IV
Dus de tijd geneest inderdaad alle wonden. Lucy is waarschijnlijk ook aan het genezen, en als ze niet aan het genezen is dan begint ze te vergeten, littekenweefsel om de herinnering van die dag te ontwikkelen, haar te omhullen, af te sluiten. Zodat ze op een dag misschien kan zeggen, ‘De dag dat we zijn beroofd,’ en er dan gewoon aan denken als aan de dag dat ze werden beroofd. V
Wat wilde ik? Wat wilde die oude dame? Ze wilde iets voor hen ontbloten, iets wat op dit moment, op deze plek ontbloot zou kunnen worden. Ze wilde hun, voor ze haar wegbonjourden, een litteken laten zien, een kwetsuur, en aan hen opdringen, hen er met hun eigen ogen naar laten kijken: een litteken, wat voor litteken dan ook, van al dit lijden, maar uiteindelijk mijn litteken, want onze eigen littekens zijn de enige littekens die we met ons kunnen meedragen. Ik bracht mijn ene hand zelfs al naar de knoopjes van mijn jurk. Maar mijn vingers waren blauw, bevroren. VI
Al met al geen man voor hartstocht. Hij weet niet zeker of hij ooit van hartstocht gehouden heeft, of het heeft goedgekeurd. Hartstocht: vreemd gebied; een komische maar onvermijdelijke aandoening zoals de bof, die je hoopt te krijgen als je nog jong bent, in een van zijn mildere, minder rampzalige variëteiten, zodat je later niet een ernstiger vorm krijgt. Parende honden in de greep van de hartstocht, ongelukkige grijns op hun snuit, tong uit de bek.
VII
‘Maar wie heeft het gedaan?’ Ik trilde: de rillingen liepen mijn lichaam op en neer, mijn handen beefden. Ik dacht aan de open ogen van de jongen. Ik dacht: wat was het laatste dat hij van de wereld heeft gezien? Ik dacht: dit is het ergste waarvan ik ooit van mijn leven getuige ben geweest. En ik dacht: nu zijn mijn ogen open en ik kan ze nooit meer dichtdoen. 6