Blend issue 45

MODE EN MENSEN EN MUZIEK EN MEDIA EN KUNST

www.blend.nl OKTObeR 2009 jaaRgang 5

45

Nederland / België 3,95 Issue 45 Oktober 2009 Fotografie Takashi Kamei Styling Carri Munden Graphics Carri Munden + Thomas Manaton

PriCe oFF € 3,95!

CaSSeTTe Playa NiKe SPorTSwear rivalry ColleCTioN 08-10-2009 18:51:49

www.blend.nl OKTObeR 2009 jaaRgang 5

P €

45

Omslag_Blend_45_2009_v3.indd 1

128_conv_120809_adv Blend.indd 2 003-003_BLE45_2009.indd 3

8/26/09 3:37:47 PM 12-10-2009 15:20:50

004-005_Bugaboo_promotion_BLE45_09.indd 4

12-10-2009 14:58:45

004-005_Bugaboo_promotion_BLE45_09.indd 5

12-10-2009 14:58:58

006-007_Bugaboo_BLE45_09_v3.indd 6

12-10-2009 14:59:48

Do the RED thing Wie meer dan kersverse ouders voelen liefde voor de gehele mensheid? Combineer het nuttige met het aangename: (RED)™ en Bugaboo. (RED) medeoprichter Bono, Scarlett Johansson en Lydia Lunch gingen je voor in de strijd tegen het monster dat miljoenen levens bedreigt.

Soms openbaren oeroude mythen hun wijsheid pas in het heden. Een legende van de Sotho, de inwoners van Lesotho, verhaalt bijvoorbeeld van het verschrikkelijke monster Kholomodumo. Aan het begin van de tijd verslond dit creatuur het hele menselijke ras, behalve een vrouw. Zij baarde een tweeling die het monster doodde, waarop alle mensen weer uit de buik van het monster tevoorschijn kwamen.

Monsters bedreigen de mens nog altijd. Maar gelukkig zijn ze, net als in de oude mythen, te verslaan. Lesotho anno nu: een klein land dat ingebed in Zuid-Afrika ligt, met bijna twee miljoen inwoners. Lesotho betekent ‘het land van de mensen die Sesotho spreken.’ Velen werken in Zuid-Afrika. En het monster dat de mensen uit Lesotho nu teistert, en de hele mensheid in zijn buik dreigt te verzwelgen, heeft een aanmerkelijk kortere naam dan Kholomodumo: hiv. Een op de vier inwoners is geïnfecteerd met het virus, waarmee Lesotho een van de landen met het hoogste percentage hiv-besmettingen ter wereld is.

Een van die geïnfecteerde mensen is een vrouw die eveneens kinderen baarde. Haar naam is Caroline.

Zoals alle namen van haar voorvaderen, fluistert de wind ook haar naam en die van haar kinderen.

Wordt de klank meegenomen en opgetild, over de stoffige wegen die Lesotho met Zuid-Afrika verbinden, door de bushes en langs de klanken van de lekolulu, de herdersfluit, de door de mannen bespeelde settolo-tolo en het snaarinstrument thomo, dat door vrouwen wordt bespeeld. En

006-007_Bugaboo_BLE45_09_v3.indd 7

wie weet tilt de wind deze klanken op, hoog in de lucht, de tonen verstrengelen met de passaatstromen, met de cumuluswolken in de machtige dampkring. Wie weet bereiken ze jou wel. Luister ernaar, luister naar het gefluister. Het heeft een verhaal. Het vertelt het verhaal van de dag dat Caroline uit de buik van het monster kroop.

Goed doen - goed gevoel Caroline leeft. Het monster in haar is verslagen.

Ze is 35 jaar en moeder van twee kinderen, een zoontje van zes en een dochter van 19. Bij de geboorte van haar eerste kind werd hiv vastgesteld. Als ze vertelt over haar kinderen is het alsof haar gezicht even beschenen wordt door de zon. Hoe blij ze was toen ze hoorde dat haar zoon hiv-negatief was, evenals haar dochter. Dit kwam doordat ze tijdig hiv-preventiemedicatie toegediend kreeg. ‘Toen ik hoorde dat Katleho geen hiv had, dankte ik god, ik huilde, ik was zo blij.’ Katleho betekent ‘succes’ in het Sesotho.

Haar dochter studeert in Zuid-Afrika. Zelf woont Caroline in een eenvoudige tweekamerwoning met haar grootmoeder. Er is geen stromend water, misschien inmiddels elektriciteit. Naast haar woonde een politievrouw die gedood werd tijdens haar werk. Ze kijkt uit op een stoffige, geasfalteerde weg. De aarde is roestrood met hier en daar een weerbarstige bush. Ze houdt van muziek en lacht veel. Ze werkt als vrijwillig counsellor voor andere hiv-geïnfecteerden. Ze wil goed doen in deze wereld. Ze is geen slachtoffer.

Dit is wat de wind je kan vertellen, als je de klanken hoort die van ver zijn gekomen, een verhaal over een vrouw die echt bestaat, zoals jij en ik.

Die je, als je haar hier zou zijn tegengekomen, een goed gevoel zou hebben gegeven. Puur omdat je zo’n stralend mens tegenkomt. Misschien wel als de dagen zich lengen en zij die lichtstraal is die jou vertelt dat er iets hogers, mooiers is wat ons allen bindt.

Beter leven voor iedereen Caroline is een sterke vrouw, zoals alle vrouwen dat zijn, maar vooral in een continent als Afrika.

Zij werd gered. Zoals haar zijn er nog zoveel. En het mooie is: we kunnen elkaar redden, elkaar helpen uit de buik van het monster te klauteren, een nieuwe, stralende dag tegemoet.

Bugaboo steunt mee en heeft zich aangesloten bij (RED). Van elke Bugaboo die wordt verkocht, gaat 1% rechtstreeks naar The Global Fund voor de bestrijding van AIDS en HIV. Je haalt dus niet alleen een comfortabele kinderwagen in huis, je draagt meteen bij aan een beter leven voor iedereen.

joinred.com bugaboo.com

12-10-2009 14:59:59

La Ligne de CHANEL - Nederland

www.chanel.com

Tel 0900 519 2005 (0,15 â‚Ź/min., incl. BTW)

ConsecutiveDP1_460x300_2DP.indd 1 008-013_BLE45_2009.indd 8

17/09/0915:21:38 15:55 12-10-2009

ConsecutiveDP1_460x300_2DP.indd 2 008-013_BLE45_2009.indd 9

17/09/0915:21:50 15:56 12-10-2009

La Ligne de CHANEL - Nederland Tel 0900 519 2005 (0,15 â‚Ź/min., incl. BTW)

www.chanel.com ConsecutiveDP2_460x300_2DP.indd 1 008-013_BLE45_2009.indd 10

17/09/0915:21:55 16:18 12-10-2009

ConsecutiveDP2_460x300_2DP.indd 2 008-013_BLE45_2009.indd 11

17/09/0915:22:02 16:18 12-10-2009

La Ligne de CHANEL - Nederland Tel 0900 519 2005 (0,15 â‚Ź/min., incl. BTW)

www.chanel.com ConsecutiveDP3_460x300_2DP.indd 1 008-013_BLE45_2009.indd 12

17/09/0915:22:09 16:29 12-10-2009

ConsecutiveDP3_460x300_2DP.indd 2 008-013_BLE45_2009.indd 13

17/09/0915:22:15 16:29 12-10-2009

014-019_Promotion_Chanel_BLE45_09_v1.indd 14

12-10-2009 16:57:56

Noirs Obscurs Tekst JOFF

Wanneer de nacht valt en de duisternis zich als een inktvlek om ons heen wikkelt, worden we achtergelaten in de magnetische aantrekkingskracht van de kleur zwart. Zwart, de meest mysterieuze kleur; verhult en verduistert, het ultieme geheim van wat wordt onttrokken aan het blote oog.

Dit moet wel een van de redenen zijn geweest voor Mademoiselle Coco Chanel om deze kleur te verheffen tot muze van haar collecties. Zwart ontvlamt een diepgewortelde nieuwsgierigheid, als de ontknoping van een ingewikkelde mathematische som, of het oneindige universum. Zwart is de ultieme classic.

Visagievirtuoos Peter Philips, tevens global cosmetica director bij Chanel, ontwikkelde voor deze winter een nieuwe cosmeticalijn voor Chanel die het mysterie van de kleur zwart vangt in intense zwartnuances van aubergine, bruin, rood, violet en bordeaux. De kleuren zijn vernoemd naar de meest diepgewortelde emotionele stadia waarin we kunnen verkeren: Furious, Hysteria, Maniac, Demonoic, Forbidden, Vendetta en natuurlijk Noirs Obscurs.

En dat is toch ook wel wat de nacht met ons doet; het verduistert onze complexe emotionele toestand en belicht als de volle maan gevoelens waar we normaal niet aan zouden durven toe te geven. Noirs Obscurs is pure emotie. chanel.com

014-019_Promotion_Chanel_BLE45_09_v1.indd 15

12-10-2009 16:57:59

014-019_Promotion_Chanel_BLE45_09_v1.indd 16

12-10-2009 16:58:03

014-019_Promotion_Chanel_BLE45_09_v1.indd 17

12-10-2009 16:58:05

014-019_Promotion_Chanel_BLE45_09_v1.indd 18

12-10-2009 16:58:08

014-019_Promotion_Chanel_BLE45_09_v1.indd 19

12-10-2009 16:58:12

fotografie JOAN DE BOER haar MARTIJN GARSTHAGEN & CHRISTEL BREUSEKER / HYPE KAPPERS visagie CIEL COENDERS modellen RENSKE, BYRON / TONY JONES MODEL MANAGEMENT

HY00-09 adv hype vs blend actie oktober.indd 1 020-021_BLE45_2009.indd 20

12-10-2009 15:23:06

HYPE AMSTERDAM Haarlemmerdijk 40/42 020 - 6202440

020-021_BLE45_2009.indd 21

HYPE ROTTERDAM Grote Kerkplein 105 010 - 4147562

HYPE DEN HAAG Prinsestraat 4 070 - 3627555

HYPE DELFT Koornmarkt 78 015 - 2121122

*

HAIR • FASHION • MUSIC • GADGETS HYPEKAPPERS.COM

Le on ve t r B va de le n z n g e st d M ee bo ha re ag n g n i n i k 20 rcu t), azi rat bi 09 t. of ne is j ee G 5 ( ja e e 0 zo a n op n ldig % lan ra Hy b n za iet to ko g on pe d te in t 1 rt e ne Ha rd w d ing vo m ir ag is ec o or en cu en se em p ra t o t e . lba be je ad p n ar r

EN AF EE UR M E H EM C S NE

23-09-09 20:12:10 12-10-2009 15:23:12

22

canon creative challenge Tekst Cathelijn de Reede

NEW YEAR FOCUS

Het einde van het jaar nadert en de periode van vooruitblikken breekt aan. 2010 is nog niet begonnen, maar je ziet het al voor je.

Blend Magazine en Canon vragen je deze visie te vangen in beeld. Stuur voor 6 november 2009 jouw foto in die helemaal je eigen NEW YEAR FOCUS representeert. Waar ga je voor in 2010, wat wil je bereiken, wat is het belangrijkste volgend jaar? Leg het vast en stuur je beeld naar rsvp@blend.nl.

Natuurlijk mag je gebruikmaken van mixed media of beeldbewerking, zolang fotografie het uitgangspunt is. De beste inzending wint de openingsspread in het volgende issue van Blend Magazine.

Looking forward to it!

CANON.indd 22

12-10-2009 14:55:50

23

CANON.indd 23

12-10-2009 14:56:01

24

Geen grenzen Blend is een uitgave van Blend BV. Uitgever Jurriaan Bakker, jurriaan@blend.nl Hoofdredacteur Theo Paijmans, theo@blend.nl Eindredactie Remco Houtman-Janssen, remco@blend.nl Vormgeving Brunette van Eijseldijk, brunette@blend.nl Redactie Bieneke van der Does, bieneke@blend.nl Marieke van Elsäcker, marieke@blend.nl Moderedactie JOFF, joff@blend.nl Redactiemedewerkers Joachim Baan, Perre van den Brink, Sophie de Groot, Menno van Meurs, Dennis Mijnheer, Promo, Gijs van der Togt, Mo Veld Fotografie Robin Black, Janneke Van Der Hagen, Takashi Kamei, Ilja Meefout, Mylou Oord, Pim Top, Vrederick Styling Brett Bailey, Lidewij Merckx Haar & make-up Tsipporah Liebman, Mascha Meijer Commercial manager Rymond Habiboella, ray@blend.nl Accountmanager Martijn de Kemp, martijn@blend.nl Marketing & New Business Cathelijn de Reede, cathelijn@blend.nl Floor de Jager, floor@blend.nl store.blend.nl Floor de Jager, floor@blend.nl Website Artform Media Weblog Erie Berhitu, erie@blend.nl (stagiair) Berber Theunissen, berber@blend.nl (stagiair) Pre-press colorscan, Voorhout - Amsterdam Drukwerk PRinterface Losse verkoop Betapress Directie Jurriaan Bakker Abonnementen Voor alle vragen over ­abonnementen en bezorging, maar ook voor adres­wijzigingen kun je terecht op Blend.nl. Ook kun je de Blend-lezersservice bereiken via: E-mail: lezersservice@blend.nl Postbus 59680, 1040 LD Amsterdam o.v.v. Blend Lezersservice Telefoon: 020-7513253 — Fax: 020-7512731 (C) Copyright: niks uit deze uitgave mag worden vermenigvuldigd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever en andere auteursrechthebbenden. De uitgever is niet verantwoordelijk voor schade opgelopen door onjuiste verwerking in het blad. Blend.nl, ISSN 1574-4515.

Verantwoordelijk uitgever België: Jurriaan Bakker, Eekhoutdriesstraat 67, 9041 Oostakker, België

We zijn de afgelopen tijd hard aan het werk geweest om deze maand niet een, maar twee uitgaven op de schappen te krijgen. Naast deze alweer vijfenveertigste editie van Blend Magazine ligt ook de speciale uitgave die we gemaakt hebben met het Zeeuws Museum in store. Als je abonnee bent van Blend, hoef je niet naar je lokale kiosk te rennen, want dan krijg je hem gewoon gratis thuis.

Deze maand ook ander papier voor Blend Magazine. We kregen ongelooflijk veel goede reacties op dit papier, dat we gebruikt hebben voor de specials die we maakten in samenwerking met het Stedelijk Museum in Amsterdam (de Andy Warhol special), het Van Abbemuseum in Eindhoven (Times 3) en het Zeeuws Museum (Me, Myself & I). Dus ging het kriebelen. Wat als we nu eens dezelfde papiersoort op Blend Magazine zelf zouden toepassen? Zouden we dan nog dichter komen bij datgene wat we willen uitdrukken, namelijk: zo dicht mogelijk bij de ­creatieve bron komen, de pure essentie ervan vatten?

Ongelooflijk is ook het aanbod aan hoogwaardige festivals en events in Nederland. Wie zijn nek tot in de verschillende provincies van Nederland uitsteekt, struikelt bijkans over een rijk en gevarieerd aanbod in baanbrekende events. Sommige zijn al wat langer bezig, zoals Media Art Friesland en Gogbot; van beide vind je uitgebreide reports in deze uitgave van Blend Magazine. Andere zijn juist weer initiatieven van de laatste tijd. Wat een vernieuwingsdrang, wat een prestaties – er is veel goeds te vinden in Nederland.

Maar ook in het buitenland. Neem de nieuwe collectie van Cassette Playa voor Nike, als onderdeel van de Rivalry Collection, waaraan ook Piet Parra meewerkt. Hoe creativiteit geen grenzen kent. Lees erover in dit issue!

Een tijd van nieuwe stromingen en internationale initiatieven.

Ofschoon een aantal events hier te lande weliswaar al langer bestaat, openbaart de nu heersende tijdgeest de samenhangen onderling. En laten we niet vergeten wat er elders in de wereld op creatief gebied gebeurt. Zo is New People deze maand geheel tot stand gekomen in het verre New York en face it, zoveel anders dan de gemiddelde vrijgevochten creatief zijn de in deze editie geportretteerde mensen uit de Big Apple nu ook weer niet. Een goed ding – alle menschen werden Bruder, wellicht gaat het nog ooit eens echt gebeuren. Hoe dan ook, de contouren van een globalisering van de cultuur tekenen zich af. En in de onderstromen daarvan... daarover gaat dit issue.

Theo Paijmans Hoofdredacteur theo@blend.nl

Abonnementsvoorwaarden: de abonnementsprijs bedraagt 44,95 per jaar (8 nummers + specials).

Abonnementen binnen Europa 79,95 per jaar, buiten Europa 109,95 per jaar.

Een abonnement kan bij iedere editie ingaan; het wordt afgesloten voor minimaal een jaar en wordt stilzwijgend per jaar verlengd tot wederopzegging. Opzeggingen dienen uiterlijk twee maanden voor afloop van de abonnementsperiode schriftelijk te worden doorgegeven aan Blend Lezersservice. Abonneegegevens worden opgenomen in een abonnementsbestand. Dit bestand is aangemeld bij het College Bescherming Persoonsgegevens Den Haag en kan worden gebruikt om u informatie te verschaffen over abonnementen en aanbiedingen van Blend BV. Indien u hier bezwaar tegen heeft kunt u dit via een briefkaart kenbaar maken aan Blend BV.

Blend BV Postbus 59680, 1040 LD Amsterdam Tel. +31 (0)20 751 27 30 — Fax +31 (0)20 751 27 31 info@blend.nl www.blend.nl

024-026_Col-Ed_Inh_BLE45_09_RHJ_RHJ_RHJ_v3.indd 24

12-10-2009 17:45:30

025-025_BLE45_2009.indd 25

12-10-2009 15:23:48

26

Inhoud Issue 45, Oktober 2009

28 — Blendsignaal Hylozoic Soil

110 — Mediasignaal Social Design op Utrecht Manifest

30 — Incoming Mode / Kunst / Mensen

112 — Absolut Talent: Helmut Smits Eeuwige sneeuw in Viersen

42 — Columns Paper blog by Perre van den Brink Treasures by Tenue de Nîmes Huwelijk tussen hiphop en hardcore (Promo)

114— Media: Film / CD

50 — New Talent Ron Mandos Young Blood Award

130 — In je gezicht

128 — Gratis jeans van Lee Bij een abonnement op Blend

62 — New People Hemelbestormers / Idealisten 72 — Lichting 2009 Modeprijs voor net afgestudeerde ontwerpers 86 — Report – Festival voor Jong Talent Media Art Friesland 92 — ‘We zien er niet uit, maar we klinken goed’ Alberta Cross verruilt Londen voor NYC 94 — ‘Misschien wel volwassen’ Postman slaat linksaf 98 — ‘Seks is onze brandstof’ Ups and downs met The Big Pink 102 — ‘Iedereen heeft z’n eigen strijd te voeren’ Nike Sportswear X Cassette Playa 106 — Report – Atompunk Gogbot Festival in Enschede

024-026_Col-Ed_Inh_BLE45_09_RHJ_RHJ_RHJ_v3.indd 26

12-10-2009 17:45:38

www.marc-o-polo.com 027-027_BLE45_2009.indd 27 180-9-272_AZ_Blend_Couple_RoOf_230x300#.indd 1

12-10-2009 15:24:25 01.10.2009 19:21:01 Uhr

28

Blend_signaal Tekst Sophie de Groot

HYLOZOIC SOIL Philip Beesley is een van origine Canadese kunstenaar en architect.

Hij staat bekend om zijn innovatieve ruimtelijke installaties op het raakvlak van kunst en architectuur. Na groot succes in Londen, Madrid en verschillende Canadese en Noord-Amerikaanse steden komt Beesley’s werk naar Nederland: Medialab Enschede huist van 26 september tot 8 november de door Beesley ontworpen grootschalige installatie Hylozoic Soil, een ruimtevullend futuristisch werk dat beweegt, ademt en denkt.

Hylozoic Soil is een interactieve installatie gemaakt van honderdduizenden op maat gemaakte componenten van transparate acrylstaafjes, microprocessors en een gecompliceerd sensorennetwerk. Het is een zogenaamde ‘immersive sculpture environment’, een ruimtevullende sculptuur die letterlijk pulseert, beweegt en de bezoekers met zachte tentakels probeert aan te raken. De installatie voelt als het ware je aanwezigheid en reageert hierop.

Beweeg jij? Dan beweegt Hylozoic Soil. Beesley combineert op deze manier vormgeving, architectuur en wetenschap met installatie- en mediakunst, met als doel het prikkelen van het voorstellingsvermogen dat in de (nabije) toekomst gebouwen zullen reageren op de aanwezigheid, gemoedstoestand en wensen van mensen.

De installatie is onderdeel van GrensWerk, een nieuw grensverleggend festival dat zich bezighoudt met de krappe grens tussen verschillende kunstdisciplines.

Hylozoic Soil, door Philip Beesley, 26 september – 8 november 2009 in Medialab Enschede, medialabenschede.nl

GrensWerk, 25 september – 11 oktober 2009 in Enschede, grenswerk.nl

028-029_BlendSignaal_BLE45_09_RHJ.indd 28

12-10-2009 12:30:34

29

Hylozoic Soil - Philip Beesley, Waterloo Architecture

028-029_BlendSignaal_BLE45_09_RHJ.indd 29

12-10-2009 12:30:37

30

incoming Tekst Bieneke van der Does, Marieke van Elsäcker & Sophie de Groot

Jake (2), uit de serie In the Shadow of Things, 2007 © Leonie Purchas

In the Shadow of Things Afgelopen maart werd fotograaf Leonie Purchas (UK, 1978) door een internationale jury aangewezen als winnaar van de KLM Paul Huf Award die jaarlijks door Foam georganiseerd wordt. Onderdeel van deze prijs voor jonge internationale fotografen is een tentoonstelling in Foam. Sinds haar afstuderen onderzoekt Purchas de complexe verhoudingen binnen families op verschillende plekken in de wereld. Zij probeert daarbij vast te leggen hoe een individu zich tot zijn familie verhoudt in het gecompliceerde spel van ‘nature and nurture’.

Gefascineerd door ongewone of disfunctionele families maakte Purchas de afgelopen jaren meerdere series, getiteld In the Family. Hoe langer ze deze families volgde, hoe meer ze het idee van de “ideale familie” begon te wantrouwen en door middel van haar fotografie de mythe van de perfecte familie weerlegt. Voor de serie In the Shadow of Things richt Purchas de camera uiteindelijk op haar eigen familie. De foto’s vormen een zeer persoonlijk en emotioneel verslag van Purchas’ familieleven, waarin zowel fotograaf als familie zich kwetsbaar opstellen. Door deze kwetsbaarheid doorbreekt zij de veilige afstand die er vaak tussen fotograaf en geportretteerde bestaat. De tentoonstelling bestaat uit projecties, geluidsopnames, foto’s en beeldopnames uit het familiearchief. (BvdD) T/m 25 oktober 2009 in Foam Fotografiemuseum, Amsterdam foam.nl

030-040_Incoming_BLE45_09_v2.indd 30

12-10-2009 12:30:45

031-031_BLE45_2009.indd 31

12-10-2009 15:26:20

32 Cover: Parra. Sticker: Celia Rosa

GRRR Soms kom je er gewoon even niet uit met je opdrachtgever, galerie of pr-bureau. What to do? Koop het boek GRRR, conflictbeheersing in 75 lessen. Aernoud Bourdez (37 jaar) is advocaat en onderhandelaar, gespecialiseerd in auteursrecht. Hij begon zijn carrière bij grote advocatenkantoren, maar rende daar keihard weg omdat de bijbehorende cliënten hem niet aanstonden. Liever werkte hij met creatieven. Aernoud: ‘Bij creatieven gaat het om de inhoud, hun werk. Ik doe alleen auteursrecht en richt me op de beeldwereld; fotografen, vormgevers, reclamebureaus, kunstenaars en dergelijke.’ Aernoud besloot een boek uit te brengen vol tips en trucs om nalatige opdrachtgevers, sluwe advocaten en barse agenten een lor te draaien. ‘Ik merkte dat ik steeds dezelfde adviezen gaf en ben die toen gaan bijhouden. Als je de patronen herkent, kun je die vaak op simpele wijze doorbreken en los je het conflict op.’

