Αγαπημένε μας Χρήστο, Αιωρείσαι πάντοτε πάνω από τον εαυτό σου, πρόσφορο στους μαθητές σου, πουλιά που ταξιδεύουν σήμερα στους ανοιχτούς ορίζοντες που τους χάραξες. Δεν τολμώ να πω ότι χάθηκες, δεν μπορείς να χαθείς. Είσαι παντού. Αέρας, Ίχνος ή Τομή. Χρώμα ζεστό ή θάλασσας γαλάζιο. Ήχος: νότα, βροντή ή ολόκληρο τραγούδι. Μονάκριβέ μου φίλε, Δεν ξεπέρασα το χαμό σου και ούτε θέλησα ποτέ να τον ξεπεράσω. Συμβιβάζομαι πολλές φορές με τη σκέψη, ότι είμαι τυχερός που σε γνώρισα, που σε αγάπησα, που δουλέψαμε μαζί, που γελάσαμε και παίξαμε, γιατί ήσουν παιδί και άντρας. ………………………. Μερικές φορές σπρώχνω με τις γυμνές μου παλάμες το ατσάλι του θανάτου. Με καταβάλλει η παγερή του δύναμη, αισθάνομαι να με βλέπεις να πονώ ανήμπορος να γυρίσω πίσω το χρόνο. Να τον γυρίσω εκεί, λίγο πριν αλλάξει δρόμο το όνειρό σου, Λίγο πριν μάνα, γυναίκα, αδερφοί και φίλοι σηκώσουν τα μάτια και αισθανθούν να βαραίνει η μνήμη τους με σύννεφα που περνούν σκιάζοντας το παρόν και σκοτεινιάζοντας το μέλλον. Ένα μέλλον που λιπαίνεται από λύπη και αστείρευτο δάκρυ. Ένα μέλλον χωρίς εσένα και με σένα παντού. ………………………. Αγαπημένε Χρήστο, Ο Λόρκα κέντησε το Θρήνο για τον Ιγνάθιο Σάντσες Μεχίας με ανεξίτηλες κλωστές βουτηγμένες στα αιθέρια έλαια των ανθέων της Ανδαλουσιανής γης και αέρινο τον άφησε να πλανιέται πάνω στη Μεσόγειο για να θρηνεί τα σπάνια παλληκάρια σαν και σένα. Πόσο σε ήξερε από τότε! πριν γεννηθείς, και πριν γίνεις άστρο λαμπερό της ασέληνης νύχτας μας. 28.05.11 Το «Λεπτό Άρωμα της Αγάπης» ήταν ο πρόλογος στην παράσταση της Θεατρικής Ομάδας του Σχολείου «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα». Η παράσταση σε διδασκαλία του Σ. Γιαγτζόγλου και της Α. Καραμεσίνη ανέβηκε στις 28.05.11 και ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του φίλου και συναδέλφου Χρήστου Καζάκου. •
[33]