(vurig, brandhout)
XXI I  
Een droom Een verontrustende droom vannacht. Ik was dood maar had de wereld nog niet verlaten. Ik was in het gezelschap van een vrouw, een van de levenden, jonger dan ikzelf, die bij me was geweest toen ik doodging en begreep wat er met me gebeurde. Ze deed haar best om de schok van de dood te verzachten en schermde me onderwijl af voor andere mensen, mensen die niet gaven om degene die ik geworden was en wilden dat ik meteen zou vertrekken. Ondanks haar beschermende houding loog deze jonge vrouw niet tegen me. Ook zij maakte duidelijk dat ik niet kon blijven; en ik wist inderdaad dat mijn tijd maar kort was, dat ik hooguit nog een dag of twee had, dat geen enkele mate van protesteren en huilen en vastklampen daar iets aan kon veranderen. In de droom beleefde ik de eerste dag van mijn dood, nauwlettend luisterend naar tekenen dat mijn dode lichaam het begaf. Er waren heel zwakke sprankjes hoop toen ik zag hoe goed ik op de eisen van het alledaagse inspeelde (ik zorgde er echter wel voor dat ik me niet inspande).
21