Mijn koninkrijk voor een Bedford...

Mister Fixit Bram Leestmans bouwt hippe foodtrucks

RIJKEVORSEL - “I am mister Fixit”, zo stelt Bram Leestmans zich voor op zijn website. Maar hij is vooral een creatieve duizendpoot. Hij heeft er zijn roeping in gevonden om oude wagens (Bedfords), caravans en meubels een tweede leven te geven door ze eigenhandig om te bouwen tot een hippe foodtruck, boemelbar, wc- of barbecue-wagen. Van heel Vlaanderen vinden zijn klanten de weg daarvoor naar Rijkevorsel, waar hij sinds enkele jaren in een oude hoeve woont. “Maar ik wil doodgraag terug naar Hoogstraten komen”, zegt Bram, “ik zoek een pand dat groot genoeg is om er mijn zaak in onder te brengen en waar ik aan de wagens kan werken. Niet in een industrieterrein, want dat is onbetaalbaar voor een jonge gast… Of mag ik mezelf daar al niet meer toe rekenen?”

Toch wel, vinden wij. Bram is er 36. Hij groeide op in Hoogstraten, kreeg er de liefde voor de natuur en voor kunst met de paplepel ingegoten. “Als zoon van een boswachter die onder meer Wortel-Kolonie onder zijn hoede had, konden mijn broer Stijn en ik al van kleins af veel van onze vrije tijd in de natuur slijten. Wandelen, meedoen met beheerswerken. Ik heb toen zelfs mijn zeisdiploma behaald, kan ook nu nog met de zeis overweg al ben ik wel aan een nieuw exemplaar toe. En ik was er behoorlijk trots op dat mijn vader als boswachter in de klas kon komen vertellen over zijn beroep. Ook al lijk ik nu een vak te hebben dat niks met de natuur te maken heeft, die interesse blijft, hoor. Al heeft Stijn die passie wellicht nog meer, die is dan ook nog altijd heel actief in Natuurpunt.”

DHM: Hoe zou jij jezelf typeren, Bram?

“Dat is best moeilijk, vind ik… (Denkt een tijdje ernstig na.) Als creatief, als iemand die graag zijn eigen weg zoekt in leven en werken, als een grote autodidact die gelukkig handig genoeg is en snel bijleert. Als je hier rondkijkt, dan begrijp je een beetje wat ik bedoel…” En dat is ook wel zo. We zitten ieder in een oud, ruime driezitssalonzetel die erop wacht om opnieuw gestoffeerd te worden. Het Belarti salontafeltje uit de jaren zeventig doet nog kleurrijk en vrolijk dienst. Naast de zetel een grote staande lamp, waarvan de lampekap bij nader toezien een wastrommel blijkt te zijn. Achter ons een stel radio’s uit de jaren vijftig en platendraaiers of versterkers uit de daaropvolgende decennia. Buiten op het erf passeerden we net een stel busjes en een caravan, die al helemaal omgebouwd werden. Klaar voor een nieuw bestaan.

“Het is mijn passie om bestaande dingen te hermaken, ze om te bouwen, een nieuw leven te geven. Ik wil overal mijn eigen draai aan geven, wil unieke dingen maken met een hoge mate van afwerking en kwaliteit. Voor minder doe ik het niet, zo zit ik nu een keer ineen. Hier mag niks buiten gaan waar ik niet helemaal tevreden mee ben, ook al kost me dat dan meer arbeidsuren dan ik eigenlijk kan factureren. Mijn eigen kwaliteitsnorm ligt vaak nog hoger dan die van mijn klanten, heb ik al gemerkt. Wat ik aflever, moet uniek en orgineel zijn. Geen bandwerk.”

DHM: Waar haal je de creativiteit en handigheid vandaan om dat waar te maken?

“Dat zit in mij, al van toen ik tien jaar was of zo. De interesse voor kunst en creativiteit werd gelukkig gestimuleerd door mijn ouders. Ik heb alleen maar een secundair diploma behaald, studeerde vrije beeldende kunsten aan het Graf in Turnhout. Ik volgde dus ook een aantal jaren les aan IKO, waar ik basiskennis over materialen en technieken opstak. Maar het gewone onderwijs was verder niks voor mij, dat ging mij niet snel en efficiënt genoeg. Heb dan wel nog reclame en bedrijfsbeheer gedaan, airbrush en zeefdruk. Allemaal dingen die me goed van pas komen in mijn zaak.”

DHM: Heb jij je niet ook met een vorm van ontwikkelingswerk ingelaten?