Sommige tips komen van zijn eigen hand, andere werden uitgesproken door bijvoorbeeld Winston Churchill, Mikhail Gorbatsjov en John Rambo. Iedere “les” wordt typisch geflankeerd door een illustratie of foto, afkomstig van onder meer Parra, Cornelie Tollens en Koen Hauser.

Het doel van Aernoud en de twee vormgevers (Joep Luycx en Peter Heykamp van burovanons.nl) was om een boek te maken dat mooi is om te zien, leuk om te lezen en tegelijkertijd de belangrijkste adviezen geeft over het oplossen van conflicten. Mission accomplished! Naast de reguliere boekhandels, is GRRR onder andere te koop bij 290sqm, Dings en Concrete. (BvdD) lees-grrr.nl

DUTCH INVERTUALS Een groep professionele ontwerpers, afgestudeerd aan Design Academy Eindhoven, presenteert nieuw werk tijdens Dutch Design Week van 17 t/m 25 oktober in Eindhoven. Na de succesvolle expositie tijdens Salone del Mobile 2009 in Milaan gaan de Dutch Invertuals een stap verder.

Als moderne nomaden strijken ze met hun kamp neer op de Fuutlaan vlakbij het CS van Eindhoven. Voor deze tentoonstelling buigen ze zich over het concept van Lead magazine; de Invertuals gebruiken een ‘Lead’ uit de tekst van de hoofdinterviews van het magazine als inspiratiebron

030-040_Incoming_BLE45_09_v2.indd 32

voor hun nieuwste ontwerp. De ontwerpers, werkend vanuit diverse achtergronden, komen zo tot een sterke samensmelting van product-, mode-, grafisch, materiaal- en food-design. De expositie sluit vrijdagavond met een invertualistisch feest! Dutch Invertuals bestaat uit Daphna Isaacs en Laurens Manders, Edhv, Eric Klarenbeek, House of Origin, Lead magazine, Lex Pott, Lotty Lindeman, Mieke Meijer, Pepe Heykoop, Raw Color en Wendy Plomp. (BvdD) dutchinvertuals.nl

12-10-2009 12:30:50

033-033_BLE45_2009.indd 33

12-10-2009 15:28:46

34

89 Plakate Aanstaande 9 november is het precies twintig jaar geleden dat met de val van de Berlijnse Muur de scheiding tussen Oosten West-Berlijn verdween. Dit inspireerde het Duitse ontwerpbureau Anschlaege om hun nieuwe project 89 Plakate te initiëren.

89 Plakate bestaat uit zestig posters en was afgelopen mei in Berlijn te zien. De posters zijn gemaakt door veertig internationaal gerenommeerde ontwerpers, rond het thema ‘twintig jaar na de val van de muur.’ Deze uniforme aanpak zorgt voor een strakke lijn binnen de verschillende werken. De makers van de Plakate verschillen van afkomst. Naast ontwerpers als Pierre Bernard en Gunther Rambow, Expirimental Jetset en Renate Boere, werden er posters gemaakt door studenten van enkele academies: Kunsthochschule Berlin Weißensee en d’Ecole Supérieure d’Art et Design d’Amiens. Het beeld hierboven werd ontworpen door Chayenne van den Brink van de Willem de Kooning Academie uit Rotterdam. Naast het overkoepelende thema liet zij zich inspireren door utopie. Ze gaat terug naar de tijd waarin camera’s iedere ademhaling vastlegden. De tijd waarin geleefd werd onder een communistisch regime dat geen tegenspraak duldde. De tijd waarin de ‘luchtbrug’ (vervoer van producten tussen west en oost door middel van vliegtuigen) de enige mogelijkheid was tot contact met de andere kant van de muur. Hoe zou het zijn om aan deze vreselijke realiteit te ontsnappen? Chayenne fantaseert hoe je makkelijk aan de andere zijde van de muur komt, wanneer je maar wil, zonder je leven op het spel te zetten. Toen nog een utopie, maar nu gelukkig de werkelijkheid.

Benieuwd naar de overige 59 posters? Van 9 oktober t/m 8 november hangen ze allemaal in BLAAK10, de galerie van de Willem de Kooning Academie. (SdG) blaak10.nl

030-040_Incoming_BLE45_09_v2.indd 34

12-10-2009 12:30:51

EEN FANT A S TISCHE DANS- EN MUZIEKSHOW UIT MEXICO

Spirit of Mexico is een enerverende, passievolle dans- en muziekshow die, na een serie

MEE R IN FORMATI E O P W W W.RU U DDEG R AAF.N L

uitverkochte voorstellingen in Zuid-Amerika, nu eindelijk naar Nederland komt. In deze wervelende theatershow, vol dans en live muziek, zijn traditionele- en specifieke elementen uit Mexico op theatrale wijze verweven tot een spetterend geheel.

De première is 1 november in het RAI Theater Amsterdam. Spirit of Mexico zal tot en met 6 december in de Nederlandse theaters te zien zijn.

035-035_BLE45_2009.indd 35 spirit_of_mexico_230x300_versie2.indd 1

12-10-2009 15:31:04 22-9-2009 14:53:21

36

Converse X Patta X LeLe Converse en de Patta crew bundelen dit najaar hun krachten en liefde voor een killer product, muziek en het samenbrengen van vrienden. Uitkomst? Een te coole anniversary pack, ter ere van Patta’s vijfjarig bestaan. De anniversary pack bestaat uit een 12 inch plaat, in samenwerking met het muzikale trio LeLe, een klassiek Converse Varsity jack en twee iconische sneakers uit de Converse-collectie (de Chuck Taylor Hi en de Pro Leather 76). Zowel het reversible jasje en de sneakers zijn uitgevoerd in donkerrood en grijs corduroy en suède om de classic look te benadrukken. Op de plaat staan twee nieuwe tracks van LeLe, genaamd We Are LeLe en Slotmachine. De tracks geven een overvloed aan muziekstijlen weer, van disco tot electro tot gangsterrap. Dat belooft weer wat! Om de verjaardag nog eens extra hard te vieren, geeft LeLe samen met Parra Soundsystem en Momanager en in samenwerking met lokale retailers in Parijs bij Colette en Pigalle en in Berlijn met Wood Wood twee optredens.

Needless to say dat het anniversaire pack very limited is, dus hup, er achteraan! (BvdD) teampatta.nl converse.com

Foto: studio.vruchtvlees.com Model: Kitty Herweijer

NOIR Vruchtvlees is back. Na een veelbelovend debuut in 2008 komt het Nederlandse kledingmerk met een nieuwe collectie, NOIR. De collectie is het resultaat dat je krijgt wanneer je moderne kunst en muziek met mode combineert. Of in ieder geval wanneer Vruchtvlees dat doet. NOIR bestaat uit shirts voor zowel mannen als vrouwen en kwam tot stand uit een voorliefde voor witte shirts en een zoektocht naar het ideale T-shirt. De kleurrijke prints op de shirts zijn gebaseerd op het Vruchtvlees-logo. Naast de T-shirts is ook de Epaulette Blanche verkrijgbaar: speciaal voor vrouwen gemaakte witte epauletten. Deze door productontwerper Marlous de Roode ontworpen accessoires worden op beide schouders gedragen en geven de shirts een speelse look (zie foto). Zowel de shirts als de epauletten zijn beperkt verkrijgbaar. Wil jij een van de trotse eigenaars zijn van een shirt uit de NOIRcollectie? Ze zijn te koop op store.blend.nl.

Daarnaast maak je kans om een exemplaar geheel gratis en voor niets te krijgen. We geven namelijk vijf exemplaren weg. Check blend.nl/ weggeefacties en meld je aan. (SdG) vruchtvlees.com

030-040_Incoming_BLE45_09_v2.indd 36

12-10-2009 12:30:59

6Sb <73CE3 OZPc[ dO\

327B=@A ·7\ BVWa :WUVb /\R =\ BVWa 3dS\W\U¸

;Sb RS aW\UZS ·>O^WZZ]\¸ Wa

=9B=03@ W\ RS eW\YSZ S\ ]\ZW\S dS`Y`WXUPOO`

eee SRWb]`a]T¿QWOZ Q][ eee ^WOa`SQ]`RW\Ua Q][

037-037_BLE45_2009.indd 37

12-10-2009 15:31:35

38 We Want More / The Ting Tings, 9 November 2008, Melkweg.

Foto: Daniel Cohen

WE WANT MORE Daniel Cohen (30 jaar) studeerde fotografie aan de KABK, maar besloot begin 2007 dat stage volgen beter bij zijn loopbaanontwikkeling paste.

Nu werkt hij aan zijn eigen projecten en als freelance fotograaf in opdracht voor verschillende magazines en reclamebureaus. Momenteel is zijn serie We Want More (een reportage van artiesten tussen het laatste nummer en de toegift) te zien. Daniel: ‘In 2007 liep ik rond met het idee van We Want More. Ik kon er niet van slapen. Ik heb het idee toen voorgelegd aan de Melkweg en Paradiso, die mij hebben geholpen om het project uit te voeren. ’s Middags ging ik naar de podia toe om het project aan de band en/of manager voor te leggen. Het is wel eens voorgekomen dat ik twee uur heb gewacht en dat het dan uiteindelijk toch niet mogelijk was, maar in de meeste gevallen werd er positief gereageerd en vertrouwden ze mij het moment toe. Ze weten dat ze niet op hun mooist zullen zijn, maar eerder bezweet en vermoeid. Toch stemmen veel artiesten toe, omdat ze het een sterk concept vinden, het nooit eerder is gedaan en omdat ze me het moment toevertrouwen.’ Het leverde een flinke verzameling never seen before beelden op, die je nu in de Melkweg Galerie kunt gaan bewonderen. Tijdens de expositie is tevens het gelijknamige boek te koop. (BvdD) T/m 1 november 2009 in Melkweg Galerie, Amsterdam, melkweg.nl danielcohen.nl

Unruly De roots van typografisch kunstenaar Niels Meulman (1967) liggen in de Amsterdamse graffitiscene, waar hij in de 80s naam maakte onder het pseudoniem Shoe. Tegenwoordig is Meulman een internationaal bekend kunstenaar, ontwerper en art director. Hij is tevens uitvinder van de kunstvorm Calligraffiti, een versmelting van kalligrafie en graffiti.

Meulman koestert een diepgewortelde passie voor traditionele zijden sjaals, ofwel carrés. Oorspronkelijk het ultieme accessoire voor chique Parisiennes en Hollywood-actrices, maar nowadays voor iedereen.

Meulman liet zich inspireren door de tijdloze elegantie van de klassieke modehuizen en creëerde een unieke collectie zijden sjaals voor zijn accessoirelabel Unruly, waarbij toonaangevend grafisch design wordt gecombineerd met luxe en traditie. Zijn graffiti-achtergrond komt subtiel naar voren in de ontwerpen, die pas op het tweede gezicht hun streetwise karakter prijsgeven. (BvdD)

nielsshoemeulman.com calligraffiti.nl unruly.nl

030-040_Incoming_BLE45_09_v2.indd 38

12-10-2009 12:31:04

039-039_BLE45_2009.indd 39

12-10-2009 15:33:39

40

Paddy Bedford, Biyanti Rockhole, 2004, 80x100 cm, ochres and pigment with acrylic binder on composition board © Paddy Bedford Estate

Crossing Frontiers Paddy Bedford (ca. 1922-2007) was een van de belangrijkste hedendaagse Australische kunstenaars. Zijn oeuvre doet vastgeroeste ideeën over Aboriginal-kunst als sneeuw voor de zon verdwijnen. De schilderijen en gouaches van Bedford verwijzen naar het landschap waarin hij werd geboren en zijn leven lang woonde, naar Droomtijd-verhalen en mythen en naar belangrijke gebeurtenissen in de historie van de Aboriginals. Zijn werk wordt nu tentoongesteld onder de naam Crossing Frontiers in het AAMU Museum voor hedendaagse Aboriginal kunst in Utrecht.

Een van de gebeurtenissen die hij in kaart bracht, was de Bedford Downs Massacre aan het begin van de 20e eeuw. Door de kolonisatie destijds waren de levensomstandigheden van de Aboriginals schrijnend; om te overleven moesten zij noodgedwongen vee stelen van de blanke kolonisten. Dit werd afgestraft met een brute moord op een groep Aboriginal-familieleden. Vergeldingen over en weer volgden, en werden door Bedford verbeeld. Conservator van de expositie Georges Petitjean

030-040_Incoming_BLE45_09_v2.indd 40

vertelt: ‘Ik heb Paddy Bedford zeer goed gekend. Zijn werk weerspiegelt zijn persoonlijkheid. Ondanks de grillige gebeurtenissen in zijn directe omgeving was hij erg vergevingsgezind en werd hij gekenmerkt door een generositeit aan liefde. In zijn werk zie je dit duidelijk terug, ondanks de baldadige vormen die hij toepast. Paddy had een volstrekt unieke, eigen vormentaal: sterk grafisch, opvallend in kleurgebruik, een schaarse, precieze plaatsing van lijnen en vaak een markering door witte stippen.

De schilderijen doen sterk aan Mondriaan denken, terwijl de gouaches kleurrijk zijn. De subtiele balans tussen al deze kenmerken is haast poëtisch te noemen.’

Crossing Frontiers is de eerste solotentoonstelling van Paddy Bedford buiten Australië. Ruim vijftig werken worden tentoongesteld. Te zien t/m 11 april 2010. (BvdD) aamu.nl

12-10-2009 12:31:09

041-041_BLE45_2009.indd 41

12-10-2009 15:34:05

42

column_To be or not to be

Pierre dal Corso

A paper blog by Perre van den Brink

042_column_Perre_BLE45_09_RHJ.indd 42

Pierre dal Corso Sommigen proberen jaren tevergeefs fotograaf te worden omdat ze Terry Richardson zo’n coole gast vinden en hebben gehoord dat ie het heel vaak met z’n modellen doet. Anderen zijn van nature fotograaf. Een tijd geleden kwam ik in contact met de Franse fotograaf Pierre dal Corso. Hij stuurde me een mail omdat ik een blogpost over hem had geschreven die hij vanuit het Nederlands had laten vertalen door een vriend van hem. We mailden wat heen en weer, waarna ik erachter kwam dat hij pas een jaar serieus met fotografie bezig was. Een vrij onwaarschijnlijk idee als je naar zijn werk kijkt. Dal Corso’s werk is strak, soms zelfs slick, en doordrenkt van seks, maar blijft desondanks altijd stijlvol en elegant. Een vrij zeldzame tegenstelling die ik persoonlijk heel erg kan waarderen. Onlangs exposeerde Dal Corso bij Art District in Amsterdam. Laten we hopen dat we meer van hem gaan zien in Nederland.

Selah Sue Nog iemand van wie ik graag meer zou zien in Nederland is Selah Sue. Normaal gesproken krijg ik een beetje jeuk van het genre singer/songwriter. Artiesten die heel geforceerd mooie liedjes willen maken maar vervallen in makkelijke melodietjes en dito teksten. Een beetje het Jack Johnson-syndroom zeg maar. Gelukkig zijn er ook mensen als Sanne Putseys, die als puber liedjes begon te schrijven

Het Aanwijsstok-aanwijsstokje

Steven de Peven Grappig zijn is daar een goed voorbeeld van. Sommigen proberen tevergeefs de lachers op hun hand te krijgen met flauwe, onoriginele grappen (de Lama’s), anderen hoeven alleen maar te bestaan om via een aureool van genialiteit die om hen heen hangt de lachers op hun hand te krijgen.

Neem Steven de Peven. De beste man is naast begenadigd dj, muzikant, onderdeel van PIPS:lab en nachtlegende ook nog eens een zeer bedreven levenskunstenaar die sinds een aantal jaar vele harten aan het veroveren is met zijn aanwijsstokjes-performance. Het idee is heel simpel. Steven verkoopt aanwijsstokjes. Stokjes die, de naam doet het al enigszins vermoeden, gebruikt kunnen worden om dingen aan te wijzen. Er zijn ontzettend veel verschillende stokjes, maar mijn persoonlijke favoriet is het Aanwijsstok-Aanwijsstokje. Twee stokjes die aan elkaar zitten en gebruikt kunnen worden om elkaar aan te wijzen.

De performance gaat pas echt next level door de sales-technieken van Steven. Hij gebruikt Tell Sell-technieken (‘Beter aangewezen dan afgewezen’) om zijn product aan de man te brengen. Het klinkt hilarisch, en dat is het zeer zeker ook, maar er zit ook wel degelijk een missie achter. De bedoeling is om de eerste generatie aanwijsstokjes steeds exclusiever te maken.

Bijvoorbeeld door plastic replica’s te maken die de waarde van de originelen moet verhogen.

‘Het ultieme doel is om met de aanwijsstokjes een overzichtstentoonstelling in het Stedelijk te doen,’ aldus Steven de Peven.

Selah Sue

Shakespeare was een visionair en snapte het begin 17e eeuw al: er is een groot verschil tussen iets zijn en iets willen zijn. Misschien kun je zelfs wel stellen dat iets zijn over het algemeen ophoudt bij iets willen zijn. Je bent iets of niet. Punt.

en een absurd talent bleek te hebben. Anno 2009 is ze een 20-jarige Belgische superster in wording. Het was niet voor niets dat er, naast het nieuwe album van Arctic Monkeys, bij de Lowlands 2009 Concerto winkel het meest gevraagd werd naar haar EP Black Part Love.

Een gouden toekomst ligt in het verschiet. Selah Sue is namelijk sowieso een gevalletje To Be.

Check: // myspace.com/ joedemazzel // pipslab.nl // pierredalcorso.com // myspace.com/selahsuemusic //

12-10-2009 12:31:19

043-043_BLE45_2009.indd 43

12-10-2009 15:34:31

44

column_Treasures Tekst Menno van Meurs & Joachim Baan

Treasures is een papieren blog voor Blend van Tenue de Nîmes, een Denim Inspired Boutique in Amsterdam, en Another­ something, een lifestyle blog van Anothercompany. Meer treasures van Menno van Meurs en Joachim Baan vind je op tenuedenimes.blogspot.com en anothersomething.org.

Marijn Akkermans

Rapha

Tenue de Nîmes is in Amsterdam de trotse straatgenoot van een aantal bijzondere winkels en concepten. Sinds de opening in november zijn we in galerie Gabriel Rolt getuige geweest van een aantal hoogstaande exposities. We zagen de afgelopen maanden werken van Desiree Dolron, Shezad Dawood en Anna Bjerger aan de Elandsgracht. Afgelopen zaterdag gaf Gabriel het startsein voor de tweede solo-expo in zijn galerie: The Future Is Old van Marijn Akkermans, met recent werk op papier. De tekeningen vertellen het verhaal van perfecte families, door Akkermans verbeeld in rijke, bijzonder visuele inkttekeningen. Wij zijn zaterdag gegrepen door zijn virtuositeit en raden iedereen aan voor 10 oktober deze expositie te bezoeken.

Rapha is een begrip op het gebied van fietskleding en accessoires.

Het merk staat bekend om zijn klassieke gevoel in de hedendaagse tijdgeest. De hier afgebeelde Gentleman’s Cap, een klassieke wieler­ biretta, is een mooi voorbeeld van hun kenmerkende handschrift.

Een musthave voor de ‘urban riding dandy.’ De cap is gemaakt van grijze Melton-wol en afgewerkt met een zwart grosgrain-lint.

Alles aan deze Gentleman’s Cap doet denken aan de prachtige Homburg-hoeden – van de wolkwaliteit, het grosgrain-lint tot aan de voering met prachtig etiket. Daar kopen wij dan ook meteen een fiets bij.

gabrielrolt.com

_

rapha.cc

_

Libertine-Libertine

Le Labo

Een libertijn is een persoon die bevrijd is van de beperking door sociale normen en religieuze moraal: dé inspiratiebron voor Rasmus, Pernille en Peter bij het oprichten van het Deense merk Libertine-Libertine. Het resultaat mag er zijn. Een verfijnde, romantische collectie van essentials voor mannen en vrouwen, die de creatieve geest versterken. Op hun website kun je een glimp opvangen van de eerste collectie en getuige zijn van hun adembenemende fotografie. In onze ogen is het kunst op zich.

Wij verheugen ons erg op de eerste drop bij Tenue de Nîmes in januari volgend jaar!

Zoals wij ons vaak verliezen in spijkergoed en gymschoenen op zijn tijd, hebben wij er sinds kort een nieuwe hobby bij: geurkaarsen. Met dank aan Skins Cosmetics begeven wij ons sinds kort in de wondere wereld van de exclusieve geuren en hoogopgeleide neuzen. Omdat wij al sinds jaar en dag op zoek zijn naar de ultieme denimgeur, hebben wij samen met Skins het geniale, uit New York afkomstige Le Labo aangeschreven om met hen ons exclusieve katoenaroma te ontwikkelen. In afwachting daarvan delen wij hier alvast onze favoriete “vliegende kiep”: Petit Grain 21.

libertine-libertine.com

skins.nl

_

_

044_column_menno_BLE45_09_RHJ.indd 44

12-10-2009 12:31:25

045-045_BLE45_2009.indd 45

12-10-2009 15:34:52

46

column_Het huwelijk tussen hiphop en hardcore Tekst PROMO Fotografie Ilja Meefout

‘Die shit is hard man,’ zegt Willem tegen me na het beluisteren van de eerste track. Hard, denk ik bij mijzelf?

Noem je dit hard? Ik heb hem zojuist een eerste poging van mijn kant laten horen om hiphop te maken. Blijkbaar ben ik daarin niet geslaagd, want het is nogal hard volgens de kenner. Als na een uurtje ook mijn platencollectie en de koude Fanta hard blijken te zijn, begrijp ik dat we hier te maken hebben met een favoriet stopwoord uit de hiphopscene.

046_column_topnotch_BLE45_09_RHJ.indd 46

Het is de eerste ontmoeting tussen mij en Willem van The Opposites. Het kan soms raar lopen. Een week eerder liet ik tijdens een bezoek aan Universal vallen dat het mij te gek leek om mijn hardcore met hiphop te combineren, en vijf minuten later hing Willem aan de lijn. Een week na zijn bezoek aan mijn studio gaat de telefoon: ‘Kees van Top Notch wil je spreken.’

Er schieten verschillende dingen door mijn hoofd, maar de gedachte ‘die is niet blij dat een hardcore-dj met zijn populaire rapper aan de haal gaat’ heeft toch de overhand. Niets is minder waar en tot mijn grote verbazing blijkt Koning Kees mijn muziek te kennen en hij vraagt mij of ik interesse heb om een album te gaan doen voor een van zijn artiesten. Maar dan wel op mijn manier, oftewel ‘hard.’

Een paar dagen later staat Sef (Flinke Namen) op de stoep, hij heeft er ‘zin in’ zoals altijd en de klik is er meteen. Sef schuwt geen harde beats of rare muziek en dat werkt wel zo prettig.

Binnen het uur zetten we een beat neer en Sef heeft al wat in zijn hoofd zitten. Zo werkt hij overigens altijd, niets pen en papier of telefoon om teksten op te lezen. Alles zit in zijn hoofd en komt er loepzuiver uit. Het thema vandaag blijkt robots te zijn en ik vind het allemaal prima. Blind vertrouw ik op de master en zet de mic aan. ‘Pas op voor de robots, want de robots komen eraan,’ knalt Yousef in de microfoon.

‘Ga op zoek naar een tafel en ga er onder liggen.’ Ik stop de opname en vraag me toch

even af waar dit over gaat!? ‘Je moet dekking zoeken onder de tafel, want de robots komen eraan,’ zegt de beste man en ik barst in lachen uit. Soms kan het zo simpel zijn.

Dat het soms ook niet werkt heb ik echter ook ervaren. Bijna vier maanden hebben Akwasi (frontman Zwart Licht) en ik geploeterd om samen een track op te nemen. Ondanks het enorme talent van Kwa lukt het ons niet om de juiste vocale vibe te vinden bij de beats. De instrumentale versie vertelt blijkbaar al zijn eigen verhaal en dat moet hoorbaar blijven.

Ook Aux Raus betreedt de studio en de mannen blijken een enorme kater te hebben.

Dit weerhoudt zanger Bas er niet van om er vol voor te gaan. Bas schreeuwt in de microfoon en onmiddellijk gaat de telefoon. Het blijkt het kantoor naast ons te zijn om te vragen of ‘alles goed is,’ want het klinkt ‘alsof er iemand vermoord wordt.’ Ik stel de buren gerust en Bas lacht: ‘Blijkbaar is het lomp genoeg.’

