SZTUKA DOMENY PUBLICZNEJ 20.11 Sopot, Państwowa Galeria Sztuki, pl. Zdrojowy 2 www.pgs.pl
MOZAIKA 19.11–7.01 Warszawa, Galeria Kolonie, ul. Bracka 23/52 www.galeriakolonie.pl Wydawnictwo W.A.B. www.wab.com.pl Książka Maxa Cegielskiego, znanego dziennikarza i reportera, to spacer śladami dzieł zagubionych w czasie. To także subiektywna historia Polski od roku 1920 do dziś oraz historia relacji pomiędzy władzą a artystami. Opowiedziana przez Hannę i Gabriela Rechowiczów, a także Andrzeja Wajdę, awangardowy duet KwieKulik, Szymona Bojko czy ucznia Claude’a Lévi-Straussa, a zarazem przyjaciela bohaterów – Abrahama Zemsza. W 2011 roku szkice Rechowiczów zostały po raz pierwszy pokazane na wystawie w Polsce, a media zachwycają się ocaloną dokumentacją fresku w warszawskim Supersamie, dawno temu zburzonym. Mozaika. Śladami Rechowiczów to opowieść, w której Max Cegielski nieustannie szuka swoich korzeni. Zastanawia się nad tajemnicą przemijania i śmierci, cudem narodzin i chęcią kreacji własnego życia, ceną niezależności i rolą sztuki. Po książkach o Indiach, Pakistanie czy Turcji zrozumiałem, że muszę wreszcie zrozumieć Polskę i samego siebie, a dzięki losom Rechowiczów otrzymałem klucz do naszej historii – zauważa autor. Twórczości Rechowiczów poświęcona będzie także listopadowa wystawa Aranżacje przestrzenne w Galerii Kolonie. Max Cegielski: Mozaika. Śladami Rechowiczów, okładka książki, 2011
44
Krzysztof Wodiczko, który począwszy od 1980 roku zrealizował przeszło 80 projekcji publicznych w przestrzeniach miast różnych krajów i kontynentów, w swoich wystąpieniach podkreśla, że „miasto jest sceną i stawką demokracji”. Wystawa Sztuka domeny publicznej prezentuje dokumentację fotograficzną i filmową z projekcji Krzysztofa Wodiczko, będących artystyczną odpowiedzią na stawiane przez niego pytanie: „Co możemy uczynić, by przestrzeń publiczna rzeczywiście stała się publiczna?” Seria zdjęć w przeważającej większości wykonanych przez samego artystę pokazuje kilkadziesiąt projekcji, m.in. te zrealizowane w latach 80. przy użyciu slajdów, dla których architektura była ekranem krytycznych interwencji w przestrzeni miasta. Fotografie przypominają kolejne działania artysty dotyczące znanych, często ikonicznych budowli i pomników, krytycznej lektury ich historii, demontażu ideologicznych narracji i sposobu oddziaływania na przestrzeń publiczną. Dokumentacja fotograficzna i filmowa obejmuje wszystkie monumentalne projekcje zewnętrzne, w których od drugiej połowy lat 90. artysta używa techniki wideo, ożywiając publiczne budowle i pomniki obrazami lub głosami bezdomnych, imigrantów, ofiar przemocy, weteranów wojennych, mniejszości spychanych na margines życia publicznego.
Krzysztof Wodiczko: Arco de la Victoria, Madryt 1991
notes 72 / 11–12.2011 / orientuj się
notes n ot s 72 ote 2 / 11–12.2011 11–12.20 11–1 2.2011 2.20 11 / orientuj 11 o orien rientuj rien tuj uj się i
45 4 5