο όλα πήγαν καλά, φτάσαμε μια χαρά αλλά εκεί που πήγαμε να μας σφραγίσουν τα διαβατήρια και τα σχετικά για να περάσουμε για την επόμενη πτήση για Νεα Υόρκη, μου λέει ο Εγγλέζος ο υπάλληλος του αεροδρομίου: - Εσείς μπορείτε να περάσετε αλλά ο νεαρός δε μπορεί να συνεχίσει το ταξίδι του γιατί δεν έχει βίζα. - Πως είναι δυνατόν να μην έχει βίζα; του απάντησα - Δείξτε μου ποια είναι η βίζα του, δε μου έχετε προσκομίσει κανένα τέτοιο έγγραφο. Ψάξαμε στα χαρτιά του, όντως, δεν υπήρχε βίζα. Ο ναυτικός είχε κάτι χαρτιά από το γραφείο που του έκλεισε τη δουλειά με το συγκεκριμένο καράβι αλλά ο υπάλληλος στο αεροδρόμιο έκρινε ότι τα χαρτιά αυτά δεν ήταν αρκετά για να του επιτρέψει να ταξιδέψει. - Θα σας σύστηνα να πάτε μέχρι την Ελληνική πρεσβεία που είναι στο κέντρο του Λονδίνου και να τακτοποιήσετε το θέμα, μόνο έτσι θα μπορέσει να ταξιδεψει ο νεαρός, λυπάμαι... μας είπε. 6
- Εσύ λυπάσαι αλλά εμείς που να τρέχουμε σε μια ξένη χώρα να ψάχνουμε πρεσβείες, θα χάσουμε την πτήση για Νέα Υόρκη, ο άντρας μου είναι ναυτικός και το καράβι δεν... - Έχετε αρκετή ώρα στη διάθεσή σας, η πτήση σας για Νέα Υόρκη είναι σε δυόμιση ώρες, με ένα ταξί, προλαβαίνετε να πάτε και να γυρίσετε... Εγώ τώρα δεν μου πήγαινε καρδιά να τον αφήσω τον ναυτικό μόνο του, σίγουρα θα χανόταν αφού δεν μίλαγε και τη γλώσσα. Άσε που δεν είχε μαζί του ούτε ένα δολάριο, καθώς θεώρησε ότι δε θα χρειαστεί στο ταξίδι και ότι μόλις έφτανε εκεί, θα τον παραλάμβανε ο πράκτορας και θα τον πήγαινε στο καράβι. Να μη τα πολυλογούμε, παίρνουμε ένα ταξί, εγώ μη νομίζεις, δεν είχα και πολλά χρήματα μαζί μου, είχα ας πούμε 100 δολάρια, δε θυμάμαι τώρα ακριβώς... αλλά λέω, πόσα να μας πάρει το ταξί να πάμε μέχρι το κέντρο και να γυρίσουμε. Βρίσκουμε ένα λονδρέζικο ταξί, ξεκινάμε, και μετά από 15 λεπτά διαδρομής συναντάμε στο δρόμο μία κίνηση, τρομερή, ήμασταν ακινητοποιημένοι. Εμείς τώρα είχαμε την αγωνία μας, έπρεπε να πάμε 7
Travel With Agony να βγάλουμε φωτογραφίες, να πάμε μετά στο προξενείο να ανταλλάξουμε τρία - τέσσερα γραφεία με τις σφραγίδες τους και να γυρίσουμε στο αεροδρόμιο να προλάβουμε τη πτήση. Αφού λοιπόν στο δρόμο ήμασταν σταματημένοι στη κυριολεξία από τη κίνηση και η ώρα περνούσε, λέω στο ναυτικό: - Συγνώμη φίλε μου αλλά εγώ πρέπει να γυρίσω στο αεροδρόμιο γιατί θα χάσω τη πτήση και αν δεν είμαι στο Conecticat στην ώρα μου, το πλοίο θα φύγει, δε περιμένει εμένα και εσένα και μετά τσάμπα η ταλαιπωρία... Τέλος πάντων, γυρίζουμε πίσω για το αεροδρόμιο, πάλι η κίνηση να είναι τρομερή και φτάνουμε στο αεροδρόμιο τρέχοντας, να περάσω εγώ τον έλεγχο να μην χάσω τη πτήση και ο ναυτικός θα έμενε εκεί και δε ξέρω πια τι θα έκανε. Πάω λοιπόν να περάσω τον έλεγχο διαβατηρίων, κλειστές οι πόρτες, ακούω μια φωνή: - Συγνώμη, αλλα δε μπορείτε να περάσετε, αργήσατε. - Δε κατάλαβα, γιατί δε μπορώ να περάσω; Πρέπει να φύγω, ο άντρας μου είναι ναυτικός και το καράβι του... - Λυπάμαι, οι πόρτες έχουν κλείσει, αργήσατε... 8