We zijn inmiddels pas een halfjaar verder en het eerste deel van het album voor Top Notch ligt klaar. We hebben er een zeer succesvolle Lowlands-show opzitten (bedankt Bravo!) en een clubtour staat voor de deur. Wat ontstond als een experiment, staat nu als een huis. Twee stijlen hebben elkaar gevonden.

En oh ja... pas op voor de robots!

Promo

12-10-2009 12:31:30

emmasingel 20 - de witte dame 5611 az eindhoven www.mu.nl

Paper Zoo Mutanten en extincten

Dagelijks open van 17 t/m 25 oktober van 11 tot 18 uur Op donderdag 22 en vrijdag 23 oktober van 11 tot 22 uur Kijk ook op: www.dutchdesignweek.nl

Julie Verhoeven Man enough to be a Woman

Opening vrijdag 13 november vanaf 20 uur Met: Two Dicks On Decks In Drag Richard 'Ponystep' Mortimer en Richard 'George and Dragon' Battye Met publicatie 'A Bit of Rough' en een essay door Francesca Gavin Dagelijks te zien t/m 30 december

047-047_BLE45_2009.indd 47

12-10-2009 15:35:16

48

SEBASTIAN BACKSTAGE Tekst Bieneke van der Does

De lieftallige singer/songwriter Micky Green, tevens model, is het nieuwe gezicht van cult haarverzorgingmerk Sebastian Professional. Daarmee treedt de nieuwe IT-girl in de voetsporen van Cory Kennedy. Voor Sebastian Professional is deze directe link met de popcultuur er een vol inspiratie voor style en innovatie.

De Australische Micky sprong in het oog bij Sebastian Professional met haar debuutalbum White T-Shirt. Ze werd direct de muze van het merk vanwege haar coole, fearless attitude en stijl. Al op jonge leeftijd speelde ze piano en ging ze tekeer op drums, en rond haar achttiende vertrok ze naar Parijs voor een carrière als model. Al snel besloot Micky echter dat haar hart bij muziek maken ligt, en ze richtte zich op het maken van haar debuutalbum White T-Shirt, dat in 2007 uitkwam. Een ware pionier op het gebied van mode, muziek en kunst, en het icoon van morgen. Geen wonder dat Sebastian Professional haar benoemde tot stijlvisionair van het nieuwe haarproduct Microweb Fiber. Micky siert de campagne stralend en zonder enige moeite, eenvoudig maar inspirerend, net als Microweb Fiber.

Ben je benieuwd geworden naar Micky Green? Houd dan het volgende Blend Magazine zeker in de gaten, hierin vind je een uitgebreid interview met de Australische schone. sebastianprofessional.nl

048-049_sebastian advertorial DEF.indd 48

12-10-2009 12:31:37

49

048-049_sebastian advertorial DEF.indd 49

12-10-2009 12:31:43

50

NEW talent Tekst Dennis Mijnheer

050-059_New_talent_BLE45_09_RHJ.indd 50

12-10-2009 12:17:34

51

Het team van galerie Ron Mandos, ondersteund door curator Radek Vana, struinde negen Nederlandse kunstacademies af op zoek naar eindexamenprojecten waar ze een beeldende toekomst in zien. Vijf hemelbestormers werden genomineerd voor de jaarlijkse Ron Mandos Young Blood Award. ‘Hun aanpak is veelbelovend voor de toekomst – onderzoekend, serieus en consistent.’ ronmandos.nl

Foto: Liam Tickner Courtesy galerie Ron Mandos, Amsterdam-Rotterdam

Daniel de Roo Winnaar van de Young Blood Award is de 25-jarige Daniel de Roo die zojuist is afgestudeerd aan de Gerrit Rietveld Academie in de richting Beeldende Kunst.

‘Het werk van de winnaar bestaat uit intrigerende objecten die een wereld in het klein zijn. Zijn beelden komen door lichtstralen en geluid tot leven en beïnvloeden daarmee ook hun directe omgeving. De speelse, jongensachtige passie voor modellen mengt zich met de werkelijkheid van opnames van bestaande situaties die een semi-werkelijkheid worden. De beeldende kwaliteit van het geheel zorgt ervoor dat de beklemmende, soms tragische, soms romantische verhalen – die volledig in de huidige beeldcultuur passen – zich langzaam kunnen ontvouwen,’ aldus het juryrapport.

De titel van Daniels bekroonde installatie Doubled Studio is veelzeggend: een beamer projecteert een veertien minuten durende videoregistratie van een filmset op een kleine papieren maquette ván een filmset, inclusief een (miniatuur) ladder en camerastand.

Dubbelop dus. Het idee erachter?

Daniel: ‘Mensen worden graag gefopt in de vorm van een truc of illusie. Mijn werk is ook gebaseerd op een truc want de manier van presenteren suggereert diepte in de video, bepaalde details komen meer op de voorgrond. Het leuke ervan is, en dat geldt ook voor film op zich, dat ondanks dat je weet dat het een illusie is, de truc nog steeds werkt.’ Hij vergelijkt zijn levendige installatie met variététheater. ‘Het verwondert mensen.

De installatie wekt de film enerzijds tot leven, maar plaatst het

050-059_New_talent_BLE45_09_RHJ.indd 51

ook in een onwerkelijke, fictieve wereld. Er ontstaat een wisselwerking tussen gespeelde en reële acties in het beeld,’ vertelt Daniel, die zich op de kunstacademie ook voornamelijk bezighield met fictie. ‘Ik vond de vraag interessant wanneer men iets als fictief ervaart en wanneer als werkelijk. Kunst heeft voor mij ook zo’n status.’

Het idee voor Doubled Studio is ontstaan toen hij een collega hielp bij het maken van een korte film.

‘Ik hielp sets opbouwen en weer afbreken, de belichting afstellen en natuurlijk zat ik vaak uren in de studio te wachten. Wat me opviel was dat de studio zelf veel overeenkomsten had met de sets die we bouwden. Een studio is een afgezonderde wereld met eigen vormen en wetten.’

Na de succesvolle afronding van zijn afstudeerproject is hij zich aan het voorbereiden voor een autonoom kunstenaarsbestaan.

‘De eerste vereiste is een atelierruimte vinden in Amsterdam.

En dan richting Startstipendium.

De Rijksacademie in Amsterdam zou wel leuk zijn, maar ik laat me graag verrassen.’ Wat betreft zijn afstudeerproject is hij verzadigd.

‘Ik kan het werk nauwelijks meer zien, want ik heb er al vier maanden tegenaan gekeken.’ Er zijn volgens hem echter gegadigden die er langer tegenaan willen kijken. ‘Tijdens de expositie was er een filmproducent die geïnteresseerd was om het werk te kopen.

Het lijkt me een leuk idee dat het werk uiteindelijk weer in een filmstudio komt te staan. Dan zou de titel eigenlijk veranderd moeten worden in Tripled Studio, haha.’ danielderoo.com

12-10-2009 12:17:38

52 Foto: Hessel Stuut Courtesy galerie Ron Mandos, Amsterdam-Rotterdam

Hessel Stuut Vijf televisies, een videosculptuur, een projector en speakers. Dat is de hardware die Hessel (24) gebruikte voor zijn installatie op de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Het afstudeerproject Zelf bestaat uit acht video’s, waaronder Schlampfen en Naakte Vrouw op Brommer, begeleid door zelfgeproduceerde elektronische muziek en geluiden. Hessel: ‘Elke video maakt onderdeel uit van een acht minuten durende compositie waarbij de verschillende geluiden en beelden een relatie met elkaar aangaan.’ De installatie, waarin hij zelf figureert, is gelinkt aan zijn persoonlijkheid. ‘Het uitgangspunt was een registratie van een onzeker moment waarin ik vertel over mijn kopzorgen. Ik worstelde met vragen als: wie ben

050-059_New_talent_BLE45_09_RHJ.indd 52

ik? Wat doe ik? En wat is mijn doel in het leven? Door frustratie te gebruiken als uitgangspunt, heb ik mezelf blootgegeven zonder veel grenzen te stellen. Zowel mijn serieuze als mijn relativerende puberale kant is aan bod gekomen.

Ik heb geprobeerd dit zo oprecht mogelijk te doen zonder te veel te polijsten. Mijn perfectionisme heb ik voor een groot deel overboord moeten gooien.’ Het resulteerde in een gestructureerde chaos van geluiden en beelden. ‘Ik vind het belangrijk dat men op veel manieren zintuiglijk geprikkeld wordt en dat toeschouwers er als een theatervoorstelling doorheen kunnen wandelen om het werk te ervaren. De moeilijkheid zat hem in het samenbrengen van de verschillende video’s en stukken

muziek. Het heeft even geduurd voordat de losse elementen elkaar aanvulden zonder dat het uitmondde in een kakofonie. Ik heb een aantal toetsingsmomenten op de academie ingelast om de verschillende combinaties te testen.

Uiteindelijk heeft het geresulteerd in een enigszins logisch geheel.’

Op de HKU ging Hessels interesse uit naar meerdere artistieke disciplines. Hij begon op de afdeling grafisch ontwerp, maar stapte over naar de opleiding autonoom/fine arts. ‘Ik wilde meer werkvormen onderzoeken zoals schilderen, fotografie en audio- en video-installatie.’

De komende tijd gaat hij zich als autonoom kunstenaar richten op het uitwerken van nieuwe installaties. ‘Ik wil me

vooral richten op mijn muziek in combinatie met beeldende kunst, en samenwerkingsverbanden aangaan met andere kunstenaars en muzikanten. Daarnaast ben ik bezig met het opzetten van een grafisch bureau zodat ik mijn bezigheden kan financieren.’ Over een paar jaar hoopt hij deel uit te maken van een collectief. Of zoals hij zegt: ‘Een genootschap talentvolle, multidisciplinaire kunstenaars en muzikanten die gezamenlijk installaties, voorstellingen en slechte grappen willen maken. Hierbij zou ik verschillende artistieke disciplines kunnen beoefenen en op een sociale manier bezig zijn met het creatieve proces.’ hesselstuut.nl

12-10-2009 12:17:39

53

050-059_New_talent_BLE45_09_RHJ.indd 53

12-10-2009 12:17:41

54

050-059_New_talent_BLE45_09_RHJ.indd 54

12-10-2009 12:17:43

55

Milou Rabe Het afstudeerproject van Milou (25) op de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunst leidde tot een vrijwel geometrische installatie bestaande uit houten constructies, papier, prints op sheet en twee overheadprojectors. Zonder titel.

Milou: ‘Ik maak nooit gebruik van een titel. Een titel zou het werk proberen te verklaren, maar ik zie liever dat de toeschouwer

er een eigen interpretatie op nahoudt.’ Schaduwen vormen een essentieel onderdeel van haar installaties. ‘De installaties die ik maak, tonen mijn verwondering voor een alledaagse waarneming waarin de beleving van schaduw wordt belicht. Vormentaal en gebruik van materiaal zijn van essentieel belang om dit tot uiting te brengen. Ik besteed veel

aandacht aan de compositie en beoordeel steeds of de objecten die ik toevoeg in de ruimte communiceren met de projecties en de schaduwen die daar uit voortkomen. Ik probeer hiermee een spanning in de compositie op te bouwen en tegelijkertijd een rustig en intrigerend beeld neer te zetten.’

Milou koos op de KABK voor de richting Grafiek en werkte vooral vanaf het platte vlak. Naarmate haar studie vorderde, begon ze zich steeds meer te ontwikkelen naar 3D. ‘In het begin was ik alleen maar met druktechnieken bezig, maar mijn werk werd steeds voller en dikker. Het platte vlak werd steeds beklemmender en begon te zoeken naar meer dimensie. Stap voor stap werd mijn werk steeds ruimtelijker. In een werkproces ontpopt grafiek zich langzaam tot een grote ruimtelijke installatie. Ik heb grafiek – dat een nogal oubollig imago heeft – in een modern jasje gestopt, zonder de authentieke kwaliteit te verloochenen.’ Gedurende haar studie ging haar interesse ook uit naar fotografie en architectuur. ‘Die twee gebieden hebben bijgedragen

aan het werk dat ik nu maak. Dit breng ik tot uiting in de foto’s van landschappen en architectuur in mijn directe omgeving. Verder gaat mijn voorkeur sterk uit naar beeldende kunst van begin 20e eeuw zoals Schwitters, Van Doesburg en El Lissitzky. Ook de werken van Jan Schoonhoven rond 1950 en hedendaagse kunstenaars zoals Nan Hoover, Germaine Kruip en Julio Le Parc zijn inspirerend.’

De ruimtelijke richting die ze tijdens haar studie is ingeslagen, en haar een nominatie opleverde, zet ze voort. ‘In oktober dit jaar kan ik op ArtOlive 2009 een ruimte vullen met mijn installatie. Wat het precies gaat worden weet ik nog niet, want ik moet eerst de ruimte bekijken ter inspiratie.’ Ook gaat ze haar skills uitbreiden. ‘Knelpunten zullen er altijd wel zijn doordat ik werk met diverse materialen waar ik nog niet genoeg kennis van heb. De oplossing is gewoon heel veel uitproberen en heel veel verknallen en opnieuw beginnen.

Een cursus houtbewerking zit ook in de planning, een goede constructie bedenken vergt vakmanschap.’

Foto: Ilse Schrama Courtesy galerie Ron Mandos, Amsterdam-Rotterdam

050-059_New_talent_BLE45_09_RHJ.indd 55

12-10-2009 12:17:45

56

Edwin Deen De 28-jarige Edwin kreeg een nominatie vanwege zijn afstudeerproject Terra Incognita, een installatie opgebouwd uit een witte tafel waarop objecten zijn opgesteld zoals een verfafbrander en een hoogtezon. Edwin: ‘De experimenten bestaan uit herkenbare elektrische apparaten en andere objecten die we gebruiken in het dagelijks leven. Door ze samen te voegen en hun functie anders te gebruiken, ontstaan nieuwe beelden. De experimenten zijn ook in process, ze kunnen veranderen en laten steeds iets zien wat eerder niet zichtbaar is.’ Al op de Gerrit Rietveld Academie was hij binnen de richting Beeldende Kunst gefascineerd door het onzichtbare.

Edwin: ‘Het onbekende – datgene wat er wel is, maar nog niet zichtbaar – vormt voor mij een onuitputtelijke bron om te onderzoeken. Later in mijn studie ging ik dieper in op die fascinatie, en ontdekte ik verbanden tussen kunst en wetenschap.’ Door middel van installaties wil hij zijn verwondering overbrengen op toeschouwers. ‘Het is fantastisch om te zien hoe mensen mijn werk beleven en proberen te ontdekken – met dezelfde nieuwsgierigheid als ik – wat er gaande is.’ Zo zag

hij op de expositie in galerie Ron Mandos kinderen gebiologeerd naar zijn werk kijken. ‘Die zijn razend nieuwsgierig en wilden overal aanzitten. Maar ik heb ook volwassenen gespot die bezig waren met het indrukken van knopjes en voelden aan het scheerschuim.’

Zijn nieuwsgierigheid voor de dingen om hem heen kent geen grenzen. ‘Op mijn website heb ik een database met inspiraties, schetsen, werken, tentoonstellingen en teksten. Ik zet álles erop.

Zo werk ik ook in mijn studio.

Mappen en stapels vullen de tafels en de vloer, en de kasten zijn overladen met apparaten en objecten.’

Zijn open werkmethode kent wel een trade-off. ‘Als ik geen keuzes maak wordt het een knelpunt.

Bij Terra Incognita heb ik ervoor gekozen om niet alles te laten zien.

Daardoor heb ik veel meer kunnen vertellen dan wanneer ik wel alles zou laten zien. Die overtuiging moest wel groeien.’

Edwin wil de richting voortzetten die hij is ingeslagen. ‘Vanuit deze basis wil ik mijn werk verder ontwikkelen en de grens tussen kunst en wetenschap nader onderzoeken. Ik denk ook aan experimenten in samenwerking

met wetenschappers. Daarnaast ga ik in 2010 een residentie van ongeveer twee maanden doen in een land waar het écht winter is.

Het lijkt me fantastisch om me in een continue bevroren omstandigheid te begeven.’ Over vijf jaar hoopt hij voet aan de grond te hebben gezet met zijn kunstpraktijk. ‘Ik denk dat ik dan niet meer alleen vanuit Nederland opereer,

maar vanaf verschillende plekken ter wereld. Het lijkt me leuk om samen te werken met collega’s. Als je met meerdere mensen ergens aan werkt kun je verder komen en dieper gaan. Maar het moet niet uit de hand lopen, concentratie en alleen aan ideeën werken zijn belangrijk voor me.’ edwindeen.nl

Foto: Edwin Deen Courtesy galerie Ron Mandos, Amsterdam-Rotterdam

050-059_New_talent_BLE45_09_RHJ.indd 56

12-10-2009 12:17:46

57

050-059_New_talent_BLE45_09_RHJ.indd 57

12-10-2009 12:17:48

58 Foto: Sander Cedee Courtesy galerie Ron Mandos, Amsterdam-Rotterdam

Sander Cedee Sander werd genomineerd op basis van het olieverfschilderij Processing en een kleiner werk Untitled/ Osaka. Processing beeldt een scene uit gebaseerd op de counter van een fastfoodrestaurant vlak na sluitingstijd. Sander: ‘Het was de bedoeling dat je niet meer helemaal kunt zien dat het een McDonald’s is, ik wilde dat het ook een operatiekamer, laboratorium of een interieur van een verlaten ruimteschip kan zijn.’ Vanwaar die fascinatie voor de hamburgergigant? ‘Binnen het netwerk van de stad zijn het menselijke tankstations. Het zijn fabrieken die producten produceren die zodanig in een laboratorium zijn ontwikkeld, dat

050-059_New_talent_BLE45_09_RHJ.indd 58

de knapperigheid van de friet je doet verlangen naar de sappigheid van hamburger met gesmolten cheddar, die je op zijn buurt weer doet verlangen naar de koude cola, waarna je weer trek krijgt in een frietje. Het is een cyclus. Ik vind fastfoodketens een belangrijke afdruk van hoe de mens is, wat ze doet. Ik wil daar geen suffig milieupolitiek oordeel over vellen want daar is dit werk niet voor bedoeld,’ aldus Sander, die in een grijs verleden ook bij McDonald’s heeft gewerkt. Het werk heeft wel een donkere ondertoon. ‘Ik wilde een unheimische, morbide sfeer creëren door te spelen met licht en donker. Ik heb eens ergens gelezen hoe iemand dacht aan toekom-

stige archeologen die overal in de wereld allemaal huisjes met dezelfde daken zullen opgraven en die zelfde rare M; ze zullen denken dat het kerkjes waren van dezelfde religieuze stroming.’

Na een carrière in het bedrijfsleven belandde de 37-jarige Sander een paar jaar geleden via een oriëntatiejaar op de Gerrit Rietveld Academie en schreef zich vervolgens in voor de reguliere opleiding.

‘Ik ben blij dat ik het roer heb omgegooid. Ik kan nu alles in het teken stellen van kunst.’ Nu hij is afgestudeerd, wil hij zich richten op een onderzoek waar hij voor zijn eindexamenproject al mee bezig was. ‘Op mijn eindexamenexpositie heb ik doeken getoond

van auto-interieuren waarin ik probeer een vorm van samenhang van realisme en abstractie te vinden. Het gaat ook om de personificatie van de auto. De auto’s zijn de personen. Ik ga op zoek naar de betekenis daarvan; als kleuter vond ik dat de Citroën in de straat waar ik woonde zielig keek en de Audi gemeen. Ik wil verder gaan met dat onderzoek en over vijf jaar wil ik me verder hebben ontwikkeld in schilderen.

Ik wil dat er dan een oeuvre aan het ontstaan is, een eigen domein.

Het werk van nu is slechts een pril begin. Ik heb nog geen vastomlijnd idee hoe die wereld eruit zal zien.’ sandercedee.com

12-10-2009 12:17:49

59

050-059_New_talent_BLE45_09_RHJ.indd 59

12-10-2009 12:17:50

060-061_BLE45_2009.indd 60

12-10-2009 15:35:45

060-061_BLE45_2009.indd 61

12-10-2009 15:35:56

62

062-071_New_people_BLE45_09_RHJ.indd 62

12-10-2009 12:17:55

63

new people Tekst JOFF Fotografie Robin Black Styling Brett Bailey / Atelier Management Make-up & haar Tsipporah Liebman voor MAC Cosmetics Speciale dank aan The Smell

Voor dit issue van Blend Magazine fotografeerden we een groep kunstenaars en creatievelingen uit Los Angeles in kunst- en cultuurplek The Smell (thesmell.org). The Smell wordt al tien jaar gerund door een non-profit collectief dat zich inzet ter ondersteuning van creatieve vrijheid en artistieke innovatie. We stelden de creatievelingen uit LA de volgende vragen: Wie ben je? Wat zijn je passies in het leven? Hoe is de LA kunstscene? Was het een bewuste keuze om in LA te gaan wonen? Hoe ben je hier terechtgekomen? Wat is jouw toekomstige ultieme vervulling in het leven? Als je je eigen collectief zou kunnen samenstellen, hoe zou dat er dan uit zien? Wat zijn je favoriete Youtube-videoâ&#x20AC;&#x2122;s (deze zijn overigens ook op de Blend site vinden).

062-071_New_people_BLE45_09_RHJ.indd 63

12-10-2009 12:17:57

64

Brett Bailey 21, Zanzabar Stylist

‘Ik geef alles op voor de kunst.’

‘LA is gevuld met mensen die trachten te versmelten in een zee van fake en glitz.

Gelukkig krijgen sommige kunstenaars de kans zichzelf tot uitdrukking te brengen en niet de norm te volgen (zoals in deze feature).’

‘Ik geniet van de ruimte die LA te bieden heeft. Er is niets geweldiger dan je ledematen heerlijk wijd te kunnen uitrekken en je niet zorgen hoeven te maken om het weer.’

‘Ik heb een ritje gelift met een lesbische vrachtwagenchauffeur.’

‘Om het leven voort te zetten in eeuwigdurende kleur, met een lippenstift die nooit zal vervagen en waar de moraal constant verdwijnt.’

‘Het zou er ongeveer uitzien als Tim Burton en John Waters een circus zouden hebben waarmee ze een transseksueel bordeel binnen zouden vallen.’ youtube.com/watch?v=THP5g7rH3OI

062-071_New_people_BLE45_09_RHJ.indd 64

12-10-2009 12:18:00

65

Ali Gallagher

33, Toledo Ohio Visual Artist/Set Designer ‘Extravert; positief, gek and vurig. Intern; teruggetrokken. Passies over het algemeen: familie, vrienden en nieuwsgierigheid naar het onbekende. Als uitlaatklep van deze verlossingen schilder ik, doe ik aan beeldhouwen, maak ik prints en ontwerp ik sets voor mode- en muziekshoots. Het doel van het kunstwerk is om als communicatiemiddel een universele band te creëren met de kijker.’

‘Ik ben nog maar net vanuit NYC naar LA verhuisd, ik ben het dus nog allemaal aan het ontdekken. Er is zoveel ruimte hier voor kunst en cultuur dat er overal nieuwe galeries en venues ontspruiten waar nieuwe opkomende kunstenaars en muzikanten hun werk kunnen tonen. Het is heel erg spannend om hier te zijn. Ik ben altijd een fan geweest van de underdog.’

‘Twee jaar geleden heb ik een ongeluk op het werk gehad waardoor ik een sterk verlangen kreeg naar het afzonderen van mezelf, en fantaseerde ik om op een plek te wonen waarin ik sneller toegang had tot de natuur. Tijdens

062-071_New_people_BLE45_09_RHJ.indd 65

mijn herstel werd ik geboekt voor een klus in LA, waarna ik onmiddellijk een huurcontract tekende voor een huis.

Vervolgens ben ik teruggevlogen naar NYC om alleen mijn spullen te pakken in Brooklyn en na twee weken voorgoed naar LA te verhuizen. Gelukkig laat mijn werk het toe om in beide steden te werken; the best of both worlds.’

