Agnieszka Polska How the Work Is Done, wideo, kadr z filmu video, still frame 2011
nych, jak również o zasadność historycznej oceny sztuki w kategoriach politycznych. Animacje, które towarzyszą paradokumentowi przedstawiają nużący proces powstawania dzieła sztuki, gdy praca twórcza niewiele różni się od żmudnej pracy fizycznej. Jedyną sceną przełamującą ten mechaniczny proces jest moment, w którym nieosłonięta dłoń spokojnie dotyka rozgrzanego, płynnego szkła. Agnieszka Polska
utrzymana w poetyce filmu drogi opowieść o zagubionych obrzędach polskiej kultury kresowej wpisana została w poetykę bliską pracom szwajcarskiego duetu Fischli &Weiss czy surrealistycznych narracji Mayi Deren, czy najnowszy, pokazywany w ramach Konkursu im. E. Gepperta „How the work is done” (2011). Podobnie jak w impresji na temat „8. pokazu synkretycznego”, artystka sięga po wydarzenie historyczne. Obraz – bardzo oszczędny zbudowano na dwóch przeplatających się poziomach: abstrakcyjnej animacji z wizerunkiem bryły ciekłego szkła – jak informuje nas z offu balansujący na granicy faktu i fikcji lektor – i ludzkiej ręki mierzącej się z materią, czy abstrakcyjnych zbliżeń szklanych obiektów na czarnym tle oraz „werystycznej” paradokumentalnej inscenizacji pracowni rzeźby ASP z 1956 roku, gdzie odbywał się strajk. Artystka nie informuje widza o charakterze wydarzenia, do którego się odwołuje i choć miało ono czysto egzystencjalny charakter dla absolwentów, którzy nie posiadali przestrzeni do swojej pracy twórczej, sprawia, że wierzymy, iż było to wydarzenie par excellence polityczne. I jako takie jawi się ono nam w kontekście wrażliwości, z jaką pracuje z nim Polska, a za nią oko widza redystrybuujące to, co postrzegalne, zmysłowe – by użyć języka Rancière’a – w obrębie historii sztuki rozumianej tu jako społecznie uwarunkowanej dyscypliny naukowej.
zing her own perspective. I am equally emotional about the film “Duet” (2011), prepared in co-operation with Tomasz Kowalski, which resembles a road movie and tells the story of lost customs from the former eastern borderlands of Poland. It resembles the poetics of the Swiss duo Fischli & Weiss, surrealist narrations by Maya Deren, or the latest project – “How the Work Is Done” (2011), also featuring in this year’s Geppert Competition. As it was the case with the “8th Syncretic Show”, the artist delves back in history. The picture is very simple, built on two interlacing levels: abstract animation with the image of a lump of liquid glass (as the narrator’s voice informs us, balancing between fact and fiction) and a human hand tackling the matter. It shows abstract closeups of glass objects on a black background and a “veristic”, quasi-documentary staging of an Academy sculpture studio from 1956, where a strike was taking place. The artist does not inform us about the actual reasons for this action. Even though in fact the protest was fairly prosaic and concerned insufficient work space for the graduates, we believe the incident to have been par excellence political in nature. And this is the way Polska’s work appears to be in the context of her artistic sensitivity. The viewer’s eye follows it, re-distributing what is visible, sensual – to use Rancière’s terms – within the history of art understood as a socially committed discipline. Ewa Małgorzata Tatar
105 ———
1OTH EUGENIUSZ GEPPERT COMPETITION ——— WHAT DOES A PAINTER DO?
———
ARTISTS