- Ωραία, αργήσαμε, βρες μου σε παρακαλώ θέση στην επόμενη πτήση για Νέα Υόρκη, σου λέω οτι ο άντρας μου είναι ναυτικός και το... (εντωμεταξύ είμαι πλέον άφραγκη γιατί φύγαν όλα μου τα λεφτά στο ταξί...) - Χμ, από ότι βλέπω εδώ, μου λέει ο υπάλληλος του αεροδρομίου, δεν υπάρχουν θέσεις στην επόμενη πτήση... Αυτό ήταν, πόσα να αντέξει κανείς, βάζω κάτι κλάματα, με βλέπει ένας Ιρλανδός υπάλληλος που έτσι φαινόταν πιο φιλικός, και με πλησιάζει: - Μη κλαις κοπέλα μου, να πας να βρεις τον διευθυντή και να του πεις τι συμβαίνει γιατί αυτός μπορεί να σου βρει θέση να φύγεις. Πάω λοιπόν στον διευθυντή κλαμμένη, του εξηγώ όλη την ιστορία, και απορεί και ο ίδιος: - Μα καλά, ο ναυτικός γιατί δεν είχε βίζα; - Δε ξέρω, κι εγώ εδώ τον γνώρισα, εμένα ο άντρας μου είναι ναυτικός και το καράβι του... - Καλά, καλά, λεέι ο διευθυντής ενώ κοιτάζει τα χαρτιά του ναυτικού. Ανακαλύπτει οτι ο νεαρός δε χρειαζόταν βίζα γιατί από το γραφείο που τον έστελνε στο καράβι του 9
Travel With Agony δίνανε και τα απαραίτητα χαρτιά για να περάσει χωρίς βίζα, όποτε ολη αυτή η ταλαιπωρία έγινε χωρίς λόγο, επειδή ο υπάλληλος δεν ήταν ενημερωμένος. Δε φτάνει που χάσαμε την πτήση για Νέα Υόρκη, δε φτάνει που ξόδεψα όλα τα λεφτά που είχα για το ταξίδι στο ταξί που μας πήγε μια βόλτα να δούμε το μποτιλιάρισμα του Λονδίνου, δε φτάνει που οι βαλίτσες μας ταξιδέυουν ήδη, δεν έχει θέση και με την επόμενη πτήση. Και όλα αυτά από λάθος εκτίμηση τρίτου. Τεντώνω το χέρι μου τόσο απότομα που ακούστηκε το σκίσιμο του αέρα δείχνοντας τον υπάλληλο στον έλεγχο: - Να, ο υπάλληλός σας ευθύνεται για όλο αυτό... - Σας ζητώ ειλικρινά συγνώμη, μου λέει ο διευθυντής, θα σας βρω αμέσως θέση στην επόμενη πτήση για να ταξιδέψετε. Πράγματι, βρήκε δύο θέσεις και φύγαμε, όμως οι βαλίτσες μας είχαν φύγει με την προηγούμενη πτήση και φυσικά στην Νέα Υόρκη θα μας περίμενε ο πράκτορας να μας πάει στο καράβι. Θα είδε ότι δεν πήγαμε, έφυγε φυσικά. Εγώ δεν είχα δώσει μεγάλη σημασία, κινητά φυσικά τότε ούτε 10
στη φαντασία μας δεν είχαμε, είχα όμως τα τηλέφωνα του γραφείου του πράκτορα. Εμείς όμως φτάσαμε στη Νέα Υόρκη στις 02:00 και φυσικά δεν υπήρχε άνθρωπος στο αεροδρόμιο. Λεφτά δεν είχαμε αλλά σκέφτηκα να βρω ένα ταξί, να με πάει στο πλοίο και θα τον πλήρωνε ο άντρας μου, ο οποίος είναι ναυτικός. Βρίσκω μια πιάτσα ταξί, τους εξηγώ οτι δεν έχω λεφτά, πρέπει να πάω εκεί το συντομότερο και οτι θα τα έπιαναν τα λεφτά τους