‘Dat mijn kunst mensen inspireert om vrij te zijn van het fysieke. De beelden zijn bewogen door escapisme naar andere dimensies, een zoektocht naar een hoger niveau van intuïtie en telepathische communicatie. De droomvoltooiing ontstaat wanneer er een onbewuste relatie wordt gevormd met de kijker en het werk.’

‘Het zou piramidevormig zijn, hoewel het maar 77 pagina’s zou kosten om uit te leggen waarom. Dit alles zou plaats vinden in LA omdat er genoeg ruimte en mogelijkheden zijn voor dit soort manifestaties in een onverzadigbare scene.

En niet te vergeten het utopische weer.’ youtube.com/watch?v=up5jmbSjWkw

12-10-2009 12:18:02

66

‘Er is ontzetten veel “hustle and bustle” hier in LA, je kunt zo ongeveer elke vorm van kunst hier vinden.

Ik probeer alleen weg te blijven van “scenes”, ik probeer juist met mensen in contact te komen van allerlei soorten en groepen.’

‘Toen in 17 was draaide alles in mijn leven om skateboarden. Zoals iedereen droomde ik van een leven in Californië met de oneindige zomers en ongelooflijke skateplekken. Een vriend van mij woonde daar al een jaartje en nadat ik hem in de voorjaarsvakantie bezocht had, overtuigde ik mijn vader ervan dat daar wonen niet veel duurder zou zijn dan in België. Na de middelbare school heb ik een aantal colleges aangeschreven in LA, maar ik kwam er al snel achter dat het collegegeld daar zo’n 13 tot 15 keer duurder was voor buitenlandse studenten. Wat ik zeker niet kon betalen.

Ik besloot om toch gewoon te blijven en mezelf de schilderkunst te leren. Mijn kamergenoot Marko van Sugar hielp me met ontwerp en illustratie op de computer.

Van het een kwam het ander en voor ik het wist was ik aan het werk in LA.’

Chase

31, Antwerpen Schilder/ontwerper ‘Op een of andere vreemde manier ben ik verwikkeld in tientallen schilderijen en het delen van mijn werk in openbare ruimtes. Al mijn werk is doordrongen van een positieve boodschap die het publiek uitnodigt om bezielde gesprekken aan te gaan met zichzelf en anderen. Ik geloof in het doen van dingen waar je van houdt, dat leidt namelijk altijd tot geluk. Om deze reden zijn mijn passies mijn werk. De oneindige verrassingen in het leven fascineren mij. Ik bedoel, je weet nooit wat je te wachten staat of in welk nieuw avontuur je zult belanden.’

062-071_New_people_BLE45_09_RHJ.indd 66

‘Wow, dat zou ik echt niet weten. Verwachtingen omtrent de toekomst is niet echt iets waar ik me mee bezighoud, voor mijn gevoel draait dat alleen maar uit op een teleurstelling. Ik ben tot nu toe al best wel ver gekomen, maar wat ik het liefst wil blijven doen is schilderen en plezier hebben in een project dat echt een verandering zal teweegbrengen in iemands leven.’

‘Een persoonlijk collectief? Ik zou dan een aantal doden tot leven moeten wekken, maar ik zou graag omringd zijn door een team van fantastische creatieve geesten van wie ik heel veel zou leren. Het moeten allemaal kwajongens zijn! We zouden als een nomadische groep de wereld per trein, vliegtuig en auto bereizen, om vervolgens ons werk te delen met de mensen om ons heen.’ youtube.com/watch?v=NT-2fenmLnc

12-10-2009 12:18:06

67

Vanessa Prager 25, Los Feliz CA Kunstenaar

‘Ik ben een kunstenaar, voornamelijk schilder. En ik teken heel veel. Ik wist van jongs af aan dat ik nooit een “normaal” leven wilde. Ik wilde altijd graag reizen, veel mensen ontmoeten, me laten inspireren en geweldige dingen in het leven ontdekken. Toen ik in mijn tienerjaren begon te schilderen, realiseerde ik me dat dit precies hetgene was om dat allemaal mogelijk te maken.’

‘De LA scene is behoorlijk relaxt in verhouding tot andere grote steden. Dit kan zowel een goed als een slecht ding zijn. Maar LA voorziet zeker in een bepaalde ruimte waar de ontplooiing van creatieve en onafhankelijke ideeën kan plaatsvinden. Je kunt hier echt alles mogelijk maken zolang je maar hard genoeg werkt. Alle middelen zijn er, en toch zijn er geen regels over wat wel en niet kan.’

zo’n grote stad. Dat is heel prettig en het is makkelijk om er eventjes tussenuit te gaan. We hebben stranden, bergen, canyons, eilanden - alles binnen handbereik. It’s pretty sweet.’

‘Om gewoonweg de mogelijkheid te hebben om de kunst te maken die ik wil maken, goede vrienden om me heen hebben, nieuwe ervaringen en hopelijk mensen een goed gevoel geven door middel van mijn schilderwerken.’ youtube.com/watch?v=C1zY38p0Lpw

‘Beide, ik hou van LA en ik ben hier geboren. Ik zie mezelf uiteindelijk op een dag wel naar NYC verhuizen, omdat ik denk dat dat wel de plek is om wat ik hier doe een niveau verder te brengen. Maar zoals ik al zei, LA is zo relaxt en makkelijk om in te wonen voor

062-071_New_people_BLE45_09_RHJ.indd 67

12-10-2009 12:18:09

68

Lauren Graham

28, Vancouver BC, Canada Filmmaker

Blake Meahl

25, Pasadena CA Hartenbreker / Heavy Metal ‘Ik spendeer mijn tijd in een donkere kamer waar ik op mijn gitaar ram totdat mijn vingers eraf vallen, terwijl ik tegelijkertijd uitgedaagd wordt door Atilla (mijn hond) voor een scheetwedstrijd. Ik voel me voornamelijk gemotiveerd door pizza.’

‘De scene is gigantisch. Er is veel te veel te doen op welk moment dan ook. Mijn meest recente kick is met een 12-pack en een joint naar de Hollywood Bowl kijken, luisterend naar Beethoven van het LA Philharmonic.”

‘Ik ben hier opgegroeid, en ik ben gebleven omdat ik gek ben op de schone lucht, goedkope huur en de afwezigheid van autoverkeer.’

‘Om in elkaar geslagen te worden door Samuel L. Jackson.’

062-071_New_people_BLE45_09_RHJ.indd 68

‘Ik ben een meisje. Ik ben gek op films. Ik heb een obsessie voor Guns N’ Roses. Ik ben momenteel een documentaire aan het regisseren over Big Brother Skateboard Magazine. Het najagen van creativiteit houdt mij staande. Ik hou van voelen.’

‘De LA scene staat op uitbarsten. Er zijn zoveel inspirerende mensen hier en niemand loopt uit zijn neus te peuteren. Het motiveert me elke dag weer. Er is voor ieder wat wils, zolang je je ogen maar goed openhoudt.’

‘Het enige wat ik altijd wilde worden was regisseur. Ik hou van het leven in Hollywood!’

‘Om erkenning te krijgen op de Academy Awards. Ik zou het niet erg vinden om een onderscheiding voor “Beste Regisseur” of “Beste Film” te ontvangen.’

‘Ik ben toevallig net een collectief begonnen in LA! We zitten verspreid maar we zijn een team met een filmmaker, fotograaf, kunstenaar en muzikanten. We hebben nog geen naam, maar je zult eerdaags wel van ons horen. We hebben net een accessoirelijn uitgebracht.’ youtube.com/watch?v=4VX6gMudhCU

12-10-2009 12:18:12

69

Christopher De Gabriele 27, Londen UK Modeontwerper

‘In ben een in Londen geboren modeontwerper. Ik heb de afgelopen paar jaar voor verschillende merken gewerkt: Vivienne Westwood, Viktor & Rolf en Zac Posen. Ik heb twee jaar in Amsterdam gewoond waar ik 18 maanden lang ontwierp voor Daryl van Wouw. Ik ben gek op reizen.’

‘De LA scene bruist van het leven. Het is een grote plek in verhouding tot andere steden waar ik gewoond heb.

Er is zoveel te doen in elke wijk van LA, waardoor het best wel even duurt voordat je het allemaal uitgedokterd hebt.’

‘Ik wil graag het westen en oosten van US ervaren.

Uiteindelijk zit ik nu in het westen. Ik hou van het weer en de manier van leven in LA.’ ‘Om mijn label tot een groot succes te maken en om de dingen te doen waar ik van hou.’

‘The “Miss Honey” one!’

062-071_New_people_BLE45_09_RHJ.indd 69

12-10-2009 12:18:15

70

Megan Lindeman 28, Tuscon AZ Kunstenaar

Chime Day Serra

‘Ik maak kunst. Ik zoek naar wegen om zo vaak mogelijk mijn creatieve impulsen te volgen. De laatste tijd heb ik vreemde vormen uitgeknipt en in de lucht gegooid en vervolgens deze vallende, zwevende, stijgende en roterende vormen gefotografeerd in het landschap. Mijn vrienden en familie spelen een grote rol in wat mij gaande houdt in het leven.’

‘Ik uit Als het

‘De kunstscene is geweldig. Een aantal jonge en niet zulke jonge kunstenaars is bezig manieren te vinden om de functie van kunst naar een nieuw hoogtepunt te brengen.

Ik denk dat LA, en Californië in het algemeen, voorziet in een ongerepte natuur en cultuur die in combinatie een opmerkelijke creatieve kracht initiëren.’

35, Bolinas CA Kunstenaar

maak constant dingen uit afval. Als je in LA dingen afval wil maken, moet je heel snel en furieus zijn. je hier een stukje metaal op de stoep laat liggen is binnen een halfuur gerecycled.’

‘Think Dennis Rodman meets Peggy Guggenheim.’

‘Ik woon nu alweer drie jaar in LA. Ik ben hier toen vanuit NYC naartoe gereden. Het was een absolute keuze.

NYC kan een soort fabriek zijn, het product hangt aan de muur. LA is een plek waar uitvinders dromen en dromers dingen uitvinden.’

‘Om de tijd en plek te kunnen bepalen.’

‘Het zou een mix zijn tussen Wright’s Taliesin West en een jaren 50 Route 66 motel - mensen zouden worden aangemoedigd worden om in en uit te checken. Het zou zich plaatsvinden in het landelijke Nevada.’ youtube.com/watch?v=tVzZ1aj9u5s

062-071_New_people_BLE45_09_RHJ.indd 70

‘Ik ben naar LA verhuisd nadat ik afgestudeerd was aan Rhode Island School of Design, aan de oostkant van de US. Ik ben hier voornamelijk naartoe verhuisd omdat mijn broer hier woonde en omdat dit een stad is waar ik me als kunstenaar het beste tot uitdrukking kan brengen.’

‘Om de Matterhorn te beklimmen en vaandels uit een vliegtuig te laten vallen vlak boven de piek. Ik zou dan vervolgens de zwevende vaandels (die voorzien zijn van geschilderde tekst) in de lucht fotograferen.’

‘Als ik mijn persoonlijke collectief zou creëren, zou het er uitzien als een girl rockband met een paar stoere jongens en Chime Day Serra, rondreizend in een kunstenaarsbus, het bezoeken van steden en landen en het ervaren van de creatieve cultuur om ons heen.’

12-10-2009 12:18:17

71

Alexi Wasser 19 for life Hollywood CA

‘Ik ben geboren en getogen in Hollywood. Ik verdien de kost als actrice en daarnaast heb ik een blog, genaamd imboycrazy.com. Daarop schrijf ik op een rauwe manier over mijn dates en seksleven. Binge eating, aan je gezicht pulken en seks zijn enkele van de vele onderwerpen.

Tevens leg ik interviews af met ontzettend schattige nette jongens. Mijn passies zijn schrijven, flirten, zoenen, verliefd worden en de romantiek daarvan, ook al zul je nooit doorhebben hoe bot ik hier uiteindelijk over kan zijn op mijn blog.’

‘Ik ben al mijn eigen collectief begonnen. Het bestaat uit mijn agent, zeven stagiaires en mezelf. Het uniform zou bestaan uit donkere denim, witte V-necks en heel veel mascara. Oh, en bi-coastal, met een episch appartement in NYC en LA.’ youtube.com/watch?v=PsPVqoK1HGM youtube.com/watch?v=7odS04OwglI

‘De scene is niet zo erg als de meeste mensen denken.

Het tegendeel is waar. Het geweldige van LA is dat er meer ruimte is om creatief te zijn. De appartementen zijn bijvoorbeeld goedkoper dan in NYC, maar misschien niet goedkoper dan in Berlijn. In ieder geval is het zo dat ruimte je de vrijheid geeft om te creëren zodat je niet omkomt van de honger.’

‘Ik ben geboren in Hollywood, ik heb in NYC en Tokio gewoond en de hele wereld afgevlogen. Maar op een of andere manier eindig ik altijd terug in LA. Dit is mijn basis, ik ken deze stad op mijn duimpje. Er is een aantal plekken in LA waar ik gek op ben: de 101 AFE, Laurel Canyon en Malibu bijvoorbeeld.’

‘Ik zou een boek willen uitgeven. Mijn blog transformeren in een halfuur durende televisieshow die ik zelf produceer, schrijf en waar ik in acteer. Om uiteindelijk de blanke Oprah te worden!’

062-071_New_people_BLE45_09_RHJ.indd 71

12-10-2009 12:18:21

72

Lichting 2009 ‘Een beginnende ontwerper moet excitement oproepen, en je moet nieuwsgierig zijn naar wat ze na deze collectie gaan doen’ – JOFF Het niveau van de derde editie van Lichting, dé Nederlandse mode-industrieprijs voor net afgestudeerde ontwerpers, was een fijne opsteker voor deze economisch sombere zomer. Niet dat we dit direct een omgekeerd evenredige wetmatigheid durven toedichten, maar het is wel de reden voor Blend om niet alleen winnares Ann Boogaerts, maar alle deelnemers aan Lichting 2009 in het zonnetje te zetten, juist nu, aan het begin van dit nieuwe modeseizoen. Modejournalist Mo Veld, die namens Blend een stem uitbracht, en Blend-moderedacteur JOFF, die Lichting 2009 vanuit New York via internet volgde, bespreken de meest opmerkelijke talenten. Tekst: Mo Veld.

Het initiatief om jaarlijks de beste afgestudeerde modeontwerpers uit Nederland te presenteren met een professionele catwalkshow en aan een van hen een hoofdprijs toe te kennen is niet nieuw.

Al sinds de jaren ’90 genieten studenten de kans – en de modepers het gemak – van zo’n jaarlijkse topselectie dankzij sponsors variërend van Smirnoff tot Robijn. Wat Lichting bijzonder maakt is de bundeling van krachten, kennis en contacten van de initiatiefnemers: Amsterdam International Fashion Week, HTNK fashion-recruitment & consultancy, Premsela – Dutch Platform for Design and Fashion en G-Star, die de G-Star Raw Talent Award ter beschikking stelt. Zo bestaat de jury niet alleen uit een handjevol usual suspects, maar mochten maar liefst 100 zorgvuldig geselecteerde professionals uit de mode-industrie een stem uitbrengen. Het gezamenlijke netwerk van de organiserende partijen zorgt er bovendien voor dat de tribunes afgeladen vol zitten met daadwerkelijk geïnteresseerde vakmensen in plaats van het gebruikelijke leeuwendeel aan vrienden, familie en BN-ers. Het prestigieuze internationale panel – dit jaar met Wendy Dagworthy, co-founder van London Fashion Week en hoofd van de School of Fashion and Textiles aan het Royal College of Art in Londen, Dazed & Confused editor en populaire fashion blogger Suzanna Lau aka Suzy Bubble, de Franse modeillustrator, schrijver, fotograaf en blogger Garance Dore en de gevierde Nederlandse ontwerper Lucas Ossendrijver, creative director menswear bij Lanvin – mocht ook stemmen, maar was vooral ingevlogen om Lichting een nog professioneler karakter te geven.

Meet & greet Los van de nationale en internationale pr-waarde van dit alles worden de vers afgestudeerde talenten, voorgedragen door de hoofddocenten van

072-085_Lichting2009_BLE45_09_RHJ.indd 72

alle Nederlandse academies, zo ongekend serieus genomen. En dat werd tijd. Want zoals de panelleden unaniem adviseerden na afloop van de show zijn er legio andere routes naar succes dan het direct lanceren van een eigen label. Eerst maar eens wat verschillende werkervaringen en goede contacten opdoen bijvoorbeeld, om erachter te komen hoe die mode-industrie nu precies in elkaar steekt en waar uiteindelijk je krachten en ambities blijken te liggen. Deze toegevoegde waarde is voor een groot deel te danken aan Mariette Hoitink, mede-eigenaar van HTNK en, samen met James Veenhof van AIFW, initiatiefnemer van Lichting.

‘HTNK wilde iets substantieels toevoegen aan AIFW, door enerzijds het jonge talent direct te connecten met decision makers uit de industrie, en omgekeerd door deze professionals te inspireren.

Als matchmaker kent HTNK iedereen achter de schermen, van directeuren tot HR- en designmanagers, allemaal “opgesloten” in hun eigen bedrijf, maar door hen een avondje kippenvel te geven openen we belangrijke deuren voor nieuw talent.

Voor de ontwerpers is deelnemen aan Lichting een indrukwekkende ervaring. Ineens worden zij blootgesteld aan die grote modewereld en ze zijn stuk voor stuk verrast dat iedereen zo lief en geïnteresseerd is. Dit jaar hebben we voor het eerst een meet & greet met de belangrijkste Nederlandse modepers georganiseerd, voorafgaand aan de show. Ook dit mes sneed aan twee kanten; het was bijzonder leuk en leerzaam voor zowel de journalisten als voor de ontwerpers.’

Visitekaartje voor Dutch Design Dankzij G-Star Raw valt er met ingang van de tweede editie van Lichting ook een aanzienlijke prijs te winnen: 10.000 euro cash en een werkstage waarbij de winnaar backstage mag meewerken aan de G-Star denim-couture show tijdens New York Fashion Week. Ook G-Star

is bijzonder happy met het niveau van Lichting als aanzienlijk mode-platform. Remco de Nijs, collectiestylist bij G-Star: ‘Onze motivatie om de G-Star Raw Talent Award aan Lichting te koppelen is niet alleen dat we het leuk en belangrijk vinden om getalenteerde mensen een platform te geven, maar zeker ook omdat Lichting in zijn unieke industriegerichte opzet een enorme stimulans is voor zowel de ontwerpers als modeland Nederland. Het is één groot succesverhaal, dat in zijn korte bestaan een enorme ontwikkeling heeft doorgemaakt. De aanwezigheid van het internationale panel doet bijvoorbeeld enorm veel voor de deelnemers.’ Het panel op zijn beurt was ook onder de indruk. Op Style.com prees Wendy Dagworthy het innovatieve, experimentele en technische niveau van Lichting 2009 als een visitekaartje voor Dutch Design, en ook Suzy Bubble stortte de dag na de show haar laaiend enthousiasme uit op haar invloedrijke blog Stylebubble. Zo weten we dat zij eigenlijk had willen stemmen voor Ratna Ho, maar toch koos voor Ann Boogaerts, in de stellige overtuiging dat Ratna Ho toch wel zou winnen.

Eerste impuls In wat voelde als enkele luttele seconden moesten de honderd stemgerechtigden, direct na de show op 23 juli, de naam van hun favoriet uit het stemboekje scheuren en in een grote denim zak deponeren. Een killing moment gezien de hoeveelheid talent die zojuist de revue was gepasseerd, en de paniek was alom voelbaar. Wie weet welke mechanismen hierbij een rol spelen, maar het kon niet anders of de eerste impuls gaf de doorslag. Toch wonderlijk in dat opzicht, dat zowel Mo, on the spot namens Blend, als ook moderedacteur JOFF, die op afstand via internet in alle rust de eindexamencollecties van de deelnemende ontwerpers had bestudeerd, Twan

12-10-2009 12:18:25

73

Ann Boogaerts (ArtEZ hogeschool voor de kunsten Arnhem) – Winnaar Lichting 2009 Oorbellen SOHO HEARTS

Fotografie Janneke van der Hagen / Eric Elenbaas Agency Styling Lidewij Merckx Makeup Mascha Meijer / House Of Orange Haar Tommy Hagen / House Of Orange Modellen Sharon / wilma wakker, Floris / Tony Jones Model Management Met dank aan studio 13

072-085_Lichting2009_BLE45_09_RHJ.indd 73

12-10-2009 12:18:27

Manon Boertien (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) Fannybag EASTPAK kousen AMERICAN APPAREL oorbellen ZIPPER

74

072-085_Lichting2009_BLE45_09_RHJ.indd 74

12-10-2009 12:18:31

Twan Meijerink (Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten Den Haag)

75

072-085_Lichting2009_BLE45_09_RHJ.indd 75

12-10-2009 12:18:34

Aida Saracini (Gerrit Rietveld Academie Amsterdam) Laarzen H&M bodystocking AMERICAN APPAREL pruik LAURA DOLS

76

072-085_Lichting2009_BLE45_09_RHJ.indd 76

12-10-2009 12:18:38

Joran de Kok (Willem de Kooning Academie Rotterdam) Schoenen FRATELLI ROSETTI oorbel en broche PRIVEBEZIT 77

072-085_Lichting2009_BLE45_09_RHJ.indd 77

12-10-2009 12:18:41

Meijerink als favoriet hadden gekozen. Samen bespreken ze de collecties en de relevantie ervan voor het hedendaagse modeklimaat. groter cultureel platform Mo: ‘Ann Boogaerts’ show was heel sterk, dat voelde je ook echt in de zaal. Het thema – over de Belgische Koningin Fabiola en haar fictieve liaison met een Nederlandse man – was lekker ludiek, happy, up-beat en de styling – majestueus big hair – en muziek – in elkaar overvloeiende volksliederen van België en Nederland – waren geweldig. Naast conceptuele vormen zat er ook een flinke dosis girly frou-frou in; nepparels en edelstenen geborduurd op sokken en tailles, dat doet het altijd goed bij een modepubliek. Ik begrijp heel goed waarom ze gewonnen heeft, maar ik had haar nooit gekozen. Ik heb moeite met al te letterlijke thema’s en had nergens het gevoel: oh, die look wil ik nu ook.’

JOFF: ‘Ik vond haar collectie eigenlijk niet zo heel sterk, maar vind het wel interessant dat ze gewonnen heeft. Het is een professionele publieksprijs, maar ik vond haar silhouetten een beetje geforceerd moeilijk en eigenlijk niet zo flatteus.

Het viel mij overigens op dat veel graduates van ArtEZ met dit type silhouetten bezig waren; hoge tailles en ballonachtige vormen. Anns letterlijke kleurgebruik vond ik wel boeiend, juist daarom eigenlijk een heel onverwachte keuze. En dat thematische zie je heel veel bij studenten. Het is altijd heel persoonlijk, omdat ze nog zo in

072-085_Lichting2009_BLE45_09_RHJ.indd 78

Ratna Ho (ArtEZ hogeschool voor de kunsten, Arnhem) pumps JIMMY CHOO FOR H&M sokjes AMERICAN APPAREL zonnebril EMILIO PUCCI

Marina Krunic (Amsterdam Fashion Institute) haarband H&M handschoentjes LIU JO

78

dat proces van zelfontdekking zitten – wie ben ik als ontwerper? Het viel me ook wel op dat er vaak een nogal zware kant aan die thema’s zat. Na verloop van tijd, als ze serieus als ontwerper aan de slag gaan, zal dat persoonlijke steeds meer op de achtergrond raken en wordt het steeds belangrijker hoe collecties betekenis krijgen op het grotere culturele platform. Dat is wanneer de dingen pas echt interessant gaan worden, wanneer je afstand kunt nemen van wat je creëert. Zo’n collectie is ook maar een springplank natuurlijk, een belofte van wat gaat komen. Bij Twan Meijerink zie ik al veel meer raakvlakken met het bredere culturele veld. Hij heeft met een herkenbare symboliek gewerkt, en stelt nieuwe combinaties en variaties voor waardoor een heel nieuw beeld ontstaat. Zonder dat je mondelinge uitleg van de ontwerper nodig hebt, ontdek je referentievlakken. Waardoor je in je hoofd het verhaal zelf kunt vormgeven. Dat maakt in mijn optiek een collectie sterk en heel prettig om naar te kijken.’

