Γράφει η Δέσποινα Πολυχρονίδου
Οι ώρες στη δουλειά κάθονται στη πλάτη σου βαριές. Και ο ήλιος έξω τόσο λαμπερός, κάνει τα όνειρά σου διάφανα, όταν κοιτάς έξω από το παράθυρο, νομίζεις πως κάποιος μπορεί να διαβάσει τις λέξεις που φωνάζουν στο κεφάλι σου «έξω, βόλτα,παραλία». Καμιά φορά οι σκέψεις σου μπορεί να είναι τόσο δυνατές ακόμα κι αν δεν ανοίγεις το στόμα σου. Στο λεωφορείο ανυπομονείς να κατέβεις. Στο σπίτι δεν σε χωρά ο τόπος. Και όσο κι αν προσπαθείς να πεις σοβαρές λέξεις, να κρατήσεις ρε παιδι μου μια αξιοπρεπή στάση,και να τιμήσεις το ακριβό σου κοστούμι ή το σακάκι που του ταιριάζουν μπλαζέ και σοβαροφανείς συμπεριφορές, οι σκέψεις γίνονται λέξεις και μπερδεύονται μέσα στα πόδια σου την ώρα που περπατάς για να παραδώσεις τους φακέλους.
Και όταν σκοντάφτεις είναι γιατί κάποιος που πέρασε από δίπλα σου σκέφτηκε κάτι παρόμοιο. Από το παράθυρο ακούγονται φωνές και σούσουρο του δρόμου.
[36]
Έξω.