Φιλμογραφία •2009 Χώρα Προέλευσης (post-production) •2004 Ezra Pound Παράδεισο ήθελα να γράψω (ντοκ.) •2002 Βροχή •2000 Τα μάτια που τρώνε
Μεγάλωσα στη Νίσυρο και τη Θεσσαλονίκη. Τα εφηβικά μου χρόνια, το γυμνάσιο και το λύκειο στη Θεσσαλονίκη. Τέσσερα από αυτά τα χρόνια - από την πρώτη γυμνασίου μέχρι την πρώτη λυκείου – στο Καλαμαρί, όπου έμαθα γαλλικά, συμμετείχα στις παραστάσεις της κυρίας Μαριλένας Φισκέττι, και γνώρισα τέσσερις από τους πιο αγαπημένους μου φίλους, τον Βαγγέλη Πριτσούλη, την Κρίστα Μπαλλά, τη Μάτα Βλάχου και τη Μαρία Φωτοπούλου. Στη συνέχεια σπούδασα στην Αθήνα, την Ολλανδία και την Αμερική, θέατρο, σκηνοθεσία σινεμά και υποκριτική, ενώ παράλληλα άρχισα να κάνω τις μικρού μήκους ταινίες. Θυμάμαι στην τρίτη λυκείου ήθελα πολύ να περάσω στο πανεπιστήμιο και να φύγω από την πόλη, γιατί έτσι συμβαίνει όταν ζεις κάπου που δεν μπορείς να σπουδάσεις και κυρίως να εργαστείς πάνω σε αυτό που θες, αλλά και γιατί σ’ εκείνη την ηλικία θέλεις το περιβάλλον να σου φαίνεται ασφυκτικό, ώστε να ψάξεις μόνος σου να βρεις ένα δρόμο. Ήρθα στην πόλη από το νησί στο τέλος του δημοτικού και η Θεσσαλονίκη ήταν για μένα ένας άγνωστος κώδικας τον οποίο χρειάστηκε να μάθω από την αρχή. Και αυτό με επηρέασε πολύ, γιατί χρειάστηκε από νωρίς να αναγνωρίσω και να ισορροπήσω ανάμεσα στις έντονες αντιθέσεις της πόλης: την ομορφιά και την ασχήμια της, την ιλιγγιώδη φτώχεια και τον νεοπλουτισμό της, τις φιλοξενούμενες τέχνες και τον καλλιτεχνικό επαρχιωτισμό, τον πουριτανισμό και τη δύναμη της θρησκευτικής της ζωής, τον βαρύ της μικροαστισμό που εμφανίζεται σαν φάρμακο, δηλαδή είτε ως δηλητήριο είτε ως καταπραϋντικό. Στη Χώρα Προέλευσης, μέσα από μια ιστορία ενδοοικογενειακής υιοθεσίας, τρεις γενιές, η γενιά του ’50, η γενιά της μεταπολίτευσης, και η νεότερη γενιά συγκρούονται μέχρις εσχάτων. Οι ήρωες, μέλη μιας οικογένειας που όλοι ξεκινούν με τις καλύτερες προθέσεις, στο πέρασμα του χρόνου, βλέπουν τις πράξεις τους να διαστρέφονται, τα αισθήματά τους να δοκιμάζονται, τη γνώμη τους να αμφισβητείται, την όλη τάξη των πράγμάτων που οι ίδιοι με τις αποφάσεις τους θέσπισαν, να ταράσσεται ανεπανόρθωτα. Η Χώρα Προέλευσης διαδραματίζεται κατά το ήμισυ στην Θεσσαλονίκη. Κάναμε γυρίσματα στη μεγάλη λιτανεία του Αγίου Δημητρίου, στις γειτονιές του κέντρου, στις εργατικές πολυκατοικίες του Φοίνικα και στην Επανομή. Και είναι οι αντιθέσεις αυτές της πόλης που λέγαμε πριν, που δυναμιτίζουν τις συγκρούσεις μεταξύ των χαρακτήρων της ταινίας Και έχω την ευκαιρία εδώ να ευχαριστήσω όλους τους συμμαθητές από το σχολείο, που μας βοήθησαν με τόση υπομονή στα γυρίσματα δυο σκηνών που χρειάζονταν πολύ κόσμο. Η προσπάθειά της γενιάς μου στο σινεμά είναι να κάνουμε ταινίες που να μην τις αντιμετωπίζουν οι θεατές σαν «ελληνικές ταινίες», αλλά σαν κανονικές ταινίες, ταινίες δηλαδή που έχουν ένα θέμα, ανήκουν σε ένα είδος, προκαλούν και ενδιαφέρουν. www.myspace.com/syllastzoumerkas
[11]