Karavaan in Europa

We starten onze wereldreis in Europa. Dicht bij huis, maar elke bestemming is toch zo gevarieerd, zo anders, zo uniek.

Griekenland: Rita Daneels over haar bewogen eerste reis

Rita: “Ik dacht dat ik niet het geduld had om ooit een groepsreis te begeleiden. De enige organisatie waarvoor ik dat wilde proberen was Karavaan, omwille van de avontuurlijke formule en het feit dat je ter plekke zoveel moest regelen: het vervoer, het eten … Vóór mijn eerste reis als begeleider had ik dus toch wel wat stress, en tijdens die week is er zóveel voorgevallen! Bij het sirtakidansen knapte iemand zijn achillespees over, een andere reiziger was zijn portefeuille kwijt, en bij nog iemand anders klopte zijn vlucht niet. Ik dacht:‘ Potverdikke, dat is hier nogal iets’. Maar in plaats van dat mij dat afschrikte, vond ik dat spannend en tof. Ik ben dat blijven doen.”

- Rita Daneels, selectiejaar 1988, voorzitter in de Karavaan-hoogdagen van 1993 tot 1998

Griekenland: Annick Holvoet over haar eerste fietsreis en vervelende vragen

Annick: “De eerste reis die ik begeleidde ging naar Griekenland: fietsen in de Peloponnesos. Het was een nieuwe reis, uitgewerkt door iemand die de route met de moto had verkend, dus nog niet per fiets. Hij zou de eerste reis begeleiden en ik de tweede. Maar door omstandigheden is die eerste reis niet doorgegaan. Dus ik moest in primeur die nieuwe reis begeleiden. Ik ontdekte dat de huurfietsen van heel slechte kwaliteit waren en die Griekse wegen best wel steil. Met andere woorden, het was een pittige reis, maar wel een superervaring. Heel leuk! Op mijn vertrekvergadering stelde een ervaren Joker-reiziger één van die vragen waar je als beginnende begeleider bang voor bent: ‘Hoeveel reizen heb je al begeleid?’. Ik kon niks anders dan zeggen dat het mijn eerste reis was. Meteen daarna vroeg hij: ‘Ben je daar al geweest?’ Tja, ik had Kreta al gezien maar de Peloponnesos nog niet. Dat was dus al zweten op de vertrekvergadering. Gelukkig was mijn fietsconditie oké. Daarmee heb ik respect verdiend. De ervaren deelnemer liet ik dan de boekhouding doen, dus het is allemaal goed gekomen. Die vervelende vragen zijn voor nieuwe begeleiders herkenbaar.”

Zelfs nadat ik al veel reizen had begeleid, voelde ik telkens stress bij het vertrek. Je wilt het gewoon goed doen.

- Annick Holvoet, selectiejaar 1997

Griekenland: Jan Van Nieuwkerke over Kreta vroeger

Jan: “Op mijn vertrekvergadering van Klassiek Griekenland vroeg Leen Verhoeven me of ik zin had om in augustus ook nog een Kretagroep te begeleiden. Jazeker! Ik zie me nog zitten: op mijn zonnige koertje, op een krukje met mijn voeten in het water, te lezen over Griekenland. In een hels tempo bereidde ik mijn reis voor met de typemachine. Pc’s bestonden nog niet. Het werd een zalige reis meteen zalige groep. We trokken rond met de rugzak. Om de drie dagen sliepen we in een pensionnetje om eens de was te doen en te douchen. De andere nachten sliepen we in openlucht, op een kerkpleintje of op het strand. We lagen in een stervorm, met al onze bagage midden in die ster. We hebben zelfs eens in het portaal van een winkel geslapen. Dat mocht van de eigenaar na sluitingstijd. Dat spontane is nu weg. Vroeger kon je zeggen: ‘Als het jullie hier bevalt, blijven we wat langer.’ Je kon schuiven met de boekingen naargelang de wensen van je groep. Dat is vandaag wel anders.”

- Jan Van Nieuwkerke, selectiejaar 1988, trok in 1995 twee keer met een groep naar Griekenland

Portugal: Britt Jennes over de rijke ervaring tijdens een inclusiereis

Britt: “Het was mooi hoe de groepsleden hun medereiziger Daisy, een persoon met een visuele beperking, omarmden en meenamen in hun beleving van reizen. Ze beschreven voor haar uitgebreid het landschap, de culturele gebouwen, het leven rondom hen. Allemaal dingen die Daisy niet kon zien. Het is niet omdat iemand een beperking heeft dat die geen toegevoegde waarde kan betekenen voorde groep. Integendeel. Ik herinner me nog dat Daisy tijdens de reis elke avond ‘de beste arm’-award mocht uitreiken, want ze kon het makkelijkste stappen als ze bij iemand mocht aanhangen. Het was plezant om zo de hele groep erbij te betrekken. De medereizigers, die vaak nog nooit in contact gekomen waren met mensen meteen beperking, moesten buiten hun eigen comfortzone op zoek gaan naar manieren om te communiceren.”

