Column

Reisplanner

Tekst: Peter Van Dinter

Ik betrap me er meer dan eens op dat de Karavaan-tips, tricks en vorming de laatste jaren een diepe indruk hebben nagelaten op m’n doen en laten in het dagelijkse leven. Onderbewust plaats ik een kibbelende groep vrienden of kennissen tijdens menig bezinningsmoment stilzwijgend in de Roos van Leary, huppelen we als een berggeit een helling op en af, en zoeken we steevast naar de beste deals met een goed gekalibreerd ethisch Kompas. Anders zit het met m’n eerste hulp-skills. Ondanks menslievende intenties zal ik nooit een medisch aficionado worden, getuige mijn belabberde windel-technieken met kruisverband in de laatste broodnodige bijscholing op een bitterkoude herfstdag, waar zelfs de kwaliteit van de thermos zwarte Karavaan-koffie mijn heelkundige wikkeltechniek overtrof. Desalniettemin volharden we ieder jaar in de hoop dat het ooit beter zal worden.

Iets waar ik wel prat op ga, is de techniek van onze geliefde dag-aan-dagoverzichten. Die neem ik persoonlijk mee in verhuisschema’s, project planning, het organiseren van een kerstfeestje, maar ook zowat iedere zelf georganiseerde privéreis.

Planners onder ons zullen zich vereenzelvigen met de dopamine-shot die gepaard gaat met het halen van de verschillende stappen in een tot de nok gevuld schema. Toen we onlangs tijdens een bescheiden citytrip naar het statige Wenen de deksels goedkope park & ride bereikten met een half uur respijt van een gevuld reisplan, kon ik dus alweer een vuist maken, een interne vreugdekreet extern onderdrukken en mezelf op de borst kloppen. Het borstkloppen sloeg echter om in het voor het hoofd slaan toen we enkele minuten later op de eerste van 16 haltes van een opgestapte controleur te horen kregen dat we niet enkel het ticket moesten valideren aan een aftandse knipper, maar dat het in die verdraaide centraal-Europese metro ook nog steeds verplicht was om een FFP2-masker op onze snuit te hebben. Gevolg? Een boete die het uurtarief van menig binnenstadparking als een goede deal deed lijken, én meer dan een half uur vertraging op het schema.

Zo zie je maar dat cherry picking van reisbegeleidertechnieken wat risico inhoudt, en de sectie “te regelen” en “technisch kader” minstens even belangrijk is als die vermaledijde planning. Misschien dan toch maar van windelen m’n specialiteit maken?