ovie เถียนมีมี่ 3,650 วัน...รักเธอคนเดียว หรือ Comrades: Almost A Love Story นั้นเป็นผลงานกำ�กับของปีเตอร์ ชาน ผู้กำ�กับชาวฮ่องกงที่มีความสัมพันธ์กับเมืองไทย ไม่ใช่น้อย เขาเป็นโปรดิวเซอร์ให้กับ จัน ดารา (เวอร์ชั่นนนทรีย์ นิมิตบุตร) และกำ�กับอารมณ์ อาถรรพณ์ อาฆาต ตอน Going Home เติ้งลี่จวินเป็นคนขับร้องเพลง เถียนมีมี่ ซึ่งเป็นที่มาของชื่อหนังเรื่องนี้ เธอเป็น นักร้องชาวไต้หวันที่ได้รับความนิยมมากถึงขนาดมีคนกล่าวว่า “มีชาวจีนอยู่ที่ไหน ก็จะได้ยินเพลงของเติ้งลี่จวินที่นั่น” หลีเสี่ยวจิน หนุ่มซื่อๆ จากหมู่บ้านเล็กๆ ในจีนแผ่นดินใหญ่ มาฮ่องกงหวัง เก็บเงิน เพื่อจะได้แต่งงานกับเสี่ยวผิงแฟนสาวของเขา ส่วนหลี่เฉียว สาวมั่นที่มาจาก แผ่นดินใหญ่เหมือนกันแต่เป้าหมายของเธอคือเก็บเงินสร้างฐานะ เธอทำ�งานหลายที่ ทะเยอทะยานสูง ก็คงเหมือนคนฮ่องกงและคนที่ย้ายไปอยู่ฮ่องกงในช่วงนั้น (หนังเรื่องนี้เริ่มเรื่องที่ปี ค.ศ.1986 ซึ่งคือช่วงที่เศรษฐกิจฮ่องกงกำ�ลังมาแรง) ทั้งสองคนมาจากต่างจังหวัด ไม่มีเพื่อนคนอื่น และรู้สึกไม่คุ้นกับเมืองใหญ่เหมือนกัน เกริ่นเท่านี้ก็คงจะพอคิดกันต่อได้ว่าเรื่องจะเป็นอย่างไร แต่เถียนมีมี่นั้นต่างจาก หนังรักเรื่องอื่นๆ เพราะกว่าทั้งสองจะได้รักกัน เรื่องก็ดำ�เนินไปถึง 10 ปีทำ�ให้เรา เห็นโลก โดยเฉพาะฮ่องกงเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ตั้งแต่ความรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจ อย่างสุดขีดผู้คนหลั่งไหลเข้ามาหางานทำ� ไปจนถึงผลกระทบของ Black Monday ที่เริ่มจากล้มของตลาดหุ้นฮ่องกงที่ส่งผลไปสู่ตลาดหุ้นอื่นๆ ทั่วโลก รวมไปถึงการ กลับมารุ่งเรืองของเศรษฐกิจอีกครั้ง การเปลี่ยนผ่านของสภาพสังคมของฮ่องกงในยุคนั้นเป็นเสน่ห์อันอมตะ ร่องรอยความเหงาที่แฝงตัวอยู่ท่ามกลางสภาพเศรษฐกิจอันรุ่งโรจน์ของฮ่องกงถูก เล่าซ้ำ�ๆ โดยผู้กำ�กับที่ทรงอิทธิพลต่อแวดวงภาพยนตร์ของฮ่องกงหลายต่อหลายคน หากเราจะลองหลับตานึกถึงช่วงเวลาที่นิยามความเป็นฮ่องกงได้ดีที่สุด ก็จะเป็นช่วง ยุค 80s เท่านั้นที่ยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำ�
เถียนมีมี่ แปลว่าหวานปานน้ำ�ผึ้งหรือหวานปานน้ำ�ผึ้งเดือนห้าแล้วแต่จะแปล เวลาเรากินน้ำ�ผึ้งเราก็จะหลงอยู่กับความหวาน ยิ่งหวานมากยิ่งดี เราคงไม่คิดกันหรอก ว่าน้ำ�ผึ้งหนึ่งขวดต้องทำ�ให้ใครเดือดร้อนบ้าง ต้องอาศัยผึ้งกี่ตัวในการผลิต ก็คง คล้ายๆ กับเสี่ยวผิงในเรื่องนี้ที่หลายคนอาจจะเห็นใจเธอ แต่ก็คงอยากให้หลีเสี่ยวจิน ได้รักกับหลี่เฉียวมากกว่า “ฉันไม่ได้มาฮ่องกงเพื่อคุณและคุณก็ไม่ได้มาฮ่องกงเพื่อฉัน” หลี่เฉียวพูดแล้วก็ เดินจากไป เธอเป็นดั่งตัวแทนของผู้หญิงรุ่นใหม่ขยันทำ�งาน มุ่งมั่น แน่วแน่ในเป้าหมาย ของตนเอง ความรักคืออะไร ฉันไม่สนใจ ส่วนหลีเสี่ยวจินก็เป็นหนุ่มชื่อๆ ที่ค่อยๆ เรียนรู้ความไม่ซื่อของโลกใบนี้และของตัวเขาเอง เขาเขียนจดหมายหาแฟนอยู่เรื่อยๆ พยายามจะโฟกัสกับเป้าหมายของตนเอง แต่สุดท้ายคนเราก็หนีหัวใจตัวเองไม่ได้ มีหลายครั้งที่เราจะเห็นสายตาที่สิ้นหวังของทั้งสองคน เหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไม่มี จุดหมาย เหมือนกับว่าพอบรรลุเป้าหมายที่มาฮ่องกงแล้วก็ไม่รู้จะทำ�อะไรต่อ การถามเด็กประถมว่า “โตขึ้นหนูอยากเป็นอะไรคะ” เป็นคำ�ถามที่ดีในแง่ที่ว่าเราจะได้ พอมีจุดหมายปลายทางในชีวิต ซึ่งบางคนก็ยึดความชอบ ความถนัด หรือทักษะที่ คนอื่นบอกว่าเราทำ�ได้ดีตอนเด็กเนี่ยแหละเป็นเป้าหมายทางอาชีพ แต่หากเรายึดมั่นใน อุดมการณ์หรือเป้าหมายในชีวิตมากเกินไป มันก็อาจจะทำ�ให้เรามองข้ามโอกาสและ ความต้องการของเราในวันนี้ เหมือนกับเราไปยอมให้การตัดสินใจว่าจะเป็นหมอตอน เราอายุ 13 มาเป็นกรอบการดำ�เนินชีวิต
อ้างอิง:
http://th.wikipedia.org/wiki/ปีเตอร์_ชาน http://th.wikipedia.org/wiki/เติ้ง_ลี่จวิน http://www.china-mike.com/china-tourist-attractions/hong-kong/ history-timeline-part5/ DONT
85