‘HET ALL STARS GEHALTE IN MIJN VOETBALCARRIÈRE IS INMIDDELS HOOG MAAR ER IS NOG STEEDS NIETS LEUKER DAN VOETBALLEN MET JE BESTE VRIENDEN’
Inmiddels was ik senior en voetbalde in de selectie. Niet goed genoeg voor het eerste speelde ik in het tweede met bijna al mijn kameraden uit de A-jeugd. Onze leider was Otto Elgersma en met Jan Hollaar, Patrick But, Ruud en Richard Boutkan, Alex Prins, Jan van der Gaag, Peter Boeters, Arie van der Wel, Peter Houtman, Joop van Zanten, John van Holsteijn, Ton Moret, Koos Vellekoop en vooral Kees Zonneveld hebben we mooie jaren meegemaakt. Door mijn fysieke spel heb ik mijn pink en later mijn scheen en kuitbeen gebroken. Bij mijn beenbreuk, in de eerste minuut van de wedstrijd, kwam de ambulance het veld oprijden. Verzorger Frans van der Veer struikelde, kennelijk van de zenuwen, over mijn gebroken been en begon mijn gezonde been te zwachtelen.
organiseerde ik eens een bus naar Noordwijk om daar in Club 71 te gaan stappen. Om de busreis aangenaam te maken hadden we allerlei quizvragen met prijzen verzonnen. Rob van Rossen had een grote reputatie als bierdrinker. We spraken dan ook af dat hij bij terugkomst in de bus zijn naam niet achterste voren kon opnoemen. Rob hield zich die avond opvallend rustig en greep toen we inmiddels huiswaarts gingen onmiddellijk de microfoon in de bus. Nessor nav Bor brulde hij gauw voordat hij het zou vergeten. En Rob won daarmee ook een heerlijke trekdrop. Dat met die bijnamen van spelers is toen begonnen; zo heette Kees Zonneveld ‘Gijs’, Patrick But ‘Boris’ en noemden ze mij Sjoerd. Het hele veteranenteam heeft inmiddels een bijnaam.
Slordig In die tijd was ik ook al slordig; ik vergat regelmatig een kledingstuk. Vaak vergat ik een schone onderbroek mee te nemen. Deze ‘ leende’ ik dan meestal van Ruud Boutkan, die vaak naast me zat in de kleedkamer. Een week later deed ik dan de keurig gewassen onderbroek weer terug in zijn tas. Ruud heeft nooit geweten wie hem die poets bakte. Richard Boutkan wel, die kwam nog eens piemelnaakt en briesend de kantine in ‘Van den Berg, en nu snel die onderbroek uit’. Het barpersoneel bleef verbouwereerd achter en de jongens van het elftal aan de bar lachen natuurlijk. Tegenwoordig, als ik mijn onderbroek weer eens ben vergeten, stap ik maar zonder in mijn spijkerbroek. De selectie was een hechte groep. Als speler van het tweede ging je altijd bij het eerste kijken om je vrienden aan te moedigen. Het was ook altijd lachen langs de kant. Ik naam vaak een zak vol witte muizen of trekdrop mee. Met John van Holsteijn
Het koude bad in De jaren met trainer Ton van der Leije waren voor mij de mooiste. Elke selectiespeler kreeg een kans in het eerste. Zo heb ik voor de beker nog eens tegen Velo gespeeld met half Wateringen langs de kant. Stond mijn naam ook nog in de krant ‘Peter van den Berg veroorzaakt strafschop tegen oud ploeggenoot Theo van der Wetering.’ Mooi niet! Dat was Rob van Rossen geweest, die ook het enige KMD doelpunt maakte in de met 1-3 verloren wedstrijd. Met Ton van der Leije en de selectie gingen we na afloop van de training ook nog wel eens naar de sauna in Rijswijk. Gauw even trainen en dan hup, lekker ontspannen en mosselen eten. Antoinette, de vriendin van de eigenaar, kwam dan gezellig bij ons liggen en Rob van Rossen moest dan heel snel het koude bad in voordat al het schoons hem te veel werd. Kees Zonneveld ging pas zweten als hij de sauna uitliep. Na de beenbreuk liep mijn ‘carrière’ al snel bergafwaarts. In het
26 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN