saas-fee Sneeuwgenieten in de ‘Parel van de Alpen’ tekst: irene bauer, beeld: edoart.nl Het is alweer de tweede week van april als ik samen met Timo Hermeler de auto instap om vanuit Arlberg koers te zetten richting het Zwitserse Saas-Fee. Net als vorig jaar gaan we een paar dagen skiën en boarden met onze teamgenoten van Salomon. Frits Kuper – Salomon directeur Benelux – is weer van de partij en ook skiër Wilko Mostert en snowboarder Richard de Ruiter zijn onderweg naar het gletsjerdorp. Omdat we zo laat in het seizoen op pad gaan, hebben we gekozen voor een sneeuwzekere, maar zeker ook uitdagende bestemming. Met een gletsjerskigebied tot maar liefst 3.500 meter hoogte ligt er in principe altijd voldoende sneeuw in Saas-Fee.
XX
/Snow
Alhoewel de Nederlandse freeride crack Timo Hermeler het Tiroolse St. Anton als thuisbasis heeft, weet hij zich op de helling van Saas-Fee ook wel te vermaken. En hoe!
Snow/XX
parel van de alpen Saas-Fee (1800 m) vormt samen met de dorpjes Saas-Grund, Saas-Almagell en SaasBalen het Saasdal, gelegen in de Zwitserse provincie Wallis. Het Saasdal wordt ook wel de ‘Parel van de Alpen’ genoemd, omdat het dal als een schelp omringd wordt door dertien pieken van meer dan 4.000 meter hoogte. Naast een verbluffend mooi uitzicht zorgt deze bijzondere positie - ondanks de ligging aan de zuidkant van de Alpen - voor gegarandeerde sneeuw. Nadeel van deze bijzondere ligging is dat Saas-Fee niet zo eenvoudig te bereiken is. De bergpassen die toegang bieden aan het Saasdal zijn vrijwel allemaal niet begaanbaar in de winter. Om die reden zijn er meerdere tunnels door de bergen gegraven, waardoor het Saasdal met de autotrein goed en snel bereikbaar is. Dat het raadzaam is om van tevoren goed naar de tijden van de autotreinen te kijken, ontdek ik als ik na een paar uur reizen ineens met een rotsvast vertrouwen in mijn navigatiesysteem voor een dichte Oberalp pas sta. Het autotreintje dat door de berg gaat heeft een uur geleden zijn laatste rit van de dag gemaakt en zal pas de volgende ochtend weer vertrekken. Stom, stom, stom. Gelukkig weet de eigenaar van een naburig restaurant raad. Het is een behoorlijke omweg, maar we kunnen richting Biasca rijden over de Lukmanierpas, die in verband met lawinegevaar alleen ’s nachts begaanbaar is. De natte sneeuwlawines van de afgelopen dag worden aan de kant geschoven en wij rijden - ietwat zenuwachtig - de pas over. Vervolgens rijden we door langs het Lago Maggiore en over de Simplonpas in de richting van het Saasdal. Het duurt even voor ik de mooie rit weet te waarderen en ik ben stiekem blij als we midden in de nacht eindelijk de auto parkeren op de parkeerplaats van Saas-Fee. De volgende ochtend hijs ik me met frisse moed in mijn snowboardkleding. Ons hotel staat aan het begin van het autovrije dorp, dus tijdens de wandeling naar de lift heb ik de tijd om goed rond te kijken. Het vervoer door Saas-Fee vindt plaats met elektrowagentjes.
Vrijwel ieder hotel in het dorp beschikt over zo’n handig mobiel en daarnaast is er een gratis elektrotreintje, dat vakantiegangers door het dorp vervoert. Je hoeft je dus geen zorgen te maken als je na een dag skiën met vermoeide benen onder aan de piste staat. Saas-Fee staat vol met oude Walliser chalets en boerderijen en ook de nieuwere huizen zijn in traditionele stijl gebouwd, waardoor het authentieke karakter van het dorp bewaard is gebleven. Bij de pistes aangekomen kiezen we ervoor direct richting gletsjer te gaan en nemen daarom de Alpin Express gondel omhoog. Hierna volgt de Felskinn gondel en de Metro Alpin om uiteindelijk op de Allalin - met 3500 meter het hoogste punt van het gebied - uit te komen. Een lange tocht omhoog dus, maar we pakken wel een mooi uitzicht én een ritje in ’s werelds hoogste metro mee. De mannen staan ondertussen te trappelen om eindelijk sneeuw onder de voeten te voelen. SaasFee staat bij freestyle skiërs en snowboarders bekend om zijn grote en goed onderhouden funparken in zowel zomer als winter. Richard en Wilko hebben hier al heel wat trainingsweken doorgebracht op de kickers en in de halfpipe en kunnen niet wachten om te kijken hoe de parken er bij liggen. Toch gaan we eerst kijken wat er verder te halen valt op de 140 pistekilometers van het skigebied. De pistes liggen er perfect bij: goede sneeuw en lekker veel variatie. Waar veel gletsjerskigebieden nogal vlak zijn, is de Feegletsjer met een flink aantal rode pistes steil genoeg om ook gevorderde skiërs uit te dagen. Na een poosje te hebben warmgedraaid op de piste, kunnen we het niet laten om te voelen hoe de sneeuw er buiten de piste bij ligt. Met skigids Timo voorop vinden we niet ver van de piste een mooi stukje poedersneeuw. In no-time schieten we mooie foto’s met indrukwekkende gletsjerachtergrond. Het is wel oppassen geblazen als je op een gletsjer buiten de piste wil skiën. Ook de Feegletsjer ligt namelijk
“Dankzij de hoogte en de strategische ligging ‘pakt’ Saas-Fee altijd volop sneeuw.”