Mo: ‘Ik had ook veel meer modegevoel bij Twan Meijerink, alsof hij al veel meer ingebed is in de tijdgeest. Ann Boogaerts raakt een heel commerciële noot in women’s fashion, maar een flink aantal collecties was unisex of androgyn; die van Twan Meijerink, Liesbeth van Gemeren en Joran de Kok – en dat principe zou vrees ik niet snel zo’n prijs winnen, hoewel iemand als Monique van Heist er wel succes mee weet te boeken, dus er is absoluut een publiek voor. Ik heb trouwens

ook moeite met “unisex” als modeterm, dat klinkt naar uniformiteit, als in T-shirts en sweaters. En “androgyn” klinkt helemaal seksloos. Laten we het gender free noemen want mode moet wel seks hebben. Twan Meijerink showde het merendeel van zijn looks op mannen en toch werd ik er hebberig van. Die vreemde hippiebrillen, geweldig!

Het was en, en, en – hoedjes, schoenen, brillen, prachtige page-jasjes...’

JOFF: ‘En die combinatie van materialen, de zachte fluwelen en tweed-stoffen samen met keiharde accessoires van metaal en plastic. Het was schijnbaar moeiteloos in balans. Geweldige vondsten als die trui van mouwophouders, en zijn mouwvormen bijvoorbeeld, heel spannend, heel grafisch en prettig vervreemdend. Ik vind het heel knap als je als jonge ontwerper al een totaalplaatje kunt presenteren met styling en al, waardoor het verhaal beyond het daadwerkelijke kledingstuk gaat. En accessoires spelen een grote rol in dat totaalbeeld, als kleine intonaties in een gesprek die de boodschap diepgang en persoonlijkheid geven. Er moet ook een dialoog met het lichaam zijn. In veel gevallen wordt het ontwerp te veel een autonoom object dat op het lichaam zit maar niets met dat lichaam aangaat.

Bij Malousebastiaan bijvoorbeeld.’

De angst voor draagbaarheid Mo: ‘Ik vind dat je het, ook al heb je het over jonge ontwerpers, ook over draagbaarheid mag hebben. En dan bedoel ik niet dat je er totaal

12-10-2009 12:18:48

Malousebastiaan (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) Kousen AMERICAN APPAREL balerinaâ&#x20AC;&#x2122;s EDITH&ELLA

79

072-085_Lichting2009_BLE45_09_RHJ.indd 79

12-10-2009 12:18:51

Ireneo Duilio Ciammella (Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten Den Haag) Bodystocking AMERICAN APPAREL laarzen Dr. MARTENS pruik LAURA DOLS

80

072-085_Lichting2009_BLE45_09_RHJ.indd 80

12-10-2009 12:18:55

Liesbeth Van Gemeren (Willem de Kooning Academie Rotterdam) Rugzak EASTPAK col H&M kousen LACOSTE

81

072-085_Lichting2009_BLE45_09_RHJ.indd 81

12-10-2009 12:18:58

Kai Salomon (Hogeschool Zuyd/Academie Beeldende Kunsten Maastricht) T-shirt AMERICAN APPAREL pet WATERLOOPLEIN

82

072-085_Lichting2009_BLE45_09_RHJ.indd 82

12-10-2009 12:19:02

Nathanya Zwart (Amsterdam Fashion Institute) Armbanden SOHO HEARTS pumps JIMMY CHOO FOR H&M headset PRIVEBEZIT pruik LAURA DOLS

83

072-085_Lichting2009_BLE45_09_RHJ.indd 83

12-10-2009 12:19:05

84

onopvallend mee over straat kunt, of lekker praktisch op de fiets, maar wat je er als modeconsument mee kunt, met de creativiteit die je aangedragen wordt. Waarom zou ik in godsnaam met een opgeblazen koeienhuid op mijn schouders willen lopen? Ik weet niet hoe ik die informatie in mijn garderobe of zelfbeeld moet passen. Ik vond Malousebastiaan een prachtig beeld, maar ik plaats het in een kunstbeleving, in een theatervoorstelling bijvoorbeeld.’

JOFF: ‘Draagbaarheid is een moeilijk begrip, het betekent letterlijk of je jezelf erin ziet lopen. In die zin is een totaal-look van Twan Meijerink ook niet draagbaar, maar je kunt er wel heel veel mee; zijn collectie heeft referenties binnen een algemeen cultureel en modisch begrip. Je ziet bij veel jonge ontwerpers een geforceerde zoektocht naar nieuwe vormen, maar het gaat juist om het bewust zijn van de informatie die er al is en die als basis te gebruiken voor nieuwe ontwerpen. En dat kan experimenteel zijn en soms misschien niet zo flatteus, zolang het maar een rol heeft en niet is ontstaan vanuit de angst om iets draagbaars te creëren. Dat voelde ik een beetje bij de ontwerpen van Ann Boogaerts en Malousebastiaan. Het thema van Malousebastiaan was toch Globular?

Een onbegrensde ruimte? Maar die collectie riep bij mij een tegengesteld gevoel op. Ik vond het juist heel begrenzend. De sculptuurachtige objecten refereerden voor mij absoluut niet aan mode, wat het heel academisch maakte.’

Mo: ‘Ik denk dat ze zich aan de presentatie hebben vergrepen, met al die sculpturen. Want als je die weglaat - de kleding die dan overblijft is heel mooi, smaakvol, soepel, verfijnd. Maar niet genoeg als totaalbeeld. Ik vroeg me ook af waarom dit anders is dan bijvoorbeeld de Atomic Bomb-show van Viktor & Rolf, jurken en jacquets gevuld met ballonnen enzo. Zij lieten ook zien wat er met de kleding gebeurt als je de ballonnen weglaat, en dat was heel verassend en mooi. Dat is wezenlijk anders dan bij Malousebastiaan, daar kun je de sculpturen weglaten en dat was het dan.’

Maniakale mensenhanden JOFF: ‘Om het nog even over dat autonome te hebben: Erna Einarsdottir is natuurlijk ook heel autonoom, maar zij heeft het persoonlijke vertaald in intricate handwerk, in techniek, zodat het wel weer werkt. Ze heeft ook gewerkt met vervreemde vormen, maar die waren geïntegreerd in het kledingstuk. Echt heel mooi gedaan. [Helaas hebben we geen outfit van Erna Einarsdottir gefotografeerd omdat de collectie alweer naar IJsland was]. Je ziet dit ook terug bij Aida Saracini, ook van de Rietveld.’

Mo: ‘Ja, grappig dat zij beiden van de Rietveld komen. Ik vond hun collecties heel mooi, heel verfijnd. Qua vorm zijn ze dichter bij het bekende gebleven, op een enkel show piece na misschien, maar hun persoonlijke verhaal is heel erg in het materiaal gaan zitten. Bij Aida Sarachini, een soort schizofrene Ann Demeulemeester, denk ik: niemand zit nu op een depressieve collectie te wachten. Bad timing. Maar ja, het was ook een

072-085_Lichting2009_BLE45_09_RHJ.indd 84

heftig verhaal over een oom over wie ze gedroomd had en die vlak daarna overleden is.’

JOFF: ‘Vanuit het concept snap ik haar keus voor zwart ook wel, maar ik vind het een heel veilige keuze. Het maakt haar verhaal heel eendimensionaal, terwijl ik me haar concept en de draadjestechniek juist heel goed kan voorstellen in gelaagdheid van kleuren. Een emotioneel verhaal dat zich ook had kunnen vertalen in gelaagdheid van emoties.’

Mo: ‘Erna Einarsdottir was bijvoorbeeld weer heel goed in kleur. Ik blijf erbij dat het “materiaalerige”, het “inzoomen”, en liefst met een tikje weirdness in de techniek, dat dat nu weer heel veel kans krijgt. Ik zou het fijn vinden als het weer richting ambachtelijkheid zou gaan. Ik heb behoefte aan een gevoel van preciousness, van waarde. Als je dat in je hand hebt besef je meteen: dit komt niet zomaar uit een machine rollen, hier zitten geniale, misschien wel maniakale mensenhanden aan. Leven en poëzie in het materiaal en de verwerking, dat vind ik nu heel erg mooi. In ieder geval om als special piece toe te voegen aan een modern-klassieke garderobe zoals de mijne. Ik wil een designer piece gewoon met een mooi zwart colbertje kunnen mixen.’

JOFF: ‘Ik denk ook dat die harde vormen, puur shape, aan het verdwijnen zijn. Zeker die Balenciaga-benadering van “nieuwe futuristische vormen”. Het zal naar mijn gevoel ook steeds minder over de complete looks van zulke ontwerpers gaan, en meer over losse stukken. Je zag trouwens ook bij Balenciaga’s laatste collectie dat alles alweer in elkaar donderde in plooien en draperieën, dus dat harde is weer aan het verdwijnen. Het werk van Erna Einarsdottir en Aida Saracini is een mooi bewijs dat de grote uitspraak niet altijd in de grote vormen hoeft te zitten, maar ook in details bijvoorbeeld.’

Beetje spektakelmode Mo: ‘Over hard gesproken, laten we het ook nog even hebben over Ratna Ho, toch wel de publiekslieveling. Ze stond al eerder in Blend, had al een cover op de Grazia en was deze zomer een week te zien bij SPRMRKT. Ik begrijp de populariteit wel, en het “bad taste” verhaal van tribal tattoos en My Little Pony-kleuren gaat er ook goed in bij de pers. Het is sexy, grafisch, refereert aan lingerie, het is in ieder geval fotogeniek, maar ik vond het niet echt mooi. De collectie bestaat uit twee versies van hetzelfde verhaal; die grafische panty’s en die vreemde gevouwen transparante tops en rokken en dan ook nog die grillige tasjes.

Geen uitgebalanceerd beeld. Technisch was het te hoog gegrepen voor mijn gevoel en los daarvan vond ik het geheel niet bepaald flatteus. Beetje spektakelmode, gemaakt voor visueel effect.’

JOFF: ‘Ik vind het visueel wel aantrekkelijk en ook hier zit het handwerkniveau erin, maar dan veel minder persoonlijk. Dat tribal-verhaal had wat mij betreft naar een hoger niveau getild mogen worden, meer naar vorm. Er zaten wel wat jasjes in waarin ze die tribal-vormen in techniek heeft vertaald, maar er is geen grotere uitspraak, die nog in detail of in vorm was te bespeuren.

Ook hier heb ik het gevoel dat het vooral niet over schoonheid mag gaan op veel academies.

Terwijl juist binnen de conventies van wat we als schoonheid zien, nog zoveel mogelijkheden en grenzen zijn op te zoeken. Ik heb vaak het gevoel dat jonge ontwerpers bang zijn om dat onderzoek aan te gaan, en vervolgens eindigen met vreemde silhouetten die niet te onderbouwen zijn. Ja, er zijn designmethodes vanuit concept, maar je moet daar ook een designmethode vanuit het lichaam naast kunnen leggen.’

Vinger op de tijdgeest Mo: ‘Een collectie die ik wel helemaal vond kloppen was die van Joran de Kok: Ceci n’est pas une femme. Androgyn surrealisme. Ik wilde er meteen van alles van hebben, maar had ook wel een beetje déjà vu-gevoel. En misschien was het toch niet experimenteel genoeg voor een eindexamencollectie? Het zou zo een start-uplabel kunnen zijn. Er wringt iets met de silhouetten, maar op een fijne manier. Joran heeft een duidelijke smaak die goed aansluit bij wat er speelt in de avantgarde. Scherpe schoudervullinkjes maar niet too much, ga zo maar door. Hij gaat nergens te ver maar legt wel een vinger op de tijdgeest. Het zou zo verkocht kunnen worden bij SPRMRKT, beter dan Ratna Ho als je het mij vraagt.’

JOFF: ‘Ik had gehoopt dat de sterkste outfits, zoals het jasje waarbij de kraag aan de voorkant zit, waarmee hij duidelijk speelt met classics, meer uitgediept zouden zijn. Het is wat mij betreft te casual gebleven. Ik miste constructie- en silhouetonderzoek. Sommige outfits, zoals die halve trenchcoat, vond ik te makkelijk in vertaling en te veel een déjà vu zoals jij ook al zei, maar bijvoorbeeld die look met huidkleurige achterkant of die afgesneden colbertjas-schouders en trui met mouwen om de nek gedrapeerd werken weer wel heel goed. Het is klassiek maar anders; wat gebeurt hier? Je krijgt heel veel referentie waar je naar blijft kijken. Alleen de styling, met die roze sokjes en zwarte pumps, vond ik niet zo sterk.’

Mo: ‘Maar ergens vind ik dat wel prettig. Het is een beetje à la Band of Outsiders, in die zin dat je de kleding direct naar jezelf kunt transporteren. Het heeft iets effortless, net als Jorans fotografie en casting. Het zijn echte kleren. En ik begin een beetje een hekel te krijgen aan dat hele overgestylede. Het hoeft niet hipper gemaakt te worden dan het is, en ik bepaal liever zelf hoe ik het wil dragen.’

JOFF: ‘Ja, daarin heb je wel gelijk, bij Ratna Ho denk je meteen: hou op met al die styling.

Eigenlijk had ik genoeg aan de bodies en de panties – van mij had ze die lingeriereferentie in extremiteit mogen doorvoeren. Maar bij Twan Meijerink voelt het weer niet gedwongen. Enerzijds wil je bij die eindexamens een wow-gevoel krijgen, maar anderzijds is er ook wel wat voor te zeggen als ontwerpers kiezen voor draagbaarheid en vervorming van klassieke gegevens. Twan presteert het om daar precies tussenin te zitten.

Een beginnende ontwerper moet excitement oproepen, en je moet nieuwsgierig zijn naar wat ze na deze collectie gaan doen.’

12-10-2009 12:19:06

Bregje Cox (Hogeschool Zuyd/Academie Beeldende Kunsten Maastricht) Hoedje LAURA DOLS oorbellen ZIPPER

85

072-085_Lichting2009_BLE45_09_RHJ.indd 85

12-10-2009 12:19:09

report_Media Art Festival voor Jong Talent Tekst Marieke van Elsäcker & Sophie de Groot

Het wordt hoog tijd om je jaarlijkse portie cultuur eens buiten je eigen regio te zoeken. Van het hoge noorden tot het diepe zuiden duiken festivals op die niet alleen in omvang van formaat zijn, maar ook zeker relevantie hebben op de culturele radar. Nu eens niet in de Randstad. Een van die festivals is het Media Art Festival voor Jong Talent, dat van 2 t/m 13 september Nederlands oudste voormalige gevangenis in Leeuwarden domineerde met mediakunst. Blend doet verslag.

Tim Scheidegger, Klei/sculptuur 2009

KUNST MET EEN STEKKER Het Media Art Festival voor Jong Talent is een jaarlijks project van Media Art Friesland (MAF), een stichting die sinds 1995 activiteiten organiseert op het gebied van mediakunst en het landelijk scouten van talent. Het Festival voor Jong Talent, ontwikkeld in 2008, staat volledig in het teken van pas afgestudeerde kunstenaars in de richting audiovisueel en mediakunst van alle Nederlandse kunstacademies. Een selectie van de beste ex-studenten krijgt tien dagen lang de ruimte om werk te exposeren. Nadine Bors (1973, museoloog, gespecialiseerd in mediakunst) en Marije van de Vall (1978, kunsthistoricus en cultureel ondernemer), respectievelijk artistiek leider en zakelijk leider van MAF, vertellen: ‘Alle soorten “kunst met een stekker” komen tijdens het Festival voor Jong Talent aan bod. We richten ons op meer dan alleen film en video, omdat we juist het brede spectrum en de diversiteit van mediakunst willen tonen. Mediakunst is een vaag begrip dat we gebruiken om kunst gemaakt met behulp van computers, videotechnieken en elektronica te omschrijven. Kwaliteit staat hierbij voorop, zowel inhoudelijk als in de presentatie. Bij de keuze van de kunstenaars wordt verder gelet op interactie en variëteit van hun werk, bijvoorbeeld in projectie of monitor, sculpturaal of plat, om zo een spannende expositie te kunnen bieden aan het publiek.’ Tijdens het festival worden ook andere activiteiten georganiseerd, zoals workshops voor cultureel ondernemers en presentatiepodium de Pitch, waarop de geselecteerde kunstenaars zich voorstellen aan het publiek.

BEGELEIDING VAN JONG TALENT ‘Tijdens het festival ligt de focus op pas afgestudeerde mediakunstenaars, want juist zij kunnen een impuls gebruiken. Na het afstuderen vallen studenten veelal in een gat, omdat de begeleiding stopt. Wij bieden die < Eric Parren_Genepool

086-091_report_MAF_BLE45_09_RHJ_RHJ.indd 86

12-10-2009 12:19:16

87

begeleiding. Voor de geselecteerde kunstenaars is het festival de eerste keer dat zij zich als professioneel kunstenaar kunnen presenteren en kunnen werken met professionele hoogwaardige apparatuur. Verder laten we hen kennis maken met de zakelijke aspecten van het kunstenaar zijn, zoals contracten, de beroepspraktijk, presentatie van zichzelf en hun werk aan publiek. Alle kunstenaars die in het verleden bij ons hebben geëxposeerd blijven we volgen en indien mogelijk bijstaan. Een goed voorbeeld hiervan is Arno Coenen. Hij studeerde in 1996 af aan de Minerva Academie in Groningen en won een prijs bij ons. Nieuwe producties waren te zien in onze programmeringen, op vele andere festivals wereldwijd. Hij gaf in opdracht workshops op scholen en tien jaar later ontwikkelden we samen zijn eerste solotentoonstelling in Nederland.’

JONG TALENT PRIJS De grande finale van het Festival voor Jong Talent is de uitreiking van de Jong Talent Prijs aan drie kunstenaars. Opmerkelijk is dat de prijs niet alleen wordt uitgereikt op basis van bestaand werk, maar vooral op basis van projectvoorstellen voor nieuwe kunstwerken. ‘Een vierkoppige deskundige jury velt na tien dagen festival het oordeel. De keuze voor de winnaars wordt gebaseerd op inhoudelijke aspecten als concept, uitwerking en techniek, en op de praktijk, zoals presentatie en toekomstperspectief.’ De winnaars krijgen financiële, inhoudelijke en zakelijke ondersteuning. Samen met Nadine en Marije wordt het vervolgtraject uitgestippeld om zo in een jaar tijd het projectvoorstel daadwerkelijk uit te voeren. ‘We zijn 24/7 bereikbaar voor vragen, feedback, tips en trucs. De werken die gedurende het jaar ontwikkeld worden, gaan

tijdens de volgende festivaleditie in première. Overigens, ook de andere deelnemers aan het festival worden niet vergeten. Ook zij kunnen altijd bij ons aankloppen. En als de mogelijkheid zich voordoet proberen we ook hen te programmeren in toekomstige eigen producties of van andere organisaties.’

TOEKOMSTVISIE Nieuw dit jaar was de publieksprijs, waaraan volop werd deelgenomen.

Toekomstplannen zijn er te over: ‘Naast de voorbereidingen en verdere ontwikkeling van het Festival voor Jong Talent 2010 werken we aan een gaming- en internetevenement, het toegankelijk maken van onze collectie (MAF heeft een collectie met ruim 1175 werken, waarin video’s, films en internetprojecten zijn opgenomen, red.) en op korte termijn het FIMAC. Dat laatste is een programmering van kunstvideo’s tijdens het Noordelijk Film Festival te Leeuwarden in november 2009. Kunstenaars vanuit de hele wereld konden hun beste experimentele film en video inzenden, waaruit een selectie is gemaakt.’

WINNAARS De winnaars van de Jong Talent prijs 2008 hebben tijdens het festival afgelopen september hun nieuwste werken gepresenteerd; hierover lees je meer op de volgende pagina’s. Ten slotte werpen we een blik op nieuwe winnaars van 2009. De ontwikkeling van hun nieuwe werk zullen we in Blend volgen. Tijdens het Festival voor Jong Talent volgend jaar kun je de eindresultaten in het echt bewonderen. mediaartfriesland.nl

Jeong Yoon Ahn, The Hymn of a Republic 2009

086-091_report_MAF_BLE45_09_RHJ_RHJ.indd 87

12-10-2009 12:19:18

88

Daan de Bakker ‘Ik zou graag eens een avondvullende speelfilm maken, en nog een en nog een en nog een’ Wat doe/maak je precies?

‘Ik maak beeldende, geluidloze films. Ik schiet en ontwikkel alles zelf.

Ik ben niet zo geïnteresseerd in het communiceren door middel van film, maar veel meer in de wijze waarop film communiceert. In mijn films hou ik me bezig met basale fenomenen als licht en beweging. Ik leg gebeurtenissen vast die mij raken. Het geraakt worden is instinctief, onmiddellijk; het zoeken van een diepere betekenis is niet aan de orde.

Daarnaast gebruik ik camera en film niet om zo goed mogelijk na te bootsen wat ik kortgeleden gezien heb, maar ik laat mij juist beïnvloeden door de fysieke eigenschappen van materiaal en werktuig om zo tot een nieuw beeld te komen dat op zichzelf staat.’

Wat inspireert je?

‘Beelden om mij heen, simpele, mooie dingen zoals een gordijn dat langzaam beweegt in de wind of zonlicht dat door golvend water wordt gefragmenteerd en teruggekaatst. Beelden kunnen je raken zonder dat ze ergens over gaan.’

086-091_report_MAF_BLE45_09_RHJ_RHJ.indd 88

Wat zijn je kwaliteiten, en wat je valkuilen?

‘Ik ben er best trots op dat ik, als weinig technisch ingesteld persoon, er in geslaagd ben binnen een technisch gebied als de cinematografie voldoende kennis opgedaan te hebben om mooie intrigerende beelden te kunnen maken. Daarentegen heb ik erg last van uitstelgedrag. Ik ben bang dat ik de beelden in mijn hoofd nooit met eenzelfde kracht naar buiten kan krijgen. Hierdoor besteed ik vaak meer energie aan het niet maken van films dan aan het werkelijke maken.’

Wat wil je met je kunst bereiken?

‘Ik wil mensen in aanraking brengen met de schoonheid van het beeld, een esthetisch rustpunt bieden in een van boodschappen verzadigde wereld.’

Hoe zie je de toekomst voor je?

‘Ik zou graag eens een avondvullende speelfilm maken en daarna nog een en daarna nog een. Ik denk dat ik altijd films zal blijven maken, en tekeningen. Misschien dat ik ooit nog eens ga trouwen en een kat neem.’ vimeo.com/4763148

12-10-2009 12:19:20

89

Iwan & Han ‘We werken vanuit afgrijzen van onszelf’ Wat doen/maken jullie precies?

‘Wij maken video’s waarin wij zelf figureren. Deze mannen in pak stellen wij bloot aan zichzelf en/of de omgeving waarin authentiek gedrag gezocht wordt.’

Hoe kwamen jullie op het idee van de filmpjes?

‘Wij zijn video’s gaan maken omdat wij elkaar daarin het best konden uitdagen. We zijn begonnen met performances waarbij wij een zak over ons hoofd deden en afsloten. Vervolgens gingen wij elkaar via een slang van zuurstof voorzien. Deze performances hebben wij met een videocamera geregistreerd. Zo zijn wij begonnen met het gebruiken van een videocamera. De mannen uit de filmpjes zijn wij alsmaar verder gaan analyseren. Ons werk is nu een kruising van performances, documentaire en film.’

Wat inspireert jullie?

‘We putten inspiratie uit het dagelijkse bestaan dat niet voldoet aan onze ambities. We werken vanuit een boosheid of afgrijzen van onszelf.

086-091_report_MAF_BLE45_09_RHJ_RHJ.indd 89

Vanuit het gebrek aan lef en de manier waarop we leven. De wereld waarin de saaie baan en het conformeren aan gewenstheden van de maatschappij ons domineren. De verloren vrijheid die wij beiden hadden in onze vroege jeugd waar het dorpse leventje zo overzichtelijk was. De tweestrijd tussen het veilige dorpse karakter en de onveilige grote wereld.

Het kleine hartje en de grote mond die we hebben als we samen veilig in ons atelier zitten te zoeken naar de ultieme (anti)heldendaad.’

Wat onderscheidt jullie van andere kunstenaars?

‘Wellicht het feit dat wij op zoek zijn naar natuurlijk, authentiek gedrag. De mens is enorm voorgeprogrammeerd, wij zoeken wat er van overblijft als je dat weghaalt. Daarnaast komen wij zelf in ons werk voor.

