Each step is moving, it’s moving me up moving, it’s moving me up ακούω Arthur Russel σε ένα παραλήρημα σκέψεων που δεν μπορώ να τις αναλύσω γιατί δεν είναι σχηματισμένες. Σκέφτομαι τη νυχτερινή βόλτα στην πόλη, δεν μου άρεζαν ποτέ οι έξοδοι τέτοιου είδους. Τρομακτικός κόσμος, εκκωφαντική (άσχημη) μουσική λές κι όλοι έχουν απωθημένα που πρέπει να τα βγάλουν και να τα αντιμετωπίσουν σε 2 βράδυα και μετά ξανά απο την αρχή ή μάλλον πάλι στο τέλος! Για αυτό πάντα έλεγα να βγαίνω καθημερινές και να γυρνάω αργά ακόμα κι αν την επόμενη μέρα δούλευα δεν με πείραζε , μπορώ να πώ οτι το επιδίωκα κιόλας, ναι, λειτουργούσα καλύτερα μετά το ξενύχτι της καθημερινές. Αλλά σήμερα Παρασκευή, είπα θα βγώ...και θα βγώ! Ετοίμασα το playlist που θα ακούσω στο δρόμο, πόσο κλασικά, πόσο γραφικά είναι όλα αυτά που λέω, ξέρεις ετοίμασα το playlist που θα ακούσω έξω κ.τ.λ κ.τ.λ Αναφέρω κάποια πράγματα που μου αρέσει πάντα να ακούω στο δρόμο: 1) arthur russel-this is how we walk on the moon 2) a guy called gerald-voodoo ray άλλα δεν λέω, νομίζω δεν θα με καταλάβεις! Μμμ...να πάρω λεωφορείο, να έρθει ο Κώστας με το μηχανάκι, να πάω με τα πόδια? θα πάω με τα πόδια να ευχαριστηθώ τουλάχιστον και λίγη μουσική. 12 η ώρα είμαι στο art-house, παίζει ο Dim, μπαίνω κι ακούω το κομμάτι που άκουγα καθώς κατέβαινα, voodoo ray, του χαμογελάω και μου χαμογελάει! Θα κάτσουμε? ναι απαντάω τώρα που παίζει το αγαπημένο μου κομμάτι, σιγοτραγουδάω και θα συνεχίζω να το τραγουδάω όλο το βράδυ! Κόσμος μαζεύεται, ενώ κατά τις 3 έχει γεμίσει το μαγαζί αρχίζω να δυσανασχετώ, ώρα να φεύγουμε, βγαίνουμε έξω κόσμος παντού, το προτιμώ το έξω με τέτοιον καιρό. Ωραία είναι αλλά αφού βγήκαμε πρέπει να περάσουμε κι από το αγαπημένο μου μαγαζί, το Ζενίτ, το ιδανικό κλείσιμο για μια βραδυά, πάντα θα έχει κόσμο, σου δίνει την αίσθηση του club, δυνατή μουσική. Ανεβαίνουμε τις σκάλες, αυτή η μυρωδιά μου λέει πως φτάσαμε, ένα τέταρτο περνάει χαιρετώντας όλα τα παιδιά που δουλεύουν εκεί, που είναι πάντα χαμογελαστά και πάντα σε κέφι! γειά σου Αναστάσηηηη! 6 το πρωί έχουμε βγεί έξω κι έχει πιάσει καλοκαιρινή σχεδόν μπόρα! Τραγουδάω ανεβαίνοντας σπίτι ένα κομμάτι των underworld που πάντα λέω λάθος... that great storm, that great storm, that storm makes me feel, feel, feel happy!
Νίκος
[43]