Μακροβούτι στην Θάλασσα της Μνήμης Γράφει ο Δημήτρης Νάσκος
[40]
Θυμάται ακόμη τις έρημες εκκλησίες που μπήκε
παιχνίδια, άρωμα από την δεκαετία του ογδόντα με
να ξεχαστεί και να δει τις τρεμάμενες φλόγες των
την ηχώ της ντίσκο να σιγοντάρει στο ραντεβού με
μισολιωμένων κεριών, θυμάται ακόμη τα έρημα
το κιτς. Ήταν ο δολοφόνος του χρόνου και δίπλα του
μπαρ μιας τυχαίας χειμωνιάτικης νύχτας που πήγε
ο θάνατος γελούσε με λυγμούς. Ύστερα τον έπια-
να γιορτάσει το τίποτα. Και τον ήχο θυμάται του
νε από τον ώμο φιλικά και τον ρωτούσε: -καπνίζεις;
ραδιοφώνου, επάνω από το προσκεφάλι του πριν
Προτείνοντας του να πάρει ένα τσιγάρο από το πα-
τα χαράματα, να διαχέει μιαν απόκοσμη μελωδία,
κέτο του όπως κάνουν τα καλά φιλαράκια μεταξύ
κάτι σαν τον χορό των νεκρών στον Άδη. Dead can
τους.
dance ‘’saltarello’’.
Κενότητα, μοναξιά και ένας ανεξήγητος πόνος.
Υπάρχουν χαλασμένες παιδικές χαρές στον λαβύ-
Άλλοτε σαν εκούσια οδύνη και άλλοτε σαν φορά
ρινθο της μνήμης και ο μίτος μιας Αριάδνης κομ-
γεγονότων, σαν τον άνθρωπο που παίρνει την
μένος. Υπάρχει ένας Σίσυφος που ανεβοκατεβάζει
ζωή όπως του έρχεται. Το μονοπάτι της ύπαρξης το
ακατάπαυστα την αγγαρεία της καθημερινότητας
έβλεπε φωτεινό, στρωμένο με πέρλες. Δηλαδή και
και ο τρόμος μήπως του μοιάσει.
τώρα έτσι το βλέπει απλά του αρέσει να φαντάζεται
Πια δεν μπορεί να θυμηθεί όμως πώς μύριζε εκείνο
λιγάκι και την προοπτική ενός ανηφορικού δρόμου
το τριαντάφυλλο που βρήκε πεσμένο κάποτε έξω
που χάνεται στον ουρανό. Επιτέλους να και κάτι
από τα δημόσια ουρητήρια. Η αγάπη λένε πως ανα-
που δεν έχει σχήμα, κάτι που δεν είναι μια δαιδα-
δύεται μέσα από τα χώματα μιας νεκρής γης.
λώδης τεθλασμένη γραμμή μέσα στην πολιτεία του
Συλλογιέται άκυρα πράγματα. Όπως το πόσες κινή-
γκρι και του ατσαλιού!
σεις μπορεί να κάνει ένα πιόνι πάνω σε μια σκα-
Ξαφνικά έπιασε να βρέχει, νομίζω ήταν Νοέμβριος
κιέρα και ποιος του έδωσε αυτό το απεχθές όραμα,
του 1997, ένας teenager με μια σπασμένη καρδιά
να πιστέψει πως το εγγύς μέλλον του ανήκει. Συλ-
περιφέρεται βράδυ καθημερινής. Οι θεοί της βρο-
λογιέται τις πιθανότητες που έχει κάποιος αδαής
χής χορεύουν επάνω στα σύννεφα κρατώντας
να λύσει τον πολύχρωμο κύβο του Ρούμπικ με μια
έναν αναπτήρα Zippo. Ύστερα είδε μακριά στο βου-
μόνο προσπάθεια.
νό την αστραπή να πέφτει. Ύστερα ένιωσε την αση-
Τον βλέπω τώρα πίσω καθαρά εκεί στο 1991 σε
μαντότητα και την αστρονομική κυριαρχία.
κάτι σάπια, παρακμιακά μαγαζιά με ηλεκτρονικά
Το όνειρο έφυγε, το παιδί μεγάλωσε και το ασυμ-