Meestal is er niemand dan de ander.’

Wat is jullie toekomstdroom?

‘Samen met de blanke Nederlandse bedrijfstop een sloppenwijk in Johannesburg in pak koloniseren, waarbij een kordon ingehuurde zwarte bewoners, ook in pak, ons escorteert.’ iwan-han.com

12-10-2009 12:19:26

Jan Willem Deiman ‘Het is voor mij belangrijk iets terug te krijgen van het publiek’ Wat doe/maak je precies?

‘Ik maak videowerken, installaties en performances. De beelden en geluiden die ik maak komen voort uit een onderzoek naar beeldpatronen, datasystemen en geluidtexturen. Ik ben geïnteresseerd in hoe rasters en lijnen zich tot elkaar verhouden. Doordat de rasters langs en over elkaar heen schuiven ontstaan er (interferentie)patronen die een sterke schaalwisseling creëren. Hierdoor suggereren de beelden landschappen, architectuur en textuur en geven zo een gevoel van perspectief en ruimtelijkheid, maar zonder hun abstracte karakter te verliezen.’

Wie of wat inspireert je?

‘Inspiratie kan van allerlei verschillende dingen komen. Dit kan van andere kunst zijn. Bijvoorbeeld de beeldende werken van Francois Morrellet vind ik erg inspirerend, of de muziek van Toshimaru Nakamura. Maar ook architectuurfoto’s, patronen van stoffen, kaften van boeken etcetera kunnen me inspireren. Meer inhoudelijk kan ik me ook laten inspireren door de wetenschap en de filosofie. Voor mijn afstuderen heb ik bijvoorbeeld een scriptie geschreven over het sublieme en de kracht die het oneindige uitstraalt.’

086-091_report_MAF_BLE45_09_RHJ_RHJ.indd 90

Wat wil je met je werk overbrengen?

‘Het is mijn intentie om een ervaring te creëren waarin de toeschouwer door middel van geprojecteerd beeld en intens geluid meegezogen wordt.

Soms ligt de nadruk op heftige visuele effecten en de daarbij horende fysieke ervaring. En soms ontwikkelen beeld en geluid zich langzaam en ligt de nadruk meer op het formele karakter achter het werk. Daarnaast is het voor mij belangrijk om iets terug te krijgen van het publiek. Dat mensen na een optreden naar me toekomen of tijdens een opening zichtbaar gefascineerd zijn.’

Wat zou je nog graag doen?

‘Ik wil in de toekomst zowel grotere als kleinere werken gaan maken.

Het lijkt me een bevrijding om nog meer los te komen van de standaard formaten van video en bij wijze van spreken huizenhoge of piepkleine projecties te maken.’ janwillemdeiman.nl

12-10-2009 12:19:28

Martha Benedikte Hjorth Jessen ‘Ik werk het laatste jaar alleen ruimtelijk. Ik maak installaties en grote beelden. Daar lijkt het meeste te gebeuren voor mij. Tot mijn twintigste woonde ik in Denemarken. Ik ben naar Nederland gekomen om uit te zoeken wie ik was. Ik geniet hier heel erg van dingen bouwen, het geeft mij rust. Ik werk voornamelijk met hout.

Toen ik heel klein was dacht ik dat mijn botten van hout waren. Niet op de Pinoccio-manier, maar gewoon... van hout. Daarom was het waarschijnlijk logisch in de zoektocht naar een eigen identiteit om met hout te gaan werken – mijn materiaal.’ marthabenedikte.dk

Femke Dijkstra ‘Ik maak werken die bestaan uit holle en bolle organische vormen die in de wand verzonken zijn of juist uit de wand naar voren komen. Het kunnen ook combinaties van beide zijn. Op deze reliëfs projecteer ik trage video´s die kunnen refereren aan het lichaam. Ik ben erg gefascineerd door het menselijk lichaam. Of niet zozeer het lichaam zelf, maar de invloeden die van buitenaf op het lichaam drukken en een spoor achterlaten. Het interesseert me om te zien hoe het lichaam hierop reageert. Deze fascinatie wil ik delen. Ik hoop dat de toeschouwer als het ware in het werk wordt opgezogen. Om dit te bereiken presenteer ik mijn werken vaak net iets onder ooghoogte, waardoor je het onbewust meer met je eigen lichaam gaat identificeren.’ femkedijkstra.nl

Jan Merlin Marski ‘Ik combineer video met meerdere dimensies. Ik probeer ruimtes te creëren die een eigen sfeer hebben, die een uitzonderlijke ervaring mogelijk maken. Ik wil je iets laten zien wat er gewoonlijk niet is, een verhaal vertellen waarvan ik denk dat het verteld moet worden.

In mijn jeugd dacht ik: ik moet de wereld verbeteren. Bij de televisie werken ofzo, invloed krijgen op de algemene openbare gedachten.

Met de tijd heb ik wel begrepen dat dit voor mij niet de juiste weg is.

Met kunstwerken bereik ik minder mensen, maar iedereen heeft wel de keuze erop in te gaan of niet. Voor mij is het al genoeg als iemand maar een klein ogenblik verheugd, verbaasd of aangestoten reageert en over mijn voorwerp gaat nadenken.’ screenfly.eu

086-091_report_MAF_BLE45_09_RHJ_RHJ.indd 91

12-10-2009 12:19:34

92

elixer rock Moe van de vloot slechte bandjes in Londen, vertrekken

Terry en Petter naar New York om te bewijzen dat het beter kan. Daar vinden ze bergen inspiratie, een platendeal en de bandnaam Alberta Cross, een geheim anagram. ‘We zien er niet uit, maar we klinken goed.’ Tekst Marieke van Elsäcker Fotografie Mylou Oord

Vier jaar geleden laat Petter Ericson Stakee tijdens een repetitie met zijn Londen East-End rockbandje wat van zijn gevoelige, zelfgeschreven liedjes horen. Die worden genadeloos afgeschoten, waarop bandlid Terry Wolfers voorstelt om de liedjes dan maar bij hem thuis op te nemen. Tijdens de studiosessies die volgen wordt duidelijk hoe de twee muzikaal op een lijn zitten. De kraakheldere vocalen van Petter galmen ver boven Terry’s baspartijen uit, vaak in een jasje van psychedelische echo’s, met een articulatie die nog het meest doet denken aan die van een countryzanger. Een totaalplaatje dat moeilijk te omschrijven is – iets wat hen in recensies vaak stempels als Americana en classic rock oplevert, tot eigen ongenoegen.

Terry: ‘Onze eerste EP The Thief & The Heartbreaker bestond uit demo’s die we maakten om onze muziek aan de man te brengen, maar toen werd van bovenaf besloten om het direct uit te brengen. Het zijn goede songs hoor, maar het leverde ons wel die labels op. Voor het nieuwe album hebben we veel meer tijd genomen, het vertaalt beter wie we zijn.’

Welke naam zouden jullie er zelf aan geven?

Petter (na een lang stilte): ‘Een heavy rockalbum met soulvolle ondertoon.’

Terry: ‘We hebben al de mooiste vergelijkingen gehoord: “Kings of Leon on valium”, “Coldplay on Steroids”. Ik zou graag degene willen ontmoeten die die dingen verzint, prachtig toch.’

Voor de opnames van het nieuwe album verhuisden jullie in 2007 van Londen naar New York.

Wat zijn voor jullie de grote verschillen?

Petter: ‘Steden beleven altijd ups en downs. Toen we vertrokken was de muziekscene in Londen

092-093_albertacross_BLE45_09_RHJ.indd 92

stervende en New York bruiste. In Brooklyn zitten op dit moment de beste artiesten, maar over een paar jaar is Londen waarschijnlijk weer de fucking place to be.’

Terry: ‘Beide steden zijn hard; het tempo ligt hoog en je moet voor jezelf leven om niet opgeslokt te worden. Maar de muziek en de vibe zijn anders.

Londen raakte destijds geobsedeerd door wat “hip” is. De muziek die mensen wilden horen en wat bandjes uitbrachten was heel oppervlakkig. Wij willen daar tegenin gaan door muziek te schrijven met oprechte passie en emotie, zoals het hoort te zijn. Daarom worden we ook zoveel vergeleken met oud spul, met die kwaliteit van vroeger. Als we in New York spelen zijn mensen vaak verbaasd dat we uit Londen komen. Ze verwachten jonge gastjes die er heel cool uitzien maar slecht zingen en geen gitaar kunnen spelen.

Bij ons is dat net andersom: we zien er niet uit maar we klinken goed.’

Ik kwam een quote van jullie tegen: ‘We willen mensen soulvolle muziek geven die hopelijk inspirerend is, hun gedachten kalmeert en ze een break geeft van de realiteit.’ Dat is nogal een missie.

Petter: ‘Absoluut, maar mensen moeten af en toe kunnen ontsnappen aan de wereld om hen heen.

Als ik bij een live show van een bandje omver wordt geblazen door hun muziek, dan maakt dat mijn week goed. Dat is de functie van muziek, daar ligt onze taak.’

Terry: ‘Toen Sammy’s Dream van Smashing Pumpkins uitkwam ging ik bijvoorbeeld door een depressieve fase, maar door dat album kwam ik er weer bovenop.’

Petter: ‘Black Celebration van Depeche Mode

idem dito. Dat luisterde ik dag en nacht, ik droomde erbij weg, vergat totaal dat ik de volgende dag om acht uur mijn bed uit moest om naar de school te gaan waar ik zo’n hekel aan had. Alsof ik in een film zat, kunnen dromen over dingen, over wat ik zou doen in de toekomst.’

Waaraan wil je dat mensen denken als ze naar jullie nieuwe album Broken Side of Time luisteren?

Petter: ‘Positieve dingen, denk ik. Volgens sommige mensen klinkt onze muziek donker, maar ik vind het eigenlijk vrij dromerig.’

Terry: ‘It stirrs you. Het brengt je tot leven.’

Toch heeft jullie muziek een donkerder ondertoon sinds jullie vertrek naar New York.

Petter: ‘New York is fantastisch, het is denk ik meer te wijten aan de staat waarin we zelf verkeerden. Ik kan zoals net wel roepen dat Londen een rotstad is en dat ik het daar haatte, maar ik bedoel natuurlijk eigenlijk dat ik haatte hoe ik me daar op dat moment voelde. Daarom ontsnapte ik ooit ook uit het saaie Zweden naar het bruisende Londen, en ik ga nog veel vaker verhuizen. Een nieuwe omgeving zorgt voor nieuwe inspiratie.

Waarschijnlijk vertrekken we binnenkort naar de westkust.’

Terry: ‘Nou, hij verhuist naar de westkust, ik ga naar Austin. Dan komt hij met laidback Californië-shit en ik met fluitmuziek om de slang uit mijn mandje te verleiden...’

myspace.com/albertacross

12-10-2009 12:19:37

93

092-093_albertacross_BLE45_09_RHJ.indd 93

12-10-2009 12:19:39

94

peace brother In New York vond Postman de rust en ruimte om zijn ziekte en scheiding te verwerken. Daar kwam ook het besef dat hij voortaan in het nu wil leven. ‘Heb ik me echt zo afgesloten van de wereld?’ Tekst Gijs van der Togt Fotografie Vrederick

Zijn gezicht straalt een zekere rust uit. Toch waren het niet de makkelijkste jaren voor de Rotterdamse rapper Remon Stotijn, beter bekend als Postman. Zijn relatie met zangeres Anouk liep op de klippen en hij kampte ook nog eens met een levensbedreigende infectie aan zijn hart.

Samen met Shyrock en G-Boah vormde hij eind jaren ’90 Postmen, waarvan het debuutalbum Documents de platina status behaalde. Dat was nog nooit een hiphopgroep in Nederland gelukt.

In 2005 ging het trio uit elkaar; Remon reisde door de Verenigde Staten met vrouw Anouk en besloot als Postman verder te gaan. Hierna bracht hij het redelijk ontvangen album Green uit. Na de veelbesproken breuk met Anouk besloot hij naar New York te verhuizen, waar hij onlangs de immigratiedienst over de vloer kreeg. Voorlopig is hij dus weer terug in Nederland. Met een nieuw album, inclusief brutale titel: Postman. Alsof het zijn debuut is, maar misschien ook wel om te laten zien dat Postman weer Postman is.

daar heel anders naar muziek, het draait vooral om de beat en vocalen. Terwijl je bij mijn nummers juist gitaren en blazers hoort. Het moest dus simpeler. Gitaar, bas, drum en een zangeres.

Zo rocken we de show. That’s it.’

Is dit album een hernieuwde kennismaking met Postman?

‘In zekere zin wel. Voordat ik naar New York ging, had ik al wat materiaal klaarliggen. Toen ik de nummers daar aan producer Shawn Peters (manager van zanger Cody Chestnutt) liet horen, vond hij het te werelds klinken. Hij beschouwde mijn werk als wereldmuziek met rap. Ze kijken

Is Postman commerciëler geworden?

‘Er staan gewoon betere songs op, het is minder een jam. Het is voor mij de meest muzikale plaat die ik heb gemaakt. De muzikaliteit springt van de ene naar de andere kant. Dat komt doordat alles live is ingespeeld. Dat hoor je ook. Toch kun je zeggen dat het minder organisch klinkt, meer getemd. Misschien wel volwassen.’

094-096_Postman_BLE45_09_RHJ.indd 94

Vind je het een geslaagde keuze?

‘Ik heb het gevoel dat ik het voortaan minimalistisch moet houden. Het probleem is alleen dat ze in Europa juist meer met bands bezig zijn.

Dat zie je aan zo’n Kyteman, die met vijftig man op het podium staat. Dat vindt iedereen fantastisch. Maar ik heb al een keer opgetreden met het Philharmonisch Orkest en met blazers, al heel vroeg in mijn carrière. Het is de kunst om van iets kleins een groot ding te maken. Sommige mensen hebben Documents wel honderd keer bestudeerd. Er zijn nu zoveel aftakkingen van dat geluid. Nu had ik zoiets van: ik sla linksaf, de andere kant op. Om zo mensen weer achter me te laten.’

Had je dat gevoel al tijdens het opnemen, of nu pas?

‘Als je met een album bezig bent, focus je meer op details. Achteraf komt dan pas het besef. Ik laat de muziek ook expres een maand liggen. Dan doe ik een ritje, ga ik bij een paar vrienden langs en laat ze de plaat horen. Dan kijk ik goed naar hun reacties. Dat is dan belangrijk voor hooguit een remix van een nummer, want ik verander verder niets meer aan het album.’

Je woonde het afgelopen jaar in New York. Hoe inspirerend is de stad?

‘De muziek is er meer ontwikkeld. In Nederland kun je niet echt spreken van een muziekcultuur.

Het enige dat een beetje cultuur heeft is de Nederlandse hiphopscene. Zeker omdat al die jongens tegenwoordig in het Nederlands rappen.

Maar wat is hier rock? Waar is nou de echte rockcultuur in Nederland? In New York gaat de muziekhistorie terug naar begin vorige eeuw.

Denk aan jazz, daar heb je echt een historie, en van daaruit een underground scene. Mensen durven ook extravagant te zijn. Nederland is te conservatief.’

Doe maar gewoon, dan...

‘Die mentaliteit is best vervelend. In New York is dat heel anders. Daar hebben mensen zoiets van: doe wat je wil. En als je ergens goed in bent,

12-10-2009 12:19:41

95

094-096_Postman_BLE45_09_RHJ.indd 95

12-10-2009 12:19:44

96

nodig. Gelukkig kun je ze door middel van inter­ net nog wel zien. Maar dan ben je niet fysiek bij ze. De tijd inhalen kun je echter nooit. Ik zie het nu als een fase van het leven. De eerste fase was een huwelijk van acht jaar met iemand. Nou ja, dan heb ik dat tenminste een keer gedaan.’

Beschadig je dan toch niet wat?

‘Natuurlijk is er iets beschadigd. Je kunt dat niet meer inhalen, niet meer goedmaken. Maar ik moest voor mezelf kiezen. Als ik niet gelukkig ben, voelen de kinderen dat ook. Dan gaan ze zich nog minder welkom om mij heen voelen. Als ze later ouder worden en normaal zoals volwassenen in het leven staan, zullen ze het begrijpen. Maar het is heel moeilijk soms, het breekt je hart. Toch denk ik uiteindelijk dat volwassen mensen er meer een punt van maken dan kinderen. Die hebben niet dat relativeringsvermogen, het denkvermogen is nog niet zo ver. Ben je er niet, dan ben je er niet. Klaar. Ik heb nu peace met de situatie.’

Ben je nu uit die cirkel?

‘Dat weet ik niet. Ik denk niet te veel aan de toekomst. Doordat we te veel in de toekomst of juist het verleden leven, vergeten we vandaag. Ik ben erachter gekomen dat er maar heel weinig mensen in het nu leven. En zo worden we ook geïndoctrineerd in het systeem, met al die toe­ komstverwachtingen. Who knows? Misschien leef ik tot mijn vijfenzestigste. Als ik die leeftijd bereik, zie ik het wel. Het leven is te kostbaar.

Je moet ervan genieten. Als ik nu denk: dit moet ik doen, dan doe ik dat ook.’

dan word je op handen en voeten gedragen. Ik voel me daar heerlijk bij.’

Is het moeilijk om daar te slagen?

‘Als je in New York succes wil hebben, dan moet je er wonen. Maar ik heb niet het gevoel dat ik de stad moet veroveren. Ik wil daar gewoon met mijn band spelen en mijn muziek aan andere mensen laten horen, zodat ze snappen wat ik doe. Ik componeer de laatste tijd liedjes, schrijf de teksten zelf, laat ze vervolgens inzingen en bied ze aan andere artiesten aan. Dat is ook prima.’

Ik krijg niet het gevoel dat je nog iets met Neder­ land hebt.

‘De enige reden dat ik nu in Nederland ben, is dat ik geen verblijfsvergunning heb kunnen krijgen.

Al doe je optredens en verdien je niets – als je werkt, moet je een vergunning hebben. Ik werd in januari aangehouden en zat twee uur vast. Ze vertelden me dat ik, als ik nog een keer gepakt zou worden, met het volgende vliegtuig naar huis zou worden gestuurd. Dus heb ik mijn huis

094-096_Postman_BLE45_09_RHJ.indd 96

opgezegd en mijn spullen ergens opgeslagen. Ik wacht nu op een visum. Zodra ik dat krijg, ga ik weer terug.’

Heeft dat met de scheiding te maken?

‘Wat ik heb meegemaakt, maken natuurlijk heel veel mensen mee. Het verschil is alleen dat ik het gevoel had dat mensen eromheen – kinderen, familieleden en vrienden – er verschrikkelijk mee bezig waren. Iedereen wilde wat van me, maar ik wilde die gesprekken niet. Ik zat elke keer aan tafel te vertellen hoe ik me voelde, zat in een cir­ kel waar ik niet uitkwam. De pijn, teleurstelling en frustratie uit ik liever in muziek. Dat doe ik letterlijk in een nummer zoals Kills Me. Maar ook figuurlijk, dan gaat het over frustratie in het algemeen. Of je nu op je knie bent gevallen of teleurgesteld bent in iemand met wie je in een relatie zat. De emotie blijft dezelfde emotie, de pijn dezelfde pijn.’

Heb je je kinderen gemist?

‘Dat was inderdaad soms moeilijk, maar het was

Is dat besef ontstaan door je ziekte?

‘Als ze in het ziekenhuis tegen je zeggen dat je elk moment een hartinfarct kunt krijgen, doet dat wel iets met je. Ik kreeg de schok van mijn leven. Dat maakt je bewuster. Ik moest van de cardioloog drie maanden bedrust houden, maar dat lukt mij niet. Toen wist ik dat ik naar New York moest vertrekken, om zo mijn rust te kun­ nen pakken. In Nederland moest ik me immers constant verantwoorden dat ik ging scheiden van een bekend persoon. Daar niet. De cardioloog vond wel dat ik mezelf regelmatig moest laten controleren. Het blijft vreemd dat een gezonde man dit onder de leden heeft.’

Hoe is het om nu in Nederland te zijn?

‘Ik zie weer mensen van vroeger, echt van de straat. Dat zijn personen van wie ik eerst dacht: het heeft geen nut om daar mee om te gaan, dat gaat geen geld opleveren. Maar van wie ik nu denk: ik help die mensen gratis omdat ik dat wil. Soms kom ik mensen tegen van wie ik echt niet meer weet hoe ze heten of wie ze zijn. Dan schaam ik me soms best wel. Heb ik me dan echt zo afgesloten van de wereld? Ik ben me­ zelf opnieuw aan het ontdekken, probeer weer normale contacten met mensen op te bouwen.

Als vader had ik daar geen tijd voor. De balans moet weer terug.’ postmanmusic.com

12-10-2009 12:19:47

097-097_BLE45_2009.indd 97

12-10-2009 15:36:21

98

LOVE IN VAIN The Big Pink is de langverwachte soundclash tussen beste

vrienden Robbie Furze en Milo Cordell. Een harde schaal met liefdesliedjes van binnen. ‘We zijn heel comfortabel met onze seksualiteit.’ Tekst Marieke van Elsäcker Fotografie Vrederick

Milo is de zoon van sterproducer Denny Cordell, die eind jaren ’60 verantwoordelijk was voor singles als A whiter shade of pale van Procol Harum en Joe Cockers With a little help from my friends. Zodoende groeide hij op tussen excentrieke Hollywood-types, met geld in overvloed en vooral veel muziek. Robbie’s fascinatie voor muziek begon iets later, toen het pand naast zijn ouderlijk huis gekraakt werd door de voltallige goth-metalband Killing Joke en hij dagelijks opging in de decibellen die door de muren trilden.

Tijdens een afgelegen drum ’n bass-feestje op millenniumnacht stonden Milo en Robbie voor het eerst samen te raven. De muzikale vonk sloeg over en niet veel later startten ze hun eigen label Hatechannel. Milo: ‘We kwamen al jaren op kraakfeestjes waar het er hard aan toe ging, maar op Hatechannel wilden we traditionele hardcore overstijgen door alle agressie die we kenden samen te smelten tot één ding.’ Daar kwam de band Panic DHH uit voort, met Robbie als voorman.

Het debuutalbum kwam uit op Hatechannel, maar zodra de band voor het tweede album getekend werd door Digital Hardcore Recordings (het label van Alec Empire, de voorman van Atari Teenage Riot), toerde Robbie met Panic DHH drie jaar lang de wereld over. Milo bleef achter in Londen om daar zijn eigen label te starten: Merok Records, de thuisbasis van onder andere Klaxons, The Teenagers, Telepathe en Crystal Castles. Pas in 2007 begonnen ze samen als The

098-101_BigPink_BLE45_09_RHJ.indd 98

Big Pink muziek te maken. Het eerste album is nu net af. Door hun goed gevulde cv’s werd A Brief History Of Love door gespannen gezichten opgewacht, maar die veranderden al snel in een glimlach na de eerste luistersessie, getuige de lovende recensies. De nummers zijn optelsommen van de genres waarin The Big Pink zich de afgelopen jaren begaf, met vlagen van dreunende shoegazers, folky melodieën, psychedelische ondertonen, punkinvloeden en melodieuze vocalen.

In de recht door zee teksten zijn ze niet bang om te graven in hun ups en downs van de afgelopen jaren, maar gelukkig zonder zelfmedelijden. Op een van de laatste warme zomerdagen van dit jaar ontsnappen we uit de hotelkamer waar die dag alle interviews plaatsvinden, richting Vondelpark, voor een relaxte wandeling en idem gesprek.

POSITIEVE TRAGIEK Hoewel The Big Pink als bandnaam aaibaar en zoet klinkt, voert Milo een art direction die duister, grauw en sinister overkomt. De nieuwe albumhoes, een versleten portret van een naakte tiener met bleke huid, doet denken aan de doodsportretten die familieleden vroeger van overledenen lieten maken. Milo: ‘Sinister is het niet bedoeld, meer droevig. Maar er zit ook een belofte in, omdat het meisje op de foto de andere kant op kijkt. We hebben een album gemaakt dat diep geworteld is liefde, en liefde is voor ons nu eenmaal vrij noodlottig geweest de afgelopen

jaren.’ Vorig jaar pleegde Milo’s broer Tarka Cordell plotseling zelfmoord in zijn huis in Notting Hill, gevolgd door een begrafenis waar de voltallige Britse roddelpers bovenop dook om de beroemde vrienden van zijn broer te fotograferen. Tarka stond bekend als feestbeest en gewilde vrijgezel, had affaires met onder anderen Kate Moss en Liv Tyler, maar is naar verluidt gestorven aan een gebroken hart. ‘We willen niet meer terugkijken op het verleden en er niet meer over praten; het meisje op de hoes kijkt naar een nieuwe horizon.’ Robbie vult aan: ‘Er valt ook iets te vieren, omdat je je voordeel kunt halen uit tragiek. Het album is dan ook heel positief, maar er zijn wat ondertonen.’

