4 minute read
Wordt het tijd voor duurzame relaties?
COLUMN: HENRY VAN HAEFF Directeur 2-S, specialist in metaalbewerkingsvloeistoffen van Petrofer
Alle maakbedrijven hebben het druk, maar waar staan we nu echt in de supply chains?
Wereldwijd heeft de maakindustrie zich ongekend snel hersteld van de diepe coronadip. Het optimisme onder inkopers en makers staat op recordniveaus. Ondertussen raken steeds meer supply chains ontwricht, gaan grondstoffenprijzen door het dak en liggen productielijnen stil door gebrek aan onderdelen. Wordt het in deze knotsgekke wereld niet tijd onszelf de vraag te stellen of het nog wel moet zoals vóór corona?
Grondstoffenprijzen schieten de lucht in. Koelsmeeremulsies worden duur en straks schaars? - omdat raffinaderijen stilliggen doordat er niet gevlogen wordt én Texas begin dit jaar werd overvallen door de ergste sneeuw en vorst in decennia. Het hout voor pallets is op; en het staal voor de olievaten gaat naar China. Ondertussen liggen autofabrieken stil omdat er geen chips zijn. Dus wil ASML de productie opvoeren. Maar hoe moet dat als we geen aluminium meer kunnen kopen om onderdelen voor deze extra machines te frezen? Als er geen karton meer is om de onderdelen in te verpakken? Of als we straks de rekening voor grondstoffen nog verder zien oplopen? Kan iemand mij vertellen waar we nu echt staan in de wereldwijde supply chains?
Durven we kiezen voor duurzame relaties? Want als er iets ontbreekt, staat ook de meest geavanceerde machine stil
Kiezen voor klanten
Wat begin vorig jaar met een virus in China begon, lijkt steeds meer op een totale ontwrichting van tal van wereldwijde supply chains zoals ik die in mijn leven nog nooit heb meegemaakt. Ik weet niet wat er aan de hand is in de knotsgekke wereld waarin we terecht zijn gekomen. Is dit het resultaat van voorraden minimaliseren door de hele supply chain heen? Van steeds verder uitgeknepen just-in-time modellen? Of van steeds maar willen groeien en gaan voor de maximale winst? Onlangs kregen we een aanvraag van een bedrijf dat nog geen klant is. Het gaat om een grote order, waarvoor hij overigens niet méér dan de oude prijs wilde betalen. Alsof ik bij de benzinepomp mijn tank nog kan volgooien tegen de literprijs van een jaar geleden! Enkele jaren geleden zouden we direct op zo’n aanvraag zijn gesprongen. Nu heb ik aan mijn team de vraag gesteld willen we dit wel? Kiezen we voor méér of kiezen we voor de klanten waarmee we de afgelopen jaren een goede relatie hebben opgebouwd en die ons al die tijd een eerlijke prijs hebben betaald? Helpen we hen met leveringszekerheid, zodat zij hun productie draaiende kunnen houden? Met goede vloeistoffen en adviezen, zodat ze méér uit hun machinepark kunnen halen.
Duurzame relaties
Eerlijk gezegd denk ik dat duurzame relaties belangrijker gaan worden in het post-corona tijdperk. Stabiliteit en leveringsbetrouwbaarheid worden de kernwoorden in het nieuwe zakendoen. Daarin past een open communicatie tussen leverancier en klant, of dat nu om olie voor de machine gaat, gereedschappen, de machine zelf of het materiaal voor de producten die je wilt verspanen. We moeten weg van het voortdurend shoppen voor de laagste prijs. Stoppen met opportunistisch zakendoen, bijvoorbeeld door proberen grondstoffen weg te kapen voor de vaste klanten van leveranciers. Laten we investeren in duurzame relaties, waarin je weet wat je aan elkaar hebt. Relaties waarin je op je leverancier kunt rekenen. We moeten eerlijk tegenover elkaar blijven. Want vóór corona kon je tijdens een bezoek aan de klant uit diens lichaamstaal veel afleiden. Met de videocalls van vandaag de dag is dat weggevallen. Je moet dus wel duidelijker naar elkaar zijn; je kunt niet meer ‘grijs’ doen.
Stabiliteit en leverbetrouwbaarheid worden de kernwoorden in het nieuwe zakendoen
Durf vragen te stellen
Behalve dat we méér voor duurzame relaties moeten kiezen, denk ik ook dat we kritisch naar onszelf moeten zijn. Durf jezelf de vraag te stellen waarom je iets doet zoals je het altijd gedaan hebt. Moet het altijd méér zijn? Moeten we niet vaker stilstaan bij hergebruik? Een medewerker vroeg me laatst of we de olie uit de Petrofer producten niet kunnen recyclen. Petrofer Emulcut bestaat voor 90% uit olie, aangevuld met water en additieven. Deze laatste zorgen voor de goede snijeigenschappen, de olie is de goede basis. Waarom winnen we deze olie niet terug als we inzetten op het milieu? Bij Petrofer werken ze hieraan. Maar tot nog toe hebben we er nooit bij stilgestaan omdat we altijd maar méér wilden. De coronapandemie heeft ons wakker geschud. Niks lijkt meer normaal. Gaan we straks weer naar beurzen? Verwachten bezoekers daar nog snellere en betere oplossingen te zien? Of durven we te kiezen voor diepere relaties, die ervoor zorgen dat we ook morgen onze machines kunnen laten draaien. Want als er ook maar iets ontbreekt, valt de hele machine stil. Hoe geavanceerd of snel deze ook is.
