Γράφει ο Αλέξης Γκότσης
Η Αγάπη των Αταίριαστων Αν κάνουμε μια βόλτα στο κόσμο των παραμυθιών και της λογοτεχνίας θα βρούμε πολλά παραδείγματα όπου αταίριαστοι εραστές θυσιάζονται στο βωμό της αγάπης. Εκατοντάδες συγγραφείς προσπάθησαν να περιγράψουν τη δύναμη της πραγματικής αγάπης η οποία δεν υπολογίζει φυλές, κοινωνικές τάξεις, πολέμους και συγκρούσεις. Μέσα από τις σελίδες των βιβλίων ξεπηδούν χαρακτήρες διαφορετικοί μεταξύ τους, οι οποίοι παρακινούμενοι από το πάθος τους, προσπαθούν να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια και να σμίξουν, ενώ γνωρίζουν ότι αυτό θα σημάνει και τη “καταδίκη” τους. Όλες αυτές οι ιστορίες των παραμυθιών και των μυθιστορημάτων, άρχισαν να ξετυλίγονται εκ νέου μέσα στο κεφάλι μου, διαβάζοντας στις σελίδες των εφημερίδων, για έναν αυστραλό ψαρά, τον Arnold Pointer. Πριν δυο χρόνια ενώ μάζευε τα δίχτυα του βρήκε μπλεγμένο σ’ αυτά, ένα θηλυκό, λευκό καρχαρία. Ο Pointer τον έσωσε από βέβαιο θάνατο κόβοντας τα δίχτυα που τον είχαν εγκλωβίσει. Από εκείνη τη μέρα τα πάντα άλλαξαν για εκείνον. Ο καρχαρίας πλέον, έχει γίνει φίλος του και τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα. Όταν μάλιστα η βάρκα ακινητοποιείται, ο λευκός καρχαρίας, πλησιάζει και γυρίζει έτσι ώστε ο ψαράς να μπορεί να τον χαϊδέψει στην κοιλιά ή στο λαιμό και μετά κάνει τούμπες, κουνάει τα πτερύγια και βουτάει ξανά στο νερό με έκδηλη χαρά.
[50]
Είναι δύσκολο κανείς να ερμηνεύσει αυτή τη συμπεριφορά, ιδιαίτερα από ένα είδος θηλαστικών, όπως είναι ο λευκός καρχαρίας, το οποίο φημίζεται για την επιθετικότητα του, ακόμα και απέναντι σε ανθρώπους. Ίσως ο συγκεκριμένος καρχαρίας να προσπαθεί με αυτό τον τρόπο να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, προς τον άνθρωπο που τον έσωσε. Όπως και να έχει, πάντως, αυτή η συμπεριφορά έχει πολύ άσχημες επιπτώσεις στην οικονομική κατάσταση του Pointer, ο οποίος εδώ και δυο χρόνια δεν μπορεί να ψαρέψει, μιας και ο καρχαρίας που ακολουθεί συνεχώς τη βάρκα του, τρομάζει όλα τα υπόλοιπα ψάρια. Ίσως αν βάζαμε αυτή την ιστορία μέσα σε ένα βιβλίο με σκληρό, πολύχρωμο εξώφυλλο και μεγάλες ζωγραφιές στις σελίδες του, όλα να λύνονταν με ένα φιλί στον καρχαρία, ο οποίος στη στιγμή, θα μεταμορφώνονταν σε πανέμορφη βασίλισσα, όσο όμως η συγκεκριμένη ιστορία εντάσσεται στα πλαίσια μιας στυγνής πραγματικότητας ο μοναδικός επίλογος που της πρέπει είναι τα λόγια του ιταλού συγγραφέα Leo Buscalia, “κάθε μέρα θα θυμίζω στον εαυτό μου να απλώνει το χέρι και να σε αγγίζει απαλά. Γιατί δε θέλω να χάσω την ευκαιρία να σε αγγίξω. Κάθε μέρα θα δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία της αγάπης, ό,τι κι αν συμβεί.” •