Τεύχος #4 οκτώβριος 2014

Tην γνώρισα σε ένα ειδικό σχολείο, στο οποίο ήμουν αναπληρώτρια. Στο ειδικό οι τάξεις διέφεραν από αυτές του τυπικού σχολείου. Όσο πιο μεγάλες είναι οι μαθησιακές δυσκολίες των παιδιών τόσο πιο μικρά είναι τα γκρουπ που χωρίζονται. Η Ιωάννα λοιπόν ήταν μόνη της. Ήταν τόσο δύσκολη η περίπτωση της που χρειαζόταν να την αποκλειστική προσοχή του δασκάλου. Την μεγάλωσε μια γιαγιά σε ένα βουνό. Την είχε δεμένη σε ένα κρεβάτι και κάποτε την άφηνε να βγει στην αυλή. Λίγο μην την δει κανείς. Όταν την βρήκαν πλέον είχε μεγαλώσει. Είχε μάτια μωρού, δεν ήξερε να μιλά και να αυτοεξυπηρετηθεί. Στα διαλλείματα προχωρούσε στην αυλή και δοκίμαζε να φάει ότι έβρισκε μπροστά της. Ακόμη και χώμα. Τα παιδιά με σύνδρομο Down όταν μεγαλώσουν σε ένα σωστό περιβάλλον μπορούν να μας εντυπωσιάσουν με αυτά που μπορούν να κάνουν. Μάλιστα ο Ισπανός Πάμπλο Πινέδα, ο πρώτος στην Ευρώπη πτυχιούχος πανεπιστημίου που έχει σύνδρομο Down, το αποδεικνύει. Όταν την ανέλαβα λοιπόν οι συνάδελφοι μου είπαν ότι δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθώ. Δεν μπορεί να μάθει τίποτα. Ο γιός μου ήταν λίγων μηνών τότε. Είχε αρχίσει τα πρώτα γέλια, όταν του γελούσα και του έπαιζα. Αν ένα μωρό αντιδρά γιατί όχι και η Ιωάννα σκέφτηκα. Ας δοκιμάσουμε να μάθουμε την πάσα. Πήρα ένα μπαλάκι. Της το έβαλα στο χέρι. Μιλώντας της σαν σε μωρό της είπα: πέτα τη μπάλα! Καθοδηγώντας την με τα χέρια μου την έκανα να μου την πετάξει. Αμέσως της έδειξα τη χαρά μου με παλαμάκια, αγκαλιές και πολλά ενθουσιώδη μπράβο. Το ίδιο ακολούθησε για αρκετή ώρα ώσπου η πάσα γινόταν χωρίς την βοήθειά μου.