Όσο ήταν πετυχημένος συγγραφέας προκαλούσε με ντύσιμο δανδή, φορώντας ρούχα εκτός εποχής, όπως παντελόνια μέχρι το γόνατο και μακριές κάλτσες, αντί για μακριά παντελόνια- μακριά σακάκια αντί για γιλέκο και κοντό σακάκι- κάπες αντί για παλτάμαλακά καπέλα από δέρμα αντί των άκαμπτων της εποχής- χρώματα μουντά που δίναν την εντύπωση του παλιού και όλα από πλούσια υφάσματα, όπως το μετάξι, το βελούδο, το μπροκάρ. Άφηνε τα μαλλιά του μακριά, χτενίζοντάς τα προς τα πίσω και διακοσμούσε τις μπουτονιέρες του με ορχιδέες. Οι σύγχρονοί του αντιδρούσαν με μίγμα περιέργειας και εχθρότητας στην εικόνα του, οι περισσότεροι όμως όταν τον γνώριζαν μαγεύονταν από τη μελωδική του φωνή, τους γοητευτικούς του τρόπους και κυρίως από τις ιστορίες που έλεγε. Πολλές από τις πιο πετυχημένες βρέθηκαν μετά στα γραπτά του, καθώς δοκίμαζε τη δύναμη της πλοκής που είχε στο μυαλό του στις αντιδράσεις των συνδαιτημόνων του στα πολυάριθμα δείπνα που παρεβρισκόταν. Τα πανάκριβα δείπνα που χρηματοδοτούσε, καλώντας φτωχούς νέους που ήταν συχνά η συντροφιά του, χρησιμοποιήθηκαν στο δικαστήριο ως απόδειξη της ομοφυλοφιλίας του. Κάποιοι από αυτούς κατέθεσαν εναντίον του, άλλοι ως ψευδομάρτυρες, άλλοι λέγοντας την αλήθεια, φάνηκε όμως ότι ο ίδιος ήταν αφελής, νομίζοντας ότι το όνομά του και η φήμη του θα τον προστάτευαν από την καταδίκη. Διαφορά στα παραμύθια Τα παραμύθια του Oscar Wilde είναι για πολλούς τα πιο πετυχημένα δείγματα πρόζας του. Ο ίδιος ήταν πολύ περήφανος γι’αυτά, περιγράφοντάς τα ως «μικροσκοπικά έργα τέχνης» και με μεγάλη χαρά τα παρουσίαζε και υπέγραφε αντίτυπα. Γνώρισαν άμεση επιτυχία στην εποχή του με τους κριτικούς να τον συγκρίνουν με τον Άντερσεν, επαινώντας τον και για την χρήση της αγγλικής γλώσσας.
Έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, έχουν γίνει θεατρικά έργα, ταινίες για το σινεμά και την τηλεόραση, έχουν προσαρμοστεί για το ραδιόφωνο, έχουν γίνει καρτούν, μπαλέτο, παιδική όπερα. Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο «Ο ευτυχισμένος πρίγκηπας και άλλες ιστορίες» θα καταλάβει πολύ γρήγορα ότι απευθύνεται και σε μεγάλους. Άπειρες αναλύσεις έχουν γίνει από τότε συσχετίζοντας χαρακτήρες με θρησκευτικά πρόσωπα, με φιλοσοφικά συστήματα, και ίσως να ισχύουν, αλλά αυτό που κάνει σίγουρα ο συγγραφέας, είναι μια σκληρή κριτική της εποχής του. Έζησε διαφορετικά, καταπιεζόμενος συνέχεια από τις συμβάσεις, όσο κι αν προσπαθούσε να αντισταθει μέσα από την οικονομική και επαγγελματική του επιτυχία και η απογοήτευσή του για τον κόσμο που τον περιέβαλλε είναι κάτι που εμφανίζεται σε όλες τις ιστορίες. Όποιος διαφέρει αντιμετωπίζει εμπόδια, σε όποια εποχή κι αν ζει γιατί οι κοινωνίες αποστρέφονται αυτό που δεν καταλαβαίνουν. Έτσι απευθύνεται στο συλλογικό υποσυνείδητο και γι’αυτό οι ιστορίες είναι το ίδιο ζωντανές και σήμερα. Χωρίς να χαΐδεύει τα αυτιά του αναγνώστη, δηλώνει με σκληρό τρόπο ότι η ζωή είναι άδικη καθώς το καλό δεν φέρνει απαραίτητα το καλό, ότι το κακό μπορεί να μείνει ατιμώρητο, ότι αν υπάρχει μετά θάνατον επιβράβευση ίσως να είναι και μάταιη, ότι οι διαφορές των κοινωνικών τάξεων είναι αγεφύρωτες και οι πλούσιοι αδιαφορούν για τα προβλήματα των φτωχών και οι φτωχοί δε μπορούν να αντιδράσουν. Αλήθειες που θα έκαναν ένα παιδί να φύγει τρέχοντας και κλαίγοντας ίσως, αλλά μέσα από ένα μαγευτικό κόσμο όπου πρωταγωνιστές είναι πουλιά που μιλάνε, χρυσά αγάλματα, κρυμμένοι κήποι, ερωτευμένοι φοιτητές, πολλά παιδιά που παίζουν, αποφασίζουν, παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, προσπαθώντας για το καλύτερο, έστω κι αν είναι μάταιο. Δεν είναι ευχάριστες ιστορίες, αλλά είναι πέρα ως πέρα ειλικρινείς.