96
nodig. Gelukkig kun je ze door middel van inter net nog wel zien. Maar dan ben je niet fysiek bij ze. De tijd inhalen kun je echter nooit. Ik zie het nu als een fase van het leven. De eerste fase was een huwelijk van acht jaar met iemand. Nou ja, dan heb ik dat tenminste een keer gedaan.’ Beschadig je dan toch niet wat? ‘Natuurlijk is er iets beschadigd. Je kunt dat niet meer inhalen, niet meer goedmaken. Maar ik moest voor mezelf kiezen. Als ik niet gelukkig ben, voelen de kinderen dat ook. Dan gaan ze zich nog minder welkom om mij heen voelen. Als ze later ouder worden en normaal zoals volwassenen in het leven staan, zullen ze het begrijpen. Maar het is heel moeilijk soms, het breekt je hart. Toch denk ik uiteindelijk dat volwassen mensen er meer een punt van maken dan kinderen. Die hebben niet dat relativeringsvermogen, het denkvermogen is nog niet zo ver. Ben je er niet, dan ben je er niet. Klaar. Ik heb nu peace met de situatie.’ Ben je nu uit die cirkel? ‘Dat weet ik niet. Ik denk niet te veel aan de toekomst. Doordat we te veel in de toekomst of juist het verleden leven, vergeten we vandaag. Ik ben erachter gekomen dat er maar heel weinig mensen in het nu leven. En zo worden we ook geïndoctrineerd in het systeem, met al die toe komstverwachtingen. Who knows? Misschien leef ik tot mijn vijfenzestigste. Als ik die leeftijd bereik, zie ik het wel. Het leven is te kostbaar. Je moet ervan genieten. Als ik nu denk: dit moet ik doen, dan doe ik dat ook.’
dan word je op handen en voeten gedragen. Ik voel me daar heerlijk bij.’ Is het moeilijk om daar te slagen? ‘Als je in New York succes wil hebben, dan moet je er wonen. Maar ik heb niet het gevoel dat ik de stad moet veroveren. Ik wil daar gewoon met mijn band spelen en mijn muziek aan andere mensen laten horen, zodat ze snappen wat ik doe. Ik componeer de laatste tijd liedjes, schrijf de teksten zelf, laat ze vervolgens inzingen en bied ze aan andere artiesten aan. Dat is ook prima.’ Ik krijg niet het gevoel dat je nog iets met Neder land hebt. ‘De enige reden dat ik nu in Nederland ben, is dat ik geen verblijfsvergunning heb kunnen krijgen. Al doe je optredens en verdien je niets – als je werkt, moet je een vergunning hebben. Ik werd in januari aangehouden en zat twee uur vast. Ze vertelden me dat ik, als ik nog een keer gepakt zou worden, met het volgende vliegtuig naar huis zou worden gestuurd. Dus heb ik mijn huis
094-096_Postman_BLE45_09_RHJ.indd 96
opgezegd en mijn spullen ergens opgeslagen. Ik wacht nu op een visum. Zodra ik dat krijg, ga ik weer terug.’ Heeft dat met de scheiding te maken? ‘Wat ik heb meegemaakt, maken natuurlijk heel veel mensen mee. Het verschil is alleen dat ik het gevoel had dat mensen eromheen – kinderen, familieleden en vrienden – er verschrikkelijk mee bezig waren. Iedereen wilde wat van me, maar ik wilde die gesprekken niet. Ik zat elke keer aan tafel te vertellen hoe ik me voelde, zat in een cir kel waar ik niet uitkwam. De pijn, teleurstelling en frustratie uit ik liever in muziek. Dat doe ik letterlijk in een nummer zoals Kills Me. Maar ook figuurlijk, dan gaat het over frustratie in het algemeen. Of je nu op je knie bent gevallen of teleurgesteld bent in iemand met wie je in een relatie zat. De emotie blijft dezelfde emotie, de pijn dezelfde pijn.’ Heb je je kinderen gemist? ‘Dat was inderdaad soms moeilijk, maar het was
Is dat besef ontstaan door je ziekte? ‘Als ze in het ziekenhuis tegen je zeggen dat je elk moment een hartinfarct kunt krijgen, doet dat wel iets met je. Ik kreeg de schok van mijn leven. Dat maakt je bewuster. Ik moest van de cardioloog drie maanden bedrust houden, maar dat lukt mij niet. Toen wist ik dat ik naar New York moest vertrekken, om zo mijn rust te kun nen pakken. In Nederland moest ik me immers constant verantwoorden dat ik ging scheiden van een bekend persoon. Daar niet. De cardioloog vond wel dat ik mezelf regelmatig moest laten controleren. Het blijft vreemd dat een gezonde man dit onder de leden heeft.’ Hoe is het om nu in Nederland te zijn? ‘Ik zie weer mensen van vroeger, echt van de straat. Dat zijn personen van wie ik eerst dacht: het heeft geen nut om daar mee om te gaan, dat gaat geen geld opleveren. Maar van wie ik nu denk: ik help die mensen gratis omdat ik dat wil. Soms kom ik mensen tegen van wie ik echt niet meer weet hoe ze heten of wie ze zijn. Dan schaam ik me soms best wel. Heb ik me dan echt zo afgesloten van de wereld? Ik ben me zelf opnieuw aan het ontdekken, probeer weer normale contacten met mensen op te bouwen. Als vader had ik daar geen tijd voor. De balans moet weer terug.’ postmanmusic.com
12-10-2009 12:19:47