Sławomir Pawszak / 1984
Wybór malarstwa nieprzedstawiającego jako sposobu twórczej ekspresji, jest dla Sławomira Pawszaka decyzją w pełni i głęboko przemyślaną. Jego obrazy nie odnoszą się do rzeczywistości wprost, choć nietrudno posłużyć się nimi dla poszerzania własnej wyobraźni, są bowiem sugestywne w swej otwartej formie. Mieszczą się w tym nurcie abstrakcji, który poszukuje inspiracji w mikroświecie, przedstawienia te są bowiem powiększeniem niedostrzegalnych prawie znaków z dookolnej przestrzeni. Jest w tym malarstwie rodzaj powagi, właściwy twórczości zanurzonej w historii sztuki, a jednocześnie odpowiedzialnej wobec medium. Są bowiem obrazy Pawszaka świetnie zakomponowane, namalowane w pełnym tego słowa znaczeniu. Przemyślane, ale nie nazbyt wykoncypowane, czasem ascetyczne, ale nigdy nie proste. Dające szerokie pole interpretacyjne. Za uwodzącą estetyką amorficznych form kryje się analiza niedostrzegalnego albo słabo widzialnego, walka o malarstwo – szkło powiększające, pozornie nieważne, małe światy, kryjące się za narzuconą istotnością postrzegalnej rzeczywistości. Jest to malarstwo nieustającej przygody z czystą czynnością malowania, opartą na tradycyjnej postawie, jaką jest patrzenie na świat z pełną świadomością powagi tej czynności i głęboką wiarą w jej sens.
For Sławomir Pawszak, the choice of non-representative painting as a means of creative expression is a deliberate, well thought-out decision. His pictures do not refer directly to reality – even though they may easily broaden your imagination – as they are suggestive in their open form. They belong to the abstract trend which looks for inspiration in the micro-world. They are enlargements of the barely visible signs from the surroundings. His painting has a certain seriousness, typical of works immersed in the history of art and responsible to the medium at the same time. Pawszak’s pictures are brilliantly composed, i.e. painted, as in the full and original meaning of the word. They have a concept, but are not over-conceptualized, they are sometimes ascetic, but never simplistic. Always open for a range of interpretations. The alluring aesthetics of amorphic forms hides an analysis of the unseen or barely visible. This struggle for painting is a magnifying glass which shows seemingly unimportant, small worlds, concealed behind the imposed essence of perceived reality. It is a ceaseless love affair with the pure activity of painting, based on the traditional foundation – watching the world with full awareness of the significance of this action and profound belief in its sense. Wojciech Kozłowski
92 ———
1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?
———
ARTYŚCI