“Daisy is een fiere madam, met altijd mooie, op elkaar afgestemde kleren aan. Maar omdat het de eerste keer was dat ze haar rugzak mee had, en ze een beetje een sloddervos is, moesten we altijd haar bagage herschikken. Eigenlijk verlegde ze op die reis heel wat grenzen: de eerstekeer op zo’n avontuurlijke reis, met een groep die ze niet kende en een rugzak die ze niet gewend was. Ik heb alleen maar bewondering voor haar. Een kippenvelmoment was toen Daisy besloot om toch mee te gaan surfen. Die vastberadenheid waarmee zij door het leven gaat! En de manier waarop ze op die plank stond met de begeleider. Ze vroeg wel of het een knappe was. ‘Jaja, Daisy, het is een knappe, maak je geen zorgen.’(lacht) Ik herinner me ook dat ineens het licht uitviel terwijl ik me aan het douchen was. Ik riep: ‘Ah nee, het licht valt uit!” En ik hoorde Daisy ineens zeggen: “Nu weet je ook eens wat het is.” Op het einde van de reis wilden de deelnemers ervaren wat het is om volledig blind te zijn. Ze liepen allemaal geblinddoekt rond, terwijl Daisy natuurlijk keihard moest lachen.”

“Vooraf verwachtte ik mij aan een nog grotere voorbereiding dan bij een gewone reis. Ik dacht te moeten zorgen voor een extra begeleider bij elke activiteit. Maar Karavaan en Joker hebben me daarin goed begeleid. Op voorhand hadden we een gesprek met Daisy en haar vader. Samen zochten we naar de noden, en hoe die tegemoet te komen. Het was een redelijk avontuurlijke reis met veel sporten zoals surfen, mountainbiken, kajakken en wandeltochten. Met uitzondering van het mountainbiken heeft Daisy alles meegedaan, ook op aanraden van haar vader. Die zei: ‘Doe alles maar mee; dat is fijn’. Na dat gesprek was mijn bezorgdheid gecounterd. Veel medereizigers zijn trouwens nog altijd bevriend met Daisy. Eén is zelfs nu communicatieverantwoordelijke voor de Brailleliga, allemaal dankzij die vriendschap met Daisy.”

- Britt Jennes, selectiejaar 2014, woonde ooit nog een tijdje in de ViaVia in Mali

Ierland: Debbie Van Loo over een beginnersfoutje op reis

Debbie: “Ierland, 4 seasons in 1 day, was mijn eerste bestemming als begeleider in2002. Het leuke aan het begeleiden vaneen Joker-reis is dat je, met een goede reisvoorbereiding op zak, niet eerder in dat land geweest moet zijn. Met andere woorden, ik was nog nooit in Ierland geweest. Maar ik was er gerust in: de stadswandeling in Dublin was tot in de puntjes uitgewerkt en we volgden de route op het kaartje – dat was nog vóór het smartphonetijdperk. Op een lelijk betonnen brugje doe ik een lang verhaal over hoe de voetgangers hier vroeger één pence tol moesten betalen enzovoort. Nadien zegt een deelnemer: ‘Debbie, kijk eens, daar ligt nog een brugje.’ En inderdaad, 100 meter verder lag een mooi smeedijzeren brugje … we stonden op de verkeerde plek. Dat gebeurde helemaal in het begin van de reis, dus het grapje ‘Debbie, ben je wel zeker dat we hier juist staan?’ is tot op het einde meegegaan.”

- Debbie Van Loo, selectiejaar 2001, begeleidde 10 reizen

Duitsland: Valérie De Ketelaere over een poncho in Berlijn

Valérie: “De CityMix Berlijn was een internationale jongerenreis, georganiseerd door Karavaan, met deelnemers uit drie landen: België, Duitsland en Polen. De Duitsers organiseerden de ecocamping net buiten Berlijn en wij vulden de citytrip Berlijn in. De hele reis draaide rond duurzaamheid, duurzaam leven in de stad, duurzaam reizen en ja, ook van alles ontdekken in Berlijn zelf. Het weekje CityMix Berlijn begeleiden was vrij pittig, ook omdat we een verscheiden groep mee hadden. Ik herinner me een grappige anekdote. De deelnemers die vroeg boekten, ontvingen een cadeau: een sneldrogende handdoek, met een gaatje in het midden en een knoopje aan de zijkant, als een soort poncho. Ideaal voor als je je wil omkleden. Maar toen het in Berlijn keihard begon te regenen, deed een van de jongens zijn handdoek om. Hij dacht dat het een regenponcho was. Hij werd door en door nat.”

- Valérie De Ketelaere, selectiejaar 2017, begeleidde al 4 reizen