Το πλεονάζον προσωπικό Γράφει ο Γιώργος Φουντέας
Πρώτος έφυγε ο πιστός μου ιπποκόμος και ξεκίνησε μια πένθιμη αλληλουχία αναχωρήσεων που οδήγησε κάπου. • Ο ιπποκόμος Ο καλός ιπποκόμος ήταν στη δούλεψη μου σχεδόν επί δεκαετία, τον είχα καπαρώσει στα μικράτα του από σπίτι εκλεκτό, χιώτικο αρχονταρίκι με την κατάρα του ξεπεσμού από σκάνδαλο για έρωτες με αιμομίκτες κυανόφθαλμους αυλικούς, ο εν λόγω βέλτιστος όλων ήταν περισπούδαστο αγόρι σε ιππικούς της Ρώμης και ξέφρενα γλέντια, μου δίδαξε κάθε τέχνη ζευγαρώματος και τα αχαλίνωτα στα διαλείμματα από το ανιαρά. Διατηρούσε μια φάρμα πλάι στη δική μου και δεχόταν τα άλογα συχνά πυκνά για να τα φιλέψει ζάχαρη άχνη πριν τα δει να ιδροκοπούν από τη λαχτάρα για ζηλόφθονες συνευρέσεις στον καναπέ του και καμώματα υστερικά μετά από κατανάλωση οινοπνεύματος. Σαν νέος διαχεόταν περήφανα στις αρμαθιές πλούτου των φιλαίτερων δοξαστών της ομορφάδας του, και στον πρώτο πόνο του ταλαιπωρημένου του κορμιού υιοθέτησε στάση κατατονική ως προς τα συντροφικά λόγια και τις εκμυστηρεύσεις πάνω από μια κούπα καφέ. Η Μάρθα ανέφερε μέσα στο ντελίριο της ότι η στάση του αυτή ήταν επαίσχυντη για το δόγμα των ηδονών που θωρούσε ωσάν κινητήριο δύναμη, σχεδόν σαν εκκλησία δίχως ελεήμονα θεό, στη διεστραμμένη φροντίδα των αλόγων που προσδιορίζουν ανεπιφύλακτα το επιθυμείν. ‘Ξάπλωσα σε νήσο καρποφόρα με το ποθητό σου ταίρι και αποχωρώ από τους χρόνους που μας ενώνουν κράζοντας στο λοιπό προσωπικό, ακούτε, αφήστε αυτόν στο περιβόλι να κουμαντάρει το τίποτα, εγώ είμαι η αρχή και το τέλος στη σκλαβιά’. Με βεβαιότητα ενθυμούμαι ότι διανύαμε το έτος δύο χιλιάδες και ένδεκα μετά από εκείνη τη φιλία. Τον ιπποκόμο ακολούθησαν μερικά ασήμαντα δουλικά για να του στρώνουν κρεβάτι και γραμμές, όπως αυτές οι χοροπηδηχτές και ανέμελες στις οθόνες ανανήψεων, μου έμεινε ο ιπποκράτης και τον έστρωσα στη δουλειά.
• Ο ιπποκράτης Αυτός είχε εκπαιδευτεί από τον εκλιπόντα ιπποκόμο να κρατά τη ζωή του στα άλογα και σχεδίαζε δίχως θεϊκή παύση, μονάχα ένα ταλέντο διέθετε ο δόλιος, περίμενε τα πάντα από τα αφεντικά. Μιλιά δεν είχε, μηδέ βηματισμό, ουδέ και προορισμό, μόνο χείρα να κρατεί. Δεν γνώριζε αν είχε
[44]