Split screen met meisjes Alle muziek is weliswaar geschreven op basis van hun eigen ervaringen, de interpretatie laten ze liever aan anderen over. Milo: ‘Wij hebben het vertaald naar muziek, nu moeten mensen die naar hun idee interpreteren, daarbij zijn wij overbodig. Laatst werden we geïnterviewd door een blinde vrouw. Zij luisterde niet zozeer naar de teksten, maar meer naar de vibe en de muziek.

Voor ons zijn het allemaal gewoon liefdesliedjes, maar zij had onvoorstelbare vertalingen bedacht.

Bij Golden Pendulum zag ze het hoofd van Toetankamon voor zich, beschreven met graffiti die steeds veranderde en speelde op zijn gezicht. Een ander nummer, Love in Vain, zag ze als een chic

12-10-2009 12:14:41

99

098-101_BigPink_BLE45_09_RHJ.indd 99

12-10-2009 12:14:45

100

dinerfeestje in het jaar 2020, waar iedereen verkleed moest komen als iemand uit de jaren 1920.

Een man een vrouw staan te dansen en hij fluistert de tekst van het liedje in haar oor: if you really love him, tell me that you love him again.’

Inmiddels zijn de singles Dominos, Velvet en Too Young To Love vertaald naar een videoclip, waarvan de laatste twee met een seksuele lading die voor Robbie en Milo onmisbaar was. In Velvet subtiel, door een split screen waarin deelshots van bondage voorbijkomen, en in Too Young To Love in de vorm van stop-motion shots van elkaar strelende en worstelende mensen, onder wie Robbie en Milo zelf. Robbie: ‘Seks of sexy is belangrijk in The Big Pink. Ik denk dat het voor iedereen een brandstof is, en sowieso iets moois om te herinneren. Iedereen kan zich ermee identificeren of er opgewonden door raken. Wij in ieder geval wel. Velvet is tot nu toe onze favoriet vanwege de split screens met die meisjes die doen denken aan een bloem of geboorte, uitkleden, onthullen, groeien… Het is heel progressief.’ Milo: ‘Er is altijd een visuele vertaling mogelijk van muziek.

Daarom was het zo krachtig om met die blinde vrouw te praten. We zouden binnenkort eens met een blinde fotograaf of regisseur moeten werken, en diegene het concept rond een nummer laten bedenken.’

Echte emotie op je gezicht ‘Het komt eigenlijk zelden voor dat een fotograaf een goed uitgedacht concept heeft. Meestal komen ze niet verder dan “ga maar tegen die muur staan”, en vervolgens zien alle foto’s er hetzelfde uit,’ zegt Milo. En dus namen ze vorig jaar het heft in eigen hand toen ze begonnen te tongzoenen tijdens een fotosessie voor Vice. Refererend aan de softporno albumhoes van Too Young To Love, waarop drie mannen seks hebben. Milo: ‘Misschien twijfelde ik een moment over mijn seksualiteit, maar we deden het vooral voor de lol. We leken in die tijd trouwens wel echt als een setje, we waren letterlijk verliefd op elkaar.’

Robbie: ‘De compositie werkte visueel heel goed, die eenheid klopte.’ Het gay noise-bandje ging rond als een lopend vuurtje en leverde nogal wat publiciteit op. Pas toen ze maanden later aan een journalist van een gay fanzine toegaven dat Sinterklaas niet bestaat, hield de discutabele heisa op. Robbie: ‘Dit is in Europa een veel groter ding dan in Engeland – het was voor ons helemaal geen issue. We houden gewoon van elkaar en we kunnen elkaar kussen of naakt met elkaar zijn, dat betekent niet dat we gay zijn. We zijn gewoon heel comfortabel met onze seksualiteit.’

Milo: ‘Op een gegeven moment werd het saai en nu zijn we weer hetero. We verzinnen binnenkort wel iets nieuws. Het lijkt me bijvoorbeeld interessant om me in een heel ongemakkelijke situatie te bevinden. Niet iets ensceneren, maar er echt zijn. Een bevalling bijvoorbeeld. Iets wat zo abnormaal is dat je echte emotie op je gezicht krijgt, in plaats van maar weer doen alsof.’ myspace.com/musicfromthebigpink

098-101_BigPink_BLE45_09_RHJ.indd 100

12-10-2009 12:14:47

101

098-101_BigPink_BLE45_09_RHJ.indd 101

12-10-2009 12:14:49

102

Introducing The Cassette Playa Team

De Londense Carri Munden aka Cassette Playa straalde je twee jaar geleden op de cover van Blend tegemoet. We zijn zo’n zes collecties verder, and life is treating her well. Zo vroeg Nike haar onlangs de strijd aan te gaan met de Nederlandse Piet Parra. ‘Die jas gaat voorlopig niet meer uit.’

Tekst Bieneke van der Does Fotografie takashi kamei

Zowel Piet Parra als Cassette Playa ontwierpen een collectie, als eerbetoon aan de strijdlustigheid die sport kenmerkt. Parra is je natuurlijk niet onbekend. Deze ontwerper, illustrator, typograaf, bandlid van LeLe en schrijver sierde zijn collectie voor Nike met zijn signature grafische wezens, en doopte ze de Lovely Loners. Team Parra is eigenlijk tegen rivaliteit. Het team bestaat uit de losers die als laatst gekozen worden en nooit winnen, maar met een positieve instelling: to participate is better than winning. Zijn overheersende teamkleuren zijn dan ook rustig: zwart, zachtgrijs en donkerrood, met knalblauwe details. The Cassette Playa Team is een geduchte tegenstander, bestaande uit gemuteerde levensvormen genaamd chimeras. Ze kennen geen angst en willen koste wat kost winnen. Ze verschijnen ten tonele in fluor: knalblauw, acidgroen en oranje.

De koddige, zachtaardige wezens van Parra tegen de strijdlustige en gehaaide chimeras van Cassette Playa. Is hier eigenlijk wel sprake van rivalry?!

Gelukkig wordt de strijd enkel digitaal gestreden en niet fysiek…

SPACE INVADERS Carri Munden (28 jaar) studeerde in 2004 af aan de Londense University of Westminster met een

102-105_CassettePlayaNike_BLE45_09_v2_RHJ.indd 102

videopresentatie waarmee ze meteen haar label Cassette Playa lanceert. Je herkent haar ontwerpen direct: kleurrijk en oversized met futuristische en haast hallucinerende prints. Terugkerend thema is de acid house scene, met alle kenmerken van dien; space invaders, subculturen en cartoons voeren de boventoon.

Voor Carri was dit project een verlenging van een innige vriendschap met Nike; ze heeft al eerder items voor het merk ontworpen, evenals Parra overigens. Terwijl zij niet veel met sport heeft.

Carri: ‘Ik ben eigenlijk meer een nerd, om eerlijk te zijn. Ik vind het wel leuk om naar sport te kijken op tv, haha. Maar eigenlijk is Nike veel meer dan alleen een sportmerk, het draait voornamelijk om performance. En daar kan ik me wel in vinden, ik wil heel graag presteren en ben zeker ook competitief. Ik pak van alles aan – collaboraties zoals deze, maar ik hou me ook nog steeds bezig met styling en het maken van films. Dat valt voor mij ook onder performance.

Ik werk heel conceptueel, het hangt allemaal met elkaar samen. Zo zie ik deze samenwerking met Nike Sportswear ook. Performance en sport zijn natuurlijk al een tijdje geleden opgepikt door de straat- en modecultuur, en daar focus ik me op.

Niet per se op atleten.’

Even over die chimeras. Ze klinken nogal... beangstigend.

Carri: ‘They should be! Het zijn aardse levensvormen die tijdens de apocalyps besmet zijn geraakt met giftig afval. De teamkleuren van mijn collectie – acidgroen, fluororanje, fuchsia en knalblauw – staan symbool voor de stoffen waarmee ze zijn besmet. De chimeras zijn hierdoor gemuteerd tot een nieuwe levensvorm en hebben een strijd te voeren met andere levensvormen. Maar ook innerlijk. Ik denk dat iedereen tegenwoordig wel een eigen strijd te voeren heeft en angsten onder ogen moet zien.’

In welke outfits stuur je ze ten strijd?

‘Zowel Parra als ik hebben onze kunsten losgelaten op iconische Nike Sportswear items. Twee soorten jackets, een T-shirt en een paar Nike Dunks. Mijn favoriet is de Stadium Jacket. Die is heel goed uit de verf gekomen en geeft mijn stijl goed weer, maar heeft toch ook een high level touch. Hij is knalblauw met mooie details en voelt heel luxueus aan. Ik heb hem nu aan, en hij gaat voorlopig niet meer uit.’

Wat betekenen rivaliteit en strijd voor jou?

‘Niet zozeer het verslaan van een eventuele te-

12-10-2009 12:14:51

Portret: James Pearson Howes Graphics: Cassette Playa Believe in Flesh + metal

103

102-105_CassettePlayaNike_BLE45_09_v2_RHJ.indd 103

12-10-2009 12:14:54

104

genstander. Rivaliteit is voor mij being the best you can possibly be. Als een tegenstander dat in je naar boven haalt is dat prima, maar niet altijd per se nodig.’

Haalt een samenwerking als deze met Nike het beste in jou naar boven?

‘Ja, absoluut. Het is een enorme uitdaging om het merk goed uit te dragen en toch geen compromis met jezelf te hoeven sluiten.’

In tegenstelling tot de collectie voor Nike Sportswear is jouw eigen collectie voor deze winter niet zo kleurrijk als voorheen. In Blend Magazine #25 lazen we juist dat je zonder kleur depressief wordt. Wat is er in de tussentijd veranderd?

‘Geloof het of niet, maar ook ik heb een donkere kant! Het hoeft niet altijd een happy acid trip vol kleur te zijn. Begrijp me niet verkeerd, I still love color! Maar ik heb weer een tijdje naar black metal geluisterd en dat heeft me beïnvloed.

Ook Vikingen en mythologie interesseerden me enorm de laatste tijd. Dat zie je ook weer terug in de chimeras.’ nikesportswear.com

102-105_CassettePlayaNike_BLE45_09_v2_RHJ.indd 104

12-10-2009 12:14:56

105

102-105_CassettePlayaNike_BLE45_09_v2_RHJ.indd 105

12-10-2009 12:14:59

report_GOGBOT Tekst Bieneke van der Does & Sophie de Groot

De kernramp in Tsjernobyl, de val van de Berlijnse muur, de gewapende vrede tussen het oosten en het westen â&#x20AC;&#x201C; het zijn slechts enkele onderdelen die deel uitmaakten van het Atompunk-thema van het GOGBOT Festival. Dit multimediale kunstfestival vond in september voor de zesde keer plaats op tien locaties in het centrum van Enschede.

106-109_report_gogbot_BLE45_09_RHJ.indd 106

12-10-2009 12:15:05

MAMO-Media. Marijn Wensveen, Morten Årstad

Het thema Atompunk werd ontwikkeld door PLANETART in samenwerking met de beroemde Amerikaanse sciencefictionschrijver en designgoeroe Bruce Sterling, tevens special guest en keynote speaker op GOGBOT. Het team van PLANETART opereert in een groot internationaal netwerk en zoekt voortdurend naar nieuwe mogelijkheden en kansen om bij te dragen aan de vernieuwing van de hedendaagse kunst.

Zo begon Bruce Sterling al in 2008 met de Atompunk-mailinglist, die werd gemodereerd door PLANETART-editor Viola van Alphen. Ruim 200 wetenschappers, technici, uitvinders, filosofen, schrijvers, kunstenaars en muzikanten konden hierop posten en creëerden op deze wijze een uitgebreid archief met een enorme hoeveelheid informatie rondom het thema Atompunk.

Tijdens het festival konden zowel de deelnemende kunstenaars als het publiek vanuit invalshoeken als concept, kunst, design, wetenschap, architectuur en counterculture onderzoeken hoe de samenleving en onze cultuur in west en oost zich hebben ontwikkeld, en welke elementen daarbij destijds van betekenis zijn geweest. Vier dagen vol Spoetniks, de eerste satellieten, sovjetkosmonauten, communistische vormgeving, interactieve robots, een autonome raketlancering, nucleaire tests, spacedesign, ufo’s, superheroes, drive-ins, onvoorspelbare professoren en sexy sovjetkunst. Een sterk staaltje geschiedenis, uitgedrukt in kunst. gogbot.nl planetart.nl

The Neverporn Community. MAMO-Media. Marijn Wensveen, Morten Årstad

106-109_report_gogbot_BLE45_09_RHJ.indd 107

12-10-2009 12:15:11

< Alec Empire

Fakkeldij MAMO-Media. Marijn Wensveen, Morten Ă&#x2026;rstad

> Robocross MAMO-Media. Marijn Wensveen, Morten Ă&#x2026;rstad

Young Blood Award Jaarlijks scout GOGBOT de Nederlandse kunstacademies af op zoek naar de meest getalenteerde, net afgestudeerde kunstenaars. De allerbeste wint de Young Blood Award, een prijs bestaande uit 500 euro en een solotentoonstelling bij PLANETART. Dit jaar ging de award naar Piet Hoogeboom met zijn installatie bestaande uit blauwe zwembroekjes in koperen constructies, en Tobias Crone.

Erik Fakkeldij De door Erik Fakkeldij ontworpen Artbots zijn geen gewone robots; naast producten als aluminium, staal en elektromotoren gebruikt Fakkeldij materialen uit de natuur. Hierbij kun je denken aan dierenbotten, slangenhuiden, vissen op sterk water, rubber en leer. Deze Artbots, die nog het meest op mechanische dieren lijken, waren tijdens het festival bestuurbaar.

Robocross Net als op elk festival speelt ook op GOGBOT muziek een belangrijke rol. Tijdens Robocross werd op bijzondere wijze muziek gemaakt: een vierarmige robot, een Stickboy Model RC 1007 om precies te zijn, ging los op een drumstel en speelde hits als Blitzkrieg Bop van The Ramones, Iron Man van Black Sabbath en Bullet in the Head van Rage Against the Machine.

106-109_report_gogbot_BLE45_09_RHJ.indd 108

12-10-2009 12:15:16

> Nuclear Brain Damage MAMO-Media. Marijn Wensveen, Morten Ă&#x2026;rstad

Nuclear Brain Damage Lab Naast kijken, dansen en beleven was er tijdens het festival ook de mogelijkheid tot creĂŤren. Onder leiding van de in Amsterdam werkzame Russische kunstenaar Elena Kravtchenko was er in het Nuclear Brain Damage Lab een robotworkshop. Met (nucleair) afval als grondstof werden er de meest bizarre dingen gemaakt. Van Atompunk-robots tot stilzwijgende wezens, van kleding tot kunst.

Alec Empire Alec Empire, voormalig frontman van Atari Teenage Riot, opende 10 september met een Atompunk Special-soloperformance het GOGBOT Festival 2009. Naast elementen uit zijn meest recente live-show ging Alec Empire aan de slag met het thema Atompunk. Ook experimenteerde hij tijdens de performance met film, performance, video en noise.

The Neverporn Community De dames van The Neverporn Community brachten de bezoekers van GOGBOT Festival in verlegenheid. Met hun pikante optredens strijden ze tegen de eeuwige vrouwendiscriminatie, de vervolging van kunstenaars en vrijdenkers, historische oorlogsmisdaden, huiselijk geweld en andere waanzin. Het resultaat: een sterk erotische en dramatische inhoud gecombineerd tot een ware freakshow.

106-109_report_gogbot_BLE45_09_RHJ.indd 109

12-10-2009 12:15:22

110

mediasignaal Tekst Sophie de Groot

UTRECHT MANIFEST: BIENNALE VOOR SOCIAL DESIGN Van 4 t/m 17 oktober vindt de derde editie van Utrecht Manifest plaats.

Dit tweejaarlijks cultuurevenement in en rond de stad Utrecht heeft een multidisciplinair karakter.

Verschillende curators, ontwerpers, studenten, producenten en deskundigen op specifieke terreinen leveren hun bijdrage en spelen ieder op hun eigen manier met een en dezelfde vraag: wat is social design?

Volgens artistiek directeur Guus Beumer kunnen sociale platforms en ideeën ook design zijn. Social design. Om dit ‘sociale’ te onderzoeken heeft Utrecht Manifest vijf projecten gecombineerd met parallelprogramma’s en een algemene website.

In tegenstelling tot de meeste biënnales is het niet de bedoeling dat je alleen maar kijkt, het is de bedoeling dat je als bezoeker zelf meedenkt en -doet. Het project Unresolved Matters gaat in op de vraag hoe het sociale vanaf de twintigste eeuw vorm kreeg, Unforeseen Magic speelt met de vraag wat social design nu eigenlijk is, Urgent Methods kijkt naar het ontwerponderwijs in Nederland, en er is een ‘real experiment’ van een jaar, waarbinnen de private ruimte uitgangspunt vormt voor de vraag naar het sociale in relatie tot de bewoners, de buren, de wijk en de stad. Tot slot nodigt de website je uit een steentje bij te dragen door je ideeën en opvattingen met de andere site-bezoekers te delen.

Utrecht Manifest: biënnale voor social design 4-17 oktober 2009 utrechtmanifest.nl

People (projectie), Charles Sandison, Lovely Language

110-111_Media_Signaal_BLE45_09_RHJ.indd 110

12-10-2009 12:15:26

111

110-111_Media_Signaal_BLE45_09_RHJ.indd 111

12-10-2009 12:15:27

112

Absolut Talent Award 2009 Tekst Marieke van Elsäcker

Helmut Smits won in januari de Absolut Talent Award tijdens de Blend Portfolio Night in Pakhuis de Zwijger. Een jaar lang volgen we zijn creatieve pad.

Carrara Snowman Over een paar weken, als de vallende blaadjes je vertellen dat de herfst begint, staat in Viersen, Duitsland de eerste sneeuwpop al overeind. Het is het nieuwe project van Helmut Smits, vervreemdend en speels tegelijk. Het komt te staan in een sculpturenpark, als onderdeel van Different Places – Different Stories, een project waarin twintig internationale kunstenaars de werking en functie van sculpturen in de openbare ruimte onderzoeken.

Op de foto’s zie je het maakproces van Carrara Snowman. Helmut: ‘Ik werd door het Odapark in Venray gevraagd een idee te verzinnen voor een sculpturenpark, als onderdeel van het project Different Places – Different Stories. De collectie in Viersen bestaat voornamelijk uit gerenommeerde hedendaagse sculpturen met een modernistische inslag. Beelden waar ik over het algemeen niet veel aan vind. Denkende vanuit traditionele beeldhouwmaterialen, kwam ik op het idee om een sneeuwpop te maken, bij uitstek het “beeldhouwwerk” van de gewone man. De sneeuwpop is vervaardigd uit wit Carrara-marmer. De neus, ogen, mond en knopen zijn van brons. Door de keuze voor traditioneel materiaalgebruik sluit het beeld aan bij de andere beelden in het park en daagt ze uit. Door gebruik te maken van deze duurzame materialen in tegenstelling tot vergankelijke sneeuw, zet dit beeld ook aan tot nadenken over het opwarmen van de aarde. Er staat straks immers in de vroege herfst een sneeuwpop op een groen grasveld.’ Carrara Snowman staat vanaf begin oktober twee maanden in Vierse. Daarna krijgt het een vaste plek in de beeldentuin van het Odapark in Venray. Gelijktijdig met de Duitse standplaats, vind je in Die Städtische Galerie im Park een expositie met nieuw werk van Helmut. helmutsmits.nl

112-113_NewTalent_Helmut_BLE45_09_RHJ.indd 112

12-10-2009 12:15:32

113

112-113_NewTalent_Helmut_BLE45_09_RHJ.indd 113

12-10-2009 12:15:40

MEDIA_FILM PREVIEW Tekst Dennis Mijnheer

ANTICHRIST

JOE STRUMMER: THE FUTURE IS UNWRITTEN

De van een depressie herstelde Deense filmregisseur Lars von Trier (Dogville, Dancer in the Dark) liet op het filmfestival in Cannes zijn controversiële film Antichrist in première gaan. Na het zien van Antichrist kan bij zijn herstel vraagtekens gezet worden. Mogelijk heeft hij dezelfde therapie ondergaan die actrice Charlotte Gainsbourg (Von Trier geeft de twee karakters in zijn film geen naam) ondergaat in een hutje in de bossen. Haar man Willem Dafoe – tevens haar therapeut – is een groot voorstander van shocktherapie om Charlotte over een depressie heen te helpen. De oorzaak van dit alles is een nachtelijke vrijpartij met haar man terwijl op een andere kamer hun kind verongelukt. Von Trier vervreemdt de gebeurtenis op een surrealistische, sprookjesachtige manier. Knap gedaan. De dood van een kind is nog nooit zo stilistisch en vredig verlopen. In het kader van rouwverwerking trekt het stel zich vervolgens terug in een hutje in de bossen. Er zit een hele donkere rand aan dit bos. Von Trier weet bijvoorbeeld op een realistische manier de natuur regelmatig haar donkerste kant te laten zien. Een zwanger hert is niet aandoenlijk.

Au contraire. In dit non-paradijs getiteld Eden, zijn Willem en Charlotte op elkaar aangewezen, maar de enige overeenkomst met Adam en Eva is dat ze veel naakt rondlopen en seks hebben – al is dat therapeutisch weer niet verantwoord vanwege de voorgeschiedenis van seks en de dood van hun kind. Gedurende de hele film broeit er iets, er blijft een heel donkere wolk hangen boven de therapie van Charlotte en haar gemoedstoestand.

Een nare sfeer. En in lijn met de verwachtingen wordt ze alleen maar nóg naarder. Wat volgt is een opeenstapeling van martelingen en zelfverminkingen met als climax een verminking die met een climax te maken heeft.

Deze scène is direct de heftigste scene uit de film en zorgt voor de meeste controverse, met in zijn slipstream de nieuwsgierigheid van bioscoopbezoekers naar de donkerste krochten van de ziel. Dat is alles. Twee uur film ophangen aan een paar boeiende scènes is te lang.

Zanger en gitarist van de Britse punkband The Clash. Dé inspiratiebron van ontelbare bekende en onbekende rockbands. Niet voor niets is het festival London Calling in Paradiso vernoemd naar hun succesalbum London Calling. Regisseur Julien Temple weet in deze muziekdocumentaire interessante artiesten voor de camera te krijgen die geïnspireerd zijn door The Clash. Bono vertelt vanachter zijn zonnebril dat The Clash hem heeft aangezet tot het maken van muziek. ‘Het was het eerste popconcert dat ik bezocht als tiener. Wat een geweld hing er in de lucht! Beangstigend maar ook superopwindend.’ Ook Johnny Depp, John Cusack, Steve Buscemi en Anthony Kiedis en Flea van de Red Hot Chili Peppers vertellen over de invloed van The Clash. Maar de legacy van The Clash is niet het meest interessante aan deze dvd. Vooral de opkomst, ondergang en het verhaal van frontman Joe Strummer is fascinerend. Foto’s, videobeelden, animaties en commentaar van (ex)leden van The Clash en (ex)vriendinnen schetsen een schoolvoorbeeld van een klassieke tragedie. Het begint met een recalcitrante diplomatenzoon die opgroeit in een kostschool (‘ik leerde dat ik sterk moest zijn om niet vertrapt te worden, het was pesten of gepest worden’), op jonge leeftijd een OD van zijn broer David te verwerken krijgt, de kraakscene induikt en vervolgens gerekruteerd wordt door manager Bernie Rhodes om de gelegenheidsband The Clash te beginnen. Hij verbreekt alle vriendschappen en duikt hardcore in zijn rol als punker en groeit uit tot de punk-rock-warlord. Joe Strummer blijkt een aparte jongeman te zijn: anarchistisch as hell, kil, superarrogant, onberekenbaar, mysterieus en afstandelijk. Het is af en toe onbegrijpelijk dat de geïnterviewden nog zo lyrisch over hem spreken, gezien de hufterigheid die hij vertoonde. Niemand weet echt wat er in hem omgaat, maar Clash-drummer Topper geeft een spaarzame anekdote over een gesprek waarin Joe zichzelf blootgaf. Hij vertelde over zijn interne conflict tussen het punk-zijn en zijn upperclass kostschoolverleden. De ondergang van The Clash is even intrigerend als meelijwekkend. De bandleden kunnen het succes niet aan, ladingen drugs worden geslikt en gespoten terwijl de heldenverering van The Clash allesbehalve een hallucinatie is. Naarmate hun succes groter wordt, is het wél een hallucinatie dat ze nog punk zijn.

