HER-INNEREN
ME HER-INNEREN
dat ik een wonder ben…. Laatst hoorde ik iemand zeggen: ‘het is met deze kinderen als met iemand in een rolstoel – als je er inzit kom je er nooit meer uit! Dit raakte me diep: hoe groot is de kans dat bij die kinderen iets verandert als we als volwassenen niet geloven dat ze anders kunnen? Waar komt zo’n overtuiging en zo’n denken vandaan? En verandert er wezenlijk wel iets op deze aarde? Een nacht later kreeg ik die gedachten terug gespiegeld en moest ik huilen: want hoe erg heb ik mezelf niet vastgezet in die overtuiging… Ik vond (en vind) het niet moeilijk om in mijn denken en mijn doen te veranderen. Ik werd daar ook door mijn omgeving op gezien, zowel privé als in mijn werk. Maar onbewust wist ik dat dit veranderen vooral aan de oppervlakte bleef. In de essentie veranderde ik amper en liet ik me in mijn gedrag vooral leiden door angst! Onder de liefdevolle begeleiding van Mens en Aandacht ben ik me in de afgelopen jaren bewust geworden waarom: Ik wist, misschien al voor mijn geboorte, dat ik niet welkom was ‘als man’. Dat had alles te maken met wat er was gebeurd binnen het gezin, voordat ik was geboren. Niet vreemd dat ik vooral mijn vrouwelijke kwaliteiten ontwikkelde en daar ook op gewaardeerd werd. In mijn puberteit veranderde dat. Ik had weliswaar veel vriendinnen, maar tot mijn negentiende geen liefdesrelatie. Daar had ik best last van. Mijn zachte kant had het effect op de harde jongens dat ik regelmatig werd gepest en voor homo werd uitgescholden. Toen was ik de weg kwijt. Ik mocht geen man zijn, nu ook geen vrouw. Wat was ik dan? 13