[ NEWBIE TUNES ]
Λόλεκ Αχινός
γράφει ο Γιάννης Μπαλαφούτης
Γ
ια τον Λόλεκ διάβασα πρώτη φορά πριν δυο χρόνια στην «Καθημερινή». Ήταν η εποχή που ο πρώτος του δίσκος ‘Alone’, είχε αποκτήσει εξαιρετική αποδοχή από κοινό, μέσα και κριτικούς. Τον συναντούσες συνέχεια μπροστά σου σε έντυπα και ψηφιακά μέσα, ως έναν νέο καλλιτέχνη που έμοιαζε να λάμπει, σε μια μακρά περίοδο prime-time τραγουδιστικών σκουπιδιών. Δύο χρόνια μετά, επανέρχεται με το νέο, ελληνόφωνο αυτή τη φορά, album του. Ο «Αχινός» κυκλοφόρησε τον Μάιο από τον «Εξώστη», το νέο sublabel της Inner Ear και το άκουσα με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ήταν μάλιστα το πρώτο cd της εταιρείας που ήρθε στο νέο χαρτονένιο ασπρόμαυρο κουτί, αντικαθιστώντας το παραδοσιακό κίτρινο φακελάκι που είχαμε συνηθίσει να λαμβάνουμε τις νέες κυκλοφορίες. Για κάποιον που ακούει για πρώτη φορά τον Λόλεκ, θα παραξενευτεί. Η φωνή του μοιάζει με παλιάς κοπής τραγουδιστή της αριστεράς, που επιλέγει να στραγγαλίσει την ένταση που μαζεύεται στον λάρυγγα του, αρνούμενος να κουνήσει τα χείλια του. Για μένα όμως, είναι ένας τραγουδιστής που αρνείται απλώς να ανοίξει τα μάτια του και τραγουδά μέσα στις υπέροχες εύθραυστες μελωδίες που έχει δημιουργήσει, με την ίδια προσοχή που θα επιλέγαμε να ανοίξουμε ένα μουσικό κουτί, φτιαγμένο από λεπτές στρώσεις πάγου. Ο «Αχινός», θα μπορούσε να χαρακτηρι-
http://www.myspace.com/lolekspace http://exostis.inner-ear.gr/ 74
pepper#
στεί κατά πολύ ένα «αυτιστικό album», μιας και μοιάζει με εσωτερική συνομιλία του Λόλεκ, που απλώς έτυχε να βγει προς τα έξω. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και ο απολογισμός μιας χρόνιας ψυχοθεραπείας, μιας κλιμάκωσης της εσωτερικής αναζήτησης και μια συνειδητή αποδοχή και παράδοση στο αναπόφευκτο. Όχι όμως άνευ όρων, άλλα με πλήρη αυτογνωσία. Το μουσικό κομμάτι του δίσκου είναι πραγματικά αριστουργηματικό. Ο Λόλεκ, με καλή γνώση των μουσικών οργάνων, έχει δημιουργήσει κομμάτια με υπνωτικά ντραμς, ακορντεόν που σου ρουφάνε την προσοχή από οτιδήποτε κάνεις εκείνη την ώρα, ονειρικές μελωδίες βγαλμένες από μικρά ξύλινα κουτιά με πλαστικές μπαλαρίνες που χορεύουν όταν τα ανοίγεις, άλλα και φοβικούς ήχους που πετάγονται μέσα από τα πιο σκοτεινά μας κίνητρα. Ειδικά στα τελευταία, διέκρινα έναν πιο εκλεπτυσμένο και καταρτισμένο μουσικά The Boy να τον καταλαμβάνει, χωρίς όμως επ’ ουδενί να θέλω να συγκρίνω τους δύο ή να υπονοήσω κάποια επιρροή. Ο δίσκος δείχνει κατευθείαν και χωρίς περιστροφές τα «αγκάθια του», ξεκινώντας με το δυνατότερο του κομμάτι. Το ομώνυμο τραγούδι είναι πραγματικά σπάνιο, δημιουργώντας μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα Frank Miller και με ένα εξαιρετικό twist, μηδενίζει τον χρόνο του τραγουδιού από την αρχή ζητώντας σου να το παρακολουθήσεις αυτή την φορά μέσα από ένα παράλληλο σύμπαν.
Το «Μείνε Ατάραχος» και «Το νερό έχει μνήμη» ακολουθούν, αποτελώντας την top -προσωπική μου- τριάδα του δίσκου. Είναι τόσο γεμάτες οι μελωδίες τους, καλύπτοντας ένα ευρύ μουσικό φάσμα, που θα μπορούσαν να αποτελούν από μόνα τους ένα δίσκο, με φοβερό kick-in για αρχή τον «Αχινό», κύριο κορμό το «Μείνε Ατάραχος» και για κλείσιμο «Το νερό έχει μνήμη». Υπάρχουν και άλλα εξαιρετικά τραγούδια στον δίσκο, όπως το «Κεφάλι και βλέμμα ψηλά», που σου δημιουργεί μια παράδοξη νοσταλγία για μια εποχή που δεν έζησες ή το «Κανενός», με τα τεχνηέντως συγκρατημένα ξεσπάσματα. Μόνη παραφωνία, για την δική μου αισθητική, το «Δεν αρκεί», που βρήκα αφελές στα όρια της ενόχλησης. Ο «Αχινός» αποτελεί σίγουρα μια προσωπογραφία του δημιουργού του. Και για να τα καταφέρνει τόσο καλά, προφανώς και είναι ένα πρόσωπο που «γράφει» καλά στον καμβά. Επιλέγω να κλείσω με λίγα λόγια από την επίσημη παρουσίαση του δίσκου που περιγράφουν με λίγες λέξεις, αυτά που φλύαρα εγώ εδώ και ώρα, προσπαθώ σε πολλές σειρές να μεταφέρω: «Κανένας μύθος δεν ακολουθεί τον «Αχινό». Και καμία περίεργη ιστορία δεν συνέπεσε με την δημιουργία του. Καμία πολιτική πράξη δεν δηλώνεται με χοροπηδητό στο ρεφρέν και κανένας έρωτας δεν ικανοποιείται από κινηματογραφικό φινάλε. Οι λέξεις είναι απλές και η μουσική απλά ανυπάκουη».