MEDIA_FILM PREVIEW Tekst Dennis Mijnheer
ANTICHRIST
JOE STRUMMER: THE FUTURE IS UNWRITTEN
De van een depressie herstelde Deense filmregisseur Lars von Trier (Dogville, Dancer in the Dark) liet op het filmfestival in Cannes zijn controversiële film Antichrist in première gaan. Na het zien van Antichrist kan bij zijn herstel vraagtekens gezet worden. Mogelijk heeft hij dezelfde therapie ondergaan die actrice Charlotte Gainsbourg (Von Trier geeft de twee karakters in zijn film geen naam) ondergaat in een hutje in de bossen. Haar man Willem Dafoe – tevens haar therapeut – is een groot voorstander van shocktherapie om Charlotte over een depressie heen te helpen. De oorzaak van dit alles is een nachtelijke vrijpartij met haar man terwijl op een andere kamer hun kind verongelukt. Von Trier vervreemdt de gebeurtenis op een surrealistische, sprookjesachtige manier. Knap gedaan. De dood van een kind is nog nooit zo stilistisch en vredig verlopen. In het kader van rouwverwerking trekt het stel zich vervolgens terug in een hutje in de bossen. Er zit een hele donkere rand aan dit bos. Von Trier weet bijvoorbeeld op een realistische manier de natuur regelmatig haar donkerste kant te laten zien. Een zwanger hert is niet aandoenlijk. Au contraire. In dit non-paradijs getiteld Eden, zijn Willem en Charlotte op elkaar aangewezen, maar de enige overeenkomst met Adam en Eva is dat ze veel naakt rondlopen en seks hebben – al is dat therapeutisch weer niet verantwoord vanwege de voorgeschiedenis van seks en de dood van hun kind. Gedurende de hele film broeit er iets, er blijft een heel donkere wolk hangen boven de therapie van Charlotte en haar gemoedstoestand. Een nare sfeer. En in lijn met de verwachtingen wordt ze alleen maar nóg naarder. Wat volgt is een opeenstapeling van martelingen en zelfverminkingen met als climax een verminking die met een climax te maken heeft. Deze scène is direct de heftigste scene uit de film en zorgt voor de meeste controverse, met in zijn slipstream de nieuwsgierigheid van bioscoopbezoekers naar de donkerste krochten van de ziel. Dat is alles. Twee uur film ophangen aan een paar boeiende scènes is te lang.
Zanger en gitarist van de Britse punkband The Clash. Dé inspiratiebron van ontelbare bekende en onbekende rockbands. Niet voor niets is het festival London Calling in Paradiso vernoemd naar hun succesalbum London Calling. Regisseur Julien Temple weet in deze muziekdocumentaire interessante artiesten voor de camera te krijgen die geïnspireerd zijn door The Clash. Bono vertelt vanachter zijn zonnebril dat The Clash hem heeft aangezet tot het maken van muziek. ‘Het was het eerste popconcert dat ik bezocht als tiener. Wat een geweld hing er in de lucht! Beangstigend maar ook superopwindend.’ Ook Johnny Depp, John Cusack, Steve Buscemi en Anthony Kiedis en Flea van de Red Hot Chili Peppers vertellen over de invloed van The Clash. Maar de legacy van The Clash is niet het meest interessante aan deze dvd. Vooral de opkomst, ondergang en het verhaal van frontman Joe Strummer is fascinerend. Foto’s, videobeelden, animaties en commentaar van (ex)leden van The Clash en (ex)vriendinnen schetsen een schoolvoorbeeld van een klassieke tragedie. Het begint met een recalcitrante diplomatenzoon die opgroeit in een kostschool (‘ik leerde dat ik sterk moest zijn om niet vertrapt te worden, het was pesten of gepest worden’), op jonge leeftijd een OD van zijn broer David te verwerken krijgt, de kraakscene induikt en vervolgens gerekruteerd wordt door manager Bernie Rhodes om de gelegenheidsband The Clash te beginnen. Hij verbreekt alle vriendschappen en duikt hardcore in zijn rol als punker en groeit uit tot de punk-rock-warlord. Joe Strummer blijkt een aparte jongeman te zijn: anarchistisch as hell, kil, superarrogant, onberekenbaar, mysterieus en afstandelijk. Het is af en toe onbegrijpelijk dat de geïnterviewden nog zo lyrisch over hem spreken, gezien de hufterigheid die hij vertoonde. Niemand weet echt wat er in hem omgaat, maar Clash-drummer Topper geeft een spaarzame anekdote over een gesprek waarin Joe zichzelf blootgaf. Hij vertelde over zijn interne conflict tussen het punk-zijn en zijn upperclass kostschoolverleden. De ondergang van The Clash is even intrigerend als meelijwekkend. De bandleden kunnen het succes niet aan, ladingen drugs worden geslikt en gespoten terwijl de heldenverering van The Clash allesbehalve een hallucinatie is. Naarmate hun succes groter wordt, is het wél een hallucinatie dat ze nog punk zijn. Een voorspelbaar maar tragisch einde.
29 oktober in de bioscoop
22 oktober op dvd (Inside the Music)
114-116_Film_reviews_BLE45_09_RHJ.indd 114
12-10-2009 12:15:45