Γράφει η Χρυσάνθη Ινάχογλου
(παλιά) Απόφοιτος, (παντοτινή) Φίλη της Σχολής Καλαμαρί.
Πόσο πράσινο μπορεί να είναι το χρώμα των ματιών: πράσινο σαν τα πρώτα ανοιξιάτικα φύλλα, σαν το φρεσκοπλυμένο από τη βροχή γκαζόν, σαν τη λίμνη που μέσα της καθρεφτίζεται ένα δάσος ή σμαραγδί σαν τη θάλασσα της Χαλκιδικής; [30]
Όλα αυτά τα πράσινα αντίκριζα καθημερινά στα μάτια του αγαπημένου μου Ερρίκου. Λίγο πιο σκοτεινά όταν ήταν λυπημένος, γεμάτα φως τις ώρες που παίζαμε αλλά πάντα με τόση απέραντη αγάπη! Θυμάμαι τις ατελείωτες ώρες που περνούσαμε μαζί, πολλές φορές