«Αγαπητοί παρευρισκόμενοι, Στο άκουσμα της είδησης ότι εφέτος η κοινότητα Θεσσαλονίκης
Όπως πολλοί Εβραίοι, έτσι και οι γονείς μου έψαχναν τρόπο να
επέλεξε να αφιερώσει την επέτειο του Ολοκαυτώματος στη μνήμη
σωθούν. Ο πατέρας μου Αλβέρτος Σιακής, νέος δικηγόρος τότε,
των Καλογριών της Σχολής Καλαμαρί, αισθάνθηκα την ανάγκη
αποφάσισε, κατόπιν συμφωνίας, να χωρίσουν με τη μητέρα μου
και την ηθική υποχρέωση να καταθέσω την προσωπική μου μαρ-
Έντα Μποτόν, ώστε να της δώσει τη δυνατότητα να ανακτήσει την
τυρία.
ισπανική υπηκοότητα που είχε ως κοπέλα. Έτσι, αφού βγήκε το δια-
Είμαι ένα από τα παιδιά που σώθηκαν στα δύσκολα χρόνια της να-
ζύγιο, ο πατέρας έφυγε να συναντήσει τους αντάρτες στα βουνά.
ζιστικής λαίλαπας, χάρη στο μεγαλείο ψυχής και αυταπάρνησης
Η μητέρα μου έμεινε μόνη στο Γκέτο με ένα μωρό στην αγκαλιά.
των καλογριών. Γεννήθηκα τον Απρίλιο του 1942 σε μια αστική εβραϊκή οικογένεια.
Μια μέρα ήρθε να την επισκεφθεί μια φίλη, η κα Λίλιαν Φερνά-
Οι Γερμανοί βρίσκονταν ήδη στη Θεσσαλονίκη και είχαν εξαγγεί-
ντες της Βίλα Μπιάνκα. Βλέποντάς την, της είπε: «Πού θα πας Έντα
λει περιοριστικούς νόμους για τους Εβραίους. Έξι μήνες περίπου
μ’ ένα μωρό; Πώς θα μπορέσεις να σωθείς; Δώσε μου τη μικρή να
μετά τη γέννηση μου, αφού είχα περάσει μια βαριά πνευμονία, με-
την πάω στις καλόγριες να την φυλάξουν μέχρι να τελειώσει ο
ταφερθήκαμε οικογενειακώς στο Γκέτο, στην περιοχή Ευζώνων.
πόλεμος». Η μητέρα μου, με πολύ πόνο, δέχθηκε. Έτσι την επομένη, η Λίλιαν γύρισε και με πήρε. Με πήγε στο μοναστήρι και με άφησε στην εκκλησία, στα πόδια της Παναγίας, τυλιγμένη στις φασκιές με ένα σημείωμα που έλεγε: «Elle s’ apelle Irene, que Dieu la garde» (ονομάζεται Ιρέν, ο Θεός να την προστατεύσει). Ήταν 4 Απριλίου του 1943, η ημέρα των πρώτων μου γενεθλίων.
[50]