“Samen met een aantal vrienden deden we het project African Vibes in Ghana. We zamelden geld en materialen in. Daarna zijn we drie maanden naar ginder getrokken en hebben er een computerlokaal gebouwd en ingericht. Eerlijkheidshalve moet ik er bij zeggen dat we daar nu sinds vorig jaar mee gestopt zijn, dat engagement was niet meer te combineren met de drukte van het arbeids- en gezinsleven van ons allemaal.”

DHM: Wat voor werk ben je dan na je schooltijd gaan doen?

“Eerst heb ik drie jaar gewerkt bij Jan Bogaerts Attracties in Meer. Dat was veel en onregelmatige uren kloppen, hard werken, soms héél druk. Maar ik kreeg er volop kansen, heb er deftig met de auto leren rijden, heb er ook heel veel opgestoken qua normen inzake service en klantvriendelijkheid. Je leert er echt te werken!

Een korte tijd heb ik vervolgens als koerier voor DPD gereden, moest elke dag van Meer naar Mechelen om vervolgens heel de werkdag op de baan te zijn. Bij koeriersdienst DHL in Antwerpen kreeg ik een vast contract, ik werkte er met volle goesting vijf jaar om dan echter in volle crisis in 2007 wegens een herstructurering afgedankt te worden. Dat voelde toch wel aan als een slag in mijn gezicht, moet ik zeggen. Je ontdekt dat je baas heel content kan zijn met je werk, maar dat je op het einde van de rit voor zo’n multinational niks meer bent dan een cijfer.

Luc Rijvers gaf me de kans om bij LRB van start te gaan. Ik reed onder meer met de demowagen heel de provincie door naar klanten, heb er zes jaar evenwel van alles mogen leren en doen. Ondertussen was ik thuis zelf ook steeds meer terug gaan knutselen, zoals ik dat noem. Mijn creatieve talenten bleven kriebelen. Toen Steffen, de zoon van Luc, in de zaak kwam, heb ik voor mijzelf alles op een rijtje gezet. Ik had de leeftijd om mijn eigen kans te grijpen, was nog vrijgezel, en kon mijn talent misschien wel helemaal waar maken in mijn bijberoep. Want dat geknutsel was ondertussen steeds meer geworden: ik maakte oude meubels op, maakte decors, kreeg opdrachten voor maatwerk van een groeiend aantal klanten. Het was misschien tijd om mijn eigen ding te doen…

Daar komt bij dat ik aanvankelijk ook enkele maanden per jaar werkzekerheid had doordat ik hielp bij een andere Hoogstratenaar, Luc De Backker die zich toelegde op middeleeuwse antiek. Met Pieter Van Gool mocht ik geregeld op allerlei antiekbeurzen de stand geen opstellen en afbreken. Die activiteit werd drukker en drukker, er kwamen de grote en gerenommeerde kunstbeurzen van Brussel, Amsterdam en Londen bij. Het was geweldig om die beelden en fresco’s uit de achtste tot zestiende eeuw letterlijk in handen te krijgen. Dat deed het creatieve hart toch wel iets. Ik stond op de duur zelfs effectief op de beurs, in maatpak, zoals het hoort. Al bij al heb ik dat er drie jaar met veel plezier bij gedaan.”

DHM: Tot je dus enkele jaren geleden helemaal voor de foodtrucks bent gegaan…

“Wie mij tien jaar geleden zou gezegd hebben dat ik in 2018 als zelfstandige ondernemer mijn kost zou verdienen met het opmaken, verhuren en verkopen van foodtrucks en dergelijke, die zou ik eens duchtig uitgelachen hebben. Maar het is effectief zo gelopen, sinds drie jaar sta ik helemaal op eigen benen met het geknutsel dat ooit als hobby begon. Mijn voorliefde voor oude busjes was er al lang, op mijn achttiende ging ik al op zoek naar een VW busje, dat kon ik toen nog niet kopen - als ik dat toen toch had gekocht, was het ondertussen al een veelvoud waard geweest.

In Bonheiden vond ik een oude Bedford, geblindeerde ramen, helemaal A-team stijl, dat klonk goed natuurlijk. Ik betaalde er 1000 euro voor, veel geld voor een jonge gast maar toch haalbaar. Hij staat hier nog altijd op het erf en het zal nooit weggaan als het aan mij ligt. Daar ben ik dus mee aan de slag gegaan, hoewel ik niks kende van automechanica en in vele gebieden een echte auto-didact ben. Maar ik leer gelukkig snel. Na mijn eerste eigen verbouwing van de Bedford, kwam er een Mercedes, en dan nog wat andere merken.

