niezwykle długi ogon, nierzadko dłuższy od połowy karapaksu zwierzęcia. Zarówno na ogonie, jak i na pozostałych miękkich częściach ciała znajdują się liczne skórne wy rostki o guzkowatym kształcie. Opisując jednak ten gatunek, nie należy zapominać o jego silnych szczękach, z których górna zakrzywiona jest hakowato w dół. Wyglądem przez to przypomina ona dziób drapieżnego ptaka, skąd wzięła się właśnie nazwa żółw sępi. Występowanie
Gatunek zamieszkuje Stany Zjednoczone od Kan sas, Iowa oraz Illinois aż po południowo-wschodnią Georgię i północną Florydę oraz wschodni Teksas. Biotop
Zamieszkuje on różne akweny wodne, przeważnie preferując głębsze oraz porośnięte zbiorniki. Dzień spędza zazwyczaj ukryty pod dużymi kłodami oraz nawisami brzegu. Zdarza się od czasu do cza su obserwować wygrzewające się w promieniach słonecznych osobniki na powalonych konarach drzew lub na brzegach zbiorników. Na ląd wychodzą tak naprawdę jedynie samice w celu złożenia jaj.
Żywienie i specyfika polowania
Żółw sępi poluje aktywnie w wieczornych porach na przeróżne zwierzęta. W skład jego diety wchodzą bezkręgowce np. ślimaki wodne, skorupiaki, owady oraz ich larwy, a także przeważającej liczbie kręgowce. Jed nak najbardziej charakterystyczną metodą polowania jest oczekiwanie na zbliżającą się ofiarę w pozycji ciała zakopanego zwykle głęboko w mulistym dnie z szeroko otwartym pyskiem. Dodatkowy kamuflaż drapieżnika stanowią porastające licznie karapaks glony. Opraco wana metoda polowania tego gatunku opiera się na wa bieniu mięsistym wyrostkiem języka niespodziewające się niczego ryby. Wyrostek ten posiada własną muskulaturę, co umożliwia mu „robaczkowaty” ruch. W czasie poruszania się na skutek napływu krwi wyros tek ten czerwienieje, dzięki czemu w jeszcze lepszym stopniu przypomina żywą dżdżownicę. Zainteresowa na łatwym kąskiem ryba zbliża się do „przynęty”, stając się łupem żółwia. W specjalistycznych sklepach oraz na giełdach zoologicznych można nabyć młode osobniki tego gatunku. Decydując się na taki zakup, należy zdawać sobie sprawę z wielkości docelowego zbiornika tego gatunku oraz jego sporej żarłoczności. Nie należy zapominać również o agresywnym usposobieniu skorpuch, co przy ich dużych rozmiarach i silnych szczękach gada stanowi poważne zagrożenie dla jego niewprawnego opiekuna.