Kool (alleen) voor de familie Je hoeft niet veel te hebben, om veel te kunnen delen, bewijst de heer America. Hij verontschuldigt zich voor zijn appartement dat nog niet helemaal af is; hij is recent verhuisd vanuit Heerlen. “Dat was al de zoveelste keer. Waar Antillianen samenkomen is het feest. Dat is ons probleem ook. Ik wil rustig leven en ben dus verhuisd.” America is van origine een bouwer. Op Curaçao bouwde hij huizen voor Shell, totdat Shell zich terugtrok van het eiland. Hij verkocht alles en vertrok naar Nederland. Maar daar bleek niemand te zitten wachten op een vakman van 56. Nu heeft hij een pensioen en een uitkering: “Ik heb eindelijk een vaste plek en vast geld; daar ben ik écht heel blij mee.” De heer America heeft ook alle tijd om voor ons een écht Antilliaanse maaltijd op tafel te toveren. ”Mijn oma heeft me koken geleerd. Zij was kok.” Hij maakt ruimte in de keuken die tijdens het koken steeds opgeruimder wordt: “Mijn vriendin wil graag dat ik ’s avonds afwas, maar zelf doe ik dat liever in de ochtend,” lacht hij terwijl hij de pannen blinkend schoon poetst. Terwijl hij druk in pannen roert, verhaalt hij over zijn leven. “Mijn kleinkinderen heb ik nou drie jaar niet gezien. Maar straks komt het vakantiegeld en een ticket kost €499,-. Misschien ga ik ooit helemaal terug. Ik heb daar nog een stukje grond. Maar hier ben ik ook tevreden. Een mens kan overal wonen.” We mogen zeker niet weg zonder te proeven. De kok heeft wat saus geproefd en goed bevonden: “Dit is wat ik wil proeven.” Maar al nemen we een flink bord, er blijft veel over in de pan: “Maar mijn neef en mijn nichtje weten dat ik Kolo Stoba ging maken. Die komen allebei vanmiddag langs om wat op te halen. Eten maak je om uit te delen.”
Mijn neef en mijn nichtje weten dat ik Kolo Stoba ga maken. Die komen allebei vanmiddag langs om wat op te halen. Eten maak je om uit te delen.