LIEFDE
THUISKOMEN
niemand kan je ooit geven wat je bent Daar lagen ze op tafel. In een kroeg. Twee boeken van Paulo Coelho, één in het Nederlands en een in een andere taal, met een soortgelijke titel. Niet wetende dat ik dit jaar zelf een soort ‘pelgrimstocht’ zou lopen. Nou ik heb het geweten: wist niet altijd waarnaar ik op weg was, ben regelmatig verdwaald, mezelf kwijt geraakt en me vaak afgevraagd waar ik in godsnaam mee bezig was. Maar één ding is zeker: het was de moeite waard! Mijn hele leven lang heb ik eenzaamheid gekend. Ik had een overwegend prima jeugd (op een jeugdtraumaatje hier en daar na dan) en toch had ik regelmatig het gevoel dat ik er niet bij hoorde. Het verlangen naar liefde en naar ware verbinding was dan ook altijd erg groot. Vooral toen ik vanaf mijn 35e me begon te verdiepen in spiritualiteit. Mijn ware ik ontdekken, leven vanuit de essentie, van mezelf houden (kon die woorden niet meer uit mijn strot krijgen)! In die tijd heb ik heel wat stukken opgeruimd: angst, pijnen en verdriet doorleefd, maar die snerpende pijn van eenzaamheid kwam zo nu en dan weer heftig terug. Ook in mijn huwelijk destijds voelde ik me regelmatig eenzaam, vooral de laatste jaren. En tegelijkertijd werd het me steeds duidelijker hoe moeilijk ik het vond om echt bij mezelf te zijn: alleen te zijn, stil te zijn, om over mediteren nog maar te zwijgen. Om later te ontdekken dat het de angst was om de eenzaamheid echt te voelen. Maar dat was nou net het manco. Mijn ego heeft dus mijn hele leven lang tal van schitterende verdedigingsmechanismen ontwikkeld en ingezet (kan er een boek over schrijven), en heeft me beschermd, en tegelijkertijd geen steek verder geholpen. Het ene gedragspatroon wist ik wel weer op te vullen met het andere. Ook in mijn laatste relatie heb ik heel van capriolen uitgehaald om het stuk (zelf)afwijzing en eenzaamheid te ontlopen. Niet omdat ik niet wilde, maar simpelweg omdat hét kwartje gewoon nog niet echt gevallen was. Al had ik er tig boeken over gelezen, echt doorléven is andere materie. Totdat iemand tegen me zei: “Wat doe je jezelf allemaal toch aan, telkens weer, die ellende. Alsof je het bijna lekker vindt. Lijkt wel een verslaving….” Toen ik begin dit jaar een mooie man ontmoette, ervoer ik voor het eerst het gevoel van thuiskomen. Echt thuiskomen! Verbinding. Ondanks dat ik intens dankbaar was voor dit diepe, nieuwe gevoel realiseerde ik me vooral ook dat ik dit vooral in mezelf mocht zien te vinden. In dit laatste half jaar waarin ik deze tocht hebt gelopen, heb ik tijdens onze liefdevolle momenten en daarbuiten veel mogen ervaren. Van liefde, erkenning, ver10