***[k]***love***issue***

κυλάει από την αρχή, η μπάλα έχει χαθεί στα γήπεδα της ανάγκης, οι κερκίδες φωνάζουν «λήξ’ το» και μόνο η μάνα μου ρωτάει αραιά και που, πότε θα πάμε να τη δούμε. Το θυμήθηκα τώρα που έρχεται το βράδυ της Παρασκευής και δεν υπάρχει κουράγιο ούτε καν για την αναμονή του Σαββατοκύριακου, τόσα και τόσα που περιμένουν από τις εκκρεμότητες της βδομάδας – αυτής που πέρασε, αυτής που έρχεται; άγνωστο και αδιάφορο πια – η ζωή όλη μια εκκρεμότητα, «να πιεις καφέ, ν’ αποστρέψεις τα μάτια», στις οθόνες της τηλεόρασης η κατάθλιψη δεν έχει πάρει ακόμη ψυχοφάρμακα, τόσοι πειραγμένοι να κυκλοφορούν ανάμεσά μας και να τετραγωνίζουν τους κύκλους κι ούτε ένας να μη σιωπά, ούτε ένας για δείγμα να κόψει απότομα το λόγο, να τον αφήσει μετέωρο και να σηκωθεί να φύγει σε μια τρομερή στιγμή αυτοσυνειδησίας.

Τι μένει; Τι επιμένει; Αυτό, ένα χαμόγελο που ανθίζει στη σκέψη του άλλου καλή του μέρα, καλή του νύχτα, καλό μήνα, καλή βδομάδα σ’ όποια όνειρα και σ’ όποια ανάγκη να τριγυρνάει. Η ζωή μάς χρωστάει ακόμα. Τι επιμένει; Το πρωί καφές κοντά στο καλοριφέρ, μια μυρωδιά που γεμίζει το σπίτι και μας κάνει να ζούμε, η θάλασσα σκοτεινή στο βάθος, το κλείσιμο των ματιών σε αργή κίνηση, ο ύπνος μαζί που ποτέ δε φτάνει γιατί είναι τα όνειρα πολλά, στο καλό να προσέχεις, κανείς δεν πρόσεξε ποτέ - ξόρκια λες απλώς φωναχτά κι ύστερα πέφτεις κοιμάσαι και ανασαίνεις με την ίδια ανάσα, ζεις από το ίδιο χάδι.

Θέλω απλά να πω ότι το χάδι στο πρόσωπο του άλλου είναι αυτό που θα δώσει στα πράγματα τη μορφή, για να μη χαθείς μέσα στα σκοτάδια, τα καθημερινά και τα άλλα.