μόλις φτάναμε εκεί... κανείς δε δεχόταν και τώρα που τα λέμε, είχαν και το δίκιο τους. - Βρε ο άντρας μου είναι ναυτικός, καπετάνιος, μόλις φτάσουμε θα τα πάρετε, και κάτι παραπάνω... Κανείς δε δέχτηκε, εκτός από έναν ο οποίος μας είπε οτι ήξερε το λιμάνι που είναι και δέχτηκε να μας παει. Μας παίρνει λοιπόν μέσα στη νύχτα και στη διαδρομή μου εξηγεί οτι πρέπει να περάσει από το σπίτι του... Ωχ, λέω εγώ, αλλά τι άλλη επιλογή είχα, δέχτηκα και μας πήγαινε από κάτι στενά σκοτεινά για πόση ώρα. Λέω στον ναυτικό: - Χάρηκα και δε χάρηκα που σε γνώρισα... δε μας βλέπω καλά, προβλέπω άσχημες εξελίξεις. 11
Travel With Agony - Τι ανησυχείς, λεφτά δεν έχουμε για να μας σκοτώσει μου λέει ο ναυτικός. Μέσα στην όλη απελπισία, την όλη ταλαιπωρία και κούραση, σωματική και ψυχική η απάντηση του ναυτικού ήταν σαν την πρώτη γουλιά καφέ το πρωί. Ευτυχώς που είχα και αυτόν μαζί μου, αλλά τι ευτυχώς, αν δεν τον είχα δε θα το πέρναγα όλο αυτο... ουφ, πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι και να συγκεντρωθώ για την αντιμετώπιση των εξελίξεων. Τέλος πάντων, περνάμε πόσα στενά σκοτεινά, κάποια στιγμή σταματάει το ταξί και μας λέει ο ταξιτζής να περιμένουμε μέσα στο αυτοκίνητο για λίγο. Τι να κάνουμε κι εμείς περιμέναμε μέσα στο αυτοκίνητο, μέσα στα σκοτάδια σε μια ξένη χώρα στις 03:00. Και όχι σε οποιαδήποτε χώρα, στην Αμερική, στη χώρα της μπουνιάς. Περιμέναμε λοιπόν αρκετή ώρα, προφανώς αυτός πήγε να φάει, ποιος ξέρει τι έκανε και βγαίνει από το σπίτι και μας λέει οτι θα συνεχίσουμε με άλλο ατοκίνητο. Το άλλο το αυτοκίνητο δεν έγραφε ΤΑΧΙ και εκεί πια αρχίζει το μυαλό και βγάζει σενάρια, οτι αυτός πήγε στο σπίτι της ερωμένης του και σκότωσε αυτήν και τον άντρα της και τους έκλεψε και το αυτοκίνητο, οτι αυτός άφησε το ταξί για να μας 12
βιάσει και μετά να μας σκοτώσει ή το αντίθετο αλλά για να έχει άλλοθι, οτι το ταξί ήταν σπίτι του, άρα και αυτός... χίλια δύο... τέλος πάντων μέχρι να σκεφτούμε τι να κάνουμε για να σωθούμε από τον «μανιακό δολοφόνο της νύχτας» φτάσαμε στο λιμάνι. Κοιτάζω δεξιά και αριστερά, πουθενά το πλοίο του άντρα μου. Βρε αμαν, πάω σε ένα γραφείο εκεί βρίσκω έναν υπάλληλο μισοκοιμισμένο: - Τι θέλετε στις 04:00 το πρωί εδώ; - Είμαι σύζυγος του καπετάνιου του τάδε πλοίου και χάσαμε την πτήση μας για Νέα Υόρκη από Λονδίνο γιατί ο υπάλληλος του αεροδρομίου, δεν ήξερε... - Αα, το καράβι αυτό δεν είναι εδώ, είναι έξω και θα μπει μέσα μετά από τρεις μέρες, μου λέει. - ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, λέω εγώ Πιάνοντας το κεφάλι μου γυρίζω 180ο και πέφτει το βλέμμα μου στον ταξιτζή που εκείνη την ώρα ξεκινούσε να λέει: - Tι θα γίνει, πότε θα με πληρώσετε; Πρέπει να γυρίσω πίσω και έχω τόση διαδρομή να κάνω. Προς στιγμήν μου πέρασε από το μυαλό οτι ΔΕΝ σώθηκα 13
