Viss han lever. Viss han finst ein stad. Viss eg møter han på vegen, vil eg kjenne han att? Då vi flytta inn, like før han forsvann, var alle lydane i huset nye, framande. Kva var det som stod slik og slo? Kva var den knirkelyden? Dette underlege sukket som gjekk gjennom huset av og til? Eg visste ikkje. Noko var det jo, eg visste berre ikkje kva. Eg fekk ikkje sove. Så gjekk det betre, etter kvart vande vi oss til lydane. Lydane vart kjende, vi brydde oss ikkje så mykje om lydane, for vi visste at dei ikkje ville oss vondt. Vi trudde vi visste. Vi var trygge. Det var jo ingenting farleg. Berre oss, berre naturen utanfor, huset med sine veggar og tak, sitt knirk. Vårt hus. Etter kvart. Vi budde oss inn, sakte, men sikkert. Budde oss trygge. Trudde oss trygge. Og så forsvinninga. Dette plutselege og absolutte fråveret. Då vart alt framand og rart att. Utrygt. Alle lydane så tydelege. Kva var det? Kva var den lyden? Alltid lydar, aldri lyden av Aksel. Og ingenting vert bra att. Saknet som eit stort og altoppslukande nærvere, eit insektstikk som aldri sluttar å klø. Som ei jettegryte, malstraumen av minner grev seg lenger og lenger nedover i kroppen. Tomheit. Panikk. Håpet om å finne han. Redsla. Det at vi ikkje veit. Ventar. Lyttar. Ser. Prøver å sjå. Men kva skal vi sjå etter? Årvakne auge som flakkar og ikkje finn feste.
12