Al snel kwamen dan de eerste vragen om foodtrucks te maken. Ik had het geluk om op het juiste moment in de markt te zitten, denk ik. Ik kon ook een volledig afgewerkt product afleveren aan mijn klanten. In het ombouwen van zo’n wagen komen op een heel gelukkige manier al mijn aangeleerde vaardigheden bijeen: elektriciteit, mechaniek, schrijnwerk, belettering, airbrush, bestickering… voor alles wat op wielen staat. Doordat ik heel veel zelf kan doen en voor enkele dingen prima leveranciers in de omgeving heb, kan ik mijn klanten een prima afgewerkt product aanbieden op relatief korte tijd. Het orderboekje staat dus altijd wel enkele maanden vooraf volgeboekt.”

DHM: Ben je niet bang dat de hype van foodtrucks snel voorbij zal zijn?

“Niet echt. Het klopt wel dat het momenteel een enorme hype is, een piek die vanzelf wel minder zal worden. Maar ik geloof niet dat het concept en de vraag ernaar helemaal zullen verdwijnen . Daar is het een veel te mooi en praktisch object voor, dat ook prima in de tijdgeest past. Ook gewone trucks worden nu al aangekleed. Neem een simpele frituurwagen, een klassiek wit, recht en dus saai of zelfs ronduit lelijk ding en zet die naast een kleurrijk, mooi opgemaakt en afgewerkt model. Als de klant die keuze heeft, kiest hij gegarandeerd om zijn frietje of hamburger bij de laatste wagen te zoeken. Het gaat niet alleen maar om het eten, het gaat ook om het uitzicht, de leukere setting. Vanuit diezelfde insteek maakte ik een wagen met een barbecuerooster met alles erop en aan. En zopas werkte ik een heel mooie houten toiletwagen af, plaats die op een evenement in plaats van zo’n lelijke witte toestand, en dat ziet er plots heel wat feestelijker uit. Met deze wagens ga ik trouwens de verhuurmarkt op.”

DHM: Vanwaar de voorliefde voor Bedford wagens? Is dat een merk dat nog bestaat?

“Dat is een oud merk, verdwenen rond 1986, in principe gaat het nu dus enkel nog om oldtimers. Ik kan niet precies zeggen waarom, maar die wagens spraken mij heel erg aan. Ik ben ze dus actief gaan zoeken, overal waar je ze maar kan vinden. Als je bij ons een vervangstuk of zo nodig had, moest je naar Nederland. Vandaar dat ik ‘Bedford Belgium’ heb opgestart, je kan dus bij mij terecht voor aankoop, verkoop, verhuur, ombouwen, onderdelen enzovoort. Dat wil ik nog verder op poten zetten.

Wanneer ik zo’n voertuig ombouw, dan moet dat helemaal veilig en conform de wetgeving de baan op kunnen. Het wordt dus ook gewoon ingeschreven, is aan jaarlijkse keuring onderhevig - net zoals een gewone wagen.”

DHM: Is het geen milieubelastend product?

“Ik maak die oude wagens zo groen als ze maar kunnen zijn, en zou daarin nog veel verder kunnen gaan als dat van de Belgische wetgeving zou mogen. Zulke wagen kun je perfect aan hoge en recente ecologische vereisten laten beantwoorden als je dat wil, de techniek is daar voor zonder dat het stukken van mensen hoeft te kosten. Maar de wet laat enkel toe dat je ingrepen doet die overeenstemmen met de intenties van de autoconstructeur.”

DHM: Hoe rijm je dit met een groen geweten?

“Er bestaan nogal wat misopvattingen in dit verband. Het meest vervuilende aan een auto is niet het rijden zelf, wel het maken, de productie ervan. Je zou zo’n 250.000 km op de teller moeten hebben om al de energie, grondstoffen, materialen, vervuiling die het productieproces van jouw auto heeft gevergd, te kunnen compenseren. Hoe langer je rijdt met een goed onderhouden wagen, hoe geringer de ecologische voetafdruk ervan wordt. Onze overheid vergist zich schromelijk wanneer ze steeds meer men- sen subsidieert en verplicht om nieuwe auto’s te kopen. Ik mag met mijn auto Antwerpen niet meer binnen, welnu ik garandeer je dat veel nieuwe wagens die daar rondrijden een veel grotere negatieve impact op het milieu hebben!

