handelen. De bezorgdheid was vooral: hoe kan je met respect voor de kunsten een in oorsprong vooral technische beslissing – namelijk de decentralisatie van stadsbevoegdheden in districten – positief aanwenden voor het beleid en de werking van de cultuurhuizen? Maar de klik kwam eigenlijk verrassend snel, en het eerst – onder impuls van Roel Verniers – in CcBe. Hij maakte de vertaalslag, en introduceerde een nieuw positief verhaal. De grote omslag werd gewikt en gewogen en gekoppeld aan demografische relevantie, aan het feit dat een cc er moet zijn voor iedereen. Sindsdien is er een lange weg afgelegd. In de beginfase braken we ons het hoofd over indicatoren, over manieren om goed bezig te zijn en dat te tellen, te vatten. Vandaag schrijven de districten samen actieplannen uit, waar vooral veel goesting uit spreekt. Niet alle cc’s in de districten gaan voor hetzelfde profiel – dat kan ook niet - , maar ook heel kunstgerichte cc’s hanteren als uitgangspunt: we werken aan een centrum dat relevant is voor ménsen. De cc’s geloven sterk dat het
20 L O C U S