Travel With Agony που ΔΕΝ ήταν μανιακός δολοφόνος. - Μα τι να κάνω, που να βρω λεφτά να σε πληρώσω; - Nα τα βρεις... μου λέει Κάτσε μην τον αναγκάσω και γίνει δολοφόνος, πρέπει κάτι να κάνω. Μέσα στα στριφογυρίσματά μου βλέπω ένα καράβι με Ιταλούς, τους κατάλαβα γιατί οι Ιταλοί κάνουν φασαρία. Ανεβαίνω κι εγώ πάνω στο καράβι, μια γυναίκα τώρα, στις 04:10 το πρωί σε εμπορικό πλοίο που είναι μόνο άντρες, με κοίταζαν περίεργα όλοι. Bλέπω έναν κύριο που φαινόταν ευγενικός, ήταν καλοντυμένος να καταβαίνει κάτι σκάλες, α, σκέφτηκα θα είναι ο καπετάνιος του ιταλικού πλοίου. Με βλέπει αυτός μου λέει: - Tι θέλετε εδώ εσείς κυρία μου; - Είστε ο captain εδώ; τον ρώτησα. - Όχι, είμαι ο port captain... Αφού του είπα οτι ο άντρας μου είναι καπετάνιος..., - Οκ, πού είναι το ταξί, να το πληρώσω και θα τα βρούμε με τον άντρα σου, μου λέει. - Να το, εκεί του λέω. - Μα αυτό δεν είναι ταξί είναι ένα κανονικό αυτοκίνητο. 14
Έχει γούστο να μη με πιστέψει ούτε ο port captain. Ένας άνθωπος βρέθηκε να βοηθήσει αλλά άντε να τον πείσεις τώρα. Αλλά με το δίκιο του δε θα πιστέψει, αυτό δεν είναι ταξί, είναι πράγματι ένα κανονικό αυτοκίνητο. - Μα τι να σας πω, ερχόμασταν με ένα ταξί αλλά στη διαδρομή μας είπε ο οδηγός οτι θα αλλάξουμε αυτοκίνητο, τι να του έλεγα, όχι, άσε μας εδώ στα σκοτάδια να περιμένουμε τον λύκο των 03:30; Μέχρι και ο port captain έφριξε με την όλη ιστορία. Τέλος πάντων ευτυχώς ήξερε τον άντρα μου και μου εξήγησε ότι δε θα έρθει απόψε, αλλά περιμένουν το πλοίο του, αύριο, το πολύ μεθαύριο. - Και που θα μείνουμε μέχρι αύριο, το πολύ μεθαύριο; - Θα σας δώσω μερικά χρήματα να πάτε σε ένα ξενοδοχείο μέχρι να έρθει το πλοίο... Τέλος πάντων το πλοίο ευτυχώς ήρθε την επόμενη μέρα, φυσικά οι βαλίτσες μας δεν ήρθαν ποτέ... ξεκινάω το ταξίδι χωρίς ρούχα και η ιστορία καταλήγει να κάνω ψώνια στο πρώτο λιμάνι που έπιασε το πλοίο.
15
Travel With Agony Ένα μακρυνό ταξίδι που ενώ ξεκινά με τις καλύτερες προϋποθέσεις, με όμορφες συμπτώσεις και με μια γνωριμία με τον ίδιο ακριβώς προορισμό, καταλήγει σε έναν άσχημο εφιάλτη με μια σειρά απανωτές κακές συγκυρίες και λάθη τρίτων που προσπαθούν να αποτρέψουν αυτό το ταξίδι. Δε μπορεί κανείς όμως να τα βάλει με τη δύναμη της ψυχής.
¨- Τι θέλετε στις 04:00 το πρωί εδώ; - Είμαι σύζυγος του καπετάνιου του τάδε πλοίου και χάσαμε την πτήση μας για Νέα Υόρκη από Λονδίνο γιατί ο υπάλληλος του αεροδρομίου, δεν ήξερε... - Αα, το καράβι αυτό δεν είναι εδώ, είναι έξω και θα μπει μέσα μετά από τρεις μέρες, μου λέει. - ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, λέω εγώ ¨
ISBN 978-9963-7447-0-1
