Οι καμπάνες της ελευθερίας Α. απόψε αυτοσχεδιάζουμε Είχε πάει κόσμος να δει την παράσταση. Όλοι περίμεναν υπερθέαμα και φώτα. Ξαφνικά βγαίνει στη σκηνή ο κομπάρσος. -Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι αληθινό. Σκηνικό δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρχε. Εγώ μονάχος επάνω στο άδειο σανίδι κι η σιωπή σας. Είπε... Ύστερα εξαφανίστηκε σαν μάγος και την θέση του πήραν τρία μικρά κορίτσια που χόρεψαν δίχως μουσική. Β. ο ματωμένος γάμος Αργότερα εμφανίστηκε μια γυναίκα ξυπόλητη. Φορούσε ένα νυφικό από κηλίδες αίματος. Έσερνε ένα άλογο ταλαιπωρημένο. Ούρλιαξε απρόσμενα -Ελάτε να πούμε ένα τραγούδι για τον ποιητή. Ένα νανούρισμα για τον ισπανό πατέρα που μ’ άφησε ορφανή. Ύστερα κι αυτή τραγούδησε με τη σιωπή της. Πριν τελειώσει ο ρόλος της και φύγει είπε -Καμιά φορά τα παραμύθια πρέπει να μένουν δίχως όνομα. Γ. το χαμόγελο της τζοκόντας Τώρα εμφανίστηκε στον τοίχο επάνω στη σκηνή μια τεράστια οθόνη. Άρχισε να προβάλει τη Νέα Υόρκη και το κομφούζιο που επικρατούσε στην 6η λεωφόρο. Μέσα από τα χιλιάδες αυτοκίνητα και τους χιλιάδες περαστικούς ξεχώρισε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Ο φακός έκανε ζουμ προς αυτήν. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της προς την κάμερα γέλασε αινιγματικά κι ύστερα χάθηκε για πάντα στο πλήθος. Μετά τελείωσε και η προβολή Δ. τα παράλογα Η αίθουσα μύρισε ξαφνικά φλισκούνι και άγρια μέντα. Στο δάπεδο φύτρωναν κυκλάμινα. Στον κεντρικό εξώστη που έμοιαζε με μπαλκόνι εμφανίστηκε η Περσεφόνη. Μόλις είχε επιστρέψει από τον κάτω κόσμο. Ελευθέρωσε πουλιά κι ευλόγησε του κάμπου τα βελάσματα. Ύστερα μπήκαν οι χωριάτες. Σκότωσαν τα πουλιά και ξανάριξαν τσιμέντο κάτω από τα πόδια των θεατών. Η Περσεφόνη έφυγε από την αίθουσα. Ε. αντικατοπτρισμοί Η Περιμπανού ήταν μια νεράιδα από το παραμύθι των χιλίων και μιας νυχτών. Ήταν τώρα η σειρά της μαζί με τον νεαρό πρίγκιπα Κεμάλ να πρωταγωνιστήσουν. [30]
Έκαναν θεαματική είσοδο επάνω σ’ ένα μαγικό χαλί. Σαν έφτασαν στο πάλκο έστησαν μια κρεμάλα και κρέμασαν πέντε πεινασμένους σκύλους. -Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Είπε η Περιμπανού. -Δείτε το χέρι μου. Τότε έκανε μια κίνηση να πιάσει τον Κεμάλ, όμως το χέρι της πέρασε από το στήθος του σαν να ήταν διάφανος. Γέλασαν και οι δυο τους πονηρά και εξαφανίστηκαν Στ. αθανασία Τώρα περνούσαν μπροστά από τα μάτια των θεατών όλοι οι βασιλιάδες κι όλοι οι ποιητές της γης. Οι διψασμένοι κροίσοι και οι ταπεινοί προσκυνητές. Κρατούσαν ένα μαντίλι που σκούπιζε τα δάκρυα τους. Γενιές αμέτρητες πέρασαν, γέροι και παιδιά. Στο τέλος την είδαν.. εμφανίστηκε τελευταία.. ανείπωτη η ομορφιά της.. τα χέρια της λευκά σαν το χιόνι.. τα μάτια της αιώνια.. -Τι ζητάς αθανασία… της ψιθύρισε ο μεγαλύτερος βασιλιάς των ανθρώπων γονατίζοντας μπροστά της. Ζ. δυο χιλιάδες Μ. Χ. Η σκηνή άδειασε εντελώς. Στο θέατρο δεν ακούγονταν ούτε οι ανάσες. Ύστερα βγήκε πάλι ο κομπάρσος. Κάτι λόγια ασυνάρτητα απήγγειλε. Είπε κάτι περι προσευχής στον κύριο, κάτι σαν φως σημαίνει ηθοποιός, κάτι για κάποια που κοιμάται ολόγυμνη. Κανείς δεν κατάλαβε. Έπειτα έκανε μια υπόκλιση. Κανείς δεν κατάλαβε και πάλι πως η παράσταση είχε τελειώσει. Μονάχα ένας τύπος που καθόταν στη γαλαρία χειροκρότησε γελώντας. -Εξαιρετικό. Ήταν εξαιρετικό.. φώναξε μέσα από την ψυχή του.. Μπράβο Μάνο… -Να ‘σαι καλά Νίκο. Του απάντησε ο άλλος πηγαίνοντας προς τα παρασκήνια. Η. Αμοργός Καμπάνες ήχησαν στην αίθουσα και οι πόρτες της εξόδου άνοιξαν διάπλατα. Η παράσταση απόψε αυτοσχεδιάζουμε άνηκε στο παρελθόν. Ένα μικρό κορίτσι καθώς έβγαινε ο κόσμος πήγε και ρώτησε τον Νίκο, γιατί ηχούν καμπάνες. Εκείνος είπε.. -Οι καμπάνες είναι ο ήχος της δημιουργίας. Παρακίνηση για πνευματική ελευθερία. Η τέχνη πρέπει να έχει άμεση σχέση με τον θάνατο και να προετοιμάζει για αναχώρηση. Μα δεν θα με καταλάβεις ποτέ, ούτε θα με νιώσεις, αν δεν πας στην Αμοργό.