Του Μανόλη Πολέντα Aς λήξουν ας λήξουν τώρα οι ερμηνείες όλες τώρα ας λήξουν οι δυνάστες του στείρου λόγου οι στεριανοί οι ασυνήθιστοι εις τα θαλάσσια ταξίδια του ουρανού οι συγκροτημένοι νόες που γεννούν σκουριασμένα μέλλοντα Τώρα ας ανθίσουν οι που συγκινούνται άνευ λόγου, τα αγόρια που ερωτεύονται όλα τα κορίτσια τα κορίτσια που ερωτεύονται όλα τα αγόρια οι νευρικοί και οι εύθικτοι, οι ευερέθιστοι, οι κομψοί εξυβριστές τώρα ξανά ας ανθίσουν όσοι υποψιάστηκαν πως πάντα είχαν συντρόφους σε κάθε σάπια εποχή του παρελθόντος πως πάντα θα έχουν συντρόφους σε κάθε σάπια εποχή του μέλλοντος να βγω κι εγώ στο φως που τόσα χρόνια μόνος περιμένω να δω τους ποιητές και να τους πω κι εγώ, να συνεχίσω, ας λήξουν όλα τα ποιήματα που πίστεψαν στον εαυτό τους περισσότερο από τη ζωή
[60]
ας ανθίσουν τα νεύρα του ανθρώπου οι νότες οι μινόρες ας γίνουν μηνόρροια ας λήξουν οι πονηροί Πατέρες οι εργατοπατέρες οι μέλλοντες υπουργοί οι εκπρόσωποι τύπου ας καταλήξουν οι εργασιομανείς, οι ατάλαντοι τελειομανείς του τίποτα και της ανούσιας έρευνας που αξίζει λιγότερο από την επιχορήγησή της η θέση που εξασφαλίζει ασφάλεια και σταθερότητα ας λήξουν και ας ανθίσουν τα παλικάρια που ψήνονται όλη μέρα και όλη νύχτα πετούν τον κόπο τους και δε νοιάζονται για αποταμιεύσεις και ξαναψήνονται την άλλη μέρα και διατηρούνται νέοι μόνο για ν’ αγαπούν και να δίνουν τον κόπο τους σ’ ένα ζεϊμπέκικο η Λίλια που πέταξε στα σκουπίδια τα λεφτά ενώ ήταν φτωχή και ορφανή μόνο γιατί την προσέβαλαν άδικα η Λίλια η μόνη του κόσμου ελπίδα.