XX
/Snow
vol spleten die vaak onzichtbaar onder een laagje poedersneeuw verscholen zijn. Het is dus absoluut af te raden om zonder skigids het gemarkeerde skigebied te verlaten. Dat de pistedienst van Saas-Fee die mening deelt, horen we als we even later op zoek zijn naar een volgende fotolocatie. De pistepatrouille vertelt ons dat ze afgelopen weken zo’n vier mensen per dag uit de spleten hebben moeten vissen en dat we daarom niet meer buiten de pistes mogen skiën. Ook al weten wij precies wat we doen, het is niet de bedoeling dat andere toeristen ons voorbeeld volgen en ook buiten de piste gaan skiën. Logisch! Toch zijn er ook mensen die de gletsjer juist uitkiezen om in het voorjaar een mooie skitour te maken. Als we om ons heen kijken zien we veel groepen die ver buiten de piste op tourski’s de gletsjer omhoog lopen. Uit voorzorg dragen deze tourskiërs een klimgordel en zijn ze aan elkaar verbonden met touwen, zodat ze elkaar uit de gletsjerspleten kunnen trekken als het mis zou gaan. Het is natuurlijk de beste manier om de mooiste stukjes poedersneeuw van de gletsjer te kunnen ontdekken, maar toch laten we dat avontuur liever aan ons voorbij gaan en verkennen ontspannen de rest van het gebied vanaf de piste. Teruggekomen in het hotel komen ons zware kaasdampen tegemoet. Vanavond staat de echte Zwitserse kaasfondue op het menu, een gerecht waaraan je bijna niet ontkomt als je een weekje in Zwitserland doorbrengt. Ik hoef niet bang te zijn dat ik niet kan slapen
(linkerpagina) Je staat niet iedere dag op één van de hoogste skipistes ter wereld. Mooi moment dus om even te genieten van het uitzicht op de Allalin, met 4.027 meter één van de hoogste toppen van Saas-Fee (en bij toerskiliefhebbers favoriet vanwege de relatief makkelijke beklimming). (deze pagina, linksboven) De Längfluh, die over de Feegletscher loopt, is ongetwijfeld de mooiste sleeplift ter wereld. Waar anders glijd je langs zulke indrukwekkende coulissen? (linksonder) Loungen, chillen bij relaxte muziek of gewoon een lekker hapje eten? De Popcorn Plaza op 2.870 meter hoogte is the place to be. (rechts) Voor de meeste skiërs een gevaar, voor Timo Hermeler een uitdaging. Voor hem zijn de ijsbrokken die uit het sneeuwoppervlak steken mooie speelobjecten.
Snow/XX
van de enorme kaasklomp in mijn buik, want daar hebben de Zwitsers een uitstekende oplossing voor. Met het excuus ‘goed voor de spijsvertering’ wordt de kaas namelijk weggespoeld met sterke Walliser schnaps. Een hardnekkige Alpentraditie waar ik even aan moet wennen, maar het helpt wel.
spelen in het park Na een welverdiend nachtje slaap gaan we weer op pad naar de skilift. Tijdens de wandeling door het dorp hoef ik gelukkig mijn spullen niet mee te slepen, die konden we namelijk onder aan de piste laten staan in een depot van ons hotel, ideaal! Vandaag zullen we - tot grote vreugde van Richard en Wilko - het funpark induiken. We gaan weer eerst helemaal omhoog naar de Allalin om vanaf daar naar het winter funpark bij Morenia te skiën. Het park ligt er mooi bij, maar helaas zijn de omstandigheden niet ideaal. Er staat namelijk een stevige zijwind, waardoor de kickers in het park kaal geblazen worden en ook tijdens het springen is zo’n zijwindje niet echt prettig. Richard en Wilko doen een paar rondjes door het park om even warm te draaien en gooien er, ondanks de lastige wind, de een na de andere mooie sprong uit. Het wordt éven spannend als Wilko na een moeilijke sprong bij de landing valt en niet direct opstaat. Hij is hard op zijn schouder geklapt en we zijn bang dat zijn schouder uit de kom is. Gelukkig lijkt het mee te vallen. Wilko heeft helaas al flink wat ervaring met blessures en weet inmiddels precies wanneer er wel en niet een dokter moet worden ingeschakeld. Voorlopig blijft het dus alleen bij ‘even rustig aan doen’ en Wilko blijkt met een stok minder ook nog behoorlijk snel de berg af te kunnen. Inmiddels kunnen Frits en Timo bijna niet wachten om ook weer het park in te duiken. Ze vinden een soort ton die vast staat op een heuveltje, waarbij je over het heuveltje springt, met je ski’s tegen de ton aan beukt en weer landt. Dit is een leuk spelletje tot Timo net iets te dicht bij komt en niet alleen de ton, maar ook de camera van Edo aantikt. Gelukkig hebben we genoeg mooie plaatjes en kunnen we met een gerust hart teruggaan naar het hotel.