Een voorspelbaar maar tragisch einde.

29 oktober in de bioscoop

22 oktober op dvd (Inside the Music)

114-116_Film_reviews_BLE45_09_RHJ.indd 114

12-10-2009 12:15:45

115-115_BLE45_2009.indd blend equus|contour.indd 1 115

12-10-2009 15:36:41 23-09-2009 14:47:19

Gigante

New York, I love you

Met Gigante won de Uruguayaanse regisseur Adrián Biniez begin dit jaar op het filmfestival in Berlijn de prijs voor Beste Speelfilmdebuut. Het geeft een inkijkje in het deprimerende leven van Jara (Horacio Camandule), een nachtwaker in een supermarkt in Montevideo. De troosteloosheid weet regisseur Adrián sterk neer te zetten. Jara, met als bijnaam Big Guy, klokt iedere avond in bij de supermarkt, verwisselt zijn Biohazard-shirt voor een beveiligingstenue en neemt plaats achter de videomonitors om via camera’s de boel in de gaten te houden. Dag in dag uit. De verveling is voelbaar en de dikke Jara vreet zich vol, doet kruiswoordpuzzels, hoort zijn niet-boeiende collega’s aan en tuurt wat naar de schermen. ’s Ochtends komt hij thuis, gaat slapen en televisie kijken en ’s avonds gaat hij weer naar zijn werk. The same shit everyday. Tot het moment dat schoonmaakster Julia op zijn videomonitor verschijnt. Zij maakt dagelijks de vloeren in de supermarkt schoon en wekt Jara’s interesse. Hij begint haar minutieus via de camera te volgen, wordt heimelijk verliefd en gaat steeds een stapje verder. Hij begint freaky trekken te vertonen zodra hij haar ook overdag gaat volgen op straat, hij begluurt haar tijdens karateles, gaat naar haar internetcafé en hij zoekt zelfs contact met de man met wie ze een date heeft. Jaloezie en obsessief gedrag komen duidelijk naar voren in het psychologische drama. De onzekere Big Guy durft haar niet te benaderen en vermijdt de confrontatie. Terwijl hij als uitsmijter in het weekend regelmatig zwaardere confrontaties moet aangaan. De regisseur weet een mix van emoties op te roepen: medelijden met Jara, bezorgdheid om Julia (vanwege zijn obsessieve gedrag en gewelddadige trekjes) en stimulering (hey big guy, ga d’r voor man!). Volgens regisseur Biniez draait zijn film om iemand ‘die gedwongen is zijn diepste gevoelens en angsten onder ogen te zien.’ In die opzet is hij geslaagd. De muziek draagt hieraan bij. Geen romantische pianomuziek met een hees stemmetje, maar “romantische” heavy metal. Het sluit perfect aan op de duale romantiek.

Eerst was Parijs aan de beurt in Paris, je t’aime (2006) en dezelfde producent komt eind oktober met een ode aan New York. Voor diehard NY-lovers en alle romantici is deze film een aanrader. De film is een bundeling van elf korte verhalen van elk ongeveer tien minuten, en ieder verhaal is gemaakt door een andere regisseur en telt andere acteurs, onder wie Andy Garcia, Natalie Portman, Shia LaBeouf, Ethan Hawke en Orlando Bloom. Rode draad is de liefde voor New York, de culturele diversiteit van de New Yorkers, genegenheid, spontane ontmoetingen en niet voor de hand liggende overeenkomsten tussen mensen. Een van de pareltjes is de korte film van regisseur Yvan Attal. Acteur Ethan Hawke geeft in een bar gewoon een vuurtje aan actrice Maggie Q maar vervolgt met een opmerkelijke analyse. E: ‘Wow! Dat was een krachtige en intieme situatie.’

Q: ‘Eh wat?’ E: ‘We deelden een vlam. Onze handen raakten elkaar bijna aan, we wisselden een blik uit. Dit is intens.’ Zij reageert onverschillig, houdt afstand maar loopt ook niet weg van E die doordraaft en haar huwelijk en seksuele verlangens binnen een minuut aan het analyseren is. Hij krijgt ruimte, en pakt die. De ontknoping is vervolgens meesterlijk en te mooi om hier te verklappen. De hele film is een opeenstapeling van zulke spontane conversaties waarin uiteenlopende New Yorkers dezelfde emoties, interesses en pijn blijken te hebben. Na slechts enkele minuten ontstaan er vaak diepe, emotionele verbintenissen. Tussen een schrijver en een callgirl, tussen een Indiase verkoper en een kale Joodse handelaar (Natalie Portman), tussen een verwarde blanke kunstenaar en zijn Thaise muze, en tussen een decadente zangeres en een kreupele bellboy (Shia LaBeouf). Het levert stuk voor stuk mooie, en soms ontroerende ontmoetingen en ontknopingen op, gelardeerd met stilistische beelden van het straatbeeld van de verschillende districten in New York. De openheid is vertederend en doet sterk verlangen naar een New York, in real life, waar tolerantie en spontaniteit meer regel zijn dan uitzondering. Hopelijk draagt deze film daar aan bij. Ook in Nederland.

1 oktober in de bioscoop 29 oktober in de bioscoop

114-116_Film_reviews_BLE45_09_RHJ.indd 116

12-10-2009 14:52:36

117

media_SCI FI Channel Tekst Bieneke van der Does

Marcel Swagers (42) is Head of Marketing & Communications Benelux bij NBC Universal Global Networks.

Hij is verantwoordelijk voor de marketing en pr van onder andere het SCI FI Channel. Eind mei 2007 werd dit digitale kanaal in Nederland gelanceerd en het heeft inmiddels regionale dekking in de hele Benelux.

zijn. Star Trek is cool, maar veel van de special effects en gadgets uit die tijd zijn al werkelijkheid en gemeengoed geworden, kijk maar naar de modernste mobiele telefoons. Verbeelding is nu belangrijker, het “what if”-aspect. Daarnaast kan ik Jessica Alba in Dark Angel onmogelijk nerdy noemen. Zij is aantrekkelijk voor mannen én vrouwen. Bovendien zijn de vrouwen in de series verre van slaafse jaknikkers. Ze zijn stoer, sterk, sexy en laten niet met zich sollen.’

Was er destijds een duidelijke behoefte aan het SCI FI Channel?

Marcel: ‘De behoefte is er nog steeds. Het kanaal is onderdeel van het zenderpakket dat het grote moederbedrijf NBCU aanbiedt. We hebben tv-zenders in zo’n zeventig landen met 150 miljoen kijkers per dag. SCI FI was in landen als Amerika, Frankrijk en Duitsland al heel populair, en in de Benelux ontbrak een zender puur gericht op sciencefiction. Het is een ontzettend populair genre, kijk maar naar de grote Hollywoodblockbusters, dat is merendeels sciencefiction. Vandaar dat we de zender in de Benelux hebben geïntroduceerd, met succes. SCI FI is opgenomen in de digitale pluspakketten van onder meer UPC en Ziggo, waardoor de kwaliteit een stuk beter is en interactie mogelijk is.’

Zijn er trends in sciencefiction?

‘Ja, en producers volgen die trends. Ik merk dat de nadruk op technologie en superpowers ligt, en de verhalen spelen zich het liefst af in New York.

Kijk maar naar Iron Man, The X-Men en The Fantastic Four. Alles is verrassend dichtbij met eeuwenoude thema’s; de strijd tussen goed en kwaad, de onbereikbare liefde, de ridder, de draak en de schone deerne.’

Is sciencefiction niet een beetje nerdy, en voornamelijk interessant voor mannen?

‘Nee, hoewel de connotatie met ruimteschepen en nerds wel begrijpelijk is. Maar dat is niet hoe wij scifi interpreteren. Het gaat allang niet meer puur om buitenaardse wezens en mannen in spandex pakjes met laserguns. SCI FI trekt het genre breder: paranormaal, fantasy, supernatural en horror.

Al sinds The X-Files is scifi meer gericht op het paranormale, gemengd met het “normale leven”, en het gaat om de verhaallijnen. Vandaar dat het nu ook meer vrouwen aanspreekt. Zo draaide het in The X-Files naast al het buitenaardse geweld met name om de spanning tussen Mulder en Scully. Ook in nieuwere series zoals Roswell, Charmed en Angel draait het om de dagelijkse beslommeringen van de hoofdpersonen, die zich tevens, toevallig bijna, bevinden in een fantasiewereld of superpowers bezitten. Het zijn identificeerbare menselijke wezens geworden, waardoor de aspiratie hoger ligt dan bij de mannetjes met puntoren uit de eerste scifi-series. Bij SCI FI Channel draait alles om de verbeelding: “Where imagination lives.” De kijker wordt uitgedaagd na te denken over wat er allemaal mogelijk zou

117_Media_SCI_FI_Channel_BLE45_09.indd 117

Is er een serie die we in de gaten moeten houden de komende tijd?

‘Ik heb drie tips voor je. Als eerste A Town Called Eureka. In deze serie worden de hyperintelligente inwoners van het kunstmatig gevormde stadje Eureka voor het karretje van de overheid gespannen. In Primeval wordt een aantal studenten gebeten door iets wat een dinosaurus blijkt te zijn, en de school blijkt een portal naar het verleden te zijn. Als laatste dien je Destination Truth in de gaten te houden. Een hedendaagse avonturier reist de wereld over om vreemde wezens en paranormale verschijnselen te onderzoeken. Deze drie series geven het brede spectrum dat SCI FI biedt goed weer.’ scifi-tv.nl

12-10-2009 12:15:55

118

media_cd reviews Tekst Gijs van der Togt

Gijs van der Togt vertelt je alles over nieuwe muziek. De artiesten die aan bod komen kun je beluisteren in de maandelijkse Blend Playlist op blend.nl. Voor achtergronden en meer coole muziek check je Gijsâ&#x20AC;&#x2122; blog crazybirds.nl.

Good busy

Foto: Chris Woodcck

Natuurlijk word ook ik ontzettend gelukkig als er weer eens een nieuwe artiest opstaat, waar iedereen dan dolenthousiast over is en waar ik weer wekenlang over kan schrijven. Maar mijn enthousiasme kent grenzen.

Ik kan oprecht chagrijnig zijn als ik weer eens in de regen, in een te lange rij voor een of andere bierschuur of poptempel sta â&#x20AC;&#x201C; waarna blijkt dat de nieuwkomer in kwestie eigenlijk helemaal niet de moeite waard is. Nee, dan sta ik liever voor mijn idolen in de rij. Artiesten waarvan je weet wat je aan ze hebt.

Mijn helden durven steeds weer nieuwe muzikale paden te bewandelen, gaan links waar iedereen rechts gaat.

En dat jaar in, jaar uit. In de studio en op het podium de allerbeste muziek ter wereld maken, dat is de uitdaging. Ervoor gaan, altijd goed bezig zijn. Noem het: good busy.

Omdat muziek subjectief is, en over smaak te twisten valt, houd ik het verhaal achter mijn idolen het liefst zo persoonlijk mogelijk. Zodat je snapt hoe mijn fascinatie voor deze buitengewone mensen is ontstaan, en waarom jij je er misschien ook wel in moet verdiepen. Al moet je natuurlijk helemaal niets. Iedereen heeft zijn eigen helden.

118-124_mediaCD_BLE45_09_RHJ.indd 118

12-10-2009 12:15:58

FLINKE NAMEN SUPERSTUNTWERK NU IN DE WINKEL

WWW.TOP-NOTCH.NL WWW.UNIVERSALMUSIC.NL WWW.FLINKE-NAMEN.NL

!"#$#%&'()***+ 119-119_BLE45_2009.indd 119

,-(+,(,-***+./01 12-10-2009 15:48:38

120

Madlib Zijn beats klinken alsof ze een dag dampend in de coffeeshop hebben doorgebracht. De Amerikaanse hiphopproducer Madlib liep ik eind jaren ’90 in een zolder tegen het lijf. Eigenlijk heel toevallig, want ik luisterde in die periode vooral naar behoorlijk ingewikkelde deep house, afkomstig van artiesten met nog moeilijkere namen zoals Moodymann en Theo Parrish. Maar mijn Zwolse hiphopvrienden waren in de ban van het kleine label Stones Throw uit Los Angeles. En dan vooral van Otis Jackson, ofwel Madlib. Hoewel hij begin jaren ’90 met zijn groep Lootpack al interessante dingen deed, werd ik van latere albums nog veel vrolijker. Zeker toen hij het mystieke karakter Quasimoto aannam. Een vreemd alter-ego, inclusief scherpe, piepende raps. Je hoorde niet dat het Madlib was. Het gerucht ging zelfs geruime tijd dat hij alles opnam met hulp van lachgas. Later bleek het gewoon een studiotrucje te zijn. Maar goed, de legende was geboren en ik besloot fan te worden. Op die zolderkamer ergens in Amsterdam-West groeide mijn fascinatie met de dag. Eerst Quasimoto, toen het krankzinnige jazzproject Yesterdays New Quintet. Ik kon maar moeilijk geloven dat deze twee totaal verschillende projecten van een en dezelfde man afkomstig waren.

Madlib zelf heb ik nooit gesproken, maar drummer Ivan Conti – met wie hij het project Jackson Conti deed – liet aan mij weten nog nooit iemand als Otis ontmoet te hebben. Zoveel muziek, zoveel talent, zoveel creativiteit. Hoewel verdovende middelen een belangrijk dagelijks ritueel vormen, leeft hij allesbehalve stoffig. Hij gaat ervoor. Elke dag, elk uur.

Het levert hem succes op. Zo produceerde hij onlangs Erykah Badu, en binnenkort verschijnt van hem opnieuw een spannend project. Stoney Jackson is een samenwerking met de onbekende hiphopgroep Strong Arm Steady. Na een superster geproduceerd te hebben, gewoon weer teruggaan naar de straten van Los Angeles. Madlib trekt zijn eigen plan.

118-124_mediaCD_BLE45_09_RHJ.indd 120

Foto: Eric Coleman

stonesthrow.com myspace.com/quasimoto

12-10-2009 12:16:01

121-121_BLE45_2009.indd 121

12-10-2009 15:38:54

122

Shafiq Husayn Nog zo’n vreemde eend uit Los Angeles.

Maar dan een erg goed aangeklede vogel. Shafiq Husayn ken je door zijn betrokkenheid als producer bij Sa-Ra Creative Partners, een Amerikaanse fashionband met hiphopallure die ik op deze pagina’s al eens besprak. Shafiq heb ik ooit van dichtbij meegemaakt.

Fijne man, originele invalshoek en een prima baard. Hij is iemand die het liefst op de achtergrond blijft, zodoende niet echt opvalt, maar ondertussen een enorme muzikale invloed op albums heeft. Dit alles met verbazingwekkend meer humor dan de rest van groep. Dat hij bij Sa-Ra de drijvende kracht achter de knoppen is, laat hij horen op zijn soloalbum Shafiq En’ A-Free Ka, waarop Afrikaanse ritmes vermengd worden met moderne beats. Een gedurfd experiment, want bij Afrikaanse muziek denk je toch vaak aan trommels en wordt je plaat al snel in de cd-rekken bij de sectie wereldmuziek geplaatst. Voor zover er nog cd-rekken bestaan tegenwoordig. Maar goed, naast talent, gevoel voor stijl en humor, is Shafiq stiekem ook een beetje een lastpak. Zo lag hij nog niet zo lang geleden met een aantal Amerikaanse hiphopmagazines overhoop, omdat ze zijn albums niet in het tijdschrift wilden opnemen.

Er werd op het album te veel gezongen, dus was het geen hiphop. Shafiq vond dat nergens op slaan. Er stonden toch rappers op? Hij had een punt, en het is ook wel erg jaren ’90 om muziek in hokjes te stoppen. Maar om vervolgens te gaan bellen met diezelfde journalisten is wellicht niet de beste move die je als artiest kunt maken. Toch typeert het Shafiq, die in veel hedendaagse muziek creativiteit, durf en passie mist. Hiphop is in de 21e eeuw meer dan dure sneakers, een grote mond en een bekladde muur.

Het kan ook een trendy hoedje uit Afrika zijn.

118-124_mediaCD_BLE45_09_RHJ.indd 122

Foto: Hamed Askari

myspace.com/leossun

12-10-2009 12:16:02

NEEF LOUIS DESIGN GAAT VERHUIZEN!

13 oktober 2009 gaan we naar een nieuw oud fabriekspand Papaverweg 46-48 1032 KJ Amsterdam Noord 020 - 486 93 54 info@neeflouis.nl www.neeflouis.nl Openingsborrel zat 7 nov 16.00 uur Neef Louis is gesloten van: 28 sept t/m 12 okt Open in Noord v.a. 13 oktober

NeefLouisBlend230x300mm_okt.indd 1 123-123_BLE45_2009.indd 123

NDSM Nu Sandvikweg 2

t Pon weg l te Dis

3 minuten fietsen vanaf pont Distelweg Ruim en vrij parkeren Open di t/m vrij 10 - 18 uur zat 11 - 17 uur

Straks Papaverweg 46-48

ij t P o nS C

25-09-2009 22:47:32 12-10-2009 15:39:23

124

Felix da Housecat Er zijn maar weinig producers die mij de laatste tien jaar zo verbaasd hebben als Felix Stallings.

In het begin van zijn carrière liet hij zich hevig inspireren door Prince. Dat kon je duidelijk horen. En nog altijd maakt Felix spannende electro-house en zweverige elektronische pop. Hij lijkt in rustiger vaarwater gekomen na zijn electroclash feestperiode, waarin hij – laat ik het vriendelijk formuleren – soms ietwat wankel achter de draaitafels stond. Ik zag hem op partysites dansen met P. Diddy en later trots met crunk rapper Lil Jon op de foto staan. Dat is prima natuurlijk, maar ergens klopte het niet. Ik geloofde niet dat dit zijn wereld was.

Maar toch was het zijn wereld. Hij bleek later zelfs een track met Diddy geproduceerd te hebben – wat mij betreft het dieptepunt uit zijn carrière; Jack U is een redelijk gênante, totaal overbodige housetrack. Ik kreeg in die tijd ernstig het gevoel dat Felix de weg kwijt was, misschien was het succes wel een beetje naar zijn hoofd gestegen en waren de invloeden van buitenaf belangrijker dan de ontwikkeling van zijn eigen creatieve geest. Gelukkig heeft Felix de energie die hij in de jaren ’90 had, dit jaar weer gevonden. Meer dan twintig jaar na zijn eerste track brengt Felix opnieuw een album uit, getiteld He Was King. Met daarop het nummer We All Wanna Be Prince. Met daarop geen track met P. Diddy, maar wel een ode aan Prince. Ook Felix ging terug naar de basis, en vond zichzelf weer door zijn idool te omarmen. Daar waar het allemaal begon. Op de een of andere manier voor mij een geruststellende gedachte.

118-124_mediaCD_BLE45_09_RHJ.indd 124

Foto: Zach Cordner

myspace.com/felixdahousecat

12-10-2009 12:16:05

WOESTE HOOGTEN, RUSTELOZE ZIELEN De ongetemde hartstocht en verwoestende naïviteit en de nietsontziende haat en wraak in Wuthering Heights van Emily Brontë worden legendarisch genoemd. Jeroen Olyslaegers en Floor Huygen brengen de roman op eigen wijze op toneel. Een beproeving van de krachten van zes aan elkaar gewaagde spelers en de grillige natuur.

OP TOURNEE T/M 3 FEBRUARI 10 IN ALMERE AMSTERDAM ANTWERPEN ARNHEM BREDA BRUGGE BRUSSEL DEN BOSCH DEN HAAG DORDRECHT EINDHOVEN GOUDA GRONINGEN HAARLEM HEERLEN HENGELO KORTRIJK LEIDEN MOL ROTTERDAM SCHOTEN TURNHOUT UTRECHT ZWOLLE

WOESTE HOOGTEN

www.artemis.nl www.antigone.be

125-125_BLE45_2009.indd 125

12-10-2009 15:39:45

handcraf ted natural horn eyewear kiki niesten - stokstraat 28-32 - maastricht oger - pc hooftstraat 75-81 - amsterdam r a l p h v a e s s e n . c o m

126-127_BLE45_2009.indd 126

12-10-2009 15:41:22

126-127_BLE45_2009.indd 127

12-10-2009 15:41:28

Abonnee actie Fotografie Shera Smit

128-129_Abo_LEE_BLE45_09_RHJ.indd 128

12-10-2009 12:16:11

129

Jeans van Lee t.w.v. € 89,95 cadeau!

Neem nu voor maar €44,95 een abonnement op Blend en ontvang naast één jaar lang Blend Magazine ook nog een regular fit jeans van Lee. Je kunt kiezen uit twee modellen regular fit jeans van Lee. Voor de dames hebben we de donkerblauwe Leola Straight t.w.v. €79,95. Voor de heren hebben we de Clark t.w.v. €89,95.

Ga voor deze actie of voor een jaarabonnement Blend met 30% korting voor maar €31,50 naar blend.nl/ wordabonnee.

Bovendien ontvang je nu als abonnee 15% korting op alle producten in de webstore van Blend Magazine. Check store.blend.nl.

Na betaling van je abonnement (de factuur ontvang je met je nieuwe Blend Magazine) wordt jouw welkomstgeschenk naar je toegestuurd.

128-129_Abo_LEE_BLE45_09_RHJ.indd 129

12-10-2009 12:16:13

130

In Je Gezicht

De straat is de inspiratiebron voor de nieuwste muziek, mode, dans en kunst en het uitgangspunt ben jij.

Mail je foto naar injegezicht@blend.nl â&#x20AC;&#x201D; Formaat 5x7cm (staand), het liefst op 300dpi (1,5 mb).

ONDER DE INZENDINGEN VERLOTEN WE EEN AANTAL VERRASSINGEN.

Lune Kuipers Student Lifestyle & Design op de WdKA Rotterdam lune.hyves.nl

Janine van Oene flickr.com/gekriskras

Pheen Fashion designer myspace.com/pheen_design

Mandy Bloemendaal Wie woont er naast superman mandybloemendaal@gmail.com

Jentie Youna Jelles Altijd denken dat je het kunt! jentie90.blogspot.com

Sharvin Ramjan Make the ordinary extraordinary vanilleijsencacao.hyves.nl

Jelle van Vlierberghe Danser dragonproductions.nl

Selin Kuscu A wise man creates more opportunities than he finds. brokencrown.hyves.nl

Raymond Schindeler Fotograaf en Make-up Artist Motto: Why so serious? www.raymondschindeler.nl

Babeth Fotchind VASELINE! lavavelden.tumblr.com

Boaz van Doornik Everyone has his creativity, and I love my own creativity. bovando.hyves.nl

Sietske Lamers Fashion Communication aan de HKU. xxsietske.hyves.nl

Bart de Vla-man Oma zegt altijd: wat er uit moet, moet er uit. bartdevlaman.hyves.nl

Anneliese van Buren Live your life to the fullest, etc. anneliesevanburen.com

Laura de Vries Take a look at the bright side! shaleijah.hyves.nl

130_In_Je_gezicht_BLE45_09_RHJ.indd 130

12-10-2009 12:16:26

CONVERSE COMPOUND

ROCKIN’ AGAIN @ LOWLANDS 2009

128_conv_120809_adv Blend.indd 1 Omslag_Blend_45_2009_v3.indd 2

8/26/09 3:37:39 PM

M !"#$$%&'(&$)*+,-+.-/+&01+.)234/.))5556

378298295556:;37 08-10-2009 18:52:00