ει το ίδιο με σένα –που δεν γίνεται– κάποια σε θέλει το ίδιο με μένα –που αποκλείεται– σταματάω να μετράω τις γραμμές που κάνουν τα μάτια σου όταν γελάς, κάποιοι πάλι ορμούν με την δική τους έρημη χώρα. Μα έλα τώρα είναι καλοκαίρι... Σταματάς αλήθεια ποτέ να κοιτάς κάτω από το φόρεμα μου; Πες αλήθεια... Σταματάς, σταματώ. Παίζεις, παίζω. Τις γελοίες ερωτήσεις. Εγώ -Τί θέλεις από μένα; Εσύ -Τον ουρανό με τ’ άστρα. Μα από την αρχή εμείς πήγαμε στην θάλασσα. Σου μίλησα για το νερό που φουσκώνει και το πιο ανθεκτικό ξύλο...
Γι’ αυτό έφυγα. Γι’ αυτό έφυγες. Γιατί φοβάμαι ότι φοβάσαι τον βυθό και το κύμα και εσύ φοβάσαι ότι φοβάμαι τις υψηλές πτήσεις... Εκτός και αν φτιάξουμε ένα καράβι (υπερωκεάνιο), ένα αεροπλάνο (βομβαρδιστικό), ένα σπίτι (μόνο δικό μας), ένα κήπο (για «όλους») και σου δώσω ένα δάσος τόσο υγρό και σκοτεινό που θα θέλεις να πεις «ήμαρτον»... Εντάξει. Πρέπει να είναι καλοκαίρι. Χωρίς πολλές λέξεις, που τις περισσότερες φορές είναι ψέμματα, καλύτερα θα ήταν να ήσουν μαζί μου απ’ το καλοκαίρι... Γ.Μ.
* Η Γωγώ Μπρέμπου είναι
ηθοποιός. Έγραψε αυτές τις γραμμές, πάνω στο καράβι που την μετέφερε από την Χίο στη Μυτιλήνη, για τις ανάγκες της περιοδείας του «Οθέλλο», που ανεβαίνει από τον θίασο του Γ. Κιμούλη – Κ. Μαρκουλάκη σε όλη την Ελλάδα.
#33