HET VERHAAL VAN PETER VAN DEN BERG
‘MIJN VIJFTIEN GULDEN ZAKGELD WAS ALTIJD OM TIEN UUR OP AAN BIER’ Het jaar erop mocht ik mee, als leider nota bene, naar Denemarken. De negatieve indruk was kennelijk omgeslagen naar een positieve. In het Deense Kirketerp werden we groots onthaald. In een zaal zo groot als voorheen De Wingerd, werden we gekoppeld aan gastgezinnen. Wederom viel ik met mijn neus in de boter. De directeur van de plaatselijke melkfabriek had het grootste huis van het dorp en ik sliep daar met oud-elftalmaatje Peter Boeters, leider Henny van de Eijckel en Ramses van Haaren. Met de directeur klikte het onmiddellijk en op de feestavond zag ik hem met Henny zelfgestookte jenever drinken van een schoteltje. In het dorp waren meer vrouwen/ meisjes, dus dat was kaasie voor de KMD-jeugd. Het leek wel een klucht van John Lanting. Met de directeur maakte ik de afspraak om ’s ochtends om zeven uur de melkfabriek achter zijn huis te bezichtigen. Makkie dacht ik, want die was aan het innemen zeg! Even later droegen we de directeur met z’n vieren naar huis, zo dronken was hij. Ondertussen werd in het huis aan de overkant de tafel gedekt en zaten we om drie uur aan een weldadige broodmaaltijd. Iedereen was er welkom en Frank van Holst speelde er op het huisorgel. Erg gezellig allemaal. De volgende dag schrok ik om half acht uur wakker, shit, mijn weddenschap! Ik op een draf naar de melkfabriek, waar de directeur, die we een paar uur tevoren nog op de bank hadden gelegd, me luid lachend verwelkomde. Hoe flikte hij dat? In de melkfabriek werd Blue Cheese gemaakt en daar zit penicilline in. Ik ben nooit ziek, gaf hij aan! Blue Cheese dus, terwijl wij dachten dat we een Blue Jeans cadeau kregen, ontvingen we zo’n Deense stinkkaas als souvenir en geen spijkerbroek. De leiders Ben Boon en Leo Alleblas sliepen bij een boer even buiten het dorp. De eerste avond hadden zij daar heerlijk gegeten. De boer had gehaktballen van topniveau gemaakt. De volgende avond had hij zeker nog wat over want Ben en Leo hadden weer gehaktballen gegeten. Later bleek hij voor de hele week te hebben gemaakt want ook de volgende dagen aten Ben en Leo gehaktballen. De bijnaam Ben ‘gehaktbal’ Boon komt daar vandaan. Tak! Met mijn boekje ‘Deens onderweg’ had ik veel succes. Als hoofdleider vroeg Ben of hij het boekje mocht lenen voor zijn slottoespraak. Ben stond, als secretaris van de vereniging, bekend om zijn uitgebreide anekdotes en toespraken. Op de
afscheidsavond liep hij naar de spreekstoel met een stapel papier in zijn hand. ‘Mensen van Kirketerp; TAK!’ Wat ‘BEDANKT’ in het Deens betekent. En Ben liep hij weer naar zijn plaats, de menigte verbouwereerd achterlatend. Even aarzelde iedereen, maar met een oorverdovend applaus beloonden we Ben voor de kortste toespraak uit zijn leven. Een jaar later ben ik met Henny van der Eijckel, Peter Boeters en Ronald Schuring teruggeweest in het vakantiehuis van de directeur. De meegebrachte Hertog Jan was binnen no-time op. Wat kon die man drinken zeg! Met zijn nichtje had ik een beetje verkering en hij vroeg mij om zijn vertegenwoordiger van Blue Cheese in Nederland te worden. Hij deed veel zaken met het Nederlandse Uniekaas. Ik was er nog niet aan toe. Stappen Toen ik zestien was, mocht ik naar de bekende KMD-disco met discotheek Music Machine. Wat was ik blij dat ik daar naartoe mocht. Mijn vrienden gingen al eerder maar Piet Boon (de vader van Ben Boon), verkocht de kaartjes voor de club en was de broer van mijn opa’s vriend. Hij wist precies wanneer ik zestien werd. Toen het eindelijk zover was, heb ik het er ook van genomen. Elke maand op zaterdagavond was het disco op KMD, de week erna bij VELO, de week erop bij Oikos en daarna bij de manege aan het einde van de Poeldijkseweg. Tel daarbij op dat net discotheek the Counter in Wateringen was geopend en met vier keer stappen in de week konden we goed terecht in Wateringen. De KMD-disco’s waren verreweg favoriet. Op zaterdagmiddag stond het rijen dik voor de deur van de kantine om een kaartje te bemachtigen. Marco Schregardus nam zijn hele klas van het CSR Rijswijk altijd als introducé mee. Later bleek dat mijn vrouw toen al op KMD kwam. Ik zag haar toen nog niet of had er geen tijd voor. Mijn vijftien gulden zakgeld was altijd om tien uur op aan bier, dat inmiddels steeds beter was gaan smaken. KMD dankt een deel van zijn kapitaal nog steeds aan het batig saldo van die jaren. De disco’s zijn helaas aan het succes ten onder gegaan. Er kwamen ook verkeerde jongelui op af, zeg maar. Toen de ruiten aan de Noordweg eens waren ingegooid en Ben Boon de oproerkraaiers van zich af moest slaan, nam mijn vader het drastische besluit om te stoppen met de disco’s. Toen de disco’s over waren, volgden de besloten feesten of playbackavonden. Ook dit was een groot succes. Op skippyballen, verkleed als het verwijfde duo Modern Talking, hebben Koen Berkien en ik de playbackshow nog eens gewonnen.
75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 25