Nog zo’n misvatting: benzine zou milieuvriendelijker zijn dan diesel. Dat klopt echt niet, qua verbranding is de dieselmotor een veel beter product met een hoger rendement. Maar je moet dan wel zorgen dat de grotere uitstoot van roet en fijn stof wordt beperkt met defitige roetfilters die goed onderhouden, ingezameld en verwerkt worden. In ecologisch opzicht is ons gebruik van elektriciteit als energiebron voor de auto overigens evenmin zaligmakend. Elektriciteit als energiebron OK, maar hoe wordt die dan weer geproduceerd? Ik heb daar zo toch wel mijn twijfels over…

Ik ben er echt van overtuigd dat het voor ons milieu het best zou zijn om oude auto’s zo lang mogelijk op de baan te houden, mits goed onderhoud en technische aanpassingen waar mogelijk. Dat geldt trouwens voor meer dingen. We zouden er ons milieu een enorme dienst mee bewijzen door af te stappen van de consumptiedwang. We gooien iets weg wanneer de kleur ons niet meer aanstaat, of er een hipper ontwerp is en noem maar op. We produceren te veel, dat kost energie en materialen en belast ons milieu. We zouden met z’n allen zoveel mogelijk gebruiksvoorwerpen zo lang mogelijk moeten gebruiken. Zelf probeer ik daar consequent mee om te gaan, ik gooi pas iets weg wanneer het echt rommel is die helemaal niet meer herbruikbaar is. Het enige praktische nadeel is dat je dus wel opslagruimte nodig hebt voor materialen of onderdelen die nog ooit kunnen dienen.”

DHM: Wat zijn je toekomstplannen?

“Ik wil er nu alles aan doen om mijn zaak verder uit te bouwen. Er zijn de foodtrucks en campers, de custom projecten, specifiek ook het ombouwen van busjes en trailers, daarnaast zijn er vintage meubelen en is er de verhuur van mijn zelfgebouwde wagens. Op dit moment verhuur ik onder andere een Bedford barbecue, een nagelnieuwe houten toiletwagen, een multi-inzetbare caravan foodtruck met o.m. verkoopsluik, aanrecht, koelkast, vriezer - die heeft deze zomer als strandwinkel in de Mosten gestaan.

Er kan dus gekozen worden uit een groeiend gamma, bijvoorbeeld ook te combineren met een safari stretch-tent van 10 op 15 meter met verschillende opstelmogelijkheden. Bij de verhuur zal voortaan zelfs een locatie kunnen geboekt worden, bij de familie Baars in de John Lijsenstraat in Meer. Zo kun je een feest inrichten met alles erop en eraan. Een mooi kasteel, groen, alle mogelijke opties als tent, foodtruck, toiletwagen, drankbar, muziek. De service kan zelfs meubeltjes of fotoshoots omvatten.

Eigenlijk zie ik voor Mister Fixit vier werkvelden. Er zijn de Custom Events, zoals daarnet beschreven; er zijn de meubelen met maatwerk; er is Bedford Belgium; en er zijn de trucks en trailers. Ik moet er trouwens dringend werk van maken om mijn website op die manier uit te bouwen en aan te vullen.”

DHM: Heb je er zicht op wie je klanten zijn?

“Die komen nu al uit heel Vlaanderen, merk ik. Meestal zijn het privé personen, bedrijven, soms ook wel mensen die evenementen opzetten of lokale overheden. Ik zit meestal zo’n twee of drie maanden volgeboekt, en bij mij geldt dat wie eerst komt, ook eerst bediend wordt. Ik heb altijd al mijn deadlines gehaald, zo nodig werk ik er dag en nacht voor. Een woord is een woord. Mijn handdruk betekent ‘ik fix dat’ - en mijn klanten mogen er dan alle vertrouwen in hebben dat dit zal lukken.

In het najaar is er doorgaans een iets minder drukke periode, dan zijn er doorgaans ook wat kleinere jobs. Zo maakte ik onder meer al beursmodules, handgeschreven logo’s voor winkels. Voor Hoogstraten maakte ik onder meer de zeteltjes waarmee enkele jaren geleden de opstart van het gemeenschapscentrum werd aangekondigd. Ook de ecomobiel van Fabrik Elentrik is van mijn hand, evenals de kaders die op verschillende locaties zijn opgesteld voor teksten van de stadsdichter. Dat zijn veelal dingen die helemaal in mijn filosofie passen, lokaal, ecologisch, herbruik. Doe ik heel graag.”

DHM: Doe je alles helemaal alleen?

