Afrykańczyk
do wszystkich laboratoriów poprawnie naświetloną dziewczynę. Mówię o niej: strażniczka aktu. jest traktowany przez elity W środowisku filmowców jest to intelektualne jako wymarzony, główka ladowska, od technologii idealny inny. Myślę, że to objaw LAD. Każdy film jest podzielony na trzy lub cztery akty i kiedy robi pozytywnego fantazmatu. Łączy się kopię, przed każdy akt wkleja się z egzotyką: to nie jest obcy, się Shirley — jest wzornikiem doktórego się boimy brego naświetlenia. I ona cały czas jest białą kobietą. W fotografii już to zmieniono, dołączane są trzy dziewczyny: biała, Azjatka i czarnoskóra. Nie ma niewinnej technologii. Jesteśmy świadkami umierania analogowych rozwiązań. Wszystko przejmie cyfrowy zapis. Wszystko to odkrywam dzięki Łukaszowi Guttowi, który jest operatorem filmowym. Pokazuje mi wszystko od kuchni. W tym kontekście to nawet dobrze, że analogi umierają.
Trafiłam na ten wątek w eseju kanadyjskiej profesor Lorny Roth, która specjalizuje się w tematyce rasizmu w technologiach i przedmiotach codziennego użytku. Możesz podać jakieś przykłady?
Kiedyś czarne manekiny nie były produkowane, po prostu przemalowywano na czarne te białe. Nie było plastrów w kolorze innym niż kaukaska skóra. Na różowe kredki mówiło się: kolor skóry. Więc twój film będzie o znikaniu taśmy?
Będzie sentymentalnym, edukacyjnym zapisem. Chcę pokazać, że nie ma niewinnych pól. Technologie są obarczone naszą kulturą. Na naszych oczach taśma filmowa odchodzi do muzeum. Filmy na taśmie będą kręcone z pasji, bo to wszystko, co oferuje taśma, można już mieć w technologii cyfrowej. Rok temu wyprodukowano ostatnią analogową kamerę filmową. I nie będzie już kopii na taśmie, negatyw będzie transferowany cyfrowo i filmowa Shirley przestanie istnieć. Moja praca będzie więc o znikaniu. Pojawi się w niej wątek rasizmu, ale nie będzie dominował. W obliczu końca dużo można wybaczyć.
Anna Niesterowicz (ur. 1974) — artystka, tworzy filmy wideo, rysunki, obiekty, ilustracje dla prasy. Absolwentka pracowni prof. Grzegorza Kowalskiego (Kowalni) na warszawskiej ASP. Publikowała w „Czereji” (piśmie wydawanym przez Artura Żmijewskiego), katalogach wystaw. Współpracuje z Fundacją Galerii Foksal. Mieszka i pracuje w Warszawie.
No81 / czytelnia
152—153