listopad 2012
O ile producent nie zaleca inaczej, podłoże dla tynku należy pokryć powłoką pośrednią (często mylnie określaną jako grunt), zwiększającą przyczepność pomiędzy warstwami i regulującą chłonność podłoża. Preparat powłoki pośredniej dobieramy wyłącznie na podstawie wskazań producenta tynku (powinna je zawierać karta techniczna produktu).Może to być na przykład StoPrep Miral (dla tynków licowych mineralnych i silikatowych/ /krzemianowych) lub Sto-Putzgrund (dla tynków akrylowych i silikonowych).
Zdjęcia z archiwum firmy Sto-ispo sp. z o.o.
nić wszelkie ubytki tynkiem podkładowym, zwracając szczególną uwagę na liniowość krawędzi i obróbki otworów po kotwach rusztowania. Tradycyjny, podkładowy tynk cementowy lub cementowowapienny powinien związać w dostatecznym stopniu. Wymagany minimalny okres jego sezonowania przyjmuje się zazwyczaj jako jeden dzień dojrzewania na każdy milimetr grubości warstwy w normalnych warunkach cieplno-wilgotnościowych podłoża i otoczenia. W przypadku bezspoinowych ociepleń (do niedawna nazywanych metodą lekką - mokrą ) podkład zbrojony siatką z włókna szklanego można pokrywać cienkowarstwowym tynkiem finalnym nie wcześniej niż po trzech dniach od chwili wykonania podkładu . Powierzchnie zapylone, zakurzone lub brudne, przed wykonaniem tynku należy skutecznie oczyścić, najlepiej przez zmycie wysokociśnieniowym strumieniem pary wodnej lub ciepłej wody. Podłoża murowe, osłabione powierzchniowo lub kredujące się, należy przed przystąpieniem do prac tynkarskich wzmocnić gruntując preparatem głęboko penetrującym, takim jak na przykład rozpuszczalnikowy gruntownik StoPrim Grundex, wzmacniający podłoże do głębokości nawet dziesięciu milimetrów. Głębokość penetracji jest funkcją porowatości kapilarnej materiału podłoża (lub stopnia jego zwietrzenia). W przypadku jeżeli jest to podłoże mineralne, ale przekrywające ocieplenie na bazie styropianu wówczas należy użyć gruntownika wodorozcieńczalnego silikatowego (krzemianowego) na przykład StoPrim Silikat lub przy zbyt wysokiej lub nierównomiernej chłonności podłoża, także organicznego - do zagruntowania należy użyć gruntu dyspersyjnego akrylowo-siloksanowego na przykład StoPlex W. Aby uniknąć szybkiej degradacji elewacji pod wpływem oddziaływania wody deszczowej odpryskowej w strefie przyziemia, warto przed tynkowaniem zabezpieczyć podłoże cokołu gruntując preparatem nie tylko wzmacniającym podłoże, ale jednocześnie hydrofobizującym na bazie mikroemulsji silikonowej (krzemoorganicznej) jak na przykład StoPrim Micro.
Przygotowanie masy tynkarskiej
Nieodpowiednie przygotowanie materiału zaprawy tynkarskiej może być przyczyną niejednorodnego wyglądu otynkowanych powierzchni. W skrajnych przypadkach (niedokładne wymieszanie zaprawy) może to doprowadzić do nieprawidłowego wiązania i utraty spójności warstwy tynku. Dowolne dodawanie do przygotowywanej zaprawy lub masy tynkarskiej jakichkolwiek, nieprzewidzianych przez producenta materiału dodatków, np. przyspieszających lub opóźniających wiązanie albo obniżających temperaturę zamarzania wody zarobowej, powoduje zaburzenia wiązania materiału i objawia się najczęściej utratą spójności warstwy tynku oraz przebarwieniami na jego powierzchni. Suche mieszanki tynkarskie należy rozrabiać z czystą wodą w ilości zalecanej przez producenta uwzględniając aktualne warunki cieplno-wilgotnościowe, przy czym do kolejno przygotowywanych partii tynku należy dodawać zawsze tę samą ilość wody. Gotowe masy tynkarskie starannie mieszamy przy użyciu wolnoobrotowego mieszadła, unikając spienienia materiału. Uzyskanie jednorodnej konsystencji przygotowywanego materiału zapewnia stosowanie tynkarskich mieszalników ślimakowych. W procesie przygotowania zapraw lub mas tynkarskich istotne jest zapewnienie czystości stosowanej wody, pojemników i narzędzi. Warto pamiętać, że dostarczane przez producenta zaprawy oraz masy tynkarskie są produktami praktycznie gotowymi do użycia
Builder 79