Γράφει ο Δημήτρης Νάσκος
Εάν καμιά φορά βρεθείς στην Αμοργό κι είναι Ιούνιος κι η ώρα είναι οκτώ το απόγευμα και μόλις έχει πέσει μια καλοκαιρινή βροχή για να μπορείς να μυρίσεις το χώμα της βρεγμένης γης, τότε ίσως να καταλάβεις, αν αφήσεις όλες σου τις αισθήσεις ελεύθερες, ποιος υπήρξε ο Μάνος Χατζιδάκις. Πρέπει η ώρα να είναι οκτώ, ο ήλιος να δύει ανάμεσα σε μωβ σύννεφα και ‘συ να περιμένεις καρτερικά στην παραλία την απόκοσμη ώρα (κατά το λυκόφως του Τάσου Λειβαδίτη). Μόνο τότε ίσως μπορέσεις να συνδεθείς απόλυτα με τον μουσικό-ποιητικό πλανήτη του Μάνου Χατζιδάκι. Πίσω σου επάνω σε βράχους θα είναι κτισμένη μια λευκή ταπεινή εκκλησία. Οι καμπάνες θα ηχούν νοσταλγικά και ο εσπερινός του Σαββάτου θα έχει κάτι από την αιώνια αναχώρηση. Ένας βυζαντινός ψαλμός σε πλάγιο του τετάρτου θα παρασύρεται από τον αέρα και θα φτάνει απαλά στ’ αυτιά σου κάνοντας σε να τραγουδήσεις ‘κραταιά ως θάνατος αγάπη’. Μ’ αυτές τις προϋποθέσεις ίσως σταθείς τυχερός και γίνεις κοινωνός μιας ανώτερης αίσθησης. Ίσως σταθείς τυχερός και νιώσεις το μεγαλείο της προσωπικότητας του Μάνου Χατζιδάκι. Ο ‘γενάρχης’ έτσι όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς, ο ‘από τις μούσες φιλημένος’ έφερε μέσα του μια ισχυρότατη προσωπική μυθολογία. Έφερε μέσα του κάτι πρωτογενές. Υπήρξε λάτρης των καφωδείων και της μαγείας που ακτινοβολούν τ’ άστρα. Υπήρξε πολυδιάστατος, πολυμορφικός σε δημιουργικό επίπεδο. Νομίζω πως ο καθένας θα μπορούσε να περιέχει μέσα του και έναν άλλο Μάνο Χατζιδάκι ανάλογα με τις ανάγκες της ψυχικής του κάλυψης και ανάλογα με τις καθοδηγητικές προσταγές των βιωμάτων του. Πάντως όλοι σίγουρα θα καταλήγαμε σε κάποιες κοινές συντεταγμένες σχετικά με το ποιος υπήρξε, σχετικά με το κράμα που τον συνθέτει. Σε κάποιους κοινούς πυρήνες άσχετα αν οι δορυφόροι τους ήταν αλλιώτικοι. Θα ακολουθήσει μια μικρή ελεύθερη μεταφορά ορισμένων προσωπικών, ενδόμυχων σκέψεων πάνω στο έργο του Μάνου Χατζιδάκι υπό μορφή minimal art για να αποσαφηνιστεί το γιατί ελέχθησαν τα παραπάνω περί Αμοργού κτλ. [29]