ΓΙΑ
ΤΗ
ΦΙΛΙΑ
Γράφει η Μαγδαληνή Κωνσταντινίδου
Πολλά χρόνια πριν, κατάλαβα, ότι η φιλία δεν είναι μια οριζόντια γραμμή. Είναι όμως πολλές τεθλασμένες, που πάλλονται, που τέμνονται. Πάνω τους, διαγράφεις πορεία ζωής, στιγμές, βήματα πάνω σε χάρτες που ενίοτε δεν ανήκουν σε καμιά πόλη. Κοιτώντας τον παλμογράφο, η οριζόντια γραμμή είναι το τέλος της ζωής, όχι όμως και της φιλίας. Εκείνο το βράδι, κρατούσα την καλύτερή μου φίλη και συνθέσαμε ένα τραγούδι. Αυγουστιάτικο το φεγγάρι και εμείς το υμνήσαμε. Ένας ύμνος θεσπέσιος, με τίμημα την ίδια της την ζωή. Σκοτώθηκε λίγα λεπτά αργότερα μπροστά στα μάτια μου. Η τελευταία εικόνα της φιλίας μας ήταν το ωχρό πρόσωπό της κάτω από το φως του φεγγαριού. Και εγώ να την κρατώ στην αγκαλιά μου. Η φιλία μας ήταν αγνή, όπως πιστεύω ότι πρέπει να είναι μια φιλία. Να ξεκινά από την αγάπη που δεν εκπίπτει. Να συνεχίζει σε μια αλυσίδα ροής, μια αλυσίδα εμπιστοσύνης, ηρεμίας, κατανόησης, δημιουργίας στιγμών και χαράς, εκπλήξεων, μια αλυσίδα ατσάλινη στα δύσκολα, μια αλυσίδα εύκαμπτη στην τρυφερότητα. Με την Σοφία περιμέναμε τα θαύματα και άλλοτε τα αναζητούσαμε στις μικρές λίμνες του πευκοδάσους. Γυρνούσαμε τον κόσμο παρέα με τον Ιούλιο Βερν.Εκείνη ήταν ο Πασπαρτού. Φτιάχναμε παραμύθια και βάφαμε λουλακί την βαθιά άγρια θάλασσα. Προτιμούσαμε το φως της σελήνης, από τον λόφο που ζούσαμε, επειδή τις νύχτες βλέπει κανείς πως είναι φτιαγμένη μια πόλη. Συχνά, διεκδικούσαμε το φεγγαρόνερο των συντριβανιών, σμιλεύαμε σε πέτρα τα προβλήματά μας. Και είχαμε πολλά. Εκείνη, φοβόταν για το μέλλον της οικογένειάς της, αν οι γονείς της θα χώριζαν. Εγώ, προσπαθούσα να προστατεύσω νύχτες ολάκερες τον αδερφό μου από μια στάσιμη ανάσα, από εκείνη που θα του έπαιρνε την ζωή.
[48]
Δεν ρίχναμε απλές ματιές στα πράγματα. Ζούσαμε μαζί τους. Απλώναμε την ομορφιά, κρύβαμε σε σπηλιές την ασχήμια. Αγαπούσαμε τα μωβ κυκλάμινα. Δημιουργούσαμε πικ νικ των Θεών, ανηφορίζοντας στο δάσος κάθε φορά που θέλαμε να ξεφύγουμε από όλα. Στεκόμασταν πάντα στα όρια του κόσμου. Δεν ξέραμε τι είναι ο εγωισμός, το ψέμα, ο ανταγωνισμός, η κακία, η συντριβή. Εμείς, ανθίζαμε διαρκώς. Κάθε ματιά ενός φίλου, λέει πάντα κάτι. Ερμηνεύαμε σιωπηλές, αγναντεύαμε πάνω στον Άσπρο Βράχο, που τον είχαμε ανακαλύψει και ήταν το καταφύγιό μας προς τον ορίζοντα της πόλης και παραπέρα, που έφτανε μέχρι τον Όλυμπο και τον ξεπερνούσε. Το σκηνικό μας είχε πάντα άστρα, έστω και με συννεφιά. Τόσες οπτικές, να βλέπουμε τον κόσμο να ξεπροβάλλει και εμείς μέσα σε αυτόν να ξαφνιάζουμε την αφέλειά μας. Είμασταν συναρπαστικοί σκηνοθέτες των σκηνικών που στήναμε. Με τον Ιούλιο Βερν, ξεπεράσαμε την φιλία μας, την πήγαμε σαν μέλισσες να αγκυροβολήσει πάνω στην γύρη των πιο υπέροχων άγριων λουλουδιών, χωρίς μακιγιάζ και φώτα. Χωρίς πονηριές. Η φιλία μας έλαμπε, δεν ξεράθηκε, δεν αποξηράθηκε. Διατήρησε στα βάθη του χρόνου, την δροσιά ενός αστερία μέσα στο νερό της θάλασσας. Η καρδιά, ακόμα και αν σταματήσει, γίνεται μια φυσαλίδα με ανεπαίσθητη κίνηση. Και οι δύο αγαπήσαμε μια φωτογραφία. Ένα έλατο, ψηλό και αγέρωχο ανάμεσά μας. Και πίσω, στην άκρη αμυδρά, ένα ελάφι. Μας κοιτούσε ελεύθερο με σκοτεινό όμως βλέμμα, ανάμεσα από τα δέντρα, σα να ήξερε. Η μια κρατά στα χέρια της τον Μικρό Πρίγκηπα. Η άλλη, τον μύθο με το Αηδόνι του Αυτοκράτορα. Αυτό είναι το ωραιότερο τοπίο του κόσμου. Και ο θεός χαμογελά στους Ουρανούς Του. •