[ FAIR ENOUGH ]
@marika της Παυλίνας Εξαδακτύλου
«Τα ‘μαθες για την Amy;», με ρώτησε η Χ. στο twitter. «Πέθανε;», τη ρώτησα κάνοντας, όπως νόμιζα, ένα μακάβριο αστείο, για να μου απαντήσει «προφανώς ναι». Ελάχιστα λεπτά αργότερα το timeline είχε «βουλιάξει» από μηνύματα σχετικά με το θάνατο της Winehouse. Κάποιοι εξέφραζαν την λύπη και το σοκ τους και άλλοι έκραζαν τους προηγούμενους. «Δε ντρέπεστε ρε! Τόσοι άνθρωποι δολοφονήθηκαν στο Όσλο κι εσείς κλαψουρίζετε για το junkie;». Ή το ακόμη χειρότερο: «Η γκόμενα πήγαινε γυρεύοντας». «Την Amy αποθεώνουμε ρε φίλε, όχι τον ντίλερ της. Τη φωνάρα της». Ώρες ολόκληρες κράτησε η «διαμάχη» για το ποιός θάνατος είναι πιο σημαντικός. Ο θάνατος σχεδόν εκατό ανθρώπων στη Νορβηγία ή της Winehouse. Λες και ο θάνατος είναι κάτι μετρήσιμο ή τα δυο συμβάντα είναι ευθέως συγκρίσιμα. Μια βία
πλημμύρισε το timeline. Η βία του καθωσπρεπισμού και της σοβαροφάνειας. Αυτή η βία της ηθικολογίας που πλημμυρίζει τα πίξελ και παλεύει να σου επιβληθεί. Αυτή η βία μιας μαζικής κουλτούρας που περνιέται για εναλλακτική. Bία και φασαρία! Ένας απίστευτος θόρυβος από ηθικοπλαστικά επιχειρήματα και βαθύ συντηρητισμό. Καμιά φορά σκέφτομαι πως όσα gadgets κι αν αγοράσεις, όσα προφίλ κι αν φτιάξεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσες φωτογραφίες σου κι αν ανεβάσεις, όσα indie κομμάτια κι αν ποστάρεις, δύσκολα θα σκοτώσεις την κυρά-Μαρίκα που κρύβεται μέσα σου κι είναι έτοιμη να τις βρέξει με το σκουπόξυλο σε όποιον της λερώσει το καλό της το σεμέν.
OMG! 10
pepper#
ΑΜΥ’S DEAD