Τεύχος #4 οκτώβριος 2014

Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε αρμόδια να μιλήσω για όλες αυτές τις περιπτώσεις. Είμαι όμως μια μανούλα που έχει πονέσει πολύ. Που έχει χάσει δυο αγγελούδια, σε δυο διαφορετικές εγκυμοσύνες, και οι δυο σε προχωρημένο στάδιο. Είμαι μια μανούλα που ξέρει πολύ καλά τι θα πει να μην κρατάς το μωράκι που κουβαλούσες μέσα σου για τόσους μήνες, αγκαλιά. Είμαι μια μανούλα που βρέθηκε στην θέση να πρέπει να θάψει το μωράκι της. Είμαι μια μανούλα που γέννησε νεκρό το ένα της μωράκι και μια μανούλα που παρά τα απανωτά ηρεμιστικά προσευχόταν ατελείωτα για 8 ώρες να ζήσει το δεύτερο μωράκι της μέχρι που την ενημέρωσε ο άντρας της ότι το χάσανε και αυτό. Είμαι μια μανούλα που γύρισε σε ένα άδειο σπίτι, με άδεια ψυχή και την βαλίτσα του μαιευτηρίου γεμάτη αφόρετα βρεφικά ρουχαλάκια. Αν είσαι λοιπόν και εσύ μια τέτοια μανούλα άκου τι έχω να σου πω. Καταρχάς, δεν θα είναι εύκολο. Θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσεις. Όμως αν παλέψεις και δεν χάσεις την πίστη σου θα τα καταφέρεις. Για αρχή αποδέξου το. Αποδέξου την απώλεια σου και την θλίψη σου. Κλάψε όσο θες, όσο χρειάζεσαι και μην ακούς κανέναν να σου λέει το αντίθετο. Αν θες να θυμώσεις, θύμωσε. Φώναξε και ζήτα εξηγήσεις. Απαίτησε να δεις το μωρό σου. Να το κρατήσεις στην αγκαλιά σου, να το νιώσεις, να το μυρίσεις και να το φιλήσεις. Να διαπιστώσεις καλύτερα για ποιο λόγο πενθείς. Ακόμα και αν δεν νιώθεις δυνατή να το κάνεις, θα βρεις τη δύναμη. Θα στη "στείλει ο όποιος αρμόδιος". Πίστεψε με. Δεν θα το μετανιώσεις.