Η ζωή περνά. Και χάνεται(;) Γράφει η Φένυ Τ. Γιαγτζίδου
Kάποτε όμως -ευτυχώς- όλα επιστρέφουν, σαν μια αίσθηση κυκλικού χρόνου, Tα Χριστούγεννα, μοιάζουν μεταξύ τους. Έρχονται και γυρνάνε σε ζεστά σαλόνια, σε μπαλκόνια ολόφωτα. Στο πατρικό, σαν τεύχος συλλεκτικό που ξανανοίγεις, με το τραπέζι στρωμένο να σβήνει όλες τις ρυτίδες. Ίσως να αξίζουν όλα για κάποιες μόνο στιγμές: Κυκλοφορείς στο σπίτι με τη φόρμα και τα πιο δυνατά σκουλαρίκια και ξαναβάζεις το “Cinema Paradiso” ή το “Ρέκβιεμ” -ό,τι αντέχει στην επανάληψη και έχει γίνει “εγώ”. Στέκεσαι μπροστά στο παιδί σαν αδιάβαστη· έτσι δεν είμαστε μπροστά στο θαύμα; Για κείνη την ελάχιστη στιγμή που υπάρχουμε αληθινοί πάνω από το χρόνο, έξω από τον κόσμο, απέναντι, στο μέσα της αγάπης. Για τότε που σηκώνεσαι μόνο για να μείνεις εσύ και τα φωτάκια στο δέντρο, όταν όλοι ασφαλώς κοιμούνται.
Για κείνη τη στιγμή που απλώνονται τα χέρια γυμνά πάνω στο χαρτί, στο τραπέζι, σε άλλο χέρι. Καλά Χριστούγεννα Υ.Γ. Μη δακρύζεις, γιατί θα λιώσουν γρηγορότερα τα έλατα του χειμώνα.