“Het meeste dus wel, maar voor sommige zaken doe ik graag een beroep op de hulp van een aantal vaste contacten. Zo besteed ik de mechanica in de meeste gevallen uit, omdat ik er dan zeker van ben dat er achteraf ook service en onderhoud kan geboden worden. Voor spuitwerk doe ik meestal een beroep op carrossier Tom Geenen. Voor elektriciteit kan ik zo nodig beroep doen op een vriend. Eigenlijk is dat een van de redenen waarom ik liefst van al in Hoogstraten of directe omgeving wil blijven. Ik heb er bijzonder goede contacten, ook met een aantal leveranciers waarop ik altijd kan terugvallen. Dat zijn mensen als Frank Mortelmans van FM Graphics, de firma Maes, Tom Geenen, de firma Van Meerbeek, de gebroeders Geens, Michielsen of houthandel Marijnissen. Zo’n gouden netwerk van betrouwbare mensen verlies je niet graag…!

Voor mijn cliënteel is het op zich minder belangrijk waar ik zit. Wie een opdracht heeft, die weet mij wel te vinden en komt naar hier. Een klant heeft een keer of misschien enkele keren een opdracht, op mijn eigen leveranciers en vrienden moet ik altijd weer opnieuw een beroep doen.

Dat is dus ook de reden waarom ik actief op zoek blijf naar een pand in de regio. Ik woon nu meer dan zes jaar in de Bavelhoeve in Rijkevorsel, een gedroomde locatie voor mij. Maar eerlang zal deze hoeve uit 1924 gesloopt worden om de grond te verkavelen. Het zou dus geweldig zijn indien ik in het Hoogstraatse een voldoende groot pand vind waar de ruimtelijke ordening het toelaat om mijn zaak te vestigen.”

DHM: Wat is het moeilijkste aan het runnen van een eigen zaak?

“Het merendeel doe ik graag en doe ik dus ook grotendeels zelf. Tot en met mijn website en de administratie. Al zie ik soms wel een beetje op tegen het papierwerk, zodat ik voor de boekhouding hulp heb. Maar het eigenlijke werk blijf ik doodgraag doen. Je krijgt een opdracht, het uitdenken van wat daar allemaal bij komt kijken en hoe het kan uitgevoerd worden, is dan het moeilijkste deel van de job. Je moet in alles twintig of dertig stappen vooruit denken - wanneer je iets begint om te bouwen, moet je immers al goed weten hoe het eindproduct er zal uitzien, welke functies of onderdelen waar terecht zullen moeten komen. Ik krijg soms de gekste vragen, het lukt me dan vaak om er een antwoord op te vinden doordat ik als autodidact out of the box kan denken… Een vakman zal makkelijker geneigd zijn om vanuit technische mogelijkheden of materialen te vertrekken.”

DHM: Hoeveel tijd kruipt er eigenlijk in het maken van een foodtruck? Blijft dat dan nog wel betaalbaar?

“Je mag rekenen op vier tot zes weken voltijds werken om een wagen om te bouwen tot foodtruck, met de volledige afwerking en alles erop en eraan - carrosserie, elektriciteit, gas, opslag van materialen, ingebouwde toestellen, binneninrichting, bestickering. Wie op een foto op mijn website iammisterfixit.be klikt, kan nalezen wat er allemaal gebeurde voor een bepaald project. De kostprijs is natuurlijk afhankelijk van wat de klant vraagt. Dat kan gaan van 6 à 7000 euro voor de basisuitrusting van een kleine camper, tot 20 à 40 000 euro voor een volledige foodtruck. En nog meer wanneer je specifieke bijkomende eisen stelt.

Om een deadline te halen heb ik werkdagen van 14 of 16 uur. Ik heb eens opgeteld dat ik vorig jaar op acht en een halve maand tijd acht trucks volledig heb afgewerkt, maar dat was erover, vind ik zelf. Dat betekende dikwijls nachten met maar vier of vijf uren slaap. Ik moet meer het evenwicht tussen werk en leven bewaken. Hoe graag ik mijn werk ook doe, er moet nog tijd zijn voor mezelf , voor mijn vriendin die er sinds een klein jaar bij is gekomen, voor de vrienden. Wat ben je ermee wanneer je uiteindelijk alleen je werk nog over houdt?

Maar first things first. Eerst goed afwerken waarmee ik bezig ben. Dringend werk maken van mijn website, heb ik gemerkt. Een nieuwe locatie vinden en de zaak verder laten groeien… En ooit, ooit emigreer ik wel eens. Ik zie mezelf hier niet na mijn vijfenzestigste nog een pensioentje trekken…” (mdl, sjah)

De wereld van SJAH