hartje winter in het voorjaar Als we de volgende morgen aan het ontbijt zitten, zien we dat het weer weinig goeds voor ons in petto heeft. Het waait nog steeds en er trekken dikke wolken XX
/Snow
over. Toch zorgen we dat we snel boven zijn, want op een gletsjer is het weer veranderlijk en kan het ineens helemaal opentrekken. Helaas blijkt het boven even slecht te zijn en zitten we op het Langflüh station midden in de wolken. Als de hemel even opentrekt krijgen we een sprookjesachtig mooi uitzicht op de enorme gletsjerspleten van dit deel van de gletsjer. Het is meteen het laatste beetje zon dat we te zien krijgen. We besluiten met chocomel en cappuccino’s af te wachten of de bewolking over zal waaien, want het zicht is te slecht om lekker te kunnen skiën. Beter wordt het echter niet en dus skiën we een stuk naar beneden om te kijken of we op de lagere pistes tussen de bomen nog iets kunnen doen. Als het dan ook nog begint te regenen wordt ons duidelijk dat de skidag erop zit. Tijd voor Frits, Richard en Wilko om hun spullen te pakken, want zij zouden toch al vandaag vertrekken. Als we de mannen hebben uitgezwaaid, doe ik met Timo en Edo nog een broodje in de beroemde Popcorn Bar. In deze kroeg annex winkel kun je overdag de lekkerste koffietjes en broodjes krijgen. Prima oplossing voor een dagje slecht weer dus. We hadden natuurlijk liever mooi weer gehad, maar toch is deze slechte dag meteen ook één van de voordelen van een gletsjergebied als SaasFee. Want ook al regent het op de lager gelegen pistes en in het dorp, boven op de gletsjer komt er zelfs in april een verse laag sneeuw bij. Het is weer even hartje winter midden in het voorjaar. Jammer dat ook wij naar huis moeten en er niet meer van kunnen profiteren!
(linksboven) De karakteristieke houten huizen in Saas-Fee zijn soms meer dan honderd jaar oud. Waarom het ongeverfde hout dan niet rot? De bomen waarmee de huizen gebouwd zijn, zijn bij hoge vorst en met volle maan gerooid, waardoor de stammen zo goed als geen vocht bevatten. En wat niet vochtig is, rot ook niet. (linksonder) Wie de piste en de poeder zat is en durf genoeg heeft, kan zich ook uitleven in het perfect onderhouden Mittelallalin funpark. Freestyler Wilko Mostert toont hier z’n skills met een mooi uitgevoerde threesixty. (midden) Wie Saas-Fee zonder inspanning beter wil bekijken, moet een ritje maken in de Allalino, de elektrische trein die voor lokaal vervoer zorgt. (rechts) Dat Nederlandse wintersportondernemers nog steeds passie hebben voor hun sport bewijst Frits Kuper - country manager van Salomon Nederland - in het funpark van Saas-Fee. Van pistecarven tot freestylen, Kuper kent de kneepjes van het vak.
(advertentie)
“Want ook al regent het op de lager gelegen pistes en in het dorp, boven op de gletsjer komt er zelfs in april een verse laag sneeuw bij. Het is weer even hartje winter midden in het voorjaar.”
WWW.X-SOCKS.NL
gebiedsinfo Logistiek De afstand vanaf Utrecht is net iets meer dan 900 kilometer. SaasFee is autovrij! Auto’s moeten bij de ingang van het dorp geparkeerd worden, bagage kan vervoerd worden met een elektrische taxi of met een handkar. De dichtstbijzijnde vliegvelden zijn Zürich en Bern. Treinreizigers komen tot aan Brig of Visp. Vanaf de stations rijdt ieder half uur een postbus naar Saas-Fee. Fijn: dankzij de opening van de Lötschberg-tunnel is de reistijd met een uur verkort! Skigebied Mooier dan Saas-Fee worden de bergen niet. Of in ieder geval niet hoger: maar liefst dertien vierduizenders liggen er rondom Saas-Fee! Saas-Fee bestaat feitelijk uit drie gebieden: Saas-Grund, Saas-Almagel en Saas-Fee (waar ons verhaal zich afspeelt). Saas-Fee zelf heeft 33 liften, beginnend bij 1.800 meter, tot aan ruim 3.500 meter toe! Het pistenetwerk heeft een omvang van 145 kilometer, met voornamelijk blauwe en rode pistes. Voor de crack: de uitdagende zwarte afdalingen die Saas-Fee rijk is, zijn niet te versmaden. Informatie www.saas-fee.ch
SKI METAL
SKI METAL WOMEN
SKI METAL
WERELDWIJD BEKROOND MET MEER DAN 300